Η Σαντρά, μια εργαζόμενη μητέρα με προβλήματα κατάθλιψης, έχει στη διάθεσή της δύο μέρες και μία νύχτα για να πείσει τους 16 συναδέλφους της να αλλάξουν γνώμη και να αποποιηθούν το μπόνους τους, όρο που έχει θέσει η εργοδοσία ώστε να μη χάσει εκείνη τη δουλειά της.

Mε ένα καίριο και ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα καταπιάνονται για ακόμη μια φορά οι αδελφοί Νταρντέν και επιστρέφουν στην μεγάλη οθόνη για να μας διηγηθούν μια ειλικρινή ιστορία. Μια ιστορία αυτογνωσίας-σχόλιο για τη σημερινή εργασιακή πραγματικότητα και τη βαρβαρότητα που επιβάλει το αδυσώπητο καπιταλιστικό σύστημα με το διαχρονικό όπλο τού «διαίρει και βασίλευε» που έχει στα χέρια του και από την άλλη την αποξένωση και την αλλοτρίωση που κυριαρχεί στους εργαζόμενους και τους οδηγεί μέχρι στο σημείο να απωλέσουν κάθε αίσθημα συναδελφικής και ταξικής αλληλεγγύης.

Μέσα σε ένα φυσικό σκηνικό και μια αποστασιοποιημένη υποκριτική από την Μαριόν Κοτιγιάρ, παρακολουθούμε με ντοκιμενταριστική ματιά την πρωταγωνίστρια σε μια προσπάθεια να πείσει τους συναδέλφους της μέσα σε ένα σαββατοκύριακο να επιλέξουν ανάμεσα σε κείνη και το μπόνους τους. Η ακτινογραφία του σύγχρονου ανθρώπου στα κοινωνικά θέματα, όπως η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα σε αντιδιαστολή με τον εγωισμό και την καταναλωτική μανία παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μας. Κάθε συνάντηση της Σαντρά και μια μικρή αποκάλυψη. Κάθε χτύπημα πόρτας και μια γροθιά στο στομάχι. Άνθρωποι κενοί και εγωιστές ή άνθρωποι που παλεύουν να μη χάσουν κάθε ηθική και ανθρωπιά μέσα σε ένα χωρίς ηθική εργασιακό περιβάλλον, εμφανίζονται από πόρτα σε πόρτα κάνοντάς μας να απορούμε πότε θα επέλθει το ξέσπασμα της. Το σκηνοθετικό δίδυμο όμως ξέρει τι κάνει. Αφήνει την Σαντρά να αντιδράσει μέσα στα όρια που της επιτρέπει ο χαρακτήρας της και τελικά τη δικαιώνει με ένα ρεαλιστικό μεν, αλλά και αισιόδοξο φινάλε που μας επιβεβαιώνει ότι η πάλη είναι που έχει σημασία στο τέλος. Το αν δόθηκε ο αγώνας. Και αυτή είναι η προσωπική της νίκη.

Οι ανθρωποκεντρικές αφηγήσεις των Νταρντέν, χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς, ανέδυαν ανέκαθεν κοινωνικά προβλήματα όπως η ανεργία, η νεανική εγκληματικότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός και άλλα. Με αποφυγή κάθε είδους διδακτισμού, διατηρώντας ωστόσο την έντονη κριτική ματιά τους, εστιάζουν στις ιστορίες αυτές καθαυτές, ανθρώπων καθημερινών, ανθρώπων που δοκιμάζονται και υποφέρουν όχι μόνο εξαιτίας ενός άγριου καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και προσωπικών επιλογών μη αντίστασης και υποταγής. Δεν παίζουν σε καμία περίπτωση όμως το ρόλο του δικαστή σε αυτές τις προσωπικές επιλογές, ούτε μπαίνουν σε διαδικασία δικαιολόγησης της εκάστοτε στάσης, αλλά αντιθέτως αφήνουν την ίδια την ιστορία να εξηγήσει τις κοινωνικές συμπεριφορές.

Ο άνθρωπος στους Νταρντέν είναι ένα ψηφιδωτό το οποίο μεταμορφώνεται μέσα στις συνθήκες στις οποίες ζει. Δεν υπάρχει ο καλός και ο κακός. Υπάρχει μόνο το ηθικό δίλημμα που ξυπνάει το αίσθημα της ατομικής τους ευθύνης. Και αυτό το δίλημμα είναι που κάνει τους ήρωες να πάρουν στο τέλος μια γενναία απόφαση που έρχεται σε αντιδιαστολή με την προηγούμενη στάση τους. Μια ελπιδοφόρα απόφαση που εντοπίζει την ουσία στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που δεν επιδιώκει να συμφιλιωθεί με τον σκληρό και άξενο κόσμο στην αέναη προσπάθειά του να την καταπνίξει αλλά να τον αλλάξει.

Δυο Ημέρες, Μια Νύχτα (Deux Jours, Une Nuit), Γαλλία-Βέλγιο 2014, διάρκεια 95’, σκηνοθεσία Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν με τους: Μαριόν Κοτιγιάρ, Φαμπρίτσιο Ρονγκιόνε, Κατρίν Σαλέ.

άλφα κάπα

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014

Το σχέδιο Μελισσανίδη για την ανέγερση του γηπέδου της Δικέφαλος 1924 ΑΕ παραμένει στάσιμο. Παρά τα πολλαπλά δημοσιεύματα των αθλητικών και τοπικών μέσων ενημέρωσης που ελέγχονται ή θέλουν να ελέγχονται από την πλευρά Μελισσανίδη, τα οποία μιλούν για αισιοδοξία, το αρχικό χρονοδιάγραμμα του έργου έχει εγκαταλειφθεί οριστικά. Η πλευρά Μελισσανίδη χρεώνει, για την ώρα, τις καθυστερήσεις στο Δήμο Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, ο οποίος, ωστόσο, με την ταλαντευόμενη στάση του δείχνει απρόθυμος για ανοιχτή πολιτική μάχη για την υπεράσπιση του Άλσους και της πόλης, όταν δε δείχνει έτοιμος να υποχωρήσει στις πιέσεις.

Στο μεταξύ, 17 πολίτες κατέθεσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση ακύρωσης των διατάξεων του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας-Αττικής που αφορούν το γήπεδο της Δικέφαλος 1924 ΑΕ. Η ΠΑΕ ΑΕΚ, σε μια κίνηση ενδεικτική της μαφιόζικης λογικής που την χαρακτηρίζει, δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της αντίγραφο της προσφυγής, όπου φαίνονταν τα ονόματα και οι διευθύνσεις των 17 πολιτών που κινήθηκαν στα νόμιμα πλαίσια.

Και ενώ η προσφυγή θα εκδικαστεί στις 6 Μαρτίου στην Ολομέλεια του ΣτΕ, «άγνωστοι» επιτέθηκαν στο σπίτι ενός από τους 17, του υποψήφιου δημοτικού σύμβουλου με τη «Δύναμη Πολιτών» Γιάννη Ζαμπετάκη. Σύμφωνα με μαρτυρίες, γύρω στα 30 μηχανάκια με βάνδαλους οπαδούς της ΑΕΚ σταμάτησαν κάτω απ’ το σπίτι του και έσπασαν με πέτρες το αυτοκίνητο και τα τζάμια του σπιτιού του. Η ΠΑΕ ΑΕΚ, αφού πρώτα κρέμασε στα μανταλάκια μαζί με τον οπαδικό και τοπικό τύπο τους 17, υποκριτικά καταδίκασε την επίθεση, ενώ κατέβασε από την ιστοσελίδα της το αντίγραφο της προσφυγής, για ν’ αποδείξει, προφανώς, το σθένος της εταιρείας και του αφεντικού της.

Την επίθεση καταδίκασαν, κρατώντας οι περισσότερες «ίσες αποστάσεις από τα άκρα», ορισμένες από τις δημοτικές παρατάξεις της πόλης. Ένα βήμα παραπέρα προχώρησαν ο Γιώργος Αράπογλου και η Ευτυχία Γαϊτανά, οι οποίοι ούτε μια τυπική ανακοίνωση δεν εξέδωσαν για το βίαιο περιστατικό. Η στάση τους δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων, αλλά δεν ήταν δα κι έκπληξη: Οι εξαρτήσεις τους είναι τέτοιες που είναι υποχρεωμένοι να επικροτούν εμμέσως περιστατικά όπως το παραπάνω, όπως έκαναν δηλαδή και το καλοκαίρι, όταν οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ επιτέθηκαν στο Συντονιστικό Κατοίκων, τη Στρούγκα και όχι μόνο.

Μετά την επίθεση, ο Ζαμπετάκης παραιτήθηκε από τη «Δύναμη Πολιτών» επικαλούμενος διάσταση λόγων και πράξεων της δημοτικής αρχής σε σχέση με το προεκλογικό της πρόγραμμα για το Άλσος και το πράσινο. Τη διάσταση αυτή επιβεβαιώνει και η ενημερωτική ανακοίνωση που εξέδωσε το Συντονιστικό Κατοίκων για την συνάντηση που είχε με τον Δήμαρχο και στελέχη της δημοτικής αρχής στις 18 Οκτωβρίου, στην οποία αναφέρεται: «Δυο δρόμοι υπάρχουν για τη δημοτική πλειοψηφία και τη δημοτική αρχή γενικότερα: Ο ένας είναι να αποδεχτεί ανοιχτά τη νομοθετική ρύθμιση που υπαγόρευσε ο Δημήτρης Μελισσανίδης στην κυβέρνηση και ν’ ακολουθήσει την πορεία που επιχείρησε να χαράξει η προηγούμενη δήμαρχος μέχρι την τελευταία μέρα της θητείας της, θυσιάζοντας έτσι το άλσος στο βωμό των επιχειρηματικών συμφερόντων. Ο άλλος είναι να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της πόλης και των ανθρώπων της και να αρνηθεί τις μεθοδεύσεις σε όλα τα επίπεδα (…) Η ανάγκη του δημόσιου διαλόγου είναι ακόμη επιτακτικότερη μετά την έγκριση από το νέο Περιφερειακό Συμβούλιο του προϋπολογισμού της Περιφέρειας Αττικής για το 2015, στον οποίο περιλαμβάνεται εκ νέου το κονδύλι 20 εκατομμυρίων ευρώ για την “Κατασκευή γηπέδου Νέας Φιλαδέλφειας”».

Κάτι τέτοια βλέπουν ορισμένα τζιμάνια της τοπικής πολιτικής σκηνής και του τοπικού τύπου και αναδιπλώνονται, προσπαθώντας να συζητήσουν «αντικειμενικά» για τα οφέλη της κατασκευής του γηπέδου για την πόλη και την αντιμετώπιση των αρνητικών του συνεπειών. Αναμασάνε, όμως, την κενή περιεχομένου ρητορική που εδώ κι ένα χρόνο επιχειρεί να πουλήσει ο Δημήτρης Ανδριόπουλος στους ιθαγενείς και τα πράγματα θα τους διαψεύσουν. Γι’ αυτά, όμως, θα μιλήσουμε άλλη φορά….

π.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014

Μέσα σ’ ένα έντονο πολιτικό δίμηνο, εντός κ εκτός τειχών της πόλης, ο χώρος της Στρούγκας φιλοξένησε και οργάνωσε ποικίλες εκδηλώσεις για όλα τα γούστα που αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο της γειτονιάς και όχι μόνο.

τη σελίδα επιμελήθηκε o Los Ψ

Cine Strouga

Φτωχότερο (σε συνάρτηση πάντα με το πώς μας έχει συνηθίσει η κινηματογραφική ομάδα της κατάληψης), αλλά ως συνήθως ποιοτικό ήταν το πρόγραμμα των κινηματογραφικών προβολών. Στις 19 Οκτώβρη, λοιπόν, προβλήθηκε η ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ, «Η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας». Πρόκειται για μια ταινία γαλλικής παραγωγής που πρωτοσυστήθηκε στο κοινό το 1972. Μια παρέα έξι φίλων προσπαθεί επανειλημμένα να συναντηθεί για φαγητό, αλλά τα σχέδια τους συνεχώς ματαιώνονται. Ενώ αρχικά όλα μοιάζουν να είναι αποτέλεσμα κακής συνεννόησης, τελικά τα εμπόδια που προκύπτουν γίνονται ολοένα και πιο περίεργα. Η ανατρεπτική ματιά του σκηνοθέτη έδωσε στο κοινό τροφή για σκέψη κινηματογραφική και πολιτική.

Επειδή ακόμη καλύτερες Κυριακές έρχονται με το νέο έτος ενημερωθείτε απ’ τις αφίσες που κυκλοφορούν στην πόλη ή επισκεφτείτε το blog μας https://strouga.espivblogs.net για τις επερχόμενες προβολές και τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα δρώμενα που ετοιμάζουμε, γιατί τις Κυριακές ούτε δουλεύουμε ούτε ψωνίζουμε, κυρίες και κύριοι!

Βραδιά Παραδοσιακής Κρητικής Μουσικής

«Καλώς ορίσαν φίλοι μας
και κάμανε και κόπο,
Κι ήρθανε κι τιμήσανε
τον ιδικό μας τόπο»

Έτσι λέει μια γνωστή και αγαπημένη κρητική μαντινάδα. Το βράδυ, λοιπόν, της Παρασκευής 17 Οκτώβρη, λεβέντες φίλοι Κρητικοί ήρθαν με τις λύρες και τα λαούτα τους και μας κράτησαν μουσική συντροφιά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα έσοδα της βραδιάς διατέθηκαν για την αποκατάσταση των ζημιών από την επίθεση που δέχτηκε ο χώρος της κατάληψης στις αρχές του καλοκαιριού. Για όσους έχασαν το εκρηκτικό τρίο που δημιούργησαν η μουσική, η ρακή και οι μεζέδες, επιφυλασσόμαστε για το εγγύς μέλλον.

Παιδικά Εργαστήρια

Με ποικιλία θεμάτων και περίσσιο ενδιαφέρον συνέχισε να χρωματίζει τα πρωινά των Κυριακών της πόλη μας το παιδικό εργαστήρι της Στρούγκας.

Σε συνέχεια του προηγούμενου εργαστηρίου που ασχολήθηκε με τον προσφυγικό συνοικισμό, μικροί και μεγάλοι επισκέφτηκαν στις 26 Οκτωβρίου το «Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού» και μυήθηκαν ακόμα περισσότερο στα μυστικά και τις συνήθειες των Μικρασιατών προσφύγων. Οι λιλιπούτειοι φίλοι μας έμαθαν για τις κακουχίες που πέρασαν και τον τρόπο ζωής που είχαν οι πρόσφυγες, ενώ οι μεγαλύτεροι εμπλούτισαν τις γνώσεις τους πάνω στο ιστορικό αυτό θέμα.

Στις 2 Νοεμβρίου ο κουκλοθίασος «ΨΕΥΤΙΑ ΜΕ ΑΥΤΙΑ» έδωσε το παρόν στο χώρο της Στρούγκας, παρουσιάζοντας μας… «Ένα ξεχωριστό τίποτα». Γάτοι και σκύλοι ζωντάνεψαν στα χέρια και στις φωνές των θιασωτών (κουκλοπαιχτών) που ερμήνευσαν μια τόσο ξεχωριστή και επίκαιρη ιστορία, που άφησε χαρούμενος και λίγο πιο σοφούς τους μικρούς μας φίλους.

Λίγο αργότερα μες στο Νοέμβρη και συγκεκριμένα στις 16 του μήνα, πραγματοποιήθηκε ένα παιδικό εργαστήρι για την ειρήνη. Η ιστορία μιας πόλης που κατάφερε με το δικό της μοναδικό και παιχνιδιάρικο τρόπο να διώξει τον κ. Πόλεμο, που επιχείρησε να της επιτεθεί. Γιατί σε καμιά πόλη, όπως μας δήλωσαν σύσσωμα και αποφασισμένα τα παιδιά με όλη την αθωότητα που τα διακρίνει, δεν υπάρχει θέση για πόλεμο, παρά μόνο για γέλια, παιχνίδια, δέντρα, έρωτα, ελευθερία και… ειρήνη.

Τέλος, το πρώτο εργαστήρι του Δεκέμβρη, στις 7 του μήνα, ασχολήθηκε με τις ομοιότητες που μας ενώνουν και τις ιδιαιτερότητες που μας διακρίνουν, έχοντας ως κεντρικό σύνθημα-μήνυμα «ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ- ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ». Αφού λοιπόν ψάξαμε και βρήκαμε τι είναι η αναπηρία, καταλήξαμε πως ο καθένας με τα δικά του χαρακτηριστικά, δυνατότητες και αδυναμίες, είμαστε ικανοί να καταφέρουμε τα πάντα, αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη της θέλησης και να νικήσουμε τις δυσκολίες!

Χαριστικό-Ανταλλακτικό Παζάρι

Όλο αυτό τον καιρό λειτουργεί παράλληλα τα κυριακάτικα πρωινά το παζάρι μας, όπως το έχουμε μάθει και το έχουμε αγκαλιάσει, γιατί κανείς δε σώθηκε αγοράζοντας!

Εκδηλώσεις- Συζητήσεις

Μπορεί οι κινηματογραφικές προβολές το τελευταίο διάστημα να μπήκαν στο ψυγείο, αλλά τη θέση τους πήραν ενδιαφέρουσες και σημαντικές συζητήσεις γύρω από τοπικά και μη θέματα.

«Η επερχόμενη διάλυση του δημόσιου συστήματος ψυχικής υγείας και οι αντιστάσεις από τα κάτω»

Στις 25 Οκτωβρίου είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε στο χώρο της Στρούγκας γι’ ακόμη μια φορά τον ψυχίατρο Θεόδωρο Μεγαλοοικονόμου, ο οποίος μας ενημέρωσε για την θλιβερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο χώρος της δημόσιας ψυχικής υγείας και τον επερχόμενο κατακερματισμό του συστήματος αυτής, με το κλείσιμο των δημόσιων ψυχιατρικών νοσοκομείων να αναμένεται μέσα στο νέο έτος. Μετά από την κατατοπιστικότατη εισήγηση του γιατρού αλλά και τις παρεμβάσεις ειδικών από το νεοσύστατο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Ιατρείο Νέας Φιλαδέλφειας, Νέας Χαλκηδόνας, Νέας Ιωνίας και γύρω περιοχών, ακολούθησε μια εκτενής συζήτηση με τη συμμετοχή των παρευρισκόμενων. Η θεματολογία κινήθηκε γύρω από ζητήματα και προβληματισμούς ιατρικού χαρακτήρα, αλλά κυρίως αυτό που απασχόλησε τον κόσμο που βρέθηκε στην εκδήλωση ήταν οι μορφές αντίστασης που αναπτύσσονται και θα μπορούσαν ν’ αναπτυχθούν για την προαγωγή και την προστασία της ψυχικής υγείας. Πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα το οποίο είναι σε έξαρση, ειδικά κατά τη διάρκεια της κρίσης, και είναι αναγκαίο ν’ απασχολήσει ακόμη περισσότερο το σύνολο της κοινωνίας.

«Ενημέρωση-Συζήτηση για τις εξελίξεις γύρω από την κατεδάφιση της Στρούγκας»

Αμέσως μετά την δημοσίευση του τεχνικού προγράμματος και του προϋπολογισμού του δήμου Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας για το οικονομικό έτος 2015, στα οποία προβλέπεται κωδικός για την κατεδάφιση του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου της Στρούγκας, υπήρξε εγρήγορση από τον κόσμο τόσο του χώρου, αλλά και ευρύτερα της γειτονιάς. Η υπεράσπιση της Στρούγκας είναι αδιαμφισβήτητη γι’ αυτό και οι μορφές αντίδρασης στα νέα δεδομένα που προσπαθούν να επιβληθούν από την νέα δημοτική αρχή ήταν ποικίλες. Από παρεμβάσεις στα δημοτικά συμβούλια, τα οποία βέβαια ψήφισαν και επικύρωσαν την απόφαση της κατεδάφισης, μέχρι την ανοιχτή συζήτηση-ενημέρωση για το θέμα αυτό την Κυριακή στις 30 Νοέμβρη. Η συζήτηση αυτή ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, με παρεμβάσεις από αλληλέγγυους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα από αντίστοιχου πολιτικού προσανατολισμού δημοτικές αρχές (Βίλα Ζωγράφου-δήμος Ζωγράφου, Μπαρουτάδικο-Σινιάλο-δήμος Αιγάλεω, Ιερισσός στην Χαλκιδική). Το κλίμα μπορεί ν’ αποτυπωθεί επαρκώς στο τρίπτυχο Αντίσταση-Αυτοοργάνωση-Αλληλεγγύη που συνθέτει συνολικά τη λογική του χώρου της Στρούγκας γιατί ήμασταν, είμαστε και θα παραμείνουμε εδώ.

«Δεκέμβρης 2008-Δεκέμβρης 2014: Τι άφησε πίσω της η φλόγα της εξέγερσης»

Έξι χρόνια μετά την δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απ΄ τον μπάτσο, ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα και εν μέσω μιας ακόμα παρ΄ ολίγον κρατικής πολιτικής δολοφονίας του φίλου του Αλέξη και αναρχικού κρατούμενου Νίκου Ρωμανού μετά από 31 ημέρες απεργός πείνας «για μια ανάσα ελευθερίας», προσπαθήσαμε να νοηματοδοτήσουμε εκ νέου και να αφουγκραστούμε 6 χρόνια μετά τι ήταν και τι άφησε η μεγαλειώδης εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08. Παιδί των ημερών εκείνων είναι η κατάληψη της Στρούγκας και άλλα παρόμοια αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, που αποτελούν και θα αποτελέσουν ανάχωμα για τους επερχόμενους αγώνες μας, γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ.

Διαβά-Ζουμε

Ναι, είναι γεγονός, είναι πάλι εδώ! Στο καφενείο, λοιπόν, της 12ης Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η τρίτη -μετά από καιρό είναι η αλήθεια- συνάντηση του Διαβά-Ζουμε. Κόσμος που αγαπάει το διάβασμα μαζεύτηκε στο χώρο της Στρούγκας και απολαμβάνοντας το ποτό του μοιράστηκε με τους υπόλοιπους ένα ανάγνωσμα που θεώρησε αξιόλογο. Όλα αυτά γιατί η μόρφωση μπορεί και πρέπει να είναι στα χέρια όλων μας. Η διαδικασία της μάθησης δεν είναι στείρα διαδικασία μιας μόνο κατεύθυνσης και η γνώση δεν είναι αποκλειστικά εξειδίκευση ή εμπόρευμα!

Αυτή τη φορά διαβάσαμε και συζητήσαμε διηγήματα του Ούγγρου συγγραφέα Ντεζιρέ Κοζτολάνυι και του Μάριου Χάκκα, ένα ερωτικό ποίημα του Άλεν Γκίνσμπεργκ και απόσπασμα απ’ τη «Μαζική ψυχολογία του φασισμού» του Βίλελμ Ράιχ.

Παρέμβαση για τις κυριακάτικες αργίες

Την Κυριακή 14 Δεκέμβρη η Στρούγκα μοίρασε κείμενο για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής έξω από πολυκαταστήματα της περιοχής. Στο κείμενο της παρέμβασης, μεταξύ άλλων, αναφερόταν:

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές μπορεί να αποτελέσει τον πρόδρομο για μια γενικευμένη κυριακάτικη εργασία, όχι μόνο για 7 Κυριακές το χρόνο αλλά ίσως και για τις 52. Πολύ σύντομα και άλλοι κλάδοι θα αναγκαστούν να εργαστούν τις Κυριακές (μεταφορές, ταχυδρομεία, τράπεζες κτλ) καθώς θα υπάρχει η «ανάγκη» να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της αγοράς. Ο κύκλος αυτός θα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο καθώς η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο ανοίγει την πόρτα για την κατάργηση σε όλους τους κλάδους και την καθολική υποταγή της κοινωνίας στις βουλές της αγοράς. Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας δεν αφορά μόνο το εμπόριο. Κανείς δεν μπορεί να είναι καταναλωτής την Κυριακή. Με το να ψωνίζει κάποιος την Κυριακή δεν στερεί απλά τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του εργαζόμενου, αλλά ανοίγει το δρόμο για την κλοπή και του δικού του ελεύθερου χρόνου. Τη λύση θα την δώσουμε όλοι μαζί οι εργαζόμενοι με την ταξική μας αλληλεγγύη και την αντίσταση μας στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας και παντού.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ: Και οι προετοιμασίες πολέμου είναι εγκλήματα. Χιλιάδες άνθρωποι έπαθαν καρκίνο λόγω των 193ών γαλλικών πυρηνικών δοκιμών στην Πολυνησία από το 1966 έως το 1996. Αν και μέχρι τώρα κρατούνται μυστικά τα περισσότερα ντοκουμέντα, έγινε γνωστό ότι πολλοί από τους 127.000 ντόπιους συμμετέχοντες στο πρόγραμμα έχουν τη φονική αρρώστια. Μόνο η δόση ραδιενέργειας των τεστ της 17ης Ιουνίου του 1974 περιείχε το 500πλάσιο του ορίου μιας αποδεκτής δόσης. Τώρα, σχεδόν 20 χρόνια μετά το τέλος του προγράμματος, το κοινοβούλιο της Γαλλικής Πολυνησίας ‒που ντε φάκτο ανήκει στη Γαλλία‒ ζητάει 754 εκατομμύρια ευρώ αποζημίωση από τη Γαλλία. Λέτε να έχουν τις ίδιες δυσκολίες, όπως η Ελλάδα με το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων;

ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΠΕΙΝΑΣ: Σε 128 δολάρια το μήνα από 1η Γενάρη του 2015 κατόρθωσε η Καμπότζη να πάει τον κατώτατο μισθό στην κλωστοϋφαντουργία. Το καλό είναι πως αυτό σημαίνει ότι οι εργάτες ‒στην συντριπτική πλειοψηφία τους εργάτριες‒ θα έχουν 28 δολάρια περισσότερα από τα 100 που έπαιρναν μέχρι τώρα. Απ’ την άλλη και τα 128 είναι ελάχιστα παραπάνω από τα 120 δολάρια που ορίζεται ως επίσημο μίνιμουμ επιβίωσης στην Καμπότζη. Τα συνδικάτα είχαν απαιτήσει τουλάχιστον 160, ενώ τα περισσότερα διεκδίκησαν 177 δολάρια το μήνα. Αν και το 70 έως 80% των μελών τους αποδέχτηκαν τώρα τα 128, τα συνδικάτα προετοιμάζουν ήδη τον επόμενο γύρο των αγώνων τους. Έτσι πρέπει, παιδιά: παίρνεις ό,τι μπορείς αλλά δε σταματάς ποτέ να διεκδικείς και το υπόλοιπο. Μέχρι την τελική δικαίωση!

ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ: Η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού περιλαμβάνει τα δικαιώματα στη ζωή, στην ιατρική περίθαλψη, στην παιδεία, τις κατάλληλες συνθήκες ζωής, απαγορεύει την εκμετάλλευση, τη βία, την παρενόχληση και την κατάχρηση. Στην πράξη, βέβαια, πεθαίνουν ένα εκατομμύριο παιδιά στη γέννα, ενώ περισσότερα από 6,5 εκατομμύρια δεν καταφέρνουν να κλείσουν τα 5 χρόνια. Μόνο στην «πολιτισμένη» Ευρώπη 44 εκατομμύρια παιδιά είναι θύματα (ενδοοικογενειακής) βίας· σε όλο τον κόσμο ένα στα δύο παιδιά τρώνε ξύλο ως μέσο «εκπαίδευσης». Περίπου 160 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν αρκετό φαΐ, ενώ παράλληλα μισό εκατομμύριο κινδυνεύει κάθε χρόνο να χάσει το φως του λόγω έλλειψης βιταμίνης Α. Σχεδόν 170 εκατομμύρια παιδιά δουλεύουν σε επιχειρήσεις ή σε χωράφια αντί να πάνε σχολείο, και μάλιστα 6 εκατομμύρια σε συνθήκες καθαρής δουλείας. Μόνο στις ΗΠΑ 2,5 εκατομμύρια παιδιά ζουν στους δρόμους· ο παγκόσμιος αριθμός κοντεύει τα 200 εκατομμύρια. Αν αυτό σας κάνει να οργίζεστε, σκεφτείτε ότι οι συνθήκες που δημιουργούν αυτή την κατάσταση είναι στην πλειονότητά τους απόλυτα νόμιμες και αναγκαίες στον καπιταλισμό.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ: Δύο μήνες φυλακή θα φάει ένας 90χρονος μόνο και μόνο επειδή τάιζε αστέγους. Σύμφωνα με νόμο της πλούσιας Φλόριντας στις ΗΠΑ, επιτρέπεται η τροφοδοσία μόνο στα δημοτικά κέντρα σίτισης. Αυτό ισχύει λόγω της πίεσης των ντόπιων επιχειρηματιών και κατοίκων που φοβούνται για τα κέρδη και τις αξίες των ακινήτων τους. Κατά τις αρχές, «οι πολλοί άστεγοι βλάπτουν το ίματζ της πόλης και τον τουρισμό». Ναι, έτσι είναι σε συστήματα όπου το χρήμα μετράει περισσότερο από τον άνθρωπο.

ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΜΑ ΠΕΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΑΥΤΌ: Λόγω των αφόρητων συνθηκών εργασίας στην κινεζική Foxconn (παράγει και για την Apple…) 14 εργάτες της αυτοκτόνησαν μέχρι το 2010 οπότε και η Foxconn έβαλε δίχτυα για να αποτρέπει τους εργαζόμενους να πηδάνε από τα παράθυρα. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη 8 εργάτες αυτοκτόνησαν, μια και οι συνθήκες εργασίες στη γραμμή παραγωγής δεν βελτιώθηκαν καθόλου. Ο τελευταίος είναι ο Xu Lizhi ο οποίος μας άφησε κάποια ποιήματα. Σ’ ένα απ’ αυτά λέει:
[…] Εργαστήριο, γραμμή συναρμολόγησης, μηχανή, κάρτα, μισθός, υπερωρίες… / Μ’ έμαθαν να ‘μαι πειθήνιος / Πώς να φωνάξω ή να εξεγερθώ / Πώς να διαμαρτυρηθώ ή ν’ αρνηθώ / Μονάχα σιωπηλά υποφέρω […]
Στο https://libcom.org/blog/xulizhi-foxconn-suicide-poetry έχουν μαζευτεί κάποια από τα ποιήματά του και ζητείται να μεταφραστούν για να μην ξεχαστεί ο Xu Lizhi και για να γίνουν παγκόσμια γνωστές οι απαράδεκτες συνθήκες στην Foxconn (και όχι μόνο…). Όποιος/όποια ξέρει αγγλικά και έχει και ποιητική φλέβα ας φτιάξει και μια ελληνική έκδοση!

ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ: Ενώ η επίσημη ‒και όχι μόνο‒ Γερμανία εορτάζει την 25η επέτειο της πτώσης του Τείχους (ταυτόχρονα και την τελική πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»), κάποιοι επιχείρησαν να ρίξουν ένα άλλο τείχος της ντροπής: Εκατοντάδες ακτιβιστές των ομάδων «Αγωνιστική Ομάδα ενάντια στην Απανθρωπιά» και «Κέντρο για την Πολιτική Ομορφιά» από τη Γερμανία ταξίδεψαν τον Οκτώβριο στα σύνορα της ΕΕ για να τα ανοίξουν. Από το 2000 περισσότεροι από 23.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν αυτά τα σύνορα και να φτάσουν στην «ελεύθερη» ‒για κάθε είδους εμπόρευμα‒ Ευρώπη. Οι προσπάθειες των ακτιβιστών να φτάσουν με τα εργαλεία τους (κόφτες μπολτ και τέτοια) στο φράκτη ανάμεσα στη Βουλγαρία και στην Τουρκία δυστυχώς απέτυχαν εξαιτίας της βίας της βουλγαρικής αστυνομίας. Να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι…

Η διεθνίστρια

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014

Στις 10 Νοέμβρη δημοσιεύθηκε το σχέδιο τεχνικού προγράμματος και προϋπολογισμού του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας για το οικονομικό έτος 2015, το οποίο ψηφίστηκε στο δημοτικό συμβούλιο της 3ης Δεκεμβρίου. Είναι η πρώτη φορά που μπαίνει στον προϋπολογισμό του Δήμου κατ’ αυτό τον τρόπο, η κατεδάφιση της Στρούγκας.

Λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση του τεχνικού προγράμματος και του προϋπολογισμού, κληθήκαμε να συμμετάσχουμε σε συζήτηση με τη δημοτική αρχή, «για να μας ενημερώσουν για τις προθέσεις τους σχετικά με το χώρο». Φυσικά στη συνάντηση δεν πήγαμε, γιατί η Στρούγκα, πάντοτε, απέναντι στις κλειστές συναντήσεις σε γραφεία δημάρχων, είχε να αντιτάξει τη δημόσια συζήτηση και την απεύθυνση στην τοπική κοινωνία της Νέας Φιλαδέλφειας.

Σίγουρα θα σπεύσουν να βρουν δικαιολογίες. Η ύπαρξη όμως, αυτή καθαυτή της κατεδάφισης, δείχνει την πολιτική βούληση του Δήμου. Η νέα δημοτική αρχή, που μετρά μόλις τρεις μήνες ζωής, δείχνει ότι θέλει να τελειώνει στα γρήγορα με τη Στρούγκα, γκρεμίζοντάς τη, για να μπορέσει μετά απερίσπαστη, να συνεχίσει το «έργο» της. Ήδη, μάλιστα, η οικονομική επιτροπή του δήμου προχώρησε στις 8 Δεκέμβρη στην απευθείας ανάθεση (!) επιμέρους εργολαβιών που απαιτούνται για την υλοποίηση της πολιτικής απόφασης της δημοτικής αρχής, με πρόσχημα «να μη χαθούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια».

Η επίθεση αυτή δε μας εκπλήσσει. Έρχεται, μάλιστα, σε μία στιγμή που μόνο ως τυχαία δεν μπορεί να εκληφθεί. Από την άνοιξη του 2014, η Στρούγκα, αναλαμβάνοντας αρχικά πρωτοβουλίες με τη δράση της και στη συνέχεια συμμετέχοντας στο Συντονιστικό Κατοίκων Ν.Φ. – Ν.Χ. και γύρω περιοχών, δίνει έναν απ’ τους σημαντικότερους αγώνες που έχει δώσει στα σχεδόν έξι χρόνια λειτουργίας της, ενάντια στα επιχειρηματικά συμφέροντα και στον κατακερματισμό του Άλσους από τον μεγαλοεπιχειρηματία Μελισσανίδη. Στοχοποιήθηκε, χτυπήθηκε και τώρα ξαναχτυπιέται.

Με την επίθεση αυτή, επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι η δημοτική αρχή του Βασιλόπουλου, έρχεται απλά να διαδεχτεί τις προηγούμενες, χωρίς να διαφοροποιείται στην πράξη σε τίποτα, όσο κι αν θέλει να πείσει για το αντίθετο. Αν τη δει κανείς και μέσα στο πλαίσιο των επιθέσεων που δέχονται η Βίλα Ζωγράφου και το «Πατινάζ» στο Αιγάλεω, από τις τοπικές δημοτικές παρατάξεις που στηρίχθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ, δε θα δυσκολευτεί να καταλάβει ότι πρόκειται για τη συνολικότερη πολιτική των παρατάξεων της «ριζοσπαστικής αριστεράς», απέναντι στις καταλήψεις και τους ελεύθερους χώρους. Με το που μύρισαν λίγο εξουσία, σπεύδουν να τσακίσουν οτιδήποτε μπορεί να τους δυσκολέψει ή να σταθεί απέναντί τους, ακριβώς όπως έκαναν οι προκάτοχοί τους.

Η Στρούγκα, όμως, είναι ένας χώρος ελευθερίας. Ένας χώρος έκφρασης, μέσα στην καρδιά της πόλης, ανοιχτός για όλους. Ένας χώρος πολιτικών και κοινωνικών δράσεων, που προτάσσει την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη.

Από το Μάρτη του 2009, νέοι άνθρωποι της περιοχής, ενεργοί στα κινήματα, με βλέψεις σε ένα καλύτερο αύριο, με εκατοντάδες ώρες εργασιών, μετέτρεψαν το χώρο της παλιάς ταβέρνας, από ερείπιο, σε έναν χώρο ζεστό, φιλόξενο και πάνω απ’ όλα ζωντανό. Από τότε και σε καθημερινή βάση, γίνονται ανοιχτές συνελεύσεις, πολιτικές εκδηλώσεις και συζητήσεις, συναυλίες και γλέντια οικονομικής ενίσχυσης, θεατρικές παραστάσεις, προβολές ταινιών, παιδικά εργαστήρια με δεκάδες γονείς και παιδιά.

Ένας χώρος σαν τη Στρούγκα, ριζοσπαστικός, ελεύθερος και δημόσιος, αφήνει το στίγμα του σε όλη τη γειτονιά. Δίνει διαφορετική πνοή σε ολόκληρη την πόλη, παραμένοντας ο μόνος ζωντανός κοινωνικός και πολιτικός χώρος. Σίγουρα, ένας τέτοιος χώρος, δε χωράει μέσα στην πόλη-εμπόρευμα που ήδη έχουν αρχίσει να φτιάχνουν.

Μία τέτοια κίνηση λοιπόν, μέσα στο πλαίσιο που περιγράψαμε παραπάνω, μόνο ως επιθετική μπορεί να γίνει αντιληπτή και μόνο ως τέτοια θα αντιμετωπιστεί. Δε θα τους αφήσουμε να γκρεμίσουν τη Στρούγκα. Θα σταθούμε απέναντί τους, σε οποιαδήποτε προσπάθεια κατεδάφισης του χώρου.

ΗΜΑΣΤΑΝ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΔΩ.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014

Ανεργία: 28%. Ανεργία στους νέους κάτω των 25 ετών: πάνω από 60%. Εγγεγραμμένοι άνεργοι: 1.400.000. Νέοι άνεργοι: πάνω από 450.000.

Τα παραπάνω στοιχεία της ανεργίας, σε απόλυτο συσχετισμό με τις σημερινές συνθήκες εργασίας, μετά από 4 χρόνια μνημονιακής πολιτικής και λιτότητας, συνθέτουν το μωσαϊκό του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας βιώνει ως μια ζοφερή πραγματικότητα. Προσπαθώντας να γίνουμε «ευέλικτοι», ώστε να καταφέρουμε να έχουμε ένα ψίχουλο απ’ την πίτα της επιβίωσης, συναινούμε σιωπηλά στην αμφισβήτηση και στην κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων αιώνων, όπως το 8ωρο και οι συλλογικές συμβάσεις.

Η προτεινόμενη κυβερνητική λύση, σύμφωνη με τις ευρωπαϊκές επιταγές, στα συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας (70% τα τελευταία 6 χρόνια), είναι η απασχόληση ενός μικρού αριθμού ανέργων στην επισφαλή εργασία: τα γνωστά σε όλους προγράμματα voucher και «κοινωφελούς χαρακτήρα» που βγαίνουν σε όλα τα μέτρα και για όλα τα γούστα. Από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα και από τους νέους έως τους μακροχρόνια άνεργους, δημιουργούνται φτηνά, αναλώσιμα εργατικά χέρια γύρω από τα οποία κινητοποιείται ολόκληρη η αγορά εργασίας.

Μια μικρή γεύση από τα εν λόγω προγράμματα

Πιο συγκεκριμένα, μέσω των πολυθρύλητων αυτών προγραμμάτων οι εργοδότες απαλλάσσονται εξ ολοκλήρου από τις εργοδοτικές εισφορές, αλλά και τις προβλεπόμενες άδειες των εργαζομένων. Οι τελευταίοι, ανάλογα με το πλαίσιο του προγράμματος, άλλοτε παραμένουν ανασφάλιστοι χωρίς ένσημα και άλλοτε ασφαλισμένοι για μικρό χρονικό διάστημα (5 μήνες), έχοντας χάσει το καθεστώς μακροχρόνιας ανεργίας και των «προνομίων» που αυτό συνεπάγεται. Ακόμη η αμοιβή στα προγράμματα κοινωφελούς απασχόλησης ανέρχεται σε ημερομίσθιο κάτω των 20 ευρώ, ενώ στις υπόλοιπες περιπτώσεις οι καθυστερήσεις των πληρωμών μετά το πέρας των προγραμμάτων είναι τέτοιες που συνθέτουν την εικόνα της απλήρωτης εργασίας. Με αυτό τον τρόπο διαιωνίζονται οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και εγκαινιάζεται μια υβριδική κατάσταση ανεργίας-απασχόλησης χωρίς προοπτική πλήρους και σταθερής εργασίας, παρά τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργούνται. Φυσικά και οι ωφελούμενοι των προγραμμάτων αυτών δεν είναι οι ίδιοι οι άνεργοι και οι απασχολούμενοι, αλλά οι εργοδότες και οι σύγχρονοι δουλέμποροι-διαμεσολαβητές, Κέντρα Επαγγελματικής Κατάρτισης, που είτε απαλλάσσονται από τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, είτε βγάζουν αρκετά κέρδη από την καλοστημένη αυτή κομπίνα.

Εθελοντισμός: το καταφύγιο της κρατικής ανεπάρκειας

Μια άλλη μορφή απλήρωτης εργασίας, περιζήτητης και περιβόητης, είναι ο εθελοντισμός. Στις μέρες μας ο εθελοντισμός καθιερώνεται ως ο θεσμός εκείνος που αναπληρώνει τα κενά που δημιουργεί η αδυναμία του κράτους ή αλλιώς ως μια ελάφρυνσή του από τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του απέναντι στην κοινωνία.
Που όμως μπαίνει το όριο προσφοράς του ελεύθερου μας χρόνου με αυτό της ζήτησης και που ξεκινάει η εκμετάλλευση της άμισθης εργασίας;

Κι εκεί που θα περίμενε κανείς πως η εθελοντική εργασία είναι μία μορφή ακτιβισμού που εξαρτάται από τη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου πλέον συμβαίνει κάτι διαφορετικό καθώς μπαίνει ως «προαπαιτούμενο» της εργασιακής εμπειρίας. Εν ολίγοις υποχρεούσαι να δουλέψεις εθελοντικά προκειμένου να αποκτήσεις είτε εμπειρία είτε ξεχωριστά προσόντα είτε μόρια.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά στην μικρή μας πόλη;

Οι δήμοι και αυτοί με τη σειρά τους δεν είναι άμοιροι ευθυνών για την προώθηση των παραπάνω πρακτικών. Ακόμα και αν φραστικά με δηλώσεις και συνεντεύξεις τύπου ένα κομμάτι αυτών μαζί και η νέα δημοτική αρχή της πόλης μας (βλ. συνέντευξη τύπου δέκα δημάρχων, Καισαριανή,18 Νοεμβρίου 2014) εναντιώνονται στις παραπάνω λογικές, στην πράξη όμως τις εφαρμόζουν.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα παρακολουθούμε να εξελίσσονται το τελευταίο διάστημα στην περιοχή μας. Κατ’ αρχάς η πρόταση από πλευράς δημάρχου για στελέχωση των δημοτικών παιδικών σταθμών με εθελοντές-πρόθυμους, άνεργους προφανώς παιδαγωγούς, επισφραγίζει την τάση αυτή. Αντίστοιχες πρωτοβουλίες είναι η έναρξη Κοινωνικού Φροντιστηρίου πλαισιωμένου με εθελοντές αδιόριστους εκπαιδευτικούς, καθώς και μια σειρά παρόμοιες κινήσεις κοινωνικής προσφοράς με ειδικούς, εθελοντές πάλι, όπως τα μαθήματα Ελληνικών στο Πνευματικό μας Κέντρο.

Και σα να μην έφτανε ο «εθελοντισμός» ανακοινώθηκαν στις αρχές του προηγούμενου μήνα και οι προσλήψεις στον Δήμο μας μέσω του προγράμματος κοινωφελούς χαρακτήρα για το 2014-2015. Θ’ ανοίξουν λοιπόν με το νέο έτος 106 θέσεις πεντάμηνης εργασίας σε υπηρεσίες του δήμου που θα λειτουργήσουν ως ένα πρόχειρο βραχύβιο μπάλωμα για την στελέχωση αυτών. Επισφαλώς εργαζόμενοι με μειωμένα προνόμια θα λειτουργήσουν αποσυμπιεστικά και ύστερα σειρά έχουν οι επόμενοι…

Παράλληλα, το σωματείο εργαζομένων του δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας έχει πάρει ξεκάθαρη θέση εναντίον των παραπάνω προγραμμάτων που έρχονται να καλύψουν με αυτό τον τρόπο τις χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων στους δήμους, οι οποίες έχουν δρομολογηθεί. Θέτοντας προ των ευθυνών τους τη δημοτική αρχή της πόλης μας αλλά και τις υπόλοιπες δημοτικές αρχές που εναρμονίζονται με την ΚΕΔΕ (Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας) ανοίγοντας το δρόμο για τις ελαστικές-επισφαλείς σχέσεις εργασίας, ζητά την άμεση ματαίωση των προγραμμάτων.

Και λίγο πριν κλείσει το φύλλο αυτό, νέα χαμπέρια μάς ήρθαν από το χώρο του ΟΑΕΔ και όχι απαραίτητα καλά για όλους με μια πιο προσεκτική ματιά. «Νέα 12μηνα προγράμματα για 7.000 πτυχιούχους ανέργους» έσπευσαν να ενημερώσουν τον κόσμο τα τοπικά, και όχι μόνο, μέσα ενημέρωσης. Βέβαια στη βιασύνη τους για άμεση ενημέρωση, και όχι για να χρυσώσουν το χάπι ‒θέλω να πιστεύω‒, παρέλειψαν να συμπεριλάβουν το ποσό της αμοιβής των τόσο «ωφελούμενων» που ανέρχεται στα 3.120 ευρώ για 1.040 ώρες κατάρτισης και απασχόλησης σε ιδιωτικές επιχειρήσεις μέσα σε διάστημα ενός έτους. Τα συμπεράσματα δικά σας…

Από τα όρια λοιπόν της μικρής μας πόλης μέχρι το Βέλγιο των αδερφών Νταρντέν και από την καθημερινή πραγματικότητα μέχρι τα σενάρια κινηματογραφικών παραγωγών, όπως αυτό που αναλύεται παρακάτω, το ζήτημα της εργασιακής εκμετάλλευσης και αλλοτρίωσης είναι μόνιμα παρόν και επίκαιρο. Εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό;

ε. & μγδ

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014

Ο φυλακισμένος αναρχικός ληστής τράπεζας Νίκος Ρωμανός, αφού έκανε χρήση του δικαιώματος που του παρέχει η αστική δικαιοσύνη να συμμετέχει στις πανελλήνιες εξετάσεις, κατάφερε να επιτύχει εισαγωγή σε σχολή ανώτατης εκπαίδευσης.

Η ξεκάθαρα πολιτική στάση του όμως απέναντι στους κρατικούς θεσμούς, όπως η άρνησή του να λάβει συγχαρητήρια και χρηματικό έπαθλο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και οι δηλώσεις του για υποστήριξη του αναρχικού κινήματος, οδήγησαν το κράτος σε τακτικισμούς. Κάνοντας χρήση του φρεσκοψηφισθέντος νομοσχεδίου για τις φυλακές τύπου Γ, αλλά και με ένα νομικίστικο τρικ, ο Νίκος Ρωμανός βρέθηκε υπόδικος και κατηγορούμενος για τρομοκρατία, μια κατηγορία από την οποία είχε ήδη απαλλαγεί (βλ. εισήγηση εισαγγελέα Πεπονή). Η ελληνική αστική δημοκρατία τού απαγόρεψε με αυτό το πρόσχημα, το δικαίωμα σε εκπαιδευτικές άδειες ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει τη σχολή του. Επί της ουσίας, το κράτος επέλεγε να αφανίσει από το πρόσωπο της γης έναν κοινωνικό αγωνιστή.

Ο Ν. Ρωμανός διεκδίκησε το δικαίωμά του στις άδειες, παρομοιάζοντάς τες με μια ανάσα ελευθερίας. Ο μόνος τρόπος πίεσης προς το κράτος, το τελευταίο του όπλο, ήταν το ίδιο του το κορμί. Από τις 10/11 μέχρι τις 10/12 βάζοντας οδόφραγμα το σώμα του, έκανε μια σκληρή απεργία πείνας η οποία την τελευταία μέρα κλιμακώθηκε και σε απεργία δίψας. Πίσω από αυτό το οδόφραγμα στάθηκε δυναμικά αλληλέγγυος κόσμος από όλο το φάσμα του αγώνα. Το μεγαλειώδες κίνημα αλληλεγγύης για το Νίκο, προχώρησε σε καταλήψεις σε σχολές, εργατικά κέντρα, δημαρχεία, αλλά και σε διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων ατόμων. Το κράτος απάντησε αρχικά με αχαλίνωτη καταστολή, προχωρώντας μάλιστα σε 25 συλλήψεις. Μάταια όμως. Στο πρόσωπο του Νίκου, είδαμε όλοι μας τον αγώνα ενάντια σε ένα κράτος που καταχράται την εξουσία του, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους πολιτικούς του σκοπούς, την προστασία των νταβατζήδων του κεφαλαίου, από τις επιθετικές εκφράσεις τής όλο και πιο εξαθλιωμένης κοινωνίας.

Στην πόλη μας, αναρχικοί και αναρχικές κυρίως από τα βόρεια προάστια της Αθήνας, προχώρησαν σε κατάληψη του Δημαρχείου. Το κατειλημμένο Δημαρχείο μετατράπηκε σε κέντρο αγώνα και αντιπληροφόρησης, όπου με ανοιχτές πλέον συνελεύσεις και διαδικασίες πραγματοποιήθηκαν ποικίλες δράσεις αλληλεγγύης για το Νίκο Ρωμανό. Σημαντικότερη ίσως, η μαχητική πορεία 200 ατόμων που διέσχισε τη Δεκελείας διαρρηγνύοντας την κανονικότητα και την απάθεια.

Στις 10/12 και ύστερα από 31 μέρες αγώνα, ο Νίκος κέρδισε. Κάτω από την πολιτική πίεση της απεργίας πείνας και με τον κόσμο της αλληλεγγύης να δυναμώνει μέρα με τη μέρα, το κράτος υποχρεώθηκε σε μια φωτογραφική τροπολογία ημίμετρο ώστε να ικανοποιήσει άμεσα το αίτημα του αγωνιστή απεργού πείνας για εκπαιδευτικές άδειες. Παρά τις προκλητικές δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης που φανέρωναν αναλγησία απέναντι στο κίνημα αλληλεγγύης, το κράτος αναδιπλώθηκε. Και παρά τα παρελκόμενα που σέρνει μαζί της η νομοθεσία «βραχιολάκι», η νίκη του Νίκου ήταν νίκη όλων μας.

Ε.Ο.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014

Πρώτα η καλή είδηση. Μετά από 31 μέρες απεργίας πείνας, ο Νίκος Ρωμανός κέρδισε το αυτονόητο (ναι, και τα αυτονόητα μόνο με αγώνα διεκδικούνται…): να σπουδάσει, παίρνοντας τις άδειες που προβλέπονται για κρατούμενους που εισάγονται στα ΤΕΙ και ΑΕΙ. Μια νίκη σε έναν αγώνα που δείχνει τον δρόμο της νίκης (θυμίζοντας και την απεργία πείνας των Σύριων προσφύγων που δεν τους στήριξε ένα τέτοιο δυνατό κίνημα), ο οποίος απαιτεί αποφασιστικότητα και συνέπεια λόγου και πράξης, σαν αυτή που έδειξε ο αναρχικός αγωνιστής κατά του συστήματος Νίκος Ρωμανός. Και με ένα κίνημα αλληλεγγύης που η καρδιά του ήταν ένας εξίσου αποφασιστικός και συνεπής αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος. Με μια θύελλα καταλήψεων, συγκρουσιακών διαδηλώσεων, δυναμικών επιθέσεων, εκατοντάδων πανό και κειμένων, βουλή και κυβέρνηση αναγκάστηκαν να ψηφίσουν ομόφωνα (sic!) τη σχετική τροπολογία που δίνει στον Νίκο (και σε κάθε επόμενο κρατούμενο) μια ανάσα ελευθερίας. Μέρος στον αγώνα πήρε και η γειτονιά μας: πρώτα από όλα με την κατάληψη του δημαρχείου αλλά και με τις σχετικές παρεμβάσεις της Στρούγκας (πανό, μοίρασμα κειμένου).

Μακάρι να είχαμε μόνο τέτοια χαμπέρια, δυστυχώς όμως ασχολούμαστε αναγκαστικά και πάλι μ’ ένα σωρό δυσάρεστα. Τα –και λόγω των κλιματικών αλλαγών– όλο και πιο έντονα καιρικά φαινόμενα πλημμύρισαν την μισή Ελλάδα και την Αγ. Μαρίνα στην περιοχή μας. Δεν είναι η πρώτη φορά, και όπως και τις προηγούμενες, δήμος και περιφέρεια μόνο θερμά λόγια και όχι έργα έχουν γι’ αυτούς που έχασαν και τα λίγα που είχαν. Το σχετικό ρεπορτάζ μας δημοσιεύεται στο πρωτοσέλιδο. Εδώ βρίσκεται και η απάντηση μας στα σχέδια του δήμου να καταστρέψει έναν από τους ελάχιστους ελεύθερους χώρους στη περιοχή, την αγαπημένη μας Στρούγκα, η οποία όχι μόνο εκδίδει την εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας, αλλά προσπαθεί να παρέμβει σε πολλά ζητήματα, πάντα από τη σκοπιά των καταπιεσμένων. Αυτό μάλλον ενοχλεί όχι μόνο τους κάθε είδους δεξιούς, αλλά και μια αριστερή δημοτική αρχή που την θέλει πιο ενσωματωμένη και στα μέτρα της.

Το θέμα των ελεύθερων χώρων με μια πιο γενική ματιά το προσεγγίζουμε σε άλλο ρεπορτάζ στην τέταρτη σελίδα. Κι εδώ τα νέα δεν είναι τόσο καλά, όπως και με το θέμα της εργασιακής ελευθερίας και του «εθελοντισμού», που θα το βρείτε εκτάκτως στη σελίδα 2 αυτού του Χαμπεριού, που κατά τα άλλα, για να κλείσουμε με κάτι ευχάριστο, με αυτή την έκδοση γιορτάζει το δέκατο φύλλο του. Νομίζουμε ότι πλέον το γνωρίζετε, ελπίζουμε ότι στην πλειοψηφία σας το αγαπάτε και περιμένουμε να παρέμβετε στέλνοντας μας τα δικά σας χαμπέρια και σχόλια πάνω σε αυτά που συμβαίνουν στην γειτονιά μας…

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014