Το επενδυτικό σχέδιο της ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕ για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ παίζει με τα αισθήματα των ΑΕΚτζήδων, ενώ θέτει σε κίνδυνο ολόκληρη την πόλη

Qui tacet consentit. Ιδανικότερος τίτλος για τον «διάλογο» που εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες στην περιοχή γύρω απ’ το νέο γήπεδο της ΑΕΚ δε θα μπορούσε να υπάρξει.

Το σχέδιο Μελισσανίδη φαίνεται πως βρίσκει ανταπόκριση, ίσως μεγαλύτερη απ’ αυτήν που περίμενε ακόμα και ο ίδιος, τόσο στους κόλπους της ΑΕΚ, όσο και στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων της περιο- χής. Και όποιος δεν τοποθετείται υπέρ του νέου γηπέδου, σιωπά μπροστά στον διακαή πόθο κάθε ΑΕΚτζή: «ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ». Ο απόλυτα σεβαστός αυτός πόθος γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και το ερώτημα στο οποίο ο κόσμος της ΑΕΚ καλείται να απαντήσει, προτού δεχτεί να θυσιάσει ό,τι του ζητήσουν στο βωμό του πόθου του, είναι ένα και μοναδικό: Η ΑΕΚ και ο κόσμος της, η ίδια η περιοχή και οι κάτοικοί της, θέλουν ένα γήπεδο που να εξυπηρετεί τις δικές τους ανάγκες ή ένα γήπεδο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της τσέπης των κάθε είδους Μελισσανίδηδων;

Το σχέδιο νομοθετικής ρύθμισης που δημοσιεύτηκε στις 20 Φλεβάρη 2014 δημιουργεί την εικόνα μιας επένδυσης η οποία έχει ως κύριο σκοπό -όπως όλες οι επενδύσεις άλλωστε- να γεμίσει περισσότερο τις τσέπες των εμπνευστών της. Για να το πετύχει, καταργεί κάθε είδους περιορισμό που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο. Το πνεύμα του συνόλου των προτεινόμενων διατάξεων είναι ξεκάθαρο από την πρώτη κιόλας παράγραφο. Σύμφωνα με αυτήν, παραχωρείται στην ΑΕΚ κατά χρήση, διοίκηση και διαχείριση έκταση 29.121 τ.μ. για την εκπλήρωση του καταστατικού της σκοπού. Έτσι, η πλήρης κυριότητα, την οποία μέχρι τώρα είχε, με βάση το Παραχωρητήριο του Ελληνικού Δημοσίου (62032/1934), βρίσκεται στον αέρα. Σε ποιον θα παραχωρηθεί η κυριότητα, μένει να το δούμε, αλλά εδώ γεννιέται μια σειρά από ερωτήματα. Αν δεν ανήκει στην ΑΕΚ το οικόπεδο, θα της ανήκει το γήπεδο που θα χτιστεί πάνω του; Κι αν όχι, τότε σε ποιον θα ανήκει;

Φυσικά στο παιχνίδι δεν είναι μόνη της η ΑΕΚ. Ο Μελισσανίδης είναι βασικός μέτοχος (98,5%, καλύπτοντας μετοχές αξίας 985.000 € σε σύνολο αρχικού μετοχικού κεφαλαίου 1 εκ. €) και στην «ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ 1924 ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ», σκοπός της οποίας είναι η «κατασκευή και εκμετάλλευση Σταδίου και των εγκαταστάσεών του στην περιοχή του Δήμου Ν. Φιλαδέλφειας», σύμφωνα με το καταστατικό της. Και τα λεφτά που θα βγάλει απ’ αυτή είναι πολύ πιο σίγουρα -τουλάχιστον προς το παρόν- σε σχέση με αυτά που μπορεί να του αποφέρει η ΑΕΚ. Με αυτή λοιπόν τη λογική, η ΑΕΚ «δύναται να αποδέχεται δωρεές ή χορηγίες από τρίτους, να εκχωρεί δικαιώματα και υποχρεώσεις σε τρίτους, να συμβάλλεται με αυτούς» (άρθρο 2) χωρίς όμως να έχει δικαίωμα εκμετάλλευσης των διαφημιστικών χώρων των αθλητικών εγκαταστάσεων και χωρίς να μπορεί να εισπράξει το 15% επί των εισιτηρίων των αγώνων και των εισπράξεων, όπως ίσχυε μέχρι τώρα, βάσει του άρθρου 67 του ν.2725/1999, το οποίο καταργείται.

Στο τεχνικό κομμάτι, δεν έχουμε να πούμε πολλά. Τα έχει πει όλα ο Δημήτρης Ανδριόπουλος της Dimand ΑΕ, υπεύθυνος για την κατασκευή του γηπέδου. Στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας στις 2 Οκτώβρη 2013, με θέμα «Ενημέρωση και παρουσίαση του νέου γηπέδου της Α.Ε.Κ.», ο ίδιος έλεγε ότι «δεν θα έχει καθόλου εμπορικές χρήσεις και το τονίζω γιατί είναι μια πονεμένη ιστορία τα τελευταία χρόνια. Θα έχει μόνο τις συνοδές αθλητικές χρήσεις και θα δημιουργηθούν περίπου 1.200 υπαίθριες θέσεις στάθμευσης και 400 έως 500 υπόγειες». Στην παράγραφο 4, υποπαράγραφος Β του σχεδίου νομοθετικής ρύθμισης (Επιτρεπόμενες χρήσεις γης) γράφει: «…πολιτιστικές χρήσεις (μουσεία κλπ), χώροι αναψυχής, εμπορικά καταστήματα (με εξαίρεση τις υπεραγορές και τα πολυκαταστήματα) και καταστήματα παροχής προσωπικών υπηρεσιών, εκθεσιακοί χώροι, εστιατόρια». Λίγο παρακάτω, στην ίδια παράγραφο του σχεδίου: «Ο επιτρεπόμενος αριθμός των θέσεων στάθμευσης των αυτοκινήτων oρίζεται συνολικά στις εκατόν ογδόντα θέσεις για την περιοχή που ρυθμίζεται με το παρόν και σε διακόσιες θέσεις στάθμευσης, οι οποίες πρέπει να βρίσκονται σε ακίνητο, ιδιόκτητο ή μισθωμένο, που να μην απέχει από τις εξυπηρετούμενες εγκαταστάσεις πλέον των πεντακοσίων μέτρων.»

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με τέτοιου είδους αποσπάσματα και συγκρίσεις επί μακρόν, αλλά πιθανότατα δε θα τελειώναμε ποτέ γιατί τίποτα από αυτά που έχουν πει δε φαίνεται να τηρείται, τώρα που έρχεται η ώρα για τα τελικά σχέδια του γηπέδου. Ακόμα και στα μεγέθη του κτιρίου, δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις σε σχέση με τον νόμο Γρανίτσα (άρθρο 19, Ν. 3044/2002, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 11 του ν. 3207/2003). Με εξαίρεση τον μέγιστο επιτρεπόμενο συντελεστή δόμησης που τότε ήταν 2 ενώ τώρα ορίζεται στο 1,2, τα ανώτατα επιτρεπόμενα ύψη είναι ακριβώς ίδια.

Και ενώ η ισχύουσα οικοδομική άδεια παύει να ισχύει, αφού οι διατάξεις των νόμων 3044/2002, 3207/2003 (νόμος Γρανίτσα και τροποποίησή του) και 4042/2012 (τροπολογία Βούρου) καταργούνται από τότε που ίσχυσαν (παράγραφος 7 του σχεδίου νομοθετικής ρύθμισης), η διοίκηση της ΑΕΚ και της ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕ σπεύδει να εκδώσει νέα και μάλιστα μέσω της Διεύθυνσης Οικοδομικών και Κτιριοδομικών Κανονισμών του Υ.ΠΕ.Κ.Α. «σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 33 του ν. 3492/2006», που τροποποιεί το άρθρο 1 του ν.3342/2005 «Βιώσιμη ανάπτυξη και κοινωνική αξιο- ποίηση των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, αδειοδότηση, χρήσεις, λειτουργίες τους – Διάρθρωση, οργάνωση και λειτουργία Γενικής Γραμματείας Ολυμπιακής Αξιοποίησης».

Όποια ανάγνωση ή ερμηνεία κι αν κάνουμε, οι διατάξεις του νόμου είναι ρητές. Αφορά αποκλειστικά τα Ολυμπιακά συγκροτήματα (περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια στην παράγραφο 1 του άρθρου 9) ανάμεσα στα οποία δεν είναι το γήπεδο της ΑΕΚ. Με ποια λογική λοιπόν παρακάμπτεται η ισχύου- σα νομοθεσία και αντί για την αρμόδια Υπηρεσία Δόμησης και τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού που είναι υπεύθυνες για την έγκριση και τη χορήγηση άδειας δόμησης αθλητικών εγκαταστάσεων (άρθρο 6, παρ. 1, εδάφιο Α-α, του Π.Δ.77/ΦΕΚ28/Α’/1-3-85 και άρθρο 1, παρ. 2.1, εδάφιο ε, της Κ.Υ.Α. αρ.οικ.7533/ΦΕΚ251/Β’/13-2-12), αναλαμβάνει να την εκδώσει μια Υπηρεσία της οποίας το αντικείμενο είναι τουλάχιστον μη συναφές; Μάλλον γιατί με αυτό τον τρόπο η διαδικασία έκδοσης της άδειας είναι πιο εύκολη και η «Οικογένεια Μελισσανίδη» θέλει να εκμηδενίσει τις πιθανότητες να κολλήσει το πράγμα στην Πολεοδομία, αν βρεθεί κάποια παρατυπία.

Ένα τελευταίο, αλλά καθόλου ασήμαντο -το αντίθετο μάλιστα- ζήτημα είναι αυτό του άλσους. Μεγάλο μέρος της «Πολεοδομικής, Χωροταξικής και Περιβαλλοντικής Θεώρησης» καταλαμβάνει το άλσος. Κι αυτό γιατί ο Μελισσανίδης ζητά να παραχωρηθούν 6 στρέμματα, γιατί προφανώς αυτό που θέλει να κάνει δεν χωράει στην αρχικά παραχωρηθείσα έκταση των 27 στρεμμάτων. Λένε λίγο-πολύ ότι επειδή το άλσος καταλαμβάνει το 15% της Δημοτικής Ενότητας και επομένως το πράσινο που αντιστοιχεί ανά κάτοικο είναι κατά πολύ μεγαλύτερο απ’ τον μέσο όρο της Αττικής, ακόμα κι αν χαθούν τα 6 στρέμματα που ζητούν, η αναλογία παραμένει πολύ υψηλή, άρα πρόβλημα δεν υπάρχει! Παραλείπουν όμως σκόπιμα μια σημαντική λεπτομέρεια. Το άλσος δεν είναι τοπικού χαρακτήρα, αλλά υπερτοπικού. Αν συνυπολογίσουμε λοιπόν τις γύρω περιοχές (από Μεταμόρφωση μέχρι Ηράκλειο και Ν. Ιωνία) που εξυπηρετούνται απ’ αυτό, επειδή αντίστοιχο χώρος πρασίνου δεν έχουν, η αναλογία πέφτει πολύ.

Ακόμα όμως κι αν είναι έτσι όπως τα λένε, τα 6 αυτά στρέμματα, είναι χώρος πρασίνου με δασικό χαρακτήρα και επομένως εμπίπτουν στη δικαιοδοσία της δασικής υπηρεσίας και καλύπτονται απ΄την ισχύουσα δασική νομοθεσία. Πόσο εύκολο είναι λοιπόν να αποχαρακτηριστούν έτσι απλά και εν μία νυκτί 6 στρέμματα δάσους και να παραχωρηθούν στη ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕ για να χτιστεί το γήπεδο;

Το άλσος, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται (που σωστά περιγράφουν) και η συντήρηση του είναι ζωτικής σημασίας ζητήματα και απασχολούν κάθε Φιλαδελφειώτη. Λύση για το άλσος μπορεί να δοθεί και εκτός του πλαισίου του γηπέδου, αρκεί να υπάρχει η βούληση. Ακριβώς όπως μπορούν να βρεθούν τα λεφτά της χορηγίας απ’ την Περιφέρεια Αττικής για το γήπεδο, μπορούν να βρεθούν και για το άλσος, χωρίς να γίνει εξάρτημα της επένδυσης. Οι διάφοροι επίσημοι φορείς όμως αναθέτουν στον Μελισσανίδη τη δουλειά που οι ίδιοι θα έπρεπε να κάνουν, δίνοντάς του ως αντάλλαγμα τα στρέμματα που ζητάει, χωρίς μάλιστα ρητές δεσμεύσεις από μέρους του.

Kι αν τα παραπάνω δεν κρίνονται αρκετά ανησυχητικά για το μέλλον της πόλης όπως το oραματίζεται η «Οικογένεια της ΑΕΚ», δηλαδή η «Οικογένεια Μελισσανίδη» και τα ενεργούμενά της, φαίνεται πως υπάρχουν κι άλλοι ανησυχητικοί κι επικίνδυνοι σχεδιασμοί. Το σχέδιο νομοθετικής ρύθμισης που επιδιώκει, υποτίθεται, να θέσει το περίγραμμα του έργου του νέου γηπέδου της ΑΕΚ, δεν περιορίζεται μόνο στο ίδιο το γήπεδο. Η έκθεση που το συνοδεύει παίρνει θέση σε θέματα όπως η πυκνότητα του πληθυσμού στον προσφυγικό συνοικισμό, το οικονομικό προφίλ της πόλης, οι διαστάσεις του φαινομένου της ανεργίας στη Νέα Φιλαδέλφεια και άλλα. Κι άλλες κυβερνητικές νομοθετικές πρωτοβουλίες, όπως το νέο πολεοδομικό ρυθμιστικό σχέδιο της Αθήνας προετοιμάζουν μια άλλη Νέα Φιλαδέλφεια. Τώρα συγκινήθηκε το ΥΠΕΚΑ από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πόλη μας (όπως εξάλλου και κάθε πόλη) μέσα στην κρίση; Όχι• εδώ σχεδιάζεται ο μετασχηματισμός της ιστορικής προσφυγικής συνοικίας και των κατοίκων της σε δορυφόρο μιας αμφίβολης κτηματομεσιτικής επένδυσης.

Προς το ίδιο συμπέρασμα μας ωθούν και οι «τουφεκιές στον αέρα» που ρίχνουν οι περισσότεροι απ’ τους υποψηφίους δημάρχους των επερχόμενων δημοτικών εκλογών, βάζοντας άλλοτε άμεσα κι άλλοτε έμμεσα την ΑΕΚ και το γήπεδο στο κέντρο της προσοχής τους, όχι όμως με την αναμενόμενη κριτική στάση απέναντι στο αμφίβολο εγχείρημα της «Οικογένειας» και του «Νονού» της, αλλά με την άνευ όρων υποταγή στις προθέσεις του, δίχως την παραμικρή ευαισθησία απέναντι στην ταυτότητα της πόλης και στις επιθυμίες των πραγματικών κατοίκων της – οι οποίοι, πάντως, δε φαίνεται για την ώρα να μιλούν επαρκώς για την επαπειλούμενη καταστροφή.

Το Χαμπέρι θα εξακολουθήσει να παρακολουθεί το ζήτημα και να αποκαλύπτει τις πλευρές του σχεδίου κατασκευής του γηπέδου που οι εμπνευστές του και οι όψιμοι υποστηρικτές του κρύβουν κάτω απ’ το χαλί.

η. & π.

Δημοσιεύτηκε στο “Χαμπέρι”, στο φύλλο του Απρίλη. Το “Χαμπέρι” συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου “Στρούγκα”. Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των συντακτών τους. 

Η πόλη μπαίνει στην τελική εκλογική ευθεία, ωστόσο οι επτά υποψήφιοι δήμαρχοι και οι συνδυασμοί τους λίγα μας έχουν πει για το πρόγραμμα και τους συγκεκριμένους στόχους τους. Ο πολίτης ζει τον καιρό αυτό τον εφιάλτη της γενικολογίας σ’ ό,τι αφορά τα πολιτικά προγράμματα των συνδυασμών, ενώ το παιχνίδι των εντυπώσεων εξαντλείται στην μεταγραφολογία των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων, που υποτίθεται πως κουβαλάνε μαζί τους εκείνους τους σταυρούς που θα τους χαρίσουν οι ψηφοφόροι και πάει λέγοντας.

Η ενασχόληση με τα κοινά δεν είναι βέβαια μεμπτή κι είναι αλήθεια ότι όσο περισσότεροι συμμετέχουν σ’ αυτά τόσο καλύτερα – μέχρι βέβαια να πετύχουμε ως κοινωνία την καθολική συμμετοχή στη βάση οριζόντιων θεσμών στους οποίους θα αποφεύγεται η ανάθεση εξουσιών και ο καθένας θα μπορεί να εκφράσει ισότιμα τη γνώμη του. Δυστυχώς αυτή η στιγμή απέχει αρκετά για διάφορους λόγους. Αφενός, αυτοί που κατέχουν σήμερα την εξουσία στα διάφορα επίπεδά της δεν είναι διατεθειμένοι να την παραδώσουν, ακόμη κι όταν είναι τόσο δύσκολη η άσκησή της όσο είναι σήμερα. Αφετέρου, το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού αιθάνεται μεγαλύτερη σιγουριά όταν αναθέτει σε φωτισμένους ηγέτες την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Στη γειτονιά μας, που πάσχει κι από έλλειψη φωτισμένων ηγετών, εδώ που τα λέμε, αυτό σημαίνει ότι τελικά μικροί άνθρωποι βρίσκονται να διαχειρίζονται μεγάλες υποθέσεις. Η αντιμετώπιση του επενδυτικού κτηματομεσιτικού σχεδίου της ΑΕΚ από όλες σχεδόν τις πολιτικές δυνάμεις του δήμου είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα των ορίων του συστήματος. Δεν πρόκειται, όμως, για θεωρητικό ζήτημα: Το επενδυτικό σχέδιο προχωρά και στόχο του έχει ν’ αλλάξει την πόλη, όπως μπορείτε να διαβάσετε σ’ αυτό το φύλλο του Χαμπεριού.

Κατά τ’ άλλα, η συλλογικότητα της Στρούγκας κλείνει πέντε χρόνια αυτές τις ημέρες και το Χαμπέρι γιορτάζει αυτή την πενταετία με μια ειδική έκδοση, όχι για να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά για να πούμε και πάλι ότι απέναντι στην άνευ όρων συνθηκολόγηση με την λαίλαπα που σαρώνει την καθημερινότητά μας και καταστρέφει μακροπρόθεσμα τις ζωές μας υπάρχει κι άλλος δρόμος: Ο δρόμος της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης, της αληλλεγγύης εδώ και τώρα για να μάθουμε πώς θα θεμελιώσουμε έναν άλλον, πιο δίκαιο κόσμο.

Δημοσιεύτηκε στο “Χαμπέρι”, στο φύλλο του Απρίλη. Το “Χαμπέρι” συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου “Στρούγκα”. Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των συντακτών τους. 

ΜΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ’70

Το άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας διατρέχει σήμερα σοβαρό κίνδυνο λόγω του επικείμενου χτισίματος του γηπέδου της ΑΕΚ. Αυτό δε συμβαίνει για πρώτη φορά. Το 1970 με χαριστικό νόμο της δικτατορίας ο Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού αντισυνταγμάρχης Ασλανίδης παραχωρεί 27 στρέμματα για να γίνει επέκταση των εγκαταστάσεων του γηπέδου. Το 1972, μάλιστα, χτίζεται τείχος που οροθετεί τα στρέμματα που παραχωρήθηκαν δυο χρόνια πριν. Υπολείμματα του τείχους υπάρχουν ακόμη και σήμερα σε κάποια σημεία του άλσους. Το καλοκαίρι του 1974 κι έπειτα από οργανωμένη αντίδραση κατά της παραχώρησης των 27 στρεμμάτων, ακυρώνεται η παραχώρηση του 1970 με το διάταγμα 340/20.5.1975.

Από τον Μάρτη του 1976 η ΑΕΚ επανέρχεται, ζητώντας αυτή τη φορά τα 27 στρέμματα από τον Δήμο, χωρίς ωστόσο να πετύχει την πολυπόθητη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Το Σεπτέμβριο του 1977, η ΑΕΚ καταθέτει εκ νέου πρόταση ζητώντας αυτή τη φορά 9 στρέμματα. Το θέμα αυτό, που ήταν και το μοναδικό εκείνης της συνεδρίασης, συζητείται στο Δημοτικό Συμβούλιο στις 5 Οκτωβρίου του ίδιου έτους ύστερα από αίτηση 10 εκ των 17 στο σύνολο Δημοτικών Συμβούλων. Εντύπωση προκάλεσε το αιφνίδιο της αίτησης αλλά και η άμεση απόφαση για σύγκληση του Δημοτικού Συμβουλίου με στόχο τη λήψη αποφάσεων. Στην αίτηση τους χαρακτηριστικά αναφέρονται τα εξής: «Συζήτηση και λήψη αποφάσεων σε αίτημα της ΑΕΚ για την παραχώρηση σ’ αυτήν εκτάσεως 9 στρεμμάτων του Άλσους για την επέκταση των αθλητικών της εγκαταστάσεων».

Το νέο μαθεύτηκε γρήγορα κι όπως ήταν φυσικό προκάλεσε έκπληξη και ανησυχία στους δημότες. Το ίδιο βράδυ λοιπόν συγκροτήθηκε η «Επιτροπή Αγώνα για την προστασία, ανάπτυξη και αξιοποίηση του Άλσους Νέας Φιλαδέλφειας». Πρώτη της κίνηση, την 1η του Οκτώβρη, ήταν το μοίρασμα ενός φυλλαδίου, το οποίο είχε σκοπό αφενός να ενημερώσει τους Φιλαδελφειώτες για το τι επρόκειτο να συμβεί εν αγνοία τους και αφετέρου να τους προτρέψει να δραστηριοποιηθούν, έτσι ώστε με την παρέμβασή τους να μην παραχωρηθεί ούτε ένα μέτρο από το Άλσος.

Συγκεκριμένα στο φυλλάδιο της Επιτροπής Αγώνα αρχικά αναφέρονται λόγοι για τους οποίους δεν πρέπει να παραχωρηθεί ούτε μια σπιθαμή από το Άλσος, καθώς επίσης και οι επιδιώξεις της. Ειδικότερα γίνεται λόγος για «Παραχώρηση κατά πλήρη κυριότητα όλης της έκτασης του Άλσους στο Δήμο και πλήρη, πολύμορφη και πολυδύναμη αξιοποίηση και εκμετάλλευση του Άλσους μόνο από το Δήμο».

Τις επόμενες δύο ημέρες γίνονται συνεχώς συναντήσεις με τους εκπροσώπους των γειτονικών Δήμων και των τοπικών συλλόγων. Συγκεκριμένα κατά της παραχώρησης επισήμως τάσσονται ο Δήμαρχος της Νέας Φιλαδέλφειας, Τάσος Αμπατζής, ο οποίος εκείνο το διάστημα νοσηλευόταν στον Ευαγγελισμό με σοβαρό πρόβλημα υγείας, οι Δήμαρχοι και τα Δημοτικά Συμβούλια Νέας Ιωνίας και Μεταμόρφωσης, ο πρόεδρος της Κοινότητας και το Κοινοτικό Συμβούλιο Νέας Χαλκηδόνας, 21 τοπικοί σύλλογοι της Νέας Φιλαδέλφειας, ο Ιωνικός, η Φιλοδασική Ένωση Αθηνών, όλοι οι εξωραϊστικοί σύλλογοι Ηρακλείου Αττικής, Περισσού και Νέας Χαλκηδόνας και επιστήμονες της Νέας Φιλαδέλφειας.

Τη Δευτέρα, 3 Οκτωβρίου η κινητικότητα και των δυο πόλων ήταν πολύ έντονη. Μέλη της Επιτροπής Αγώνα δίνουν συνέντευξη σε εφημερίδα πανελλήνιας κυκλοφορίας, ο Σύλλογος Νέων στη γενική του συνέλευση αποφασίζει να μη μείνει με τα χέρια σταυρωμένα και το βράδυ της ίδιας μέρας τοιχοκολλούνται αφίσες που καλούν τους δημότες να παραστούν στο Δημοτικό Συμβούλιο της Τετάρτης. Από την άλλη πλευρά 6 Δημοτικού Σύμβουλοι συμμετέχουν σε συζήτηση με το Δ.Σ. της ΑΕΚ που γίνεται στα γραφεία της στην Πλατεία Αμερικής. Την επόμενη μέρα (4 Οκτωβρίου) κυκλοφορεί η φήμη πως το Δημοτικό Συμβούλιο θα αναβληθεί, φήμη που εκλαμβάνεται ως αναληθής, ενώ το πρωί της Τετάρτης γίνονται συναντήσεις της Επιτροπής Αγώνα με εκπροσώπους τοπικών συλλόγων.

Το απόγευμα της Τετάρτης 5 Οκτωβρίου, συνέρχεται το Δ.Σ. Η παρουσία των Φιλαδελφειωτών είναι πολύ μεγάλη. Περίπου 500 άτομα βρίσκονται στην αίθουσα απαιτώντας να μη γίνει η παραχώρηση των 9 στρεμμάτων του Άλσους. Ο πρόεδρος του Δ. Σ. και ταυτοχρόνως πρόεδρος του συλλόγου φιλάθλων της ΑΕΚ, Δρυς ζητά να εκκενωθεί η αίθουσα, για να ξεκινήσει η διαδικασία. Κάποιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι ζητούν την παρέμβαση της αστυνομίας. Οι αντιδράσεις είναι οξύτατες και γίνονται ακόμη πιο έντονες λόγω της παρουσίας του Διοικητή Ασφαλείας. Τα πνεύματα προσπαθεί να ηρεμήσει ο Πρόεδρος της ΑΕΚ, Λουκάς Μπάρλος, ο οποίος παρίσταται στη συνεδρίαση προκειμένου να υποστηρίξει το αίτημα της ΑΕΚ. Φυσικά δεν καταφέρνει να μιλήσει και αποχωρεί από την αίθουσα. Τελικά η συνεδρίαση αναβάλλεται «για να ενημερωθεί ο λαός της Νέας Φιλαδέλφειας με συγκεντρώσεις σε δημόσιους χώρους».

Η σύγκρουση συνεχίζεται μέσω ανακοινώσεων που δημοσιεύονται στις εφημερίδες. Ο αναπληρωτής Δήμαρχος Μ. Μακρής δημοσιεύει πρώτα «ψήφισμα-διαμαρτυρία» με το οποίο καταφέρεται εναντίον των Φιλαδελφειωτών χαρακτηρίζοντάς τους «τραμπούκους, τρομοκράτες, ύποπτα στοιχεία» και εναντίον των Δημοτικών Συμβούλων Βουμβάκη και Οικονομόπουλου, κατηγορώντας τους για «αντιδημοκρατική και αντιδημοτική στάση επειδή έδιωξαν την αστυνομία από το Δ.Σ και εναντιώθηκαν στην παραχώρηση». Η απάντηση των Συμβούλων είναι άμεση. Καταγγέλουν τον Μ. Μακρή λέγοντας πως με την αστυνόμευση του Δ.Σ προσπάθησε να καταπνίξει τη θέληση δημοτών. Επίσης τον κατηγορούν ότι υπέγραψε μόνος του το «ψήφισμα- διαμαρτυρία», χωρίς να κληθεί το Δ.Σ. Ακολουθούν άλλες δύο έντυπες ανακοινώσεις εκ μέρους του Μ. Μακρή με περίπου ίδιο περιεχόμενο, που μοιράζονται από σπίτι σε σπίτι.

Το επόμενο Δ.Σ. γίνεται στις 26 Νοεμβρίου 1976, οπότε και συζητείται εκ νέου η αίτηση της ΑΕΚ, χωρίς όμως να παρθεί και πάλι επίσημη απόφαση. Το πάγιο και διαρκές αίτημα της ΑΕΚ για παραχώρηση μέρους του Άλσους ξαναμπαίνει στον πάγο…

Είναι προφανές ότι η κινητοποίηση των δημοτών ήταν αυτή που καθόρισε τις εξελίξεις και τελικά έσωσε το άλσος από την καταστροφή. Είναι γεγονός πως με τα Βασιλικά Διατάγματα του 1915 και του 1935 η έκταση του άλσους χαρακτηρίζεται «δασική και αναδασωτέα», χαρακτηρισμοί που συχνά- πυκνά γίνεται προσπάθεια να αλλάξουν. Κι αυτό γιατί πολλοί είναι αυτοί που εποφθαλμιούν το άλσος με βασικό σκοπό τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, που μόνο τα κέρδη τους θα αυξήσουν. Είναι λοιπόν στο χέρι των δημοτών του σήμερα το πώς θα αντιδράσουν για να το περιφρουρήσουν. Και το παρελθόν έρχεται να μας διδάξει… Να μας προτείνει τρόπους δράσης… Να μας αποδείξει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο…

πι & φι

Δημοσιεύτηκε στο “Χαμπέρι”, στο φύλλο του Απρίλη. Το “Χαμπέρι” συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου “Στρούγκα”. Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των συντακτών τους. 

 

 

Στις 4 Μάρτη εγκρίθηκε από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της «ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ 1924 ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» ή αλλιώς «ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ 1924 ΑΕ», γυρνώντας άλλη μια σελίδα στην ιστορία που πραγματεύεται την ανέγερση του γηπέδου της ΑΕΚ στον ιστορικό της χώρο, την Νέα Φιλαδέλφεια. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Η εν λόγω εταιρία πήρε σάρκα και οστά τον Σεπτέμβρη του 2013 όταν και καταχωρήθηκε στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο. Το μετοχικό της κεφάλαιο ήταν 1.000.000 ευρώ με μεγαλομέτοχο τον γιο του Δημήτρη Μελισσανίδη Γιώργο, με συμμετοχή 985.000 ευρώ (98,5 %). Το υπόλοιπο 1,5% συμπληρώθηκε από 15 άλλους μετόχους μεταξύ των οποίων οι Πέτρος Παππάς, Μαυροειδής Αγγελόπουλος, Ηλίας Λιβάνης κ.ά. Ορίστηκαν επίσης από το καταστατικό της εταιρίας τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, ανάμεσα στα οποία είναι και ο Γιώργος Μελισσανίδης. Μέχρι να εκδοθεί το ενημερωτικό δελτίο από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς και τα πράγματα να γίνουν πιο ξεκάθαρα, η πιο σημαντική ενέργεια της εταιρίας είναι η σύναψη χορηγίας με την FORTHNET και με τον ΟΠΑΠ που αφορά την περίοδο 2013-2014. Η σύναψη χορηγίας με τον ΟΠΑΠ εγείρει ερωτήματα, καθώς είναι η πρώτη φορά που δίνεται χορηγία σε κατασκευαστική εταιρία και όχι σε ΠΑΕ. Πρέπει επίσης να τονιστεί πως η οικογένεια Μελισσανίδη συμμετέχει μέσω της Emma Delta Hellenic Holdings Limited στην σύνθεση του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΠΑΠ με ποσοστό 33%.

Όπως τονίστηκε παραπάνω, στις αρχές Μαρτίου εγκρίθηκε το ενημερωτικό δελτίο που αφορά την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου (ΑΜΚ). Σε αυτό το εκτενέστατο δελτίο τονίζονται ουκ ολίγα πράγματα. Αρχικά ορίζεται το σχέδιο κατασκευής του γηπέδου και το χρονικό πλαίσιο αυτού. Έτσι λοιπόν, το γήπεδο θα είναι έτοιμο στα τέλη του 2015 αν όλα λειτουργήσουν βάσει σχεδίου. Το κόστος κατασκευής ανέρχεται στα 80 εκ ευρώ (65,1 χωρίς ΦΠΑ) και η χρηματοδότηση έχει ως εξής: α) 1 εκ. € από το αρχικό κεφάλαιο της εταιρίας, β) 29 εκ. € από την ΑΜΚ εκ των οποίων, έπειτα από δημόσια τοποθέτηση, τα 9 θα προέρχονται από τον Γ. Μελισσανίδη, γ) 20 εκ. € από την προβλεπόμενη επιχορήγηση από την Περιφέρεια Αττικής, δ) 20 εκ. € από τραπεζικό δανεισμό και τέλος, ε) επιπλέον τραπεζικός δανεισμός για το υπόλοιπο του ΦΠΑ της κατασκευής 10,6 εκ. €. Όσον αφορά το τελευταίο κομμάτι, προβλέπεται από την εταιρία ότι το ποσό αυτό θα αποπληρωθεί με την είσπραξη του από το Δημόσιο κατά τα 2 πρώτα χρόνια λειτουργίας του γηπέδου.

Επίσης στο δελτίο επισημαίνονται διάφοροι κίνδυνοι για τους επενδυτές που αφορούν την κατασκευή του γηπέδου που εντάσσονται σε διάφορες κατηγορίες. Αναφέρονται λειτουργικοί, πιστωτικοί, κίνδυνοι που αφορούν την ΑΕΚ (εισιτήρια κλπ.) καθώς και κίνδυνοι που σχετίζονται με το μακροοικονομικό περιβάλλον της ελληνικής οικονομίας γενικά, που ενδέχεται να επηρεάσουν την λειτουργία της εταιρίας. Στην περίπτωση λοιπόν που ο βαθμός επικινδυνότητας είναι ανησυχητικά μεγάλος δεν αποκλείεται νέος δανεισμός ή και μια νέα αύξηση μετοχικού κεφαλαίου. Επιπρόσθετα τονίζονται κίνδυνοι αναφορικά με της μετοχές της εταιρίας και την μερισματική πολιτική. Με άλλα λόγια σε μια ενδεχόμενη νέα ΑΜΚ η θέση και η συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο ορισμένων μετόχων μπορεί να μειωθεί (που αυτό σημαίνει αυτόματα μικρότερος αριθμός ψήφων στην Γενική Συνέλευση). Όσον αφορά την μερισματική πολιτική, σε περίπτωση που τα οικονομικά αποτελέσματα της εταιρίας δεν είναι ικανοποιητικά, η Γενική Συνέλευση έχει το δικαίωμα να μην διανείμει μερίσματα (υπενθυμίζεται ότι η Γενική Συνέλευση ελέγχεται από τον Γ. Μελισσανίδη αφού οι συμμετοχές του στα κεφάλαια μέχρι στιγμής είναι 98,5 % επί του συνολικού). Ενδιαφέρον έχει και η αξιολόγηση των πιθανών απαιτήσεων του ερασιτεχνικού σωματείου της ΑΕΚ ως κινδύνου για το επενδυτικό κοινό…

Αυτά είναι κάποια δεδομένα από το Ενημερωτικό Δελτίο. Τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι αρκετά. Αρχικά γίνεται σαφές ότι ο απλός εργαζόμενος λαός καλείται να συνεισφέρει το μεγαλύτερο ποσό του κόστους ανέγερσης του γηπέδου, τόσο άμεσα, με τη συμμετοχή στην ΑΜΚ, όσο και έμμεσα, με την συμμετοχή της περιφέρειας. Φαίνεται ότι παράγοντες όπως αυτοί της οικογένειας Μελισσανίδη, κάνουν επίκληση στο συναίσθημα των φιλάθλων της ΑΕΚ και τους ζητούν να βάλουν το χέρι στην ήδη τρύπια από την χρεοκοπία του αστικού κράτους τσέπη, με σκοπό να βάλουν πλάτες για κάτι επενδυτικά αβέβαιο. Με ή χωρίς την συμμετοχή των φίλων της ΑΕΚ, το γήπεδο δεν θα ανήκει στον κόσμο της αλλά στην οικογένεια Μελισσανίδη αφού και στις δύο περιπτώσεις θα ελέγχει Γενική Συνέλευση και ΔΣ και κατά συνέπεια, όλη την ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕ. Η συνεισφορά του κόσμου που στην καλύτερη περίπτωση θα ανέλθει στα 20 εκ. € θα είναι ένα ποσό διαχειρίσιμο πλήρως από την οικογένεια Μελισσανίδη και οι αποφάσεις που αφορούν την ΑΕΚ και το γήπεδο θα μονοπωλούνται από αυτήν. Το ερώτημα που γεννιέται είναι: αξίζει να ματώσει κι άλλο ο ήδη κατακρεουργημένος λαός (και εδώ ειδικά, ο λαός της ΑΕΚ) για κάτι που δεν θα είναι δικό του;

Ρασκ.

Δημοσιεύτηκε στο “Χαμπέρι”, στο φύλλο του Απρίλη. Το “Χαμπέρι” συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου “Στρούγκα”. Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των συντακτών τους. 

130 χρόνια από τη γέννηση του Κώστα Βάρναλη

Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε το 1884 στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας. Η ενασχόλησή του με την ποίηση και τη λογοτεχνία ξεκινά από μικρή ηλικία. Στα εικοσί του δημοσιεύει το πρώτο του ποίημα.

Η περίοδος στην οποία μεγάλωσε και ανδρώθηκε είναι περίοδος μεγάλων ιστορικών γεγονότων. Η φρικαλεότητα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και η Οκτωβριανή Επανάσταση, η γέννηση του ΣΕΚΕ (μετέπειτα ΚΚΕ), η αποτυχία του Μεγαλοϊδεατισμού και η Μικρασιατική Καταστροφή, σε συνδυασμό με την άνοδο των επαναστατικών κινημάτων και το προοδευτικό ρεύμα που διαμορφώνεται γύρω απ’ τους κύκλους της ευρωπαϊκής διανόησης, διαμορφώνουν μια τέτοια συνθήκη που ο Βάρναλης, ανάμεσα σε μια σειρά άλλους κορυφαίους καλλιτέχνες και διανοούμενους πανευρωπαϊκά, οδηγείται και τελικά εντάσσεται στο επαναστατικό στρατόπεδο. Το 1919 στο Παρίσι προσχωρεί στον μαρξισμό και στο εξής η καλλιτεχνική του δημιουργία είναι συνυφασμένη με την πολιτική του δράση.

Η ποίηση για τον ίδιο πρέπει να ανήκει στο λαό, να τον καθοδηγεί και να τον οργανώνει. Ο Ρίτσος τον θεωρεί πατέρα της επαναστατικής λογοτεχνίας κι όντως είναι ο πρώτος απ’ τους μεγάλους σύγχρονους έλληνες ποιητές που θέτει τον εαυτό του και το έργο του στην υπηρεσία του λαϊκού κινήματος. Συνεργάζεται με το «Ριζοσπάστη» και συνεχίζει να γράφει από την εξορία στον Αη Στράτη το 1935, κυνηγημένος απ’ την ασφάλεια το 1940, συμμετέχοντας στο ΕΑΜικό κίνημα το 1942. Το 1959 του απονέμεται το βραβείο Λένιν.

Ένα από τα κορυφαία του έργα, ίσως το κορυφαίο, είναι η ποιητική σύνθεση «Το Φως που καίει». Με μια σειρά μεταφορές και συμβολισμούς, μέσα απ’ τους διαλόγους του Προμηθέα, του Ιησού και του Μώμου -προσώπου της Αλεξανδρινής Κωμωδίας-, της Μάνας Γης και του Αηδονιού, μέσα απ’ τον τραγικής έμπνευσης χορό των Ωκεανίδων και των Σεραφείμ, τον επιτάφιο θρήνο της Μάνας του Χριστού και της ιδωμένης έξω από στερεότυπα Μαγδαληνής, την αντίδραση της πόρνης Αριστέας και της μαϊμούς-υπηρέτη της και τέλος απ’ τον επίλογο του Οδηγητή και του Λαού, ο ποιητής δημιουργεί μία σύνθεση πρωτοφανή. Αποδομώντας και αναδομώντας τους μυθικής ή θρησκευτικής πνοής ρόλους, μεταφέροντάς τους χρονικά και εξετάζοντάς τους από διαφορετικές σκοπιές, με έντονο πολλές φορές το συναίσθημα, αλλά με τη λογική να κυριαρχεί, ο Βάρναλης καυτηριάζει εμφανώς το διαχρονικό ρόλο της θρησκείας, απογυμνώνει τις σχέσεις εκμετάλλευσης, τις ανισότητες και εν τέλει την ίδια την εξουσία του αστικού κράτους από κάθε είδους ιδεολογικό και ηθικό μανδύα, δίνει την ελπίδα και προτρέπει για το πέρασμα σε μια κοινωνία διαφορετική.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε γράφοντας δεκάδες ακόμα γραμμές, αλλά ο περιορισμένος χώρος της εφημερίδας δεν μας το επιτρέπει. Για το τέλος θα αρκεστούμε σε ένα απόσπασμα απ’ τον «Οδηγητή».

Ο αγέρας έχει κόψει ολότελα. Μια βαθιά σιωπή καταπίνει τα ουρλιάσματά τους. Αξαφνα μια πολύβοη αντάρα από νεανικές φωνές περιζώνει ολούθε τη γης. Κι ένας φωτεινός κύκλος αρχίζει να χαράζει ολόγυρα στον ορίζοντα εκεί, που δένεται ο ουρανός με τα βουνά και με τη θάλασσα. Ανάμεσα σ’ αυτές τις φωνές, που ζυγώνουνε ρυθμικά, ξεχωρίζει μπροστά μια πιο βαριά, πιο δυνατή, που σκεπάζει όλες τις άλλες.

 Ο Οδηγητής

Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης,

ο πλαστουργός της νιας ζωής.

Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης

κι ώριμο τέκνο της Οργής.

 

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,

γιατί δε μ’ έστειλε κανείς

Πατέρας, τάχα παρηγόρια

για σένα, σκλάβε, που πονείς.

 

Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι,

κρίνα, πουλιά και ψαλμουδιές

τίποτα! Εμένα παραστέκουν

οι θυμωμένες σας καρδιές.

η.

Δημοσιεύτηκε στο “Χαμπέρι”, στο φύλλο του Απρίλη. Το “Χαμπέρι” συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου “Στρούγκα”. Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν την άποψη των συντακτών τους.