Ο φυλακισμένος αναρχικός ληστής τράπεζας Νίκος Ρωμανός, αφού έκανε χρήση του δικαιώματος που του παρέχει η αστική δικαιοσύνη να συμμετέχει στις πανελλήνιες εξετάσεις, κατάφερε να επιτύχει εισαγωγή σε σχολή ανώτατης εκπαίδευσης.

Η ξεκάθαρα πολιτική στάση του όμως απέναντι στους κρατικούς θεσμούς, όπως η άρνησή του να λάβει συγχαρητήρια και χρηματικό έπαθλο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και οι δηλώσεις του για υποστήριξη του αναρχικού κινήματος, οδήγησαν το κράτος σε τακτικισμούς. Κάνοντας χρήση του φρεσκοψηφισθέντος νομοσχεδίου για τις φυλακές τύπου Γ, αλλά και με ένα νομικίστικο τρικ, ο Νίκος Ρωμανός βρέθηκε υπόδικος και κατηγορούμενος για τρομοκρατία, μια κατηγορία από την οποία είχε ήδη απαλλαγεί (βλ. εισήγηση εισαγγελέα Πεπονή). Η ελληνική αστική δημοκρατία τού απαγόρεψε με αυτό το πρόσχημα, το δικαίωμα σε εκπαιδευτικές άδειες ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει τη σχολή του. Επί της ουσίας, το κράτος επέλεγε να αφανίσει από το πρόσωπο της γης έναν κοινωνικό αγωνιστή.

Ο Ν. Ρωμανός διεκδίκησε το δικαίωμά του στις άδειες, παρομοιάζοντάς τες με μια ανάσα ελευθερίας. Ο μόνος τρόπος πίεσης προς το κράτος, το τελευταίο του όπλο, ήταν το ίδιο του το κορμί. Από τις 10/11 μέχρι τις 10/12 βάζοντας οδόφραγμα το σώμα του, έκανε μια σκληρή απεργία πείνας η οποία την τελευταία μέρα κλιμακώθηκε και σε απεργία δίψας. Πίσω από αυτό το οδόφραγμα στάθηκε δυναμικά αλληλέγγυος κόσμος από όλο το φάσμα του αγώνα. Το μεγαλειώδες κίνημα αλληλεγγύης για το Νίκο, προχώρησε σε καταλήψεις σε σχολές, εργατικά κέντρα, δημαρχεία, αλλά και σε διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων ατόμων. Το κράτος απάντησε αρχικά με αχαλίνωτη καταστολή, προχωρώντας μάλιστα σε 25 συλλήψεις. Μάταια όμως. Στο πρόσωπο του Νίκου, είδαμε όλοι μας τον αγώνα ενάντια σε ένα κράτος που καταχράται την εξουσία του, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους πολιτικούς του σκοπούς, την προστασία των νταβατζήδων του κεφαλαίου, από τις επιθετικές εκφράσεις τής όλο και πιο εξαθλιωμένης κοινωνίας.

Στην πόλη μας, αναρχικοί και αναρχικές κυρίως από τα βόρεια προάστια της Αθήνας, προχώρησαν σε κατάληψη του Δημαρχείου. Το κατειλημμένο Δημαρχείο μετατράπηκε σε κέντρο αγώνα και αντιπληροφόρησης, όπου με ανοιχτές πλέον συνελεύσεις και διαδικασίες πραγματοποιήθηκαν ποικίλες δράσεις αλληλεγγύης για το Νίκο Ρωμανό. Σημαντικότερη ίσως, η μαχητική πορεία 200 ατόμων που διέσχισε τη Δεκελείας διαρρηγνύοντας την κανονικότητα και την απάθεια.

Στις 10/12 και ύστερα από 31 μέρες αγώνα, ο Νίκος κέρδισε. Κάτω από την πολιτική πίεση της απεργίας πείνας και με τον κόσμο της αλληλεγγύης να δυναμώνει μέρα με τη μέρα, το κράτος υποχρεώθηκε σε μια φωτογραφική τροπολογία ημίμετρο ώστε να ικανοποιήσει άμεσα το αίτημα του αγωνιστή απεργού πείνας για εκπαιδευτικές άδειες. Παρά τις προκλητικές δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης που φανέρωναν αναλγησία απέναντι στο κίνημα αλληλεγγύης, το κράτος αναδιπλώθηκε. Και παρά τα παρελκόμενα που σέρνει μαζί της η νομοθεσία «βραχιολάκι», η νίκη του Νίκου ήταν νίκη όλων μας.

Ε.Ο.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014