ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ: Περίπου 70 χρόνια μετά τη διεκδίκηση της ανεξαρτησίας της Ινδονησίας, δικαστήριο στην Ολλανδία καταδίκασε την πρώην αποικιακή δύναμη να πληρώσει αποζημιώσεις σε παιδιά ανταρτών που δολοφονήθηκαν στον απελευθερωτικό πόλεμο το 1946 έως το 1949. Αναμένεται η απόφαση για το ποσό της αποζημίωσης. Είναι η δεύτερη φορά που δικαστήριο της πρώην αποικιακής δύναμης αποφασίζει προς όφελος των θυμάτων: το 2013 η Ολλανδία υποχρεώθηκε να καταβάλει αποζημίωση 20.000 ευρώ ανά κεφάλι σε χήρες δολοφονημένων Ινδονήσιων αγωνιστών. Και στα δικά μας!

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΔΕΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ: Τα θύματα του βομβαρδισμού στο Κουντούζ του Αφγανιστάν το 2009 μάλλον δε θα δικαιωθούν ούτε στην δευτεροβάθμια δίκη στην Γερμανία. Ένας πατέρας που έχασε και τους δύο γιους του και μια γυναίκα που έχασε τον άνδρα της σε επιχείρηση του ΝΑΤΟ υπό την εντολή του γερμανού συνταγματάρχη Georg Klein δεν έχουν, κατά τη γνώμη της προεδρεύουσας δικαστή, πολλές πιθανότητες να κερδίσουν μια δίκη σε δεύτερο βαθμό. Ο Klein, που τότε είχε διατάξει να βομβαρδίσουν απλούς πολίτες που έτρεχαν να πάρουν βενζίνη από βυτιοφόρο, απαλλαγμένο μεν αλλά εγκαταλελειμμένο δε από Ταλιμπάν, εν τω μεταξύ βραβεύτηκε: Η Γερμανία τον έκανε στρατηγό.

ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗΝ ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑ: Εργάτες της Ασίας που παράγουν για εταιρίες ένδυσης κατέθεσαν μήνυση κατά της γερμανικής εταιρίας Kik σε δικαστήριο της Γερμανίας. Πρόκειται για έναν εργάτη που τραυματίστηκε και τρεις συγγενείς εργάτη που σκοτώθηκε σε πυρκαγιά της φάμπρικας Ali Enterprises στην πόλη Καράτσι του Πακιστάν στις 11 Σεπτεμβρίου του 2012. Στο προβλέψιμο «ατύχημα» έχασαν τη ζωή τους 260 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 32. Το εργοστάσιο δούλευε αποκλειστικά για την Kik που «έλεγξε» τη φάμπρικα χωρίς όμως να ενοχληθεί από τις άθλιες συνθήκες ασφαλείας. Συγκεκριμένα, όλα τα παράθυρα ήταν σφραγισμένα με κάγκελα, το πάτωμα ήταν από εύφλεκτα ξύλα και η μόνη έξοδος κινδύνου ήταν μια σκάλα στο σκοτάδι.

ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΕΣ: Μόνο που εκεί αυτό έχει συνέπειες: Αποζημίωση για έξι κρατούμενους πρέπει να πληρώσει η Ουγγαρία σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων δικαιωμάτων, επειδή στοιβάζει ανθρώπους στα κελιά. Πιο συγκεκριμένα, σε φυλακές με θέσεις για 12.500 κρατουμένους «ζουν» 18.000 καταδικασμένες ψυχές.

ΑΣ ΦΥΓΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ: Αν νομίζετε ότι οι Έλληνες είναι τα μόνα θύματα της πολιτικής της λιτότητας που προωθούνται εδώ με πρωταγωνιστικό ρόλο τη Merkel και τον Schäuble, ρίξτε μια ματιά στην κατά φήμη πάμπλουτη Γερμανία. Μόνο το 2014 κόπηκε το ρεύμα σε πάνω από 10.000 σπίτια σε μεγάλες πόλεις του κρατιδίου της Σαξονίας, επειδή οι άνθρωποι χρωστάνε στην τοπική ΔΕΗ. Ώρα να αφήσουμε τις μαλακίες τύπου «οι ξένοι θέλουν να μας εξαφανίσουν σαν έθνος». Τα πράγματα είναι τα ίδια παντού: πόλεμος των τάξεων.

ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΞΕΡΟΥΝ ΑΠΟ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ: Μια φωτογραφία τραβηγμένη το 1985 δείχνει μια κυρία που βαράει ένα φασίστα με την τσάντα της. Η φωτογραφία έγινε παγκοσμίως διάσημη, ενώ η κυρία σύμβολο θάρρους. Σχεδιασμοί όμως για να γίνει το στιγμιότυπο άγαλμα σε κεντρική πλατεία της Στοκχόλμης ματαιώθηκαν από το δημοτικό συμβούλιο της πόλης: Κατά τη γνώμη του το μοτίβο θα ήταν πολύ απειλητικό. Δίκιο έχουν. Αν είναι να βαράει η κάθε πολίτης φασίστες, σύντομα θα κυνηγάει και αφεντικά και άλλους εκπροσώπους της εξουσίας…

ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ: Στην ουσία είναι μια μέρα αγώνα και όχι γιορτής. Και έχουμε ακόμα αγώνα μπροστά μας: Σε επιχειρήσεις των ΗΠΑ που συμμετέχουν στον περιβόητο δείκτη μετοχών Standard & Poor’s, δουλεύουν σε υψηλή θέση περισσότεροι άνδρες με το όνομα John απ’ ό,τι γυναίκες με οποιοδήποτε όνομα… Συγκεκριμένα το ποσοστό των John στα ΔΣ είναι 5,3% ενώ των γυναικών μόλις 4,1%. Δεν νομίζω ότι στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά, μόνο που εδώ τους John τους λένε Γιάννηδες.

ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΦΤΑΝΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Στην όμορφη πόλη Φράιμπουργκ ματαιώθηκε πορεία φασιστών λόγω βλακείας τους. Ερχόμενοι από άλλες πόλεις επρόκειτο να αλλάξουν τρένο στην Καρλσρούη, όπου η αστυνομία τούς απαγόρευσε να πάρουν τρένο που ήταν ήδη γεμάτο με οπαδούς ποδοσφαιρικής ομάδας της Φρανκφούρτης και πήγαιναν κι εκείνοι στο Φράιμπουργκ. Οι φασίστες δεν κατάφεραν να διαλέξουν σωστά το επόμενο δρομολόγιο για το Φράιμπουργκ και κατέληξαν στο Μάνχαϊμ, περίπου 200 χλμ. μακριά. Πάντα τέτοια, ρε μ…

Η διεθνίστρια

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΨΗΦΟΣ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ-ΝΕΑ ΧΑΛΚΗΔΟΝΑ

Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Ιανουαρίου και η κυβέρνηση που προέκυψε από αυτά συζητήθηκαν και συζητιούνται ακόμη σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά μάλλον για λάθος λόγους. Σ’ αυτό το άρθρο μ’ αφορμή το “σκουπιδάκι στο μάτι”, την παγίωση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής σε κοινοβουλευτική δύναμη, θα υπενθυμίσουμε τα εκλογικά αποτελέσματα της ακροδεξιάς στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα από το 1993 και μετά.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, λίγο μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, η ελληνική κοινωνία στράφηκε στα δεξιά, για πρώτη φορά μετά τη μεταπολιτευτική ανάπαυλα, με όχημα το “εθνικό θέμα” της ονομασίας της ανεξάρτητης Μακεδονίας, που προέκυψε μετά την ιμπεριαλιστική διάλυση της γειτονικής ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Στα μαζικότατα συλλαλητήρια του 1992 για τα “εθνικά θέματα”, όπου πρωτοβουλία είχε η Εκκλησία της Ελλάδος συμμετείχαν βέβαια η δεξιά και οι φασιστικές γκρούπες της εποχής, αλλά και οι πασόκοι που ξανάρχονταν μετά την παρένθεση 1989-1993, οι ανήσυχοι (κι ανυποψίαστοι, όπως αποδείχτηκε στην πορεία) μαθητές που είχαν γράψει κινηματική ιστορία ένα-δυο χρόνια νωρίτερα και κυρίως ποταμοί λαού που, κοιτώντας το δέντρο του “εθνικού θέματος”, έχαναν το δάσος της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”, δηλαδή της επισφράγισης της περιθωριοποίησης του ελληνικού εργατικού δυναμικού μέσα στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας. Λαγός της “πατριωτικής” πλειοδοσίας στο πεδίο της πολιτικής επικοινωνίας ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ως πρόεδρος της Πολιτικής Άνοιξης.

Στις εκλογές του 1993, το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε και στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα, όμως η Πολιτική Άνοιξη συγκέντρωσε 1324 ψήφους ή 6% των εγκύρων. Επρόκειτο για μια σημαντική καταγραφή, η οποία έκτοτε δεν έχει πάψει να επαναλαμβάνεται ως σήμερα, με ορισμένες διακυμάνσεις και διαφοροποιήσεις, φυσικά.

Τα “χρυσά” χρόνια του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ οδηγούν αρκετούς από τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους στο μαντρί της Νέας Δημοκρατίας αλλά και αριστερότερα, αν εμπιστευτούμε τους αριθμούς. Στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα στις εκλογές του 1996 η Πολιτική Άνοιξη πέφτει στις 475 ψήφους, ενώ το Κόμμα Ελληνισμού του Σ. Σοφιανόπουλου παίρνει 103 ψήφους, η χουντική ΕΠΕΝ 42 και η πρωτοεμφανιζόμενη σε εκλογές Χρυσή Αυγή 23 (σύνολο ακροδεξιάς: 2,92%). Το 2000, η έξοδος της Πολιτικής Άνοιξης απ’ το εκλογικό σκηνικό αφήνει μόνο τα γνωστά χουντικά κατάλοιπα να καταγράφονται στις εκλογές: Η Εθνική Συμμαχία του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου παίρνει 86 ψήφους, η Πρώτη Γραμμή του Κωνσταντίνου Πλεύρη (όπου περιλαμβάνεται και η Χρυσή Αυγή) παίρνει 47, ενώ ο Σοφιανόπουλος παίρνει 37 ψήφους (σύνολο: 0,77%).

Κι ενώ κάποιοι μπορεί να σκέφτονται ότι τελειώσαμε πια με τους βασιλικούς, τους χουντικούς και τους φασίστες, έρχεται το 2004, η πανηγυρική χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων. Η επάνοδος της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, με θεαματικά για την περιοχή μας αποτελέσματα (9.241 ψήφοι), είναι γεγονός, όπως όμως είναι και ο Γιώργος Καρατζαφέρης με τον ΛΑΟΣ του που καταγράφει υπολογίσιμο αποτέλεσμα (630 ψήφοι), προκαλώντας μια πρώτη ανατριχίλα σε ορισμένους που κακώς αναρωτιούνται από πού ξεφύτρωσαν οι ψηφοφόροι του – εξάλλου στο κόμμα έχει απορροφηθεί τόσο το Κόμμα Ελληνισμού, όσο και μέρος της Πρώτης Γραμμής. Παράλληλα, το Ελληνικό Μέτωπο του σκληρού χουντικού Μάκη Βορίδη παίρνει μόνο 17 ψήφους (σύνολο ακροδεξιάς: 2,62%).

Οι εκλογές του 2007 βρίσκουν τη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα να ξαναγέρνουν προς το ΠΑΣΟΚ, με ενισχυμένη όμως την κοινοβουλευτική αριστερά, ενώ ο ΛΑΟΣ διπλασιάζει την απήχησή του (1205 ψήφοι, 5,2%), απορροφώντας ό,τι κομματικό σχηματισμό υπήρχε στα δεξιά του. Η εντυπωσιακή απήχηση της ακροδεξιάς στην πόλη μας συνεχίζεται και στις εκλογές του 2009, όπου ο ΛΑΟΣ συγκεντρώνει 1569 ψήφους, ενώ η Χρυσή Αυγή κάνει δειλή αλλά αξιοσημείωτη επανεμφάνιση με 87 ψήφους (σύνολο: 7,47%).

Στις εκλογές του Μάη του 2012, ο παλιός καλός δικομματισμός καταρρέει κι εδώ όπως σ’ όλη την Ελλάδα. Φανερά ωφελημένη από την εξέλιξη της κρίσης και τη διάλυση του γνώριμου σκηνικού, η ακροδεξιά επιτυγχάνει εντυπωσιακά αποτελέσματα με αντιστροφή των εσωτερικών της συσχετισμών, μετά και τη συμμετοχή Καρατζαφέρη στις μνημονιακές κυβερνήσεις: Η Χρυσή Αυγή παίρνει 1617 ψήφους, ο ΛΑΟΣ άλλους 649, ο Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, το πατριωτικό κόμμα των αποστράτων αξιωματικών, 101 (σύνολο: 10,93%), για να μη μιλήσουμε για ένα μέρος τουλάχιστον των 2.292 ψήφων των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που σήμερα συγκυβερνούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η “διόρθωση” του Ιούνη 2012 δεν μειώνει σημαντικά την επιρροή της ακροδεξιάς: Αν και η ΝΔ κερδίζει 2.300 περίπου ψήφους, η Χρυσή Αυγή χάνει λιγότερους από 200 (1436) και ο ΛΑΟΣ περίπου 250 (401) ανεβάζοντας τελικά το συνολικό ποσοστό της ακροδεξιάς σε 8,7%.

Οι πρόσφατες εκλογές του Γενάρη 2015 καταγράφουν τη δικαστικά διωκόμενη Χρυσή Αυγή παγιωμένη στη Νέα Φιλαδέλφεια και Νέα Χαλκηδόνα, όπως σε όλη την Ελλάδα, με 1.311 ψήφους. Ακόμη κι ο παραπαίων ΛΑΟΣ του κατηγορούμενου για σκάνδαλα Γιώργου Καρατζαφέρη παίρνει 223 ψήφους, περισσότερους από τις 214 ψήφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη σταθερή κινηματική παρουσία στην περιοχή. Η ακροδεξιά έχει το 7,2% των έγκυρων ψηφοδελτίων· η επόμενη επιδίωξη μιας τέτοιας ακροδεξιάς θα είναι πιθανότατα να εμφανιστεί στο κοινωνικό πεδίο της πόλης μας με κάτι παραπάνω από διώροφα γραφεία στο κέντρο της. Για την ώρα μια σειρά από αναχώματα την συγκρατούν απ’ το να το μολύνει το περιβάλλον με την ρητή παρουσία της – γιατί συγκαλυμμένα κι άρρητα ήδη έχουμε σχετικά δείγματα.

“Οι εκλογές”, έγραψε κάποτε ο κλασικός του μαρξισμού Φρίντριχ Ένγκελς, “είναι δείκτης του βαθμού συνείδησης της εργατικής τάξης”, δηλαδή του συσχετισμού δυνάμεων στο πεδίο της ιδεολογίας. Στα εκλογικά αποτελέσματα αποτυπώνεται το πνεύμα μιας εποχής: πώς σκέφτεται ο κόσμος ότι θα έπρεπε να λύνονται οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις;
Ζούμε, άρα, σε δύσκολες εποχές. “O πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων”, απεφάνθη το 1775 ο Σάμιουελ Τζόνσον, μια χρονιά πριν την αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας· τούτος ο αφορισμός παραμένει τραγικά επίκαιρος, όσο η πληγή της ακροδεξιάς παραμένει ανοιχτή σαν επιλογή για σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας και έχει ήδη κακοφορμίσει ως πραγματικότητα.

π.

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015, στη στήλη “Στιγμές από την ιστορία της Νέας Φιλαδέλφειας”

Το Χαμπέρι άργησε αυτή τη φορά στο ραντεβού του. Έπεσε θύμα των ενδιαφερόντων γεγονότων των προηγούμενων μηνών. Η συντακτική ομάδα ανέβαλε αρκετές φορές την έκδοσή του για να μη μείνει έξω από το φύλλο κάτι που θεωρούσαμε σημαντικό. Τέτοιες αναβολές πρόκυψαν, για παράδειγμα, από την απεργία πείνας των αγωνιστών κρατούμενων, αλλά και από τις τοπικές εξελίξεις στην πόλη, με το ζήτημα του «Κένταυρου». Δε γίνεται, όμως, να περιμένουμε άλλο: Κάπου εδώ, βάζουμε μια τελεία και σας παραδίδουμε το ενδέκατο Χαμπέρι, που σηματοδοτεί και τη συμπλήρωση δυο χρόνων από την κυκλοφορία του, τον Μάιο του 2013. Σ’ αυτό το διάστημα δεν τα πήγαμε κι άσχημα, αλλά βέβαια οι προκλήσεις έρχονται πάντοτε απ’ το μέλλον…

Σ’ αυτό το φύλλο, μπορείτε να διαβάσετε το ρεπορτάζ μας για τα ΚΑΠΗ της πόλης, μια αναδρομή στα εκλογικά αποτελέσματα της ακροδεξιάς στην περιοχή μας την τελευταία εικοσαετία, λίγα λόγια (γλωσσικά και άλλα) για τον Κόκκινο Μύλο, για τη διείσδυση των φασιστών στα μαχητικά αθλήματα, την καθιερωμένη στήλη των διεθνών ειδήσεων και φυσικά τις δραστηριότητες της Στρούγκας και αποσπάσματα τοποθετήσεών της για τα επίδικα του τελευταίου διαστήματος.

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

Η Σαντρά, μια εργαζόμενη μητέρα με προβλήματα κατάθλιψης, έχει στη διάθεσή της δύο μέρες και μία νύχτα για να πείσει τους 16 συναδέλφους της να αλλάξουν γνώμη και να αποποιηθούν το μπόνους τους, όρο που έχει θέσει η εργοδοσία ώστε να μη χάσει εκείνη τη δουλειά της.

Mε ένα καίριο και ευαίσθητο κοινωνικό ζήτημα καταπιάνονται για ακόμη μια φορά οι αδελφοί Νταρντέν και επιστρέφουν στην μεγάλη οθόνη για να μας διηγηθούν μια ειλικρινή ιστορία. Μια ιστορία αυτογνωσίας-σχόλιο για τη σημερινή εργασιακή πραγματικότητα και τη βαρβαρότητα που επιβάλει το αδυσώπητο καπιταλιστικό σύστημα με το διαχρονικό όπλο τού «διαίρει και βασίλευε» που έχει στα χέρια του και από την άλλη την αποξένωση και την αλλοτρίωση που κυριαρχεί στους εργαζόμενους και τους οδηγεί μέχρι στο σημείο να απωλέσουν κάθε αίσθημα συναδελφικής και ταξικής αλληλεγγύης.

Μέσα σε ένα φυσικό σκηνικό και μια αποστασιοποιημένη υποκριτική από την Μαριόν Κοτιγιάρ, παρακολουθούμε με ντοκιμενταριστική ματιά την πρωταγωνίστρια σε μια προσπάθεια να πείσει τους συναδέλφους της μέσα σε ένα σαββατοκύριακο να επιλέξουν ανάμεσα σε κείνη και το μπόνους τους. Η ακτινογραφία του σύγχρονου ανθρώπου στα κοινωνικά θέματα, όπως η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα σε αντιδιαστολή με τον εγωισμό και την καταναλωτική μανία παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια μας. Κάθε συνάντηση της Σαντρά και μια μικρή αποκάλυψη. Κάθε χτύπημα πόρτας και μια γροθιά στο στομάχι. Άνθρωποι κενοί και εγωιστές ή άνθρωποι που παλεύουν να μη χάσουν κάθε ηθική και ανθρωπιά μέσα σε ένα χωρίς ηθική εργασιακό περιβάλλον, εμφανίζονται από πόρτα σε πόρτα κάνοντάς μας να απορούμε πότε θα επέλθει το ξέσπασμα της. Το σκηνοθετικό δίδυμο όμως ξέρει τι κάνει. Αφήνει την Σαντρά να αντιδράσει μέσα στα όρια που της επιτρέπει ο χαρακτήρας της και τελικά τη δικαιώνει με ένα ρεαλιστικό μεν, αλλά και αισιόδοξο φινάλε που μας επιβεβαιώνει ότι η πάλη είναι που έχει σημασία στο τέλος. Το αν δόθηκε ο αγώνας. Και αυτή είναι η προσωπική της νίκη.

Οι ανθρωποκεντρικές αφηγήσεις των Νταρντέν, χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς, ανέδυαν ανέκαθεν κοινωνικά προβλήματα όπως η ανεργία, η νεανική εγκληματικότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός και άλλα. Με αποφυγή κάθε είδους διδακτισμού, διατηρώντας ωστόσο την έντονη κριτική ματιά τους, εστιάζουν στις ιστορίες αυτές καθαυτές, ανθρώπων καθημερινών, ανθρώπων που δοκιμάζονται και υποφέρουν όχι μόνο εξαιτίας ενός άγριου καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και προσωπικών επιλογών μη αντίστασης και υποταγής. Δεν παίζουν σε καμία περίπτωση όμως το ρόλο του δικαστή σε αυτές τις προσωπικές επιλογές, ούτε μπαίνουν σε διαδικασία δικαιολόγησης της εκάστοτε στάσης, αλλά αντιθέτως αφήνουν την ίδια την ιστορία να εξηγήσει τις κοινωνικές συμπεριφορές.

Ο άνθρωπος στους Νταρντέν είναι ένα ψηφιδωτό το οποίο μεταμορφώνεται μέσα στις συνθήκες στις οποίες ζει. Δεν υπάρχει ο καλός και ο κακός. Υπάρχει μόνο το ηθικό δίλημμα που ξυπνάει το αίσθημα της ατομικής τους ευθύνης. Και αυτό το δίλημμα είναι που κάνει τους ήρωες να πάρουν στο τέλος μια γενναία απόφαση που έρχεται σε αντιδιαστολή με την προηγούμενη στάση τους. Μια ελπιδοφόρα απόφαση που εντοπίζει την ουσία στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και που δεν επιδιώκει να συμφιλιωθεί με τον σκληρό και άξενο κόσμο στην αέναη προσπάθειά του να την καταπνίξει αλλά να τον αλλάξει.

Δυο Ημέρες, Μια Νύχτα (Deux Jours, Une Nuit), Γαλλία-Βέλγιο 2014, διάρκεια 95’, σκηνοθεσία Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν με τους: Μαριόν Κοτιγιάρ, Φαμπρίτσιο Ρονγκιόνε, Κατρίν Σαλέ.

άλφα κάπα

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014

Το σχέδιο Μελισσανίδη για την ανέγερση του γηπέδου της Δικέφαλος 1924 ΑΕ παραμένει στάσιμο. Παρά τα πολλαπλά δημοσιεύματα των αθλητικών και τοπικών μέσων ενημέρωσης που ελέγχονται ή θέλουν να ελέγχονται από την πλευρά Μελισσανίδη, τα οποία μιλούν για αισιοδοξία, το αρχικό χρονοδιάγραμμα του έργου έχει εγκαταλειφθεί οριστικά. Η πλευρά Μελισσανίδη χρεώνει, για την ώρα, τις καθυστερήσεις στο Δήμο Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, ο οποίος, ωστόσο, με την ταλαντευόμενη στάση του δείχνει απρόθυμος για ανοιχτή πολιτική μάχη για την υπεράσπιση του Άλσους και της πόλης, όταν δε δείχνει έτοιμος να υποχωρήσει στις πιέσεις.

Στο μεταξύ, 17 πολίτες κατέθεσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση ακύρωσης των διατάξεων του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας-Αττικής που αφορούν το γήπεδο της Δικέφαλος 1924 ΑΕ. Η ΠΑΕ ΑΕΚ, σε μια κίνηση ενδεικτική της μαφιόζικης λογικής που την χαρακτηρίζει, δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της αντίγραφο της προσφυγής, όπου φαίνονταν τα ονόματα και οι διευθύνσεις των 17 πολιτών που κινήθηκαν στα νόμιμα πλαίσια.

Και ενώ η προσφυγή θα εκδικαστεί στις 6 Μαρτίου στην Ολομέλεια του ΣτΕ, «άγνωστοι» επιτέθηκαν στο σπίτι ενός από τους 17, του υποψήφιου δημοτικού σύμβουλου με τη «Δύναμη Πολιτών» Γιάννη Ζαμπετάκη. Σύμφωνα με μαρτυρίες, γύρω στα 30 μηχανάκια με βάνδαλους οπαδούς της ΑΕΚ σταμάτησαν κάτω απ’ το σπίτι του και έσπασαν με πέτρες το αυτοκίνητο και τα τζάμια του σπιτιού του. Η ΠΑΕ ΑΕΚ, αφού πρώτα κρέμασε στα μανταλάκια μαζί με τον οπαδικό και τοπικό τύπο τους 17, υποκριτικά καταδίκασε την επίθεση, ενώ κατέβασε από την ιστοσελίδα της το αντίγραφο της προσφυγής, για ν’ αποδείξει, προφανώς, το σθένος της εταιρείας και του αφεντικού της.

Την επίθεση καταδίκασαν, κρατώντας οι περισσότερες «ίσες αποστάσεις από τα άκρα», ορισμένες από τις δημοτικές παρατάξεις της πόλης. Ένα βήμα παραπέρα προχώρησαν ο Γιώργος Αράπογλου και η Ευτυχία Γαϊτανά, οι οποίοι ούτε μια τυπική ανακοίνωση δεν εξέδωσαν για το βίαιο περιστατικό. Η στάση τους δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων, αλλά δεν ήταν δα κι έκπληξη: Οι εξαρτήσεις τους είναι τέτοιες που είναι υποχρεωμένοι να επικροτούν εμμέσως περιστατικά όπως το παραπάνω, όπως έκαναν δηλαδή και το καλοκαίρι, όταν οργανωμένοι οπαδοί της ΑΕΚ επιτέθηκαν στο Συντονιστικό Κατοίκων, τη Στρούγκα και όχι μόνο.

Μετά την επίθεση, ο Ζαμπετάκης παραιτήθηκε από τη «Δύναμη Πολιτών» επικαλούμενος διάσταση λόγων και πράξεων της δημοτικής αρχής σε σχέση με το προεκλογικό της πρόγραμμα για το Άλσος και το πράσινο. Τη διάσταση αυτή επιβεβαιώνει και η ενημερωτική ανακοίνωση που εξέδωσε το Συντονιστικό Κατοίκων για την συνάντηση που είχε με τον Δήμαρχο και στελέχη της δημοτικής αρχής στις 18 Οκτωβρίου, στην οποία αναφέρεται: «Δυο δρόμοι υπάρχουν για τη δημοτική πλειοψηφία και τη δημοτική αρχή γενικότερα: Ο ένας είναι να αποδεχτεί ανοιχτά τη νομοθετική ρύθμιση που υπαγόρευσε ο Δημήτρης Μελισσανίδης στην κυβέρνηση και ν’ ακολουθήσει την πορεία που επιχείρησε να χαράξει η προηγούμενη δήμαρχος μέχρι την τελευταία μέρα της θητείας της, θυσιάζοντας έτσι το άλσος στο βωμό των επιχειρηματικών συμφερόντων. Ο άλλος είναι να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της πόλης και των ανθρώπων της και να αρνηθεί τις μεθοδεύσεις σε όλα τα επίπεδα (…) Η ανάγκη του δημόσιου διαλόγου είναι ακόμη επιτακτικότερη μετά την έγκριση από το νέο Περιφερειακό Συμβούλιο του προϋπολογισμού της Περιφέρειας Αττικής για το 2015, στον οποίο περιλαμβάνεται εκ νέου το κονδύλι 20 εκατομμυρίων ευρώ για την “Κατασκευή γηπέδου Νέας Φιλαδέλφειας”».

Κάτι τέτοια βλέπουν ορισμένα τζιμάνια της τοπικής πολιτικής σκηνής και του τοπικού τύπου και αναδιπλώνονται, προσπαθώντας να συζητήσουν «αντικειμενικά» για τα οφέλη της κατασκευής του γηπέδου για την πόλη και την αντιμετώπιση των αρνητικών του συνεπειών. Αναμασάνε, όμως, την κενή περιεχομένου ρητορική που εδώ κι ένα χρόνο επιχειρεί να πουλήσει ο Δημήτρης Ανδριόπουλος στους ιθαγενείς και τα πράγματα θα τους διαψεύσουν. Γι’ αυτά, όμως, θα μιλήσουμε άλλη φορά….

π.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014

Μέσα σ’ ένα έντονο πολιτικό δίμηνο, εντός κ εκτός τειχών της πόλης, ο χώρος της Στρούγκας φιλοξένησε και οργάνωσε ποικίλες εκδηλώσεις για όλα τα γούστα που αγκαλιάστηκαν από τον κόσμο της γειτονιάς και όχι μόνο.

τη σελίδα επιμελήθηκε o Los Ψ

Cine Strouga

Φτωχότερο (σε συνάρτηση πάντα με το πώς μας έχει συνηθίσει η κινηματογραφική ομάδα της κατάληψης), αλλά ως συνήθως ποιοτικό ήταν το πρόγραμμα των κινηματογραφικών προβολών. Στις 19 Οκτώβρη, λοιπόν, προβλήθηκε η ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ, «Η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας». Πρόκειται για μια ταινία γαλλικής παραγωγής που πρωτοσυστήθηκε στο κοινό το 1972. Μια παρέα έξι φίλων προσπαθεί επανειλημμένα να συναντηθεί για φαγητό, αλλά τα σχέδια τους συνεχώς ματαιώνονται. Ενώ αρχικά όλα μοιάζουν να είναι αποτέλεσμα κακής συνεννόησης, τελικά τα εμπόδια που προκύπτουν γίνονται ολοένα και πιο περίεργα. Η ανατρεπτική ματιά του σκηνοθέτη έδωσε στο κοινό τροφή για σκέψη κινηματογραφική και πολιτική.

Επειδή ακόμη καλύτερες Κυριακές έρχονται με το νέο έτος ενημερωθείτε απ’ τις αφίσες που κυκλοφορούν στην πόλη ή επισκεφτείτε το blog μας https://strouga.espivblogs.net για τις επερχόμενες προβολές και τα υπόλοιπα ενδιαφέροντα δρώμενα που ετοιμάζουμε, γιατί τις Κυριακές ούτε δουλεύουμε ούτε ψωνίζουμε, κυρίες και κύριοι!

Βραδιά Παραδοσιακής Κρητικής Μουσικής

«Καλώς ορίσαν φίλοι μας
και κάμανε και κόπο,
Κι ήρθανε κι τιμήσανε
τον ιδικό μας τόπο»

Έτσι λέει μια γνωστή και αγαπημένη κρητική μαντινάδα. Το βράδυ, λοιπόν, της Παρασκευής 17 Οκτώβρη, λεβέντες φίλοι Κρητικοί ήρθαν με τις λύρες και τα λαούτα τους και μας κράτησαν μουσική συντροφιά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τα έσοδα της βραδιάς διατέθηκαν για την αποκατάσταση των ζημιών από την επίθεση που δέχτηκε ο χώρος της κατάληψης στις αρχές του καλοκαιριού. Για όσους έχασαν το εκρηκτικό τρίο που δημιούργησαν η μουσική, η ρακή και οι μεζέδες, επιφυλασσόμαστε για το εγγύς μέλλον.

Παιδικά Εργαστήρια

Με ποικιλία θεμάτων και περίσσιο ενδιαφέρον συνέχισε να χρωματίζει τα πρωινά των Κυριακών της πόλη μας το παιδικό εργαστήρι της Στρούγκας.

Σε συνέχεια του προηγούμενου εργαστηρίου που ασχολήθηκε με τον προσφυγικό συνοικισμό, μικροί και μεγάλοι επισκέφτηκαν στις 26 Οκτωβρίου το «Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού» και μυήθηκαν ακόμα περισσότερο στα μυστικά και τις συνήθειες των Μικρασιατών προσφύγων. Οι λιλιπούτειοι φίλοι μας έμαθαν για τις κακουχίες που πέρασαν και τον τρόπο ζωής που είχαν οι πρόσφυγες, ενώ οι μεγαλύτεροι εμπλούτισαν τις γνώσεις τους πάνω στο ιστορικό αυτό θέμα.

Στις 2 Νοεμβρίου ο κουκλοθίασος «ΨΕΥΤΙΑ ΜΕ ΑΥΤΙΑ» έδωσε το παρόν στο χώρο της Στρούγκας, παρουσιάζοντας μας… «Ένα ξεχωριστό τίποτα». Γάτοι και σκύλοι ζωντάνεψαν στα χέρια και στις φωνές των θιασωτών (κουκλοπαιχτών) που ερμήνευσαν μια τόσο ξεχωριστή και επίκαιρη ιστορία, που άφησε χαρούμενος και λίγο πιο σοφούς τους μικρούς μας φίλους.

Λίγο αργότερα μες στο Νοέμβρη και συγκεκριμένα στις 16 του μήνα, πραγματοποιήθηκε ένα παιδικό εργαστήρι για την ειρήνη. Η ιστορία μιας πόλης που κατάφερε με το δικό της μοναδικό και παιχνιδιάρικο τρόπο να διώξει τον κ. Πόλεμο, που επιχείρησε να της επιτεθεί. Γιατί σε καμιά πόλη, όπως μας δήλωσαν σύσσωμα και αποφασισμένα τα παιδιά με όλη την αθωότητα που τα διακρίνει, δεν υπάρχει θέση για πόλεμο, παρά μόνο για γέλια, παιχνίδια, δέντρα, έρωτα, ελευθερία και… ειρήνη.

Τέλος, το πρώτο εργαστήρι του Δεκέμβρη, στις 7 του μήνα, ασχολήθηκε με τις ομοιότητες που μας ενώνουν και τις ιδιαιτερότητες που μας διακρίνουν, έχοντας ως κεντρικό σύνθημα-μήνυμα «ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ- ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ». Αφού λοιπόν ψάξαμε και βρήκαμε τι είναι η αναπηρία, καταλήξαμε πως ο καθένας με τα δικά του χαρακτηριστικά, δυνατότητες και αδυναμίες, είμαστε ικανοί να καταφέρουμε τα πάντα, αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη της θέλησης και να νικήσουμε τις δυσκολίες!

Χαριστικό-Ανταλλακτικό Παζάρι

Όλο αυτό τον καιρό λειτουργεί παράλληλα τα κυριακάτικα πρωινά το παζάρι μας, όπως το έχουμε μάθει και το έχουμε αγκαλιάσει, γιατί κανείς δε σώθηκε αγοράζοντας!

Εκδηλώσεις- Συζητήσεις

Μπορεί οι κινηματογραφικές προβολές το τελευταίο διάστημα να μπήκαν στο ψυγείο, αλλά τη θέση τους πήραν ενδιαφέρουσες και σημαντικές συζητήσεις γύρω από τοπικά και μη θέματα.

«Η επερχόμενη διάλυση του δημόσιου συστήματος ψυχικής υγείας και οι αντιστάσεις από τα κάτω»

Στις 25 Οκτωβρίου είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε στο χώρο της Στρούγκας γι’ ακόμη μια φορά τον ψυχίατρο Θεόδωρο Μεγαλοοικονόμου, ο οποίος μας ενημέρωσε για την θλιβερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο χώρος της δημόσιας ψυχικής υγείας και τον επερχόμενο κατακερματισμό του συστήματος αυτής, με το κλείσιμο των δημόσιων ψυχιατρικών νοσοκομείων να αναμένεται μέσα στο νέο έτος. Μετά από την κατατοπιστικότατη εισήγηση του γιατρού αλλά και τις παρεμβάσεις ειδικών από το νεοσύστατο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Ιατρείο Νέας Φιλαδέλφειας, Νέας Χαλκηδόνας, Νέας Ιωνίας και γύρω περιοχών, ακολούθησε μια εκτενής συζήτηση με τη συμμετοχή των παρευρισκόμενων. Η θεματολογία κινήθηκε γύρω από ζητήματα και προβληματισμούς ιατρικού χαρακτήρα, αλλά κυρίως αυτό που απασχόλησε τον κόσμο που βρέθηκε στην εκδήλωση ήταν οι μορφές αντίστασης που αναπτύσσονται και θα μπορούσαν ν’ αναπτυχθούν για την προαγωγή και την προστασία της ψυχικής υγείας. Πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα το οποίο είναι σε έξαρση, ειδικά κατά τη διάρκεια της κρίσης, και είναι αναγκαίο ν’ απασχολήσει ακόμη περισσότερο το σύνολο της κοινωνίας.

«Ενημέρωση-Συζήτηση για τις εξελίξεις γύρω από την κατεδάφιση της Στρούγκας»

Αμέσως μετά την δημοσίευση του τεχνικού προγράμματος και του προϋπολογισμού του δήμου Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας για το οικονομικό έτος 2015, στα οποία προβλέπεται κωδικός για την κατεδάφιση του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου της Στρούγκας, υπήρξε εγρήγορση από τον κόσμο τόσο του χώρου, αλλά και ευρύτερα της γειτονιάς. Η υπεράσπιση της Στρούγκας είναι αδιαμφισβήτητη γι’ αυτό και οι μορφές αντίδρασης στα νέα δεδομένα που προσπαθούν να επιβληθούν από την νέα δημοτική αρχή ήταν ποικίλες. Από παρεμβάσεις στα δημοτικά συμβούλια, τα οποία βέβαια ψήφισαν και επικύρωσαν την απόφαση της κατεδάφισης, μέχρι την ανοιχτή συζήτηση-ενημέρωση για το θέμα αυτό την Κυριακή στις 30 Νοέμβρη. Η συζήτηση αυτή ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, με παρεμβάσεις από αλληλέγγυους που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα από αντίστοιχου πολιτικού προσανατολισμού δημοτικές αρχές (Βίλα Ζωγράφου-δήμος Ζωγράφου, Μπαρουτάδικο-Σινιάλο-δήμος Αιγάλεω, Ιερισσός στην Χαλκιδική). Το κλίμα μπορεί ν’ αποτυπωθεί επαρκώς στο τρίπτυχο Αντίσταση-Αυτοοργάνωση-Αλληλεγγύη που συνθέτει συνολικά τη λογική του χώρου της Στρούγκας γιατί ήμασταν, είμαστε και θα παραμείνουμε εδώ.

«Δεκέμβρης 2008-Δεκέμβρης 2014: Τι άφησε πίσω της η φλόγα της εξέγερσης»

Έξι χρόνια μετά την δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου απ΄ τον μπάτσο, ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα και εν μέσω μιας ακόμα παρ΄ ολίγον κρατικής πολιτικής δολοφονίας του φίλου του Αλέξη και αναρχικού κρατούμενου Νίκου Ρωμανού μετά από 31 ημέρες απεργός πείνας «για μια ανάσα ελευθερίας», προσπαθήσαμε να νοηματοδοτήσουμε εκ νέου και να αφουγκραστούμε 6 χρόνια μετά τι ήταν και τι άφησε η μεγαλειώδης εξέγερση του Δεκέμβρη του ‘08. Παιδί των ημερών εκείνων είναι η κατάληψη της Στρούγκας και άλλα παρόμοια αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, που αποτελούν και θα αποτελέσουν ανάχωμα για τους επερχόμενους αγώνες μας, γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ.

Διαβά-Ζουμε

Ναι, είναι γεγονός, είναι πάλι εδώ! Στο καφενείο, λοιπόν, της 12ης Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η τρίτη -μετά από καιρό είναι η αλήθεια- συνάντηση του Διαβά-Ζουμε. Κόσμος που αγαπάει το διάβασμα μαζεύτηκε στο χώρο της Στρούγκας και απολαμβάνοντας το ποτό του μοιράστηκε με τους υπόλοιπους ένα ανάγνωσμα που θεώρησε αξιόλογο. Όλα αυτά γιατί η μόρφωση μπορεί και πρέπει να είναι στα χέρια όλων μας. Η διαδικασία της μάθησης δεν είναι στείρα διαδικασία μιας μόνο κατεύθυνσης και η γνώση δεν είναι αποκλειστικά εξειδίκευση ή εμπόρευμα!

Αυτή τη φορά διαβάσαμε και συζητήσαμε διηγήματα του Ούγγρου συγγραφέα Ντεζιρέ Κοζτολάνυι και του Μάριου Χάκκα, ένα ερωτικό ποίημα του Άλεν Γκίνσμπεργκ και απόσπασμα απ’ τη «Μαζική ψυχολογία του φασισμού» του Βίλελμ Ράιχ.

Παρέμβαση για τις κυριακάτικες αργίες

Την Κυριακή 14 Δεκέμβρη η Στρούγκα μοίρασε κείμενο για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής έξω από πολυκαταστήματα της περιοχής. Στο κείμενο της παρέμβασης, μεταξύ άλλων, αναφερόταν:

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές μπορεί να αποτελέσει τον πρόδρομο για μια γενικευμένη κυριακάτικη εργασία, όχι μόνο για 7 Κυριακές το χρόνο αλλά ίσως και για τις 52. Πολύ σύντομα και άλλοι κλάδοι θα αναγκαστούν να εργαστούν τις Κυριακές (μεταφορές, ταχυδρομεία, τράπεζες κτλ) καθώς θα υπάρχει η «ανάγκη» να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της αγοράς. Ο κύκλος αυτός θα μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο καθώς η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο ανοίγει την πόρτα για την κατάργηση σε όλους τους κλάδους και την καθολική υποταγή της κοινωνίας στις βουλές της αγοράς. Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας δεν αφορά μόνο το εμπόριο. Κανείς δεν μπορεί να είναι καταναλωτής την Κυριακή. Με το να ψωνίζει κάποιος την Κυριακή δεν στερεί απλά τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του εργαζόμενου, αλλά ανοίγει το δρόμο για την κλοπή και του δικού του ελεύθερου χρόνου. Τη λύση θα την δώσουμε όλοι μαζί οι εργαζόμενοι με την ταξική μας αλληλεγγύη και την αντίσταση μας στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας και παντού.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014