ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ (1): Ένα χρόνο μετά την κατάρρευση του κτιρίου της κλωστοϋφαντουργικής «Ράνα Πλάζα» στο Μπανγκλαντές, τα 2.500 επιζώντα θύματα και οι οικογένειες των 1.127 νεκρών ακόμα περιμένουν τις αποζημιώσεις. Μόνο ελάχιστες από τις 28 διεθνείς κλωστοϋφαντουργικές επιχειρήσεις έχουν δώσει κάποια λεφτά: μέχρι τον Απρίλη μαζεύτηκαν λιγότερα από 10 εκατομμύρια ευρώ. Ψίχουλα δηλαδή απέναντι στα κέρδη που βγάζουν η Benetton, η Carrefour και οι άλλες επιχειρήσεις από τις άθλιες φάμπρικες σε χώρες με μικρό εργατικό κόστος και όχι μόνο…

ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ (2): Μετά από δυο μήνες κατάληψης, η αστυνομία εισέβαλε τελικά στα μέσα Απριλίου στο εργοστάσιο Γκράιφ στην Κωνσταντινούπολη, συλλαμβάνοντας σχεδόν 100 καταληψίες και τραυματίζοντας αρκετούς άλλους. Η κρατική καταστολή έθεσε βίαιο τέλος στην απεργία εκατοντάδων εργατών ενάντια στους «μισθούς πείνας» και τις «συνθήκες δουλείας» στην αμερικανική επιχείρηση.

ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ (3): Και στην Ισπανία μιλάνε για δήθεν ανάπτυξη της οικονομίας. Παρόλα αυτά η ανεργία αυξάνεται. Μόνο τους πρώτες τρεις μήνες του 2014 χάθηκαν 185.000 θέσεις εργασίας, εκτινάσσοντας την ανεργία στο 25,9%. Σας θυμίζει κάτι;

ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ, ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ (1): Πριν από 15 χρόνια, μια παγκόσμια καμπάνια απαίτησε τη διαγραφή χρεών για 41 υπερχρεωμένα κράτη. Το 1999 τα χρέη τους ήταν πάνω από 250% των κρατικών εσόδων ή 150% των εσόδων από εισαγωγές. Πολύ λίγο και πολύ αργά, όπως αποδείχτηκε, αν κάποιος κοιτάξει τη λίστα των σχετικών χώρων ανάμεσά τους οι Αφγανιστάν, Μάλι, Μπουρούντι, Ζιμπάμπουε και τα δυο Σουδάν. Κατά τη γνώμη των διοργανωτών της καμπάνιας ένα και μόνο κούρεμα δεν αρκεί. Προτιμότερη θα ήταν μια «ομαλή διαδικασία αφερεγγυότητας».

ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ, ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ (2): Επιτέλους κλείνει μία από τις πιο περιβόητες φύλακες του κόσμου: Μετά από δεκάδες χρόνια λειτουργίας ως κέντρο βασανιστηρίων -εκ των οποίων τα τελευταία 11 χρόνια υπό τη διαχείριση των ΗΠΑ- κλείνει το Αμπού Γκράιμπ. Μέχρι εδώ τα καλά νέα για τους κρατούμενούς του. Δεν απελευθερώνονται, απλά μεταφέρονται σε άλλες φυλακές στο Ιράκ.

ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ «ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ» ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΑ 60: Ο λόγος για τον Μούμια Αμπούλ Τζαμάλ, που καταδικάστηκε το 1982 για τη δολοφονία αστυνομικού που μάλλον δεν είχε διαπράξει. Από τα 60 χρόνια της ζωής του, τα 32 τα έζησε στη φυλακή…

ΤΟ ΤΖΟΚΙΝΓΚ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ: Επειδή οι διαδηλώσεις έχουν απαγορευτεί στο Μπουρούντι, η αντιπολίτευση κάλεσε για μαζικό τρέξιμο το Μάρτιο. Ο “Μαραθώνιος” όχι μόνο χτυπήθηκε βίαια από την αστυνομία αλλά 70 τζόκερς φυλακίστηκαν και 21 διώκονται ήδη για εξέγερση εναντίον του κράτους.

ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ: Τέλη Απριλίου η αστυνομία στην Ταϊβάν διάλυσε με γκλομπς και κανόνια νερού διαδήλωση ενάντια στα σχέδια κατασκευής πυρηνικού σταθμού παραγωγής ενέργειας. Λόγω της συνεχούς αντίστασης, όμως, η κυβέρνηση έκανε πίσω και υποσχέθηκε ότι θα γίνει δημοψήφισμα για το θέμα.

ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΡΩΤΑ: Τα νερά τους μπορούν να σου καταστρέψουν τα μάτια αλλά έχουν και τις αδυναμίες τους. Ο λόγος για τα ακριβά κανόνια νερού αξίας 900.000 ευρώ που προμηθεύτηκε η γερμανική κυβέρνηση από την Αυστρία. Σε τεστ αντοχής που έγινε τους ρίχτηκαν μικρές φιάλες νερού, μπάλες του τένις και απλά αυγά με αποτέλεσμα να μην αντέξουν καν τα παρμπρίζ τους. Πιστεύω ότι αυτό μετράει για τα καλά νέα της ημέρας (του «Χαμπεριού», όχι του ΣΚΑΪ βέβαια…).

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΛΑ: Η αστυνομία της Νέας Υόρκης αναζήτησε υποστήριξη ψαρεύοντας «τρυφερές» φωτογραφίες αστυνομικών και απλών πολιτών μέσω Twitter. Τους έστειλαν όμως μόνο σκηνές αστυνομικής βίας και γρήγορα η καμπάνια αυτή έγινε διεθνής. Ρίξτε μια ματιά στο ελληνικό Τwitter. Έχουν και ταγκ #MyELAS και πολύ πλάκα…

ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ: Από τα επίσημα στοιχεία της Βουλής μαθαίνουμε ότι τα χρόνια των μνημονίων, από 8.5.2010 μέχρι 28.3.2014, πραγματοποιήθηκαν 20.210 αντιμνημονιακές διαδηλώσεις. Μόνο που μέχρι σήμερα δεν έχουν φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά αξίζει να συνεχίσουμε τoν αγώνα…

ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΤΡΕΛΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ: Στα μέσα Απρίλη επειδή κάποιος κατούρησε σ’ έναν ταμιευτήρα, πετάχτηκαν 143 εκατομμύρια λίτρα πόσιμου νερού. “Οι πελάτες μας απαιτούν καθαριότητα”, εξήγησε ο κρατικός υπεύθυνος του υδραγωγείου στην αμερικάνικη Όρεγκον για την κάπως ανόητη απόφαση. Να το πει και σε όλα τα πουλιά που πετάνε πάνω από τους ανοιχτούς ταμιευτήρες νερού…

Η διεθνίστρια

Ο σεισμός του 1999 είχε προκαλέσει καταστροφές αλλά και ζημιές σε πολλά οικοδομήματα σε όλη την Αττική. Η Νέα Φιλαδέλφεια ήταν από τις περιοχές που είχαν πληγεί σοβαρά. Ένα από τα οικοδομήματα που είχε υποστεί φθορές ήταν και το γήπεδο της ΑΕΚ. Οι ζημιές ήταν επισκευάσιμες, σύμφωνα με τεχνική έκθεση, αλλά από τότε ξεκίνησε η τμηματική χρήση του γηπέδου, έτσι ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο «κλίμα» που θα οδηγούσε στη δημιουργία νέου γηπέδου ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

Το σχέδιο του γηπέδου, που θα αντικαθιστούσε το «Νίκος Γκούμας», κατατίθεται από την πλευρά της ΑΕΚ και τελικά ψηφίζεται μέσω του νόμου 3044/2002. Εγείρει όμως σοβαρές αντιδράσεις τόσο από την πλευρά των κατοίκων, οι οποίοι συγκροτούν την «Κίνηση Ποιότητας Ζωής Νέας Φιλαδέλφειας», όσο και από την πλευρά του Δήμου. Έτσι λοιπόν ακολουθεί μια σειρά από ενέργειες νομικού και δικαστικού χαρακτήρα.

Η πρώτη προσφυγή εκ μέρους 76 κατοίκων της Νέας Φιλαδέλφειας γίνεται τον Απρίλιο του 2003 προς το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, με βασικό αίτημα την αναστολή της άδειας κατεδάφισης του γηπέδου. Η απόφαση του Εφετείου (157/2003) είναι απορριπτική, με την αιτιολόγηση ότι δεν μπορεί να απαγορευθεί η κατεδάφιση, διότι «ούτε επιβαρύνει το περιβάλλον αλλά αντιθέτως συμβάλλει στην αναβάθμιση αυτού με τη δημιουργία ελεύθερου χώρου». Έτσι το Ερασιτεχνικό Σωματείο της ΑΕΚ, με πρόεδρο τότε τον Ι. Γρανίτσα προχωρούν στην κατεδάφιση του γηπέδου το 2003.

Η δεύτερη προσφυγή γίνεται προς το ΣτΕ από 131 κατοίκους, οι οποίοι προέρχονται από τους κόλπους της «Κίνησης Ποιότητας Ζωής Νέας Φιλαδέλφειας». Ανάλογη προσφυγή γίνεται και από το Δήμο, με Δήμαρχο τότε το Νίκο Αδαμόπουλο. Η προσφυγή γίνεται κατά της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που έχει κατατεθεί από την πλευρά της ΑΕΚ. Βέβαια, πρέπει εδώ να διασαφηνιστεί ότι οι πολίτες εν γένει δεν μπορούν να προσφύγουν εναντίον ενός νόμου ευθέως. Μπορούν να στραφούν μόνο εναντίον της διοικητικής πράξης που τον εφαρμόζει, στην προκειμένη περίπτωση κατά της περιβαλλοντικής μελέτης.

Ειδικότερα οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν πως είναι αντισυνταγματική η έγκριση των περιβαλλοντικών όρων για το έργο. Επικαλούνται παραβίαση του άρθρου 24 του Συντάγματος, καθώς: 1) επήλθε τροποποίηση του σχεδίου πόλης με την επέκταση της υπάρχουσας αθλητικής εγκατάστασης, 2) επιτρέπεται δόμηση «ουσιωδώς μεγαλύτερη» από την υφιστάμενη, 3) επετράπησαν νέες χρήσεις γης με εμπορικό χαρακτήρα και 4) η επέκταση των εγκαταστάσεων θα γίνει σε δασική έκταση.

Η Επιτροπή Αναστολών του ΣτΕ εκδικάζει την υπόθεση και εκδίδει απόφαση η οποία σταματά τις εργασίες. Ακολούθως η υπόθεση παραπέμπεται στο 5ο Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο ασχολείται αποκλειστικά με περιβαλλοντικά ζητήματα, και το οποίο δικαιώνει τους ενάγοντες, κρίνοντας ότι η σοβαρότητα του ζητήματος είναι τέτοια που πρέπει να παραπεμφθεί στην Ολομέλεια.

Το ζήτημα τελικώς κρίνεται από την Ολομέλεια του ΣτΕ. Οι εκπρόσωποι της ΑΕΚ όμως παρεμβαίνουν στην Ολομέλεια ζητώντας αναβολή στη λήψη της απόφασης, λόγω της επικείμενης ψήφισης νέου νόμου με αναπροσαρμοσμένα δεδομένα. Η εκδίκαση της υπόθεσης γίνεται κανονικά και δίνεται προθεσμία στους δικηγόρους να υποβάλλουν υπομνήματα. Λίγο πριν την ψήφιση του νέου νομοσχεδίου, γίνεται ένα συλλαλητήριο από τους οπαδούς της ΑΕΚ και σκορπίζονται φέιγ βολάν, τα οποία αναγράφουν τα ονόματα, τα τηλέφωνα και τις διευθύνσεις των κατοίκων που έχουν προσφύγει στο ΣτΕ. Κάποιοι από αυτούς δέχονται τηλεφωνικά απειλές, χωρίς να σημειωθεί κάποιο επεισόδιο, εξ όσων είναι γνωστά. Αυτό αρκεί, όμως, για να τρομοκρατηθούν κάποιοι και να αποσύρουν τις υπογραφές τους. Ωστόσο, η απόφαση του ΣτΕ, το οποίο δεν έχει αποδεχτεί την αίτηση αναβολής, δικαιώνει τους κατοίκους.

Με την τροπολογία που εντάσσεται στον Ν. 3207/2003 για το Πολυλειτουργικό Κέντρο που σχεδιάζεται να

οικοδομηθεί στη θέση του γηπέδου της ΑΕΚ, επέρχονται οι εξής τροποποιήσεις στο Αρθρο 19 του Ν. 3044/2002 :

1. Το ανώτατο ύψος μεταλλικών στεγάστρων μειώνεται από 35 μ. σε 30 μ. Τα άλλα ύψη (κτιρίου 27 μ., πυλώνων 40 μ. κλπ) μένουν ως έχουν.

2. Ο συντελεστής δόμησης παραμένει 2. Απλώς διευκρινίζεται ότι πάνω από το έδαφος θα υλοποιηθεί συντελεστής 1,40, ενώ ο υπόλοιπος θα υλοποιηθεί σε υπόγειους χώρους.

3. Οι εξωαθλητικές χρήσεις θα έχουν επιφάνεια 20.000 τμ και επομένως θα αντιπροσωπεύουν το 33.5% του συντελεστή. Να σημειωθεί ότι, αρχικά, προβλέπονταν 24.000 τμ και είχαν μειωθεί σε 22.000 τμ κατά την υπογραφή της άδειας κατεδάφισης από την Υπουργό ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε.

Επιπλέον, δίνονται από το νόμο και όχι από τις αρμόδιες υπηρεσίες, η οικοδομική άδεια, η άδεια κοπής 55 δένδρων και οποιαδήποτε άλλη άδεια απαιτείται από την ισχύουσα νομοθεσία. Όλες οι απαιτούμενες μελέτες πρέπει να υποβληθούν στην ΔΟΚΚ του Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., μέσα σε 10 ημέρες από την δημοσίευση του Νόμου και από την ίδια υπηρεσία θα εκδοθούν οι βεβαιώσεις για την σύνδεση των εγκαταστάσεων με τα δίκτυα κοινής ωφέλειας.

Παράλληλα, καταργούνται οι κοινές υπουργικές αποφάσεις, με τις οποίες εγκρίνονταν περιβαλλοντικοί όροι και οι όροι αυτοί δίδονται από το νόμο. Εάν συγκριθούν οι όροι αυτοί με τους αρχικούς, παρατηρούνται οι εξής διαφορές:

1. Έχουν προστεθεί οι υποχρεώσεις:

– Εκπόνησης μελέτης συντήρησης της φυτείας του συνολικού άλσους και της δασοπονικής παρακολούθησής του, σε συνεργασία με το Υπουργείο Γεωργίας και το Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας.

– Κάλυψης των δαπανών για δενδροφύτευση 50 στρεμμάτων στο Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας ή σε όμορους Δήμους.

– Διάθεσης 50 θέσεων στάθμευσης στους κατοίκους των οικοδομικών τετραγώνων της οδού Καππαδοκίας.

– Σύνταξης κυκλοφοριακής μελέτης της περιοχής του παραδοσιακού οικισμού.

2. Αντίθετα δεν έχουν περιληφθεί οι εξής υποχρεώσεις που ίσχυαν προηγουμένως:

– Έγγραφης ειδοποίησης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας 15 τουλάχιστον μέρες πριν την έναρξη των εκσκαφών, παρά το γεγονός ότι διατηρείται η εποπτεία της.

– Μείωσης των εξωαθλητικών χρήσεων όσο γίνεται περισσότερο, χωρίς να διακυβεύεται η δυνατότητα αυτοχρηματοδότησης του έργου.

– Εξέτασης της δυνατότητας καθιέρωσης γραμμών mini bus «σταθμού ΗΣΑΠ Περισσός-Σταδίου ΑΕΚ-σταθμού Α. Πατησίων» και «σταθμού ΗΣΑΠ Πευκάκια-Σταδίου ΑΕΚ-οδού Αχαρνών».

– Εξασφάλισης εγκρίσεων από αρμόδιες αρχές (π.χ. Πυροσβεστική, Αστυνομία κλπ) για την έγκαιρη και ασφαλή εκκένωση των υπόγειων χώρων συνάθροισης κοινού (γήπεδο μπάσκετ κλπ).

– Απόδοσης της πρασιάς σε κοινή χρήση (απουσία περίφραξης).

Έτσι λοιπόν στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ιθύνοντες, όπως προαναφέρθηκε, έχουν φροντίσει μέσω του νόμου 3207/2003 να εκδίδονται και όλες οι απαραίτητες άδειες. Με αυτόν τον τρόπο δε θα μπορούσε να προσβληθεί η διαδικασία, αφού δε θα μπορούσε να προσβληθεί ο νόμος. Στο μεταξύ οι κάτοικοι λίγο πριν την ψήφιση του νόμου βρίσκονται στη Βουλή και προσπαθούν να ενημερώσουν τους Βουλευτές για το θέμα, αφήνοντας ενημερωτικά σημειώματα στη θυρίδα του καθενός ξεχωριστά. Είναι βέβαια πολύ σημαντικό να αναφερθεί ότι εκείνη η περίοδος ήταν προεκλογική, με αποτέλεσμα οι υποψήφιοι Βουλευτές να μη θέλουν να στοχοποιηθούν και να χάσουν ψήφους.

Τελικά ο νόμος ψηφίζεται. Η αντίδραση των κατοίκων είναι και πάλι άμεση. Ο δικηγόρος που τους εκπροσωπεί καταθέτει υπόμνημα, στο πλαίσιο της διαδικασίας της κρίσης του 1ου νόμου (3044/2002) στο οποίο αναφέρει ότι ενώ ακόμα ο 1ος νόμος είναι υπό κρίση ψηφίζεται ο 2ος (3207/2003), που θα τον αντικαθιστούσε, και ότι με αυτόν τον τρόπο «παρεμβαίνει η Νομοθετική εξουσία στο έργο της Δικαστικής εξουσίας». Το υπόμνημα του δικηγόρου εστιάζει στην ψήφιση του νόμου αυτού, αναδεικνύοντας το γεγονός της παραβίασης της συνταγματικής επιταγής διάκρισης των λειτουργιών. Η κίνηση αυτή ήταν καίριας σημασίας και καθόρισε την εξέλιξη. Έτσι και ο 2ος νόμος χαρακτηρίστηκε «αντισυνταγματικός λόγω μεθοδεύσεως». Έτσι σήμερα, 11 χρόνια μετά, κανένας από τους δύο νόμους δεν είναι σε ισχύ, αφού το ΣτΕ με απόφασή του στις 12 Ιουνίου 2008 έκρινε και τους δύο αντισυνταγματικούς. Το πρόσφατο νομοσχέδιο για το ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής προβλέπει και την τυπική κατάργηση των δύο αντισυνταγματικών νόμων.

Αυτή τη στιγμή το άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας υπάρχει. Η κατάστασή του δεν είναι η καλύτερη δυνατή, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, ειδικός ή μη. Υπάρχει όμως στο ακέραιο. Κι αυτό οφείλεται στην εγρήγορση και στην έγκαιρη παρέμβαση των απλών ανθρώπων, που με τα μέσα που κάθε φορά διέθεταν αντιστέκονταν και το προστάτευαν, από όσους ήθελαν να το καταστρέψουν προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους, κυρίως οικονομικά συμφέροντα.

πι & φι

Πρόβλημα: Έχω τέσσερα κουτιά τα οποία αγόρασα 5 ευρώ το καθένα. Σύνολο 20 ευρώ. Αφού με κάποιου άλλου τα λεφτά τα έχω επισκευάσει, καθαρίσει και συντηρήσει (γιατί τα πήρα μεταχειρισμένα και κατεστραμμένα), αποφασίζω να τα πουλήσω στους προηγούμενους ιδιοκτήτες με 0,50 ευρώ το καθένα. Σύνολο 2 ευρώ. Δώσατε ολοκληρωμένη απάντηση α) για το ποιος είναι ποιος και β) γιατί γίνονται οι παραπάνω ενέργειες.

Λύση: α) εγώ = κυβέρνηση, κάποιος άλλος = φορολογούμενος εργαζόμενος λαός, προηγούμενοι ιδιοκτήτες = Έλληνες και ξένοι επενδυτές και κουτιά = ελληνικές συστημικές τράπεζες.

β) Ιδιαίτερα απλή λύση: Ξεπούλημα εταιρείας ή τράπεζας που κρατικοποιήθηκε για να εξυγιανθεί (με λεφτά του λαού) στους καπιταλιστές. Πώληση ιδιαίτερα επιζήμια για το δημόσιο, αλλά ιδιαίτερα επικερδής επένδυση γι’ αυτούς που θα αποφασίσουν να σπεκουλάρουν.

Έτσι λοιπόν ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών (Eurobank, Εθνική, Alpha Bank και Πειραιώς), το οποίο ουσιαστικά επιβλήθηκε από την τρόικα καθώς ήταν όρος για τη δόση του δανείου. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο το ποσοστό του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) πέφτει στο 50 % (στην Eurobank είχε περίπου 95%), με αποτέλεσμα να μην έχει τον πρώτο λόγο σε αποφάσεις που σχετίζονται με τη λειτουργία των τραπεζών. Για να τονίσουμε το μέγεθος του ξεπουλήματος, ας θυμίσουμε ότι το κόστος ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών για το ΤΧΣ ήταν 50 δις ευρώ.

Ας δούμε όμως την περίπτωση της Εurobank. Το 2013 το ελληνικό Δημόσιο μέσω του ΤΧΣ «έριξε» στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου (ΑΜΚ) της Eurobank 5,8 δις και η συμμετοχή στη σύνθεση του μετοχικού κεφαλαίου ανήλθε στο 95%. Φυσικά οι παλιοί μέτοχοι δε «στήριξαν» τότε την ΑΜΚ (λες και δεν ήξεραν τι θα ακολουθήσει). Πρέπει να επισημάνουμε επίσης ότι η τιμή της μετοχής τότε ήταν στο 1,54 ευρώ. Αν προσθέσουμε την αγορά προνομιούχων μετοχών από το Δημόσιο και τα ποσά των ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών που παραχωρήθηκαν στην Eurobank όπως το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, η Proton Bank και η Aspis, το συνολικό κρατικό ποσό που δαπανήθηκε είναι 13 δις.

Ας δούμε τώρα την πρόσφατη ΑΜΚ. Η τιμή της μετοχής είναι 0,31 ευρώ. Μεγάλα επενδυτικά funds συμμετέχουν (2,86 δις) εξ ολοκλήρου με αποτέλεσμα να ελέγχουν το 65% της τράπεζας, ενώ το Δημόσιο που δε συμμετείχε «συμβιβάζεται» με ένα ποσοστό της τάξης του 35% ελέγχοντας δηλαδή 2 δις ευρώ. Μια μικρή ζημιά: 11 δις.

Ορθολογικός χειρισμός; Πώς μας φαίνεται το ποσό των 11 δις μπροστά στο τόσο καλά επικοινωνιακά παιγμένο κοινωνικό μέρισμα; Η κατάσταση έχει ως εξής: η άκρατη φορολόγηση έχει τσακίσει τον εργαζόμενο λαό και δεν υπάρχει καμία ανταπόδοση. Η ταξικότητα είναι πέρα για πέρα διακριτή. Η στήριξη του κεφαλαίου είναι απεριόριστη και πάντα σταθερή. Το χρέος τους απλά καθιερώνει πιο άμεσους, χωρίς κανένα πρόσχημα τρόπους άντλησης του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι.

Ως πότε θα ανεχόμαστε μαρτυρικά τους ληστές με τις γραβάτες και τις μαριονέτες τους;

Ρασκ.

Μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας έχουν την κακή συνήθεια να αναθέτουν την επίλυση των προβλημάτων της ζωής τους στους επαγγελματίες ή λιγότερο επαγγελματίες πολιτικούς που συνωθούνται έξω από τις θύρες των αντιπροσωπευτικών σωμάτων της αστικής δημοκρατίας: στο κοινοβούλιο και στο ευρωκοινοβούλιο οι πρώτοι, στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια οι δεύτεροι, περνούν τις καλύτερες ημέρες τους κατά τις προεκλογικές περιόδους. Οι συζητήσεις των πιστών ψηφοφόρων τέτοιες ημέρες είναι πάντοτε αποκαρδιωτικές, όμως εμείς δεν χάνουμε το κουράγιο και τη θέλησή μας. Για να σωθούμε από την κρίση και τα προβλήματα της καθημερινότητας, για να σωθούμε από την εκμετάλλευση των εργαζόμενων από την κυρίαρχη τάξη, για να σωθούμε από την ατέλειωτη ενδοσκόπηση, ένας μονάχα τρόπος υπάρχει: να αποφασίσουμε ότι δε μπορεί κανείς να μας σώσει αν εμείς δεν το θελήσουμε, αν δε δρομολογήσουμε τη θέλησή μας οργανώνοντας τον αγώνα μας για μια καλύτερη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει αν δεν σωθούμε μόνοι μας! Μ’ αυτό το πνεύμα προσεγγίζουμε και τούτες τις εκλογές, που αποτελούν, όπως πάντα, ένα σημαντικό γεγονός, όχι όμως τόσο σημαντικό όσο η καθημερινή πάλη.

Η προεκλογική εκστρατεία τελειώνει, οι δημοτικές εκλογές έφτασαν.
Γιατί να εμπιστευτούμε τους διεκδικητές της θέσης του δημάρχου;

Οι δημοτικές εκλογές έφτασαν και οι δεινόσαυροι της πόλης έχουν για τα καλά ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη της περασμένης τετραετίας.

Αφού τεντώθηκαν λιγάκι για να ξεμουδιάσουν, άρχισαν να γυρίζουν τις πλατείες για να μας φορτώσουν μ’ ένα ακατάσχετο μπλα-μπλα, προσέχοντας να μην ξεστομίσουν τίποτα επί της ουσίας για τα φλέγοντα ζητήματα της πόλης και των κατοίκων της – ή έστω για όσα απ’ αυτά ο δήμος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας διατηρεί τις αρμοδιότητές του.

Πού ήταν άραγε κρυμμένοι τόσο καιρό; Με τι ασχολούνταν, όσο αυξανόταν η ανεργία, η φορολογία, η καταστολή, όσο διαλυόταν το «κοινωνικό κράτος», όσο υποβαθμιζόταν η ζωή μας, μέσα σ’ αυτή τη σκληρή τετραετία της κρίσης; Δύσκολο να απαντήσουν οι δεινόσαυροι. Έτσι, σήμερα, ενώ «το θερμόμετρο της προεκλογικής περιόδου έχει χτυπήσει κόκκινο», όπως λένε, και οι κοιμισμένοι δεινόσαυροι ξυπνούν, τους βλέπουμε να φλυαρούν για τα ασήμαντα, ενώ κρατούν σφραγισμένα τα χείλη για τα σημαντικά.

Και φλυαρούν χωρίς καν να μας λένε (ίσως επειδή κι αυτοί δεν ξέρουν) τι έχει απομείνει στα χέρια τους και τι ακριβώς θα μπορούν να κάνουν στ’ αλήθεια οι δεινόσαυροι εκείνοι που μετά τη «λαϊκή εντολή» θα εγκατασταθούν στο δημαρχείο της πόλης – αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και δεν ξαναπέσουν σε χειμερία νάρκη μετά τις εκλογές. Δε μας λένε για την καταστροφική επίδραση και του προγράμματος «Καλλικράτης» πάνω στους ήδη ανάπηρους θεσμούς αυτοδιοίκησης του ελληνικού κράτους. Δε μας λένε για το δήμο με τα δεμένα χέρια, το φτωχό συγγενή και υπηρεσιακό εκπρόσωπο της κρατικής εξουσίας στην πόλη, του οποίου οι δραστηριότητες ελέγχονται από το οργουελικά βαφτισμένο «Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας» των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης της χώρας.

Αλλά αυτή μας η απαίτηση, βέβαια, είναι ψιλά γράμματα μπροστά στο γεγονός ότι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (14/5), η απερχόμενη δήμαρχος δεν έχει μπει καν στον κόπο να δημοσιεύσει το πολιτικό της πρόγραμμα για την επόμενη πενταετία. Από μια άποψη κρύβει μια ειλικρίνεια, θα έλεγε κανείς, αυτή η παράλειψη της Ευτυχίας Γαϊτανά: Γιατί να μπει στον κόπο να γράψει ένα πρόγραμμα που έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορεί ή δεν θα θέλει να εφαρμόσει στην απίθανη περίπτωση που θα επανεκλεγεί;

Τα προγράμματα των υπόλοιπων συνδυασμών (εκτός της Λαϊκής Συσπείρωσης, που δε δημοσιεύει πρόγραμμα παραπέμποντας, προφανώς, στην εφαρμογή της λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας ως οριστικής λύσης των σημερινών προβλημάτων μας), αν και ποικίλλουν σε ύφος, μοιάζουν απελπιστικά σε μεγάλο μέρος τους. Απαντιέται έτσι το κρίσιμο ερώτημα του ποιος υποψήφιος διαφέρει επαρκώς από τα τετριμμένα για να τον εμπιστευτούμε: Κανείς.

Στον κρίσιμο τομέα της κοινωνικής πολιτικής για παράδειγμα, με ένα ξεφύλλισμα των προγραμμάτων των πέντε συνδυασμών, διαπιστώνουμε ότι έχουν σχεδόν ταυτόσημες προτάσεις: διεύρυνση της δραστηριότητας του κοινωνικού παντοπωλείου, ίδρυση ιατρείου ή φαρμακείου, αξιοποίηση του εθελοντισμού, φαγητό στους πεινασμένους και στέγη στους άστεγους, δημιουργία εναλλακτικών λύσεων για το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» και άλλες παρόμοια ασαφείς εξαγγελίες περιλαμβάνονται με παραλλαγές και στα πέντε δημοσιευμένα προγράμματα. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο, όμως, να μας πει τι γίνεται και τι σκοπεύει να κάνει με τα πραγματικά προβλήματα, όπως αυτά της δομής των συσσιτίων και του κοινωνικού παντοπωλείου που παρουσιάσαμε στο φύλλο του Φλεβάρη.

Φαίνεται πως οι δεινόσαυροι βολεύονται να απλοποιούν τα πράγματα και να γενικολογούν. Ορισμένοι, μάλιστα, προωθούν μονοθεματική ατζέντα με κέντρο της προσοχής τους, για άλλη μια φορά, το γήπεδο της ΑΕΚ. Ο τρόπος που εμφανίζεται αυτό το ζήτημα στο «δημόσιο διάλογο» της πόλης είναι χαρακτηριστικός, καθώς οι περισσότεροι υποψήφιοι δε λένε τη γνώμη τους με σαφήνεια και καθαρότητα για τα υπαγορευμένα από τον Δημήτρη Μελισσανίδη νομοθετήματα που εκκρεμούν για ψήφιση στο κοινοβούλιο και αφορούν όχι μόνο το γήπεδο, αλλά γενικότερα την πόλη και τον αυριανό της χαρακτήρα, όπως σημειώσαμε και στο προηγούμενο φύλλο (νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής). Μ’ αυτή τους την πρακτική, με το λόγο τους ή με τη σιωπή τους, ανάλογα, δεν υπερασπίζουν τα συμφέροντα των πολιτών που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν, αλλά μιας συγκεκριμένης κτηματομεσιτικής επένδυσης, που για να πετύχει πρέπει ν’ αλλάξει το τοπίο της πόλης.

Οι πολίτες που βιώνουν αυτό τον καιρό τον εφιάλτη της προεκλογικής γενικολογίας, δύσκολα θα μπορέσουν να βρουν στήριγμα στους υποψήφιους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους της πόλης. Όταν όλοι οι υποψή-

φιοι δήμαρχοι, ακόμη κι αυτοί που υποστηρίζουν ότι αν εκλεγούν θα εφαρμόσουν «μια ριζοσπαστική Αυτοδιοικητική πολιτική», περιγράφουν στις εκλογικές διακηρύξεις τους το δήμο ως φορέα παροχής υπηρεσιών, ο πολίτης είναι καταδικασμένος να παρακολουθεί από απόσταση τα τεκταινόμενα, να «αιτείται δι’ υπόθεσίν του» προς τη δημοτική γραφειοκρατία, να απέχει από το κέντρο των αποφάσεων, το οποίο, βεβαίως, παραμένει υπό τον έλεγχο δεινοσαύρων που αδυνατούν να εντοπίσουν τα προβλήματα και να παλέψουν για τη λύση τους.

Η γενικολογία των υποψηφίων δημάρχων αντισταθμίζεται εν μέρει από τον συγκεκριμένο χαρακτήρα των υποψηφιοτήτων των δημοτικών και τοπικών συμβούλων: με 550 περίπου υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους, κάθε σόι της πόλης πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα δικό του. Όμως πού ήταν κρυμμένοι οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους «προβληματισμένους κι ενεργούς πολίτες» τα προηγούμενα χρόνια; Πού θα βρίσκονται όταν κοπάσει ο κουρνιαχτός της εκλογικής αναμέτρησης;

Μέσα σε μια πραγματικότητα που δεν περιμένει, σε συνθήκες αντίξοες όσο ποτέ εδώ και δεκαετίες, οι φετινές δημοτικές εκλογές σκάνε σαν πυροτέχνημα στον ανοιξιάτικο φιλαδελφειώτικο και χαλκηδονιώτικο ουρανό. Όταν ξανάρθει, όμως, ο χειμώνας και οι δεινόσαυροι επιστρέψουν στη νάρκη τους, τι θ’ απομένει από τη λάμψη της στιγμής;

π.

Κυκλοφόρησε το έβδομο φύλλο του “Χαμπεριού”, της εφημερίδας για την ενημέρωση και την οριζόντια επικοινωνία στη Νέα Φιλαδέλφεια, η οποία συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου “Στρούγκα”.

Ο τίτλος του κύριου θέματος αυτή τη φορά είναι “Με το κεφάλι στην άμμο”: Η προεκλογική εκστρατεία τελειώνει, οι δημοτικές εκλογές έφτασαν. Γιατί να εμπιστευτούμε τους διεκδικητές της θέσης του δημάρχου;

Ακόμη, διαβάστε για τις σκανδαλώδεις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου στις “συστημικές τράπεζες”, για τα σχεδιαζόμενα ελληνικά Γκουαντάναμο, στην ιστορική στήλη ένα ακόμη άρθρο για την σχέση της ΑΕΚ με το Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, για τις πρόσφατες δραστηριότητες της Στρούγκας και τις καθιερωμένες στήλες μας (διεθνή, πολιτιστικά, αθλητικά).

Αναζητήστε το Χαμπέρι στην πόλη της Νέας Φιλαδέλφειας, στην κατάληψη “Στρούγκα” (Δεκελείας 116), αλλά αν δεν καταφέρετε να βρείτε την έντυπη μορφή της, διαβάστε την ηλεκτρονικά εδώ:

[pdf strouga.espivblogs.net/files/2014/05/haberi7-web.pdf 604 820]

Κατεβάστε το, σε μορφή pdf