Κάθε χρόνο αρχές Μαΐου μας περιμένει το ίδιο χάλι: Ακριβώς τις μέρες της εργατικής Πρωτομαγιάς η πόλη μας “μετατρέπεται σε ένα τεράστιο πανηγύρι όπου η εμπορευματοποίηση επεμβαίνει βίαια στην καθημερινότητά μας” όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της Στρούγκας.

Η οποία βέβαια επιμένει μια από τις πιο σημαντικές μέρες του χρόνου να τιμάται με “με πορείες και διαδηλώσεις που σκοπό έχουν την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων της διεθνούς εργατικής τάξης”. Μας υπενθυμίζει την ιστορία της Πρωτομαγιάς, η οποία “καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών”. Όπως κάθε ταξικό κεκτημένο η Πρωτομαγιά κερδήθηκε και σε μας με εργατικό αίμα: “Τις πρώτες μέρες του Μαΐου του 1936 οι απεργιακές κινητοποιήσεις των καπνεργατριών και καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, θα συσπειρώσουν όλο το εργατικό κίνημα σε μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση. Τα γεγονότα κλιμακώνονται και στις 9 Μάη η χωροφυλακή υπό τη διοίκηση του πρωθυπουργού και μέλλοντα δικτάτορα Μεταξά θα ματοκυλίσει τις συγκεντρώσεις επιτιθέμενη με πυρά σε άοπλο πλήθος. Ο εξοργισμένος λαός παρά την τρομοκρατία, θα συγκρουστεί και θα καταλύσει την εξουσία στην πόλη. Ο Μεταξάς θα διατάξει τον στρατό (Σύνταγμα Λαρίσης) να κινηθεί προς τη Θεσσαλονίκη και το πολεμικό ναυτικό να καταπλεύσει στο λιμάνι της.”

Η Πρωτομαγιά δεν είναι μόνο μια μέρα ιστορίας, έχει την σημασία της και σήμερα: “Μετά από 129 χρόνια προχωράμε με το καπιταλιστικό όραμα μιας γενικευμένης Μανωλάδας, με βίαια επικοινωνιακά σενάρια καταστροφής από κυβερνήσεις και ΜΜΕ και με ωμή καταστολή σε ό,τι αγωνίζεται. Με κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και επιδομάτων, με δημιουργία ανασφάλιστων και επισφαλών θέσεων εργασίας, ελαστικών ωραρίων, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας με πρόσχημα την ‘ανταγωνιστικότητα’ και την ‘ανάπτυξη’”. Η Στρούγκα μας καλεί και πάλι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας: “Είμαστε βέβαιοι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς. Γιατί τίποτα από όλα αυτά που μας καταργούν δεν μας χαρίστηκε.” Η Πρωτομαγιά λοιπόν δεν είναι “ούτε γιορτή-αργία, ούτε πανηγύρι ούτε εθιμοτυπική διαδήλωση, είναι ΑΠΕΡΓΙΑ”!
Σίγουρα έχετε μάθει ότι η γειτονιά μας απέκτησε και άλλη κατάληψη: Μία ομάδα συντρόφων και συντροφισσών επέλεξαν να καταλάβουν τον «Κένταυρο» στο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας.

Σε άλλες συνθήκες θα χαιρόμασταν πολύ για άλλο έναν παράδειγμα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης στηριγμένο στις αρχές της ισότητας και της συλλογικότητας. Δυστυχώς όμως η “επιλογή της κατάληψης ενός χώρου που η κατεδάφισή του αποτελεί πάγιο αίτημα του διαχρονικού κινήματος υπεράσπισης του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας και του ολοκληρωτικά δασικού του χαρακτήρα, στο οποίο κι εμείς συμμετέχουμε” μας αναγκάζει να εκφράσουμε την διαφωνία μας ως Στρούγκα όπως λέει η σχετική ανακοίνωση της Στρούγκας. Όλοι ξέρουμε ότι το Άλσος κινδυνεύει, στην παρούσα φάση από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, “που θέλουν να πατήσουν πόδι στο Άλσος για να το μετατρέψουν σε πηγή κέρδους”, δηλαδή τον “Δημήτρη Μελισσανίδη, τον οποίο ακολουθούν διάφοροι μέσα κι έξω από τη Νέα Φιλαδέλφεια”.

Η Στρούγκα επιμένει ότι ”το Άλσος είναι δάσος και ως τέτοιο πρέπει να ανήκει στο κοινωνικό σύνολο και να χρησιμοποιείται για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, αντί να τεμαχίζεται και να χαρίζεται από εδώ κι από εκεί από τις κυβερνήσεις με την ανοχή ή τη συνέργεια των δημοτικών αρχών”. Υπό αυτή την άποψη η κατάληψη του Κένταυρου “όχι μόνο αγνοεί, αλλά κι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους στόχους του κινήματος για την υπεράσπιση του Άλσους”. Εννοείται ότι η πολιτική διαφωνία με τον τόπο της κατάληψης δεν εμπόδισε την Στρούγκα να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα των καταλήψεων, όταν το Σάββατο 18/4, δυνάμεις των ΜΑΤ απείλησαν τον χώρο. Γιατί η Στρούγκα στέκεται “με κάθε τρόπο απέναντι στις κατασταλτικές κινήσεις του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας”, επειδή “και η ‘αριστερή’ καταστολή δε μπορεί να γίνει ανεκτή.

Η αδέσποτη γάτα

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

Ταξίδι, Πόλη του Φωτός, νυχτερινά σεργιάνια, Moulin Rouge. Εδώ όμως, στη Νέα Φιλαδέλφεια, οι συνειρμοί μάς οδηγούν σ’ έναν άλλον κόκκινο μύλο.

Μέσ’ απ’ τις ιστορίες των παλιότερων μαθαίνουμε πως ο Κόκκινος Μύλος ήταν μια απ’ τις πιο όμορφες κοντινές εξοχές της Αττικής, αγαπημένος περίπατος για τους Φιλαδελφειώτες, αλλά κι ένας καταπράσινος τόπος εκδρομής για τους Αθηναίους γενικότερα. Ιδιαίτερα κάτι Πρωτομαγιές:

«Αλλά τι κόσμος σ’ όλη τη διαδρομή από το τέρμα Αμπελοκήπων ως τον «Κόκκινο Μύλο»! Όλος ο πρώην δρόμος Τατοΐου στον Ποδονίφτη (και τώρα «οδός Δεκελείας») ήτανε γεμάτος. Τέτοιος συνωστισμός πρωί πρωί δε γίνεται ούτε στην οδό Αθηνάς το μεσημέρι. Αλίμονο, έλεγα μέσα μου, αν το εκατοστό απ’ όλους αυτούς πηγαίνουν όπου κ’ εμείς! Δε θα βρούμε πού να καθήσουμε. Κι ο αρχαίος Δικαιόπολις θα έφευγε στην κορφή της Πάρνηθας να βρει την ησυχία του! Ευτυχώς, οι περισσότεροι σταματήσανε στο γεφύρι του «Κόκκινου Μύλου», πολύ ολίγοι προχωρήσανε λίγο παραπέρα – και στο τέλος μείναμε μοναχοί μας» – να τι μαρτυρεί ο Κώστας Βάρναλης γράφοντας για την Πρωτομαγιά του ’43 στο χρονογράφημά του με τίτλο «Αχαρναί» (αναδημοσιεύεται στο Κώστας Βάρναλης, Φέιγ βολάν της Κατοχής. Χρονογραφήματα. Επιλογή-Επιμέλεια Γιώργος Ζεβελάκης. Αθήνα 2007: Εκδόσεις Καστανιώτη).

– Και γιατί «Κόκκινος Μύλος»; ρωτούσα τη μητέρα μου μικρή.
– Μα είχε στ’ αλήθεια έναν κόκκινο μύλο εδώ…
– Τον θυμάσαι;
– Βέβαια. Ήταν κατακόκκινος. Υπήρχε κι ένα εξοχικό κέντρο με το ίδιο όνομα.

Ένας μύλος απ’ τους πολλούς που υπήρχαν στην περιοχή, εκεί, στις όχθες του Κηφισού, ανάμεσα στα περβόλια και τ’ αμπέλια, στο δρόμο για το Μενίδι, τις αρχαίες Αχαρνές.
Οι αφηγήσεις αρχίζουν και δένουν η μία με την άλλη.

– Κάναμε μπάνιο στο Χαμέμηλο, βουτούσαμε στον Κηφισό.
– Υπήρχε κι ένας τάφος εκεί κοντά, ένας αρχαίος τάφος…

Ο μυκηναϊκός θολωτός τάφος που ανακαλύφθηκε στον Κόκκινο Μύλο στη θέση Λυκότρυπα. Τα ευρήματά του, από τον 13ο-14ο αιώνα π.Χ., εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όχι σ’ ένα μουσείο δικό μας. Νεκροταφεία γεωμετρικών χρόνων βρέθηκαν στην ίδια περιοχή. Και στους ρωμαϊκούς χρόνους από ’κει περνούσε το Αδριάνειο υδραγωγείο, για να συνεχίσει προς τη Νέα Ιωνία, διασχίζοντας τη σημερινή Δεκελείας.

Εξοχή, ποτάμι, αρχαία νεκροταφεία, ψηφίδες από μνήμες. Ο Κόκκινος Μύλος παίζει όμως άλλον ένα ρόλο στη γειτονιά μας. Υπάρχει και μια έκφραση που συνδέεται μ’ αυτόν, που συνήθως εκστομίζεται από τους μεγαλύτερους σε περιστάσεις εξαιρετικές όπως σοβαρή αταξία νεαρού μέλους της οικογένειας. Πρόκειται για τη φράση «Θα με στείλεις στον Κόκκινο Μύλο!», μια μετωνυμία με μπόλικη δόση από σχήμα υπερβολής, που σημαίνει «Θα με πεθάνεις μ’ αυτά που κάνεις!» Τη σημασία αυτή την οφείλει στο νεκροταφείο της περιοχής, που απλώνεται απ’ τη δεκαετία του ’50 στο βορειδυτικό της άκρο.

– Πηγαίναμε στον τάφο του Παύλου με τα παιδιά εκεί, όταν ήμασταν έφηβοι.

Από μια μυστική συμφωνία της μοίρας, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, προσφυγικής καταγωγής ο ίδιος – ο πατέρας του Πόντιος απ’ το Σοχούμι – θάβεται το 1990 στο νεκροταφείο της μικρασιατοπροσφυγικής πόλης της Νέας Φιλαδέλφειας, στα όρια με το Μενίδι. Δίπλα σε μια περιοχή που κατοικήθηκε εκείνα ακριβώς τα χρόνια απ’ τους Έλληνες του Πόντου που έφτασαν απ’ την πρώην Σοβιετική Ένωση στα τέλη του 20ου αιώνα, για να τοποθετηθούν και κείνοι στην «Άκρη της πόλης» που αποτυπώνει με το φακό του ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης το 1998, σαν τους μικρασιάτες πρόσφυγες που είχαν φτάσει στις αρχές του.

Στα ίδια χώματα, ένας Δήμαρχος που άφησε ιστορία στην πόλη μας: ο Νίκος Τρυπιάς. Και δίπλα τους, η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Απόστολος Καλδάρας, η Πόλυ Πάνου, ο Λάκης Παππάς, ο Γιώργος Αμερικάνος, ηθοποιοί, μουσικοί, ποδοσφαιριστές, ο τσαγκάρης, ο περιπτεράς, ο δάσκαλος, ιστορίες ζωής, οι δικοί μας άνθρωποι, τόσο κοντά και τόσο μακριά μας.

Η ιστορία ενός τόπου με τα διαφορετικά του πρόσωπα, που διαδέχονται το ένα το άλλο και ταυτόχρονα συνυπάρχουν. Στα τραγούδια των εκδρομέων, που ανάμεσά τους ξεχωρίζουν εκείνα που ακούστηκαν στους περιπάτους του δραστήριου Μορφωτικού Συλλόγου της Νέας Φιλαδέλφειας στο μεσοπόλεμο και τα λεύτερα τραγούδια των νέων στις εκδρομές της ΕΠΟΝ, μαζί με το σύνθημα «Πολεμάμε και τραγουδάμε», αντηχούν ακόμη οι μουσικές των θιασωτών του Διόνυσου στο δρόμο για τις Αχαρνές. Οι θρήνοι δίπλα στο μυκηναϊκό τάφο, γίνονται λυγμοί στο σημερινό τόπο των νεκρών μας, κι οι παππούδες μας αναπαύονται εκεί που κάποτε ακούστηκαν κουδουνίσματα κοπαδιών ανάκατα με γέλια, δίπλα στην αθέατη κοίτη του ποταμού των παιδικών τους χρόνων.

Κι οι σημερινές γενιές; Αυτές παλεύουν να κρατήσουν εκείνα που ακόμα υπάρχουν. Τώρα που ο Κηφισός χάθηκε κάπου ανάμεσα στην κατασκευή οδικών αξόνων και την ανοικοδόμηση, τώρα που η Πάρνηθα κάηκε περιορίζοντας το πράσινο της Αττικής στο ελάχιστο, τώρα που το δροσερό Δάσος της Νέας Φιλαδέλφειας απειλείται, έχουμε στη διάθεσή μας την κατάλληλη έκφραση για να δώσουμε απάντηση σε κείνους που το επιβουλεύονται: «Δε θα σας αφήσουμε να μας στείλετε στον Κόκκινο Μύλο, κλέβοντας και την τελευταία μας αναπνοή! Έχουμε μαζί μας κι εκείνους που αναπαύονται εκεί, εκείνους που φύτεψαν το δάσος μας και μας το παρέδωσαν ατόφιο, δώρο στα παιδιά της προσφυγογειτονιάς μας…».

λ.

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα αναπτύσσονται με γοργούς ρυθμούς, τόσο από άποψη θεατών όσο και αθλητών, τα δυναμικά αθλήματα (πυγμαχία, kick boxing, muay Thai και εσχάτως οι μικτές πολεμικές τέχνες). Παράλληλα όμως, ο χώρος αυτός έχει διαβρωθεί από φασίστες, σε βαθμό σχολές εκμάθησης αλλά και διοργανώσεις να αποτελούν σημαντικό βέλος στην φαρέτρα τους για προπαγάνδα και στρατολόγηση νέων μελών.

Ανέκαθεν τα ασπόνδυλα έδειχναν ιδιαίτερη κλίση στα δυναμικά αθλήματα. Το προαναφερθέν εξηγείται αρκετά απλά αν αναλογιστούμε αφενός την πειθαρχία που απαιτείται στα αθλήματα αυτά και η οποία προσιδιάζει μ’ αυτή που απαιτείται σε στρατιωτικά διαρθρωμένες οργανώσεις, αφετέρου αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τις δράσεις των φασιστών. Πογκρόμ σε μετανάστες, ομοφοβικές επιθέσεις και πεσίματα σε στέκια, όλα αυτά καθίστανται πιο εύκολα αν υπάρχει ένα μαχητικό υπόβαθρο. Το γεγονός αυτό οδήγησε στο να κατακλυσθούν τα γυμναστήρια από νοσταλγούς του Ρούντολφ Ες, σε βαθμό να έχουν δημιουργηθεί γυμναστήρια, όπου πέρα από το εκάστοτε άθλημα υπάρχει και κατήχηση. Παράλληλα λοιπόν με την προπόνηση, οι αθλητές μαθαίνουν να αγαπούν έννοιες όπως η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός κοκ. Ως εκ τούτου, συχνά βλέπουμε αθλητές –επαγγελματίες και μη- αλλά ακόμα και δασκάλους να φέρουν από ελληνικές σημαίες μέχρι και τατουάζ σβάστικες, μαιάνδρους και λοιπά σύμβολα.

Απόρροια όλων αυτών είναι να καλλιεργείται ένα πνεύμα ανωτερότητας και επιτακτικότητας για νίκη του εκάστοτε έλληνα αθλητή, εφόσον αντιμετωπίζει ξένο. Το περιρρέον κλίμα είναι κάτι παραπάνω από εχθρικό και η συμπεριφορά θυμίζει την αντίστοιχη οπαδική. Οι παρευρισκόμενοι δεν περιορίζονται στη στήριξη του αθλητή της αρεσκείας τους αλλά αρχίζουν τα «γαλλικά» προς τον αντίπαλο, τα οποία σχεδόν πάντα συνοδεύονται από υποτιμητική προσφώνηση, σχετιζόμενη με την εθνικότητα του αθλητή. Συγκεκριμένα, «οι συνουσίες» με ξένες χώρες είναι αρκετά συνήθεις, ιδιαίτερα όταν κάποιος προέρχεται από την Αλβανία, τη Βουλγαρία ή και την Τουρκία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο τελευταίος αγώνας του Μιχάλη Ζαμπίδη με τον Τούρκο αθλητή Harun Kina. Στο αγωνιστικό κομμάτι, η διαφορά δυναμικότητας ήταν χαώδης και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μία πολύ άνετη επικράτηση του Ζαμπίδη. Εντούτοις, ο αγώνας βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, όχι διότι δρέπει δάφνες ποιότητας αλλά για την συμπεριφορά των «φιλάθλων». Αποδοκιμασίες κατά την διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Τουρκίας, βρισιές προς τον Harun Kina αλλά και συνθήματα εθνικιστικού περιεχομένου, συνέθεταν το κλίμα.

Σε αυτό μεγάλη ευθύνη φέρουν οι διοργανωτές και οι promoters των διοργανώσεων, καθώς είναι συχνά απαντώμενο το φαινόμενο να στήνονται ολόκληρες προωθητικές εκστρατείες με βάση την εθνικότητα του αντιπάλου. Δημιουργία –ανεδαφικού- αισθήματος ανωτερότητας των ελλήνων αθλητών έναντι των ξένων, τηλεοπτικά σποτάκια που βασίζονται και απευθύνονται στον «πατριωτισμό» των μικροαστών και συνθήματα που παραπέμπουν σε φασιστικές οργανώσεις, είναι αρκετά συνήθεις μέθοδοι διαφήμισης ενός αγώνα.

Μολοταύτα, παρά το αναντίρρητο γεγονός πως στα αθλήματα αυτά την πρωτοκαθεδρία την έχουν οι φασίστες, πρέπει να τονιστεί πως είναι αρκετά ελπιδοφόρο πως όλο και περισσότερες κινηματικές δομές και άτομα που προσδιορίζονται εντός του κινήματος ασχολούνται με τα μαχητικά αθλήματα. Από άποψη ζύμωσης δεν πρέπει να αφήνεται χώρος για να αρθρώνουν λόγο και να κάνουν προπαγάνδα τα ασπόνδυλα και το αντιφασιστικό κίνημα έχει αποδείξει πως γνωρίζει πώς να τα αντιμετωπίζει.

ΟΕ

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

Τέσσερις μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στους δρόμους της γειτονιάς και πιαστήκαμε χέρι χέρι στα στενάκια της και η αλήθεια είναι ότι μας έλειψε η επαφή. Όλο αυτό το διάστημα ήταν γεμάτο εξελίξεις, αλλαγές ‒ή και όχι‒ στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό αλλά και στις συνηθισμένες και γνωστές πλέον, εδώ και 6 ολόκληρα χρόνια, δραστηριότητες του χώρου.

τη σελίδα επιμελήθηκαν η ε. και o Los Ψ

6 Χρόνια Στρούγκα Τριήμερο Γενεθλίων
Πέρασαν 6 ολόκληρα χρόνια από τότε που με το σκεπτικό κατάληψη κόντρα στην εγκατάλειψη, η Στρούγκα από ένα ερειπωμένο κτίριο πήρε ζωή και άνοιξε στον κόσμο της γειτονιάς και όχι μόνο. Φέτος, λοιπόν, έχοντας κέφι και περισσή διάθεση ξεκίνησε την Παρασκευή 27/3 ο τριήμερος εορτασμός με συναυλία των συγκροτημάτων Τοξικά απόβλητα, Blue Night Trip, Dirty Fuse και Dead Dranks, ενώ ακολούθησε πάρτι με τους παρευρισκόμενους σε μέθη γενεθλίων. Παρόλο που είναι καλά τα γλέντια και οι χαρές, θεωρήσαμε γόνιμο την επόμενη μέρα, Σάββατο 28/3, να οργανώσουμε εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Καπιταλιστική επέλαση στις γειτονιές, εκμετάλλευση ελεύθερων και δημόσιων χώρων, αντίσταση από τα κάτω». Από το μικροεπίπεδο λοιπόν της γειτονιάς μας θελήσαμε να μεταφέρουμε τις δικές μας εμπειρίες από τον αγώνα υπεράσπισης των ελεύθερων χώρων αλλά και των ζωών μας και να χαρτογραφήσουμε τη γενικότερη σφαίρα των αγώνων της πόλης. Είναι αμφίβολο αν τα καταφέραμε καθώς το ενδιαφέρον δεν ήταν μεγάλο, το σίγουρο όμως είναι ότι θα συνεχίσουμε ‒ δεν το βάζουμε κάτω. Η εορταστική ατμόσφαιρα πάντως έκλεισε αισιόδοξα με ρεμπέτικο γλέντι στο οποίο μαζεύτηκε κόσμος από την γειτονιά και όχι μόνο. Με τις μελωδικές φωνές τους οι «Αναφανδόν» μάς κράτησαν και τους κρατήσαμε συντροφιά μέχρι αργά το βράδυ πίνοντας και τρώγοντας όλοι μαζί.

Στο σημείο αυτό θα ήταν σκόπιμο και χρήσιμο να δούμε ένα κομμάτι του κειμένου που βγήκε όταν έγινε η κατάληψη στην Στρούγκα, γιατί μπορεί να πέρασαν 6 χρόνια αλλά το σκεπτικό μας είναι το ίδιο:

Κουραστήκαμε να βλέπουμε εδώ και χρόνια τους ελεύθερους δημόσιους χώρους συνάντησης των πολιτών και τους χώρους πράσινου να λιγοστεύουν, να ρημάζουν και να χάνονται κάτω από την πίεση επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων.

Επιλέγουμε να δημιουργήσουμε έναν μόνιμο αυτοδιαχειριζόμενο χώρο όπου οι κάτοικοι θα μπορούμε να συναντιόμαστε, να συζητούμε, να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να δρούμε συνδιαμορφώνοντας πάνω σε ζητήματα πολιτιστικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά, πολιτικά. Για να πάψουμε να είμαστε θεατές μιας θλιβερής κατάστασης, να ξεκουνήσουμε από τον καναπέ και τις καφετέριες. Για να νιώσουμε ξανά τη χαρά της δημιουργίας, της αλληλεγγύης και του διαλόγου. Ξεκινάμε σήμερα με την ελπίδα και τη δύναμη που μας δίνει ένας τέτοιος στόχος:

Αν δεν υπάρχουν ελεύθεροι χώροι θα τους δημιουργήσουμε εμείς.

Εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης & αλληλεγγύης

Πάρτι Αλληλεγγύης στο Ταμείο Αλληλεγγύης Διωκόμενων Αγωνιστών, 7/3

Μέσα στη δίνη των εξελίξεων των δύο τελευταίων μηνών με μια μακρόχρονη απεργία πείνας από τους αγωνιστές κρατούμενους των φυλακών (βλ. σχετική ανακοίνωση του χώρου) αλλά και ένα κύμα αλληλέγγυων, η κατάληψη της Στρούγκας συνδιοργάνωσε με την κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου αλλά και συντρόφους/-ισσες από τα Πατήσια πάρτι οικονομικής ενίσχυσης του ταμείου αλληλεγγύης διωκόμενων αγωνιστών. Μια εκδήλωση που παρότι είχε αποφασιστεί πριν την έναρξη της απεργίας πείνας, καθώς οι ανάγκες του εν λόγω ταμείου είναι συνεχείς και αυξημένες, συνέπεσε και ενίσχυσε με τον τρόπο της την συνέχιση του αγώνα που έτσι και αλλιώς δεν έχει τέλος… μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής.

Μοτοπορεία & Μικροφωνική, 3/4

Στο πλαίσιο κινήσεων αλληλεγγύης στον προαναφερθέντα σθεναρό αγώνα των απεργών πείνας πολιτικών κρατουμένων, η Στρούγκα μαζί με συντρόφους από το «Στέγαστρο» στο Γαλάτσι, το στέκι «Άνω-Κάτω» στα Πατήσια, Αναρχικούς Κομμουνιστές από την Κυψέλη και το Γκύζη και την «Αντίστροφη Μέτρηση» πραγματοποίησαν μοτοπορεία αντιπληροφόρησης που κατέληξε στο χώρο της Στρούγκας όπου μοιράστηκαν κείμενα και ενημερώθηκε ο κόσμος της γειτονιάς.

Σχιζογλέντι Αλληλεγγύης, 19/4

Οι Τσιριτσάντσουλες, γνωστοί και αγαπημένοι από τους θεατρικές παραστάσεις τους και όχι μόνο, μαζί με τη Στρούγκα συνδιοργάνωσαν «Σχιζογλέντι Αλληλεγγύης» για την οικονομική ενίσχυση του Ελευθεριακού Στεκιού Βέροιας και της αναρχικής ομάδας Baruti που αντιμετωπίζουν σειρά διώξεων. Το ποτό, το φαγητό και η καλή διάθεση γέμισαν τον χώρο μαζί με τις σχιζομελωδίες των σχιζομουσικών. Σχιζοκατάσταση λοιπόν, γιατί η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Live: Rakias Street Parade

To Σάββατο 14/02 στο χώρο φιλοξενήθηκε ο Rakias Street Parade για ένα ξεχωριστό μουσικό live που σίγουρα μας έβγαλε έξω από τις συνηθισμένες επιλογές.

Θεατρική παράσταση: «Μη χάνεσαι»

Σάββατο βράδυ και τι καλύτερο από μια θεατρική παράσταση; «Τίποτα άλλο» ήταν η απάντηση που δώσαμε και έτσι το Σάββατο 21/3 στο χώρο της Στρούγκας μάς επισκέφτηκε η θεατρική ομάδα εκπαιδευτικών «Μη Χάνεσαι» με το έργο «Ο Ρωμηός» βασισμένο σε κείμενα του Γεωργίου Σουρή. Διαχρονικά κείμενα με αιχμές για τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα και καυστικό ύφος ήταν κάποια από τα στοιχεία που συνέθεσαν μια πολύ όμορφη προσπάθεια που μας κράτησε προσηλωμένους από την αρχή μέχρι το τέλος. Όσοι επιλέξατε κάτι άλλο για το Σάββατο ξανασκεφτείτε το την επόμενη φορά!

Παιδικά Εργαστήρια

Με τη σειρά τους τα παιδικά εργαστήρια άνθισαν τους τελευταίους μήνες με πληθώρα θεμάτων και δραστηριοτήτων με άλλοτε μικρότερη και άλλοτε μεγαλύτερη συμμετοχή των μικρών θαμώνων. Κάθε άλλο παρά βαρέθηκαν λοιπόν οι μικροί μας φίλοι το τελευταίο διάστημα αφού παρακολούθησαν προβολές, κουκλοθέατρα, επιδόθηκαν στη γυμναστική, συμμετείχαν σε θεατρική παράσταση και έκαναν μια μεγάλη βουτιά στο βυθό! Συγκεκριμένα την Κυριακή, 01/02, παρακολουθήσαμε μικροί και μεγάλοι την ταινία «Το παιδί και ο κόσμος», μια προσέγγιση του πραγματικού κόσμου μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, μακριά από το συνηθισμένο εξωραϊσμένο μοτίβου του φανταστικού κόσμου των παραμυθιών. Έφτασαν με τη σειρά τους και οι απόκριες και τι καλύτερο θα μπορούσε να διοργανωθεί από ένα μεγάλο αλλά και δημιουργικό αποκριάτικο πάρτι την Κυριακή 15/02, με χειροτεχνίες, γαϊτανάκια, αλευρομουτζουρώματα και πολύ κέφι. Μετά τα γλέντια και τους χορούς μερικές ασκήσεις γιόγκα για παιδιά ήταν απαραίτητες αλλά και πολύ διασκεδαστικές για τους μικρούς μας φίλους την Κυριακή 01/03. Το καλοκαίρι έρχεται και είπαμε να κάνουμε μια πρόωρη βουτιά στο βυθό του παραμυθιού με πρωταγωνιστή τον ξιφία Ιερεμία, την Κυριακή 15/03, και να καταλάβουμε ότι το ζήτημα του εκφοβισμού για μικρούς και μεγάλους, μέσα και έξω από τα σχολεία, είναι ένα θέμα για το οποίο δεν θα πρέπει να σιωπούμε. Έξι χρόνια γιόρτασε η Στρούγκα την Κυριακή 29/03 και οι μικροί αγωνιστές ζωντάνεψαν ένα φοβερό παραμύθι μεταμφιεζόμενοι σε ποντίκια και κάνοντας απεργία και κατάληψη στο Εργοστάσιο Τυριών διεκδικώντας τι άλλο; Το δίκιο τους! Εκείνοι φαίνεται να τα κατάφεραν, ας παραδειγματιστούμε λοιπόν. Ο Απρίλιος έκλεισε με δύο κουκλοθεατρικές παραστάσεις: «Τα ταξίδια του μικρού Πρίγκιπα» την Κυριακή 5/4, βασισμένη στο γνωστό και αγαπημένο παραμύθι από την ομάδα «Ο Τρελλός του Βασιλιά» και «Ο Ήλιος κι ο Ποντικός» την Κυριακή 26/4 από την ομάδα «Καραμπόλα».

Cine Strouga

Με ποικιλομορφία και αδιάλειπτη παρουσία στο διάστημα των τεσσάρων αυτών μηνών συνέχισε τις προβολές της η κινηματογραφική ομάδα της κατάληψης. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά…

Η αρχή έγινε την Κυριακή 18/1 με την ιταλική ταινία «Δουλεύοντας με το πάσο μας». H ταινία-σταθμός για το κίνημα της αυτονομίας, περιγράφει την γέννηση δεκάδων ελεύθερων ραδιοφωνικών σταθμών στην Ιταλία του 1977, τα οποία έδωσαν φωνή στο κίνημα και προκάλεσαν τριγμούς στην κανονικότητα της κοινωνίας, καθώς χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στους δρόμους και συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Για όσους χάσατε την εκρηκτική αυτή ταινία, επισκεφτείτε το blog μας ώστε να μάθετε πως μπορείτε να την απολαύσετε σπίτι σας!

Εν μέσω εκλογικού πυρετού και «προσμονής» διεξήχθη η επόμενη προβολή της ταινίας «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη στις 23/1. Η νοοτροπία της μεταπολίτευσης ήρθε να συναντήσει την «ελπίδα που έρχεται» στο πλαίσιο του αντιεκλογικού Cine Strouga. Όσους πιστούς δεν προσήλθαν θα τους περιμένουμε στις επόμενες εκλογές…

Την Κυριακή 1/2 σειρά είχε η τελευταία χρονικά επιτυχία του Γιάννη Οικονομίδη, «Το μικρό ψάρι». Στα δεκαεννιά του ο Στράτος διαπράττει ένα έγκλημα πάθους και περνάει τη μισή του ζωή στη φυλακή υπό την προστασία ενός αρχινονού, του Λεωνίδα, στον οποίο χρωστάει τη ζωή του κατά τη διάρκεια μιας συμπλοκής με αντίπαλη συμμορία. Όταν ο Στράτος αποφυλακίζεται, προσπαθεί με κάθε τρόπο να του το ξεπληρώσει βοηθώντας τον.

Οι υπόλοιπες Κυριακές του Φλεβάρη συνεχίστηκαν με το αφιέρωμα που ετοίμασε η κινηματογραφική ομάδα στον Σουηδό σκηνοθέτη Ρόι Άντερσον για να πάρουμε μια γεύση σχετικά. Αρχικά, στις 8/2 προβλήθηκαν τα «Τραγούδια απ’ τον δεύτερο όροφο». Στη συνέχεια, 15/2 εν μέσω βαρυχειμωνιάς, μας κράτησε συντροφιά «Μια ερωτική ιστορία». Το αφιέρωμα στον Σουηδό σκηνοθέτη τελείωσε με την προβολή της ταινίας «Εσείς οι ζωντανοί» την Κυριακή 22/2.

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος ήταν η θεματική για τον μήνα Μάρτη. Μαφία, πολιτική διαφθορά, συμπλέγματα εργολάβων, πολιτικών και μαφιόζων που επιβάλλονται με ωμή βία πάνω στα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα στη γειτονική Ιταλία· μια εικόνα που δε διαφέρει παρά στις μορφές της και όχι στην ουσία της απ’ την ελλαδική πραγματικότητα.

Αρχής γενομένης λοιπόν την 1η Μάρτη με το «Γόμορρα» του Ματέο Γκαρόνε. Βασισμένο στο βιβλίο-ντοκουμέντο του δημοσιογράφου Ρομπέρτο Σαβιάνο, ο οποίος έκτοτε ζει υπό μόνιμη αστυνομική επιτήρηση. Το αφιέρωμα συνεχίστηκε στις 8/3 με το «Ιl Divo» του Πάολο Σορεντίνο, όπου περιγράφεται η ιστορία του εφτά φορές πρωθυπουργού Τζούλιο Αντρεότι, του ισχυρότερου πολιτικού άντρα της μεταπολεμικής Ιταλίας. Τη θεματική αυτή ολοκλήρωσε η εκπληκτική ταινία «Τα χέρια πάνω απ’ την πόλη» του Φραντζέσκο Ρόσι.
O Mάρτης ολοκληρώθηκε με τον «Βασιλιά» στις 22/3, μια ταινία-σταθμό του ελληνικού κινηματογράφου που βάζει έντονα και ξεκάθαρα το ζήτημα της ξενοφοβίας. Ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ, το «Nightcrawler», στις 05/04 ήρθε να μας ανεβάσει λίγο την αδρεναλίνη και να ταράξει λίγο τα νερά της καθημερινότητάς μας. Τις προβολές έκλεισε το «Shooting dogs», μια ταινία για την γενοκτονία της Ρουάντα το 1994.

Και αν αυτά σας φαίνονται πολλά και δυσνόητα, πού να δείτε τώρα που θ’ ανοίξει σιγά-σιγά το θερινό Cine Strouga…

Διαβά-Ζουμε
Άλλη μια συνάντηση του «Διαβά-ΖΟΥΜΕ» πραγματοποιήθηκε στο καφενείο της Παρασκευής 9 Γενάρη. Ελλείψει χώρου, δεν μεταφέρουμε το πλήρες περιεχόμενο της εκδήλωσης. Ωστόσο να πούμε ότι ο δαίμων του τυπογραφείου απέδωσε στο προηγούμενο φύλλο την Μαζική ψυχολογία του φασισμού στον Έριχ Φρομ, αντί του Βίλχελμ Ράιχ. Ελπίζουμε να μη μας παρεξήγησε κανείς απ’ τους δυο τους!

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ: Περίπου 70 χρόνια μετά τη διεκδίκηση της ανεξαρτησίας της Ινδονησίας, δικαστήριο στην Ολλανδία καταδίκασε την πρώην αποικιακή δύναμη να πληρώσει αποζημιώσεις σε παιδιά ανταρτών που δολοφονήθηκαν στον απελευθερωτικό πόλεμο το 1946 έως το 1949. Αναμένεται η απόφαση για το ποσό της αποζημίωσης. Είναι η δεύτερη φορά που δικαστήριο της πρώην αποικιακής δύναμης αποφασίζει προς όφελος των θυμάτων: το 2013 η Ολλανδία υποχρεώθηκε να καταβάλει αποζημίωση 20.000 ευρώ ανά κεφάλι σε χήρες δολοφονημένων Ινδονήσιων αγωνιστών. Και στα δικά μας!

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΔΕΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ: Τα θύματα του βομβαρδισμού στο Κουντούζ του Αφγανιστάν το 2009 μάλλον δε θα δικαιωθούν ούτε στην δευτεροβάθμια δίκη στην Γερμανία. Ένας πατέρας που έχασε και τους δύο γιους του και μια γυναίκα που έχασε τον άνδρα της σε επιχείρηση του ΝΑΤΟ υπό την εντολή του γερμανού συνταγματάρχη Georg Klein δεν έχουν, κατά τη γνώμη της προεδρεύουσας δικαστή, πολλές πιθανότητες να κερδίσουν μια δίκη σε δεύτερο βαθμό. Ο Klein, που τότε είχε διατάξει να βομβαρδίσουν απλούς πολίτες που έτρεχαν να πάρουν βενζίνη από βυτιοφόρο, απαλλαγμένο μεν αλλά εγκαταλελειμμένο δε από Ταλιμπάν, εν τω μεταξύ βραβεύτηκε: Η Γερμανία τον έκανε στρατηγό.

ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗΝ ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ: Εργάτες της Ασίας που παράγουν για εταιρίες ένδυσης κατέθεσαν μήνυση κατά της γερμανικής εταιρίας Kik σε δικαστήριο της Γερμανίας. Πρόκειται για έναν εργάτη που τραυματίστηκε και τρεις συγγενείς εργάτη που σκοτώθηκε σε πυρκαγιά της φάμπρικας Ali Enterprises στην πόλη Καράτσι του Πακιστάν στις 11 Σεπτεμβρίου του 2012. Στο προβλέψιμο «ατύχημα» έχασαν τη ζωή τους 260 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 32. Το εργοστάσιο δούλευε αποκλειστικά για την Kik που «έλεγξε» τη φάμπρικα χωρίς όμως να ενοχληθεί από τις άθλιες συνθήκες ασφαλείας. Συγκεκριμένα, όλα τα παράθυρα ήταν σφραγισμένα με κάγκελα, το πάτωμα ήταν από εύφλεκτα ξύλα και η μόνη έξοδος κινδύνου ήταν μια σκάλα στο σκοτάδι.

ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΕΣ: Μόνο που εκεί αυτό έχει συνέπειες: Αποζημίωση για έξι κρατούμενους πρέπει να πληρώσει η Ουγγαρία σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων δικαιωμάτων, επειδή στοιβάζει ανθρώπους στα κελιά. Πιο συγκεκριμένα, σε φυλακές με θέσεις για 12.500 κρατουμένους «ζουν» 18.000 καταδικασμένες ψυχές.

ΑΣ ΦΥΓΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ: Αν νομίζετε ότι οι Έλληνες είναι τα μόνα θύματα της πολιτικής της λιτότητας που προωθούνται εδώ με πρωταγωνιστικό ρόλο τη Merkel και τον Schäuble, ρίξτε μια ματιά στην κατά φήμη πάμπλουτη Γερμανία. Μόνο το 2014 κόπηκε το ρεύμα σε πάνω από 10.000 σπίτια σε μεγάλες πόλεις του κρατιδίου της Σαξονίας, επειδή οι άνθρωποι χρωστάνε στην τοπική ΔΕΗ. Ώρα να αφήσουμε τις μαλακίες τύπου «οι ξένοι θέλουν να μας εξαφανίσουν σαν έθνος». Τα πράγματα είναι τα ίδια παντού: πόλεμος των τάξεων.

ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΞΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ: Μια φωτογραφία τραβηγμένη το 1985 δείχνει μια κυρία που βαράει ένα φασίστα με την τσάντα της. Η φωτογραφία έγινε παγκοσμίως διάσημη, ενώ η κυρία σύμβολο θάρρους. Σχεδιασμοί όμως για να γίνει το στιγμιότυπο άγαλμα σε κεντρική πλατεία της Στοκχόλμης ματαιώθηκαν από το δημοτικό συμβούλιο της πόλης: Κατά τη γνώμη του το μοτίβο θα ήταν πολύ απειλητικό. Δίκιο έχουν. Αν είναι να βαράει η κάθε πολίτης φασίστες, σύντομα θα κυνηγάει και αφεντικά και άλλους εκπροσώπους της εξουσίας…

ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ: Στην ουσία είναι μια μέρα αγώνα και όχι γιορτής. Και έχουμε ακόμα αγώνα μπροστά μας: Σε επιχειρήσεις των ΗΠΑ που συμμετέχουν στον περιβόητο δείκτη μετοχών Standard & Poor’s, δουλεύουν σε υψηλή θέση περισσότεροι άνδρες με το όνομα John απ’ ό,τι γυναίκες με οποιοδήποτε όνομα… Συγκεκριμένα το ποσοστό των John στα ΔΣ είναι 5,3% ενώ των γυναικών μόλις 4,1%. Δεν νομίζω ότι στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά, μόνο που εδώ τους John τους λένε Γιάννηδες.

ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΦΤΑΝΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Στην όμορφη πόλη Φράιμπουργκ ματαιώθηκε πορεία φασιστών λόγω βλακείας τους. Ερχόμενοι από άλλες πόλεις επρόκειτο να αλλάξουν τρένο στην Καρλσρούη, όπου η αστυνομία τούς απαγόρευσε να πάρουν τρένο που ήταν ήδη γεμάτο με οπαδούς ποδοσφαιρικής ομάδας της Φρανκφούρτης και πήγαιναν κι εκείνοι στο Φράιμπουργκ. Οι φασίστες δεν κατάφεραν να διαλέξουν σωστά το επόμενο δρομολόγιο για το Φράιμπουργκ και κατέληξαν στο Μάνχαϊμ, περίπου 200 χλμ. μακριά. Πάντα τέτοια, ρε μ…

Η διεθνίστρια

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΨΗΦΟΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ-ΝΕΑ ΧΑΛΚΗΔΟΝΑ

Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Ιανουαρίου και η κυβέρνηση που προέκυψε από αυτά συζητήθηκαν και συζητιούνται ακόμη σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά μάλλον για λάθος λόγους. Σ’ αυτό το άρθρο μ’ αφορμή το “σκουπιδάκι στο μάτι”, την παγίωση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής σε κοινοβουλευτική δύναμη, θα υπενθυμίσουμε τα εκλογικά αποτελέσματα της ακροδεξιάς στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα από το 1993 και μετά.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, λίγο μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, η ελληνική κοινωνία στράφηκε στα δεξιά, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολιτευτική ανάπαυλα, με όχημα το “εθνικό θέμα” της ονομασίας της ανεξάρτητης Μακεδονίας, που προέκυψε μετά την ιμπεριαλιστική διάλυση της γειτονικής ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Στα μαζικότατα συλλαλητήρια του 1992 για τα “εθνικά θέματα”, όπου πρωτοβουλία είχε η Εκκλησία της Ελλάδος συμμετείχαν βέβαια η δεξιά και οι φασιστικές γκρούπες της εποχής, αλλά και οι πασόκοι που ξανάρχονταν μετά την παρένθεση 1989-1993, οι ανήσυχοι (κι ανυποψίαστοι, όπως αποδείχτηκε στην πορεία) μαθητές που είχαν γράψει κινηματική ιστορία ένα-δυο χρόνια νωρίτερα και κυρίως ποταμοί λαού που, κοιτώντας το δέντρο του “εθνικού θέματος”, έχαναν το δάσος της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”, δηλαδή της επισφράγισης της περιθωριοποίησης του ελληνικού εργατικού δυναμικού μέσα στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας. Λαγός της “πατριωτικής” πλειοδοσίας στο πεδίο της πολιτικής επικοινωνίας ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ως πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης.

Στις εκλογές του 1993, το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε και στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα, όμως η Πολιτική Άνοιξη συγκέντρωσε 1324 ψήφους ή 6% των εγκύρων. Επρόκειτο για μια σημαντική καταγραφή, η οποία έκτοτε δεν έχει πάψει να επαναλαμβάνεται ως σήμερα, με ορισμένες διακυμάνσεις και διαφοροποιήσεις, φυσικά.

Τα “χρυσά” χρόνια του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ οδηγούν αρκετούς από τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους στο μαντρί της Νέας Δημοκρατίας αλλά και αριστερότερα, αν εμπιστευτούμε τους αριθμούς. Στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα στις εκλογές του 1996 η Πολιτική Άνοιξη πέφτει στις 475 ψήφους, ενώ το Κόμμα Ελληνισμού του Σ. Σοφιανόπουλου παίρνει 103 ψήφους, η χουντική ΕΠΕΝ 42 και η πρωτοεμφανιζόμενη σε εκλογές Χρυσή Αυγή 23 (σύνολο ακροδεξιάς: 2,92%). Το 2000, η έξοδος της Πολιτικής Άνοιξης απ’ το εκλογικό σκηνικό αφήνει μόνο τα γνωστά χουντικά κατάλοιπα να καταγράφονται στις εκλογές: Η Εθνική Συμμαχία του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου παίρνει 86 ψήφους, η Πρώτη Γραμμή του Κωνσταντίνου Πλεύρη (όπου περιλαμβάνεται και η Χρυσή Αυγή) παίρνει 47, ενώ ο Σοφιανόπουλος παίρνει 37 ψήφους (σύνολο: 0,77%).

Κι ενώ κάποιοι μπορεί να σκέφτονται ότι τελειώσαμε πια με τους βασιλικούς, τους χουντικούς και τους φασίστες, έρχεται το 2004, η πανηγυρική χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων. Η επάνοδος της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, με θεαματικά για την περιοχή μας αποτελέσματα (9.241 ψήφοι), είναι γεγονός, όπως όμως είναι και ο Γιώργος Καρατζαφέρης με τον ΛΑΟΣ του που καταγράφει υπολογίσιμο αποτέλεσμα (630 ψήφοι), προκαλώντας μια πρώτη ανατριχίλα σε ορισμένους που κακώς αναρωτιούνται από πού ξεφύτρωσαν οι ψηφοφόροι του – εξάλλου στο κόμμα έχει απορροφηθεί τόσο το Κόμμα Ελληνισμού, όσο και μέρος της Πρώτης Γραμμής. Παράλληλα, το Ελληνικό Μέτωπο του σκληρού χουντικού Μάκη Βορίδη παίρνει μόνο 17 ψήφους (σύνολο ακροδεξιάς: 2,62%).

Οι εκλογές του 2007 βρίσκουν τη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα να ξαναγέρνουν προς το ΠΑΣΟΚ, με ενισχυμένη όμως την κοινοβουλευτική αριστερά, ενώ ο ΛΑΟΣ διπλασιάζει την απήχησή του (1205 ψήφοι, 5,2%), απορροφώντας ό,τι κομματικό σχηματισμό υπήρχε στα δεξιά του. Η εντυπωσιακή απήχηση της ακροδεξιάς στην πόλη μας συνεχίζεται και στις εκλογές του 2009, όπου ο ΛΑΟΣ συγκεντρώνει 1569 ψήφους, ενώ η Χρυσή Αυγή κάνει δειλή αλλά αξιοσημείωτη επανεμφάνιση με 87 ψήφους (σύνολο: 7,47%).

Στις εκλογές του Μάη του 2012, ο παλιός καλός δικομματισμός καταρρέει κι εδώ όπως σ’ όλη την Ελλάδα. Φανερά ωφελημένη από την εξέλιξη της κρίσης και τη διάλυση του γνώριμου σκηνικού, η ακροδεξιά επιτυγχάνει εντυπωσιακά αποτελέσματα με αντιστροφή των εσωτερικών της συσχετισμών, μετά και τη συμμετοχή Καρατζαφέρη στις μνημονιακές κυβερνήσεις: Η Χρυσή Αυγή παίρνει 1617 ψήφους, ο ΛΑΟΣ άλλους 649, ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, το πατριωτικό κόμμα των αποστράτων αξιωματικών, 101 (σύνολο: 10,93%), για να μη μιλήσουμε για ένα μέρος τουλάχιστον των 2.292 ψήφων των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που σήμερα συγκυβερνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η “διόρθωση” του Ιούνη 2012 δεν μειώνει σημαντικά την επιρροή της ακροδεξιάς: Αν και η ΝΔ κερδίζει 2.300 περίπου ψήφους, η Χρυσή Αυγή χάνει λιγότερους από 200 (1436) και ο ΛΑΟΣ περίπου 250 (401) ανεβάζοντας τελικά το συνολικό ποσοστό της ακροδεξιάς σε 8,7%.

Οι πρόσφατες εκλογές του Γενάρη 2015 καταγράφουν τη δικαστικά διωκόμενη Χρυσή Αυγή παγιωμένη στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα, όπως σε όλη την Ελλάδα, με 1.311 ψήφους. Ακόμη κι ο παραπαίων ΛΑΟΣ του κατηγορούμενου για σκάνδαλα Γιώργου Καρατζαφέρη παίρνει 223 ψήφους, περισσότερους από τις 214 ψήφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη σταθερή κινηματική παρουσία στην περιοχή. Η ακροδεξιά έχει το 7,2% των έγκυρων ψηφοδελτίων· η επόμενη επιδίωξη μιας τέτοιας ακροδεξιάς θα είναι πιθανότατα να εμφανιστεί στο κοινωνικό πεδίο της πόλης μας με κάτι παραπάνω από διώροφα γραφεία στο κέντρο της. Για την ώρα μια σειρά από αναχώματα την συγκρατούν απ’ το να το μολύνει το περιβάλλον με την ρητή παρουσία της – γιατί συγκαλυμμένα κι άρρητα ήδη έχουμε σχετικά δείγματα.

“Οι εκλογές”, έγραψε κάποτε ο κλασικός του μαρξισμού Φρίντριχ Ένγκελς, “είναι δείκτης του βαθμού συνείδησης της εργατικής τάξης”, δηλαδή του συσχετισμού δυνάμεων στο πεδίο της ιδεολογίας. Στα εκλογικά αποτελέσματα αποτυπώνεται το πνεύμα μιας εποχής: πώς σκέφτεται ο κόσμος ότι θα έπρεπε να λύνονται οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις;
Ζούμε, άρα, σε δύσκολες εποχές. “O πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων”, απεφάνθη το 1775 ο Σάμιουελ Τζόνσον, μια χρονιά πριν την αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας· τούτος ο αφορισμός παραμένει τραγικά επίκαιρος, όσο η πληγή της ακροδεξιάς παραμένει ανοιχτή σαν επιλογή για σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας και έχει ήδη κακοφορμίσει ως πραγματικότητα.

π.

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015, στη στήλη “Στιγμές από την ιστορία της Νέας Φιλαδέλφειας”

Το Χαμπέρι άργησε αυτή τη φορά στο ραντεβού του. Έπεσε θύμα των ενδιαφερόντων γεγονότων των προηγούμενων μηνών. Η συντακτική ομάδα ανέβαλε αρκετές φορές την έκδοσή του για να μη μείνει έξω από το φύλλο κάτι που θεωρούσαμε σημαντικό. Τέτοιες αναβολές πρόκυψαν, για παράδειγμα, από την απεργία πείνας των αγωνιστών κρατούμενων, αλλά και από τις τοπικές εξελίξεις στην πόλη, με το ζήτημα του «Κένταυρου». Δε γίνεται, όμως, να περιμένουμε άλλο: Κάπου εδώ, βάζουμε μια τελεία και σας παραδίδουμε το ενδέκατο Χαμπέρι, που σηματοδοτεί και τη συμπλήρωση δυο χρόνων από την κυκλοφορία του, τον Μάιο του 2013. Σ’ αυτό το διάστημα δεν τα πήγαμε κι άσχημα, αλλά βέβαια οι προκλήσεις έρχονται πάντοτε απ’ το μέλλον…

Σ’ αυτό το φύλλο, μπορείτε να διαβάσετε το ρεπορτάζ μας για τα ΚΑΠΗ της πόλης, μια αναδρομή στα εκλογικά αποτελέσματα της ακροδεξιάς στην περιοχή μας την τελευταία εικοσαετία, λίγα λόγια (γλωσσικά και άλλα) για τον Κόκκινο Μύλο, για τη διείσδυση των φασιστών στα μαχητικά αθλήματα, την καθιερωμένη στήλη των διεθνών ειδήσεων και φυσικά τις δραστηριότητες της Στρούγκας και αποσπάσματα τοποθετήσεών της για τα επίδικα του τελευταίου διαστήματος.

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015