Μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας έχουν την κακή συνήθεια να αναθέτουν την επίλυση των προβλημάτων της ζωής τους στους επαγγελματίες ή λιγότερο επαγγελματίες πολιτικούς που συνωθούνται έξω από τις θύρες των αντιπροσωπευτικών σωμάτων της αστικής δημοκρατίας: στο κοινοβούλιο και στο ευρωκοινοβούλιο οι πρώτοι, στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια οι δεύτεροι, περνούν τις καλύτερες ημέρες τους κατά τις προεκλογικές περιόδους. Οι συζητήσεις των πιστών ψηφοφόρων τέτοιες ημέρες είναι πάντοτε αποκαρδιωτικές, όμως εμείς δεν χάνουμε το κουράγιο και τη θέλησή μας. Για να σωθούμε από την κρίση και τα προβλήματα της καθημερινότητας, για να σωθούμε από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων από την κυρίαρχη τάξη, για να σωθούμε από την ατέλειωτη ενδοσκόπηση, ένας μονάχα τρόπος υπάρχει: να αποφασίσουμε ότι δε μπορεί κανείς να μας σώσει αν εμείς δεν το θελήσουμε, αν δε δρομολογήσουμε τη θέλησή μας οργανώνοντας τον αγώνα μας για μια καλύτερη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει αν δεν σωθούμε μόνοι μας! Μ’ αυτό το πνεύμα προσεγγίζουμε και τούτες τις εκλογές, που αποτελούν, όπως πάντα, ένα σημαντικό γεγονός, όχι όμως τόσο σημαντικό όσο η καθημερινή πάλη.