Κυκλοφόρησε το ένατο φύλλο του “Χαμπεριού”, της εφημερίδας για την ενημέρωση και την οριζόντια επικοινωνία στη Νέα Φιλαδέλφεια, η οποία συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου “Στρούγκα”.

Ο τίτλος του κύριου θέματος αυτή τη φορά είναι “Θα σημάνουν οι καμπάνες;”: Η απόπειρα Μελισσανίδη για αδειοδότηση του γηπέδου με συνοπτικές διαδικασίες
βρίσκει θεσμικά εμπόδια. Ώρα ν’ ακουστεί η φωνή της πόλης!

Ακόμη, διαβάστε για τις δραστηριότητες της Στρούγκας από τις αρχές του Σεπτέμβρη και μετά, για τα τεκταινόμενα στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, για την έναρξη λειτουργίας του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού ιατρείου-φαρμακείου στην πόλη μας (μιας δομής που επιχειρεί να καλύψει τα τραγικά κενά που δημιούργησε στη δημόσια υγεία η μνημονιακή κατάσταση), όπως επίσης και για τις εκδηλώσεις με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγίτες στο Κερατσίνι.

Αναζητήστε το Χαμπέρι στην πόλη της Νέας Φιλαδέλφειας, στην κατάληψη “Στρούγκα” (Δεκελείας 116), αλλά αν δεν καταφέρετε να βρείτε την έντυπη μορφή της, διαβάστε την ηλεκτρονικά εδώ:

[pdf strouga.espivblogs.net/files/2014/10/haberi9-web.pdf 604 820]

Κατεβάστε το, σε μορφή pdf

Κυκλοφόρησε το όγδοο φύλλο του “Χαμπεριού”, της εφημερίδας για την ενημέρωση και την οριζόντια επικοινωνία στη Νέα Φιλαδέλφεια, η οποία συντάσσεται από ομάδα εργασίας της συνέλευσης του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου “Στρούγκα”.

Ο τίτλος του κύριου θέματος αυτή τη φορά είναι “Νέα Φιλαδέλφεια ή Παλέρμο”: Ένα ερώτημα ζωής και θανάτου πλανιέται πάνω απ’ την πόλη από το τέλος του Μάη και μετά και πρέπει οπωσδήποτε ν’ απαντηθεί

Ακόμη, διαβάστε ένα σχόλιο για το ρόλο του τοπικού τύπου μ’ αφορμή τα τελευταία γεγονότα στην πόλη, για την σφαγή στη Γάζα, για τον σπουδαίο παλαιστίνιο ποιητή Μαχμούτ Νταουρίς,  στην ιστορική στήλη ένα άρθρο για τη γέννηση του προσφυγικού συνοικισμού, για τις πρόσφατες δραστηριότητες της Στρούγκας

Αναζητήστε το Χαμπέρι στην πόλη της Νέας Φιλαδέλφειας, στην κατάληψη “Στρούγκα” (Δεκελείας 116), αλλά αν δεν καταφέρετε να βρείτε την έντυπη μορφή της, διαβάστε την ηλεκτρονικά εδώ:

[pdf strouga.espivblogs.net/files/2014/07/haberi8-web.pdf 604 820]

Κατεβάστε το, σε μορφή pdf

Πώς φτιάχτηκε και πώς εγκαινιάστηκε το γήπεδο της ΑΕΚ

Η Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως (ΑΕΚ) ιδρύθηκε τον Μάη του 1924 στο κέντρο της Αθήνας από μια ομάδα αθλητικών παραγόντων της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι σκόπευαν να συνεχίσουν εδώ τις δραστηριότητες που είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν μετά το τέλος του μικρασιατικού πολέμου. Βασικός στόχος τους ήταν να αξιοποιήσουν τους αθλητές που είχαν μείνει άστεγοι μετά τη βίαιη εκτόπισή τους προς την Ελλάδα.

Την εποχή εκείνη υπήρχαν λιγοστοί οργανωμένοι χώροι άθλησης. Ένας από τους στόχους του νεότευκτου σωματείου, σύμφωνα με το καταστατικό του, ήταν και η εξεύρεση «καταλλήλου γηπέδου (σ.σ. δηλαδή οικοπέδου) πρὸς ἐγκατάστασιν Γυμναστηρίου, ὅπου θὰ ἀσκοῦνται εἰς πάντα τὰ εἴδη καὶ συστήματα ἀθλήσεως καὶ γυμναστικῆς τὰ μέλη τοῦ Συλλόγου».

Από νωρίς, οι παράγοντες του σωματείου επιδίωξαν την εξασφάλιση ενός χώρου που θα μπορούσαν να στεγαστούν οι πρώτες δραστηριότητες, που ήταν ο στίβος, το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Ωστόσο, οι πρώτες προπονήσεις της ποδοσφαιρικής ομάδας της ΑΕΚ έγιναν σε δημόσιο χώρο, στους στύλους του Ολυμπίου Διός.

Ο προσφυγικός χαρακτήρας της ομάδας δεν μπορούσε παρά να καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο θα εξασφάλιζε την έδρα της. Σύμφωνα με τον Πάνο Μακρίδη (Ἡ ἱστορία τῆς ΑΕΚ, Ἔκδοσις ἐφημερίδος «Ἀθλητικὴ Ἠχώ», Ἀθῆναι 1953, σελ. 28-30), «γύρω στὰ 1926 μὲ πρωτοβουλία τοῦ κ. Ι. Χρυσάφη ποὺ ἦταν σύμβουλος τῆς ΑΕΚ καὶ μέλος τῆς “Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς Στεγάσεως Προσφύγων” ἔγιναν ἐνέργειες στὸ Ὑπουργεῖο Προνοίας καὶ παραχωρήθηκε στὴν Κεντρικὴ Ἐπιτροπὴ Στεγάσεως ἕνας δενδροφυτευμένος καὶ ἀνώμαλος χῶρος στὴν Φιλαδέλφεια. Ἡ Ἐπιτροπὴ χαρακτήρισε τὸν χῶρο σὰν γυμναστήριο – μελλοντικὸ βέβαια – γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν προσφύγων. […] Τὸν καιρὸ ὅμως ἐκεῖνο ὁ συνοικισμὸς Ν. Φιλαδέλφειας προχωροῦσε καὶ ἦταν κίνδυνος ἂν δὲν μετατρέπονταν ὁ χῶρος σὲ πραγματικὸ γυμναστήριο νὰ καταληφθῆ ἀπὸ τοὺς οἰκιστᾶς. Οἱ Ἀεκτζῆδες φίλαθλοι καὶ ποδοσφαιρισταὶ ἐμπρὸς στὸν κίνδυνο πῆραν μία πραγματικὰ ἱστορικὴ ἀπόφασι. Μαζεύθηκαν ἕνα βράδυ, καμμιὰ ἑκατοσταριά, μὲ τσεκούρια, φτιάρια, μαχαίρια καὶ ξύλα καὶ δουλεύοντας ἀδιάκοπα κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ ὡς τὸ πρωί, ξερρίζωσαν ὅλα τὰ δένδρα. […] Ὕστερα, μὲ ἐθελοντικὴ κυρίως ἐργασία βάλθηκαν νὰ δώσουν στὸ χῶρο κάποια μορφὴ γηπέδου. Χρησιμοποιώντας τὴν πέτρα ποὺ περίσσευε ἀπὸ τὰ ὑλικὰ τῶν ἐργολάβων ποὺ ἔκτιζαν τὰ προσφυγικὰ σπίτια, ὕψωσαν μία πρόχειρη μάνδρα. […] Ἔτσι, μὲ τὸ τίποτε, ὅπως στὰ παραμύθια, ἐκεῖ ποὺ ἄλλοτε βρισκόταν ἕνα ἀνώμαλο κατάφυτο ὕψωμα ξεπρόβαλε “ὡς διὰ μαγείας” ἕνα τεράστιο γήπεδο».

Σύμφωνα με άλλες πηγές, η παραχώρηση της έκτασης του Ποδονίφτη στην ΑΕΚ έγινε τυπικά το 1929, κατόπιν προσωπικής παρέμβασης του δημοσιογράφου της Κωνσταντινούπολης και πρώτου προέδρου του σωματείου Κωνσταντίνου Σπανούδη στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Πάντως ο Σπανούδης, που το 1932 άφησε την προεδρία της ΑΕΚ για να γίνει βουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων, είναι εκείνος που πιστώνεται ως πρόεδρος του σωματείου με τα επίσημα εγκαίνια του νέου γηπέδου, στις 2 Νοεμβρίου 1930. Ο λόγος του, μάλιστα, σύμφωνα με το Ελεύθερον Βήμα της επόμενης ημέρας, ήταν «πολὺ μακρὺς καὶ πολὺ φιλοπόλεμος».

Το γεγονός των εγκαινίων δεν πέρασε απαρατήρητο από τον τύπο. Βρισκόμαστε στην καρδιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929, ενώ στην Ελλάδα οι πληγές του μικρασιατικού δεν έχουν ακόμη κλείσει και οι πολιτικές αντιπαραθέσεις καλά κρατούν. Ο ποδοσφαιρικός κόσμος είναι χωρισμένος σε δυο στρατόπεδα. Όπως γράφει η Βραδυνή, προαναγγέλλοντας τα εγκαίνια του γηπέδου στον Ποδονίφτη, «[τ]ὸ μικρόβιον τῆς πολιτικῆς δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ μὴ προσβάλη καὶ τοὺς διοικοῦντας τὰ διάφορα ποδοσφαιρικὰ σωματεῖα. Ἔτσι μίαν ὡραίαν πρωΐαν ὁ ποδοσφαιρικὸς κόσμος καὶ μαζὺ τοῦ ὁ φίλαθλος βρέθηκε χωρισμένος εἰς κόμματα… ποδοσφαιρικὰ καὶ ἐξηναγκάζετο εἰς ἕνα θανάσιμον ἀλλοεξοντωτικὸν πόλεμον. Καὶ σήμερον αἱ Ἀθῆναι καὶ ὁ Πειραιᾶς εὑρίσκονται χωρισμένοι εἰς δύο μεγάλα ποδοσφαιρικὰ κόμματα. Τοῦ Ὀλυμπιακοῦ-Α.Ε.Κ. καὶ τοῦ Παναθηναϊκοῦ-μικρῶν Σωματείων Πειραιῶς καὶ Ἀθηνῶν. Κόμματα τῶν ὁποίων ὁ συναγωνισμὸς ἔφθασεν εἰς τὸ ἀπροχώρητον». Και αφού ο συντάκτης εκφράζει την λύπη του που το φίλαθλο κοινό παρακολουθεί μόνο τους αγώνες της ομάδας που υποστηρίζει, καταλήγει: «[Η] πολιτικὴ τῶν παραγόντων ἄλλα ζητεῖ. Τὴν οἰκονομικὴν ἐξάντλησιν μίας τῶν δύο παρατάξεων. Καὶ αὐτὴ δὲν ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν αὐθόρμητον ἐκδήλωσιν τῶν φιλάθλων μαζῶν πρός κάθε ἐξαιρετικὸν ἀγωνιστικὸν ποδοσφαιρικὸν γεγονὸς πότε τῆς μίας καὶ πότε τῆς ἑτέρας τῶν παρατάξεων».

Όπως γίνεται αντιληπτό, αν και το ποδόσφαιρο ήταν τότε νεαρό και ερασιτεχνικό, το ζήτημα των εσόδων των σωματείων βρισκόταν ήδη στο προσκήνιο. Η Εσπερινή γράφει την επομένη των εγκαινίων: «Ἤδη διὰ τῆς ἱδρύσεως καὶ ἑτέρου ἀκόμη γηπέδου τὰ εἰσιτήρια τῶν γηπέδων πρέπει νὰ μειωθοῦν διὰ νὰ δύνανται νὰ παρακολουθοῦν τοὺς ἀγώνας κάθε τάξεως φίλαθλοι. Ἡ Ἕνωσις λοιπὸν Κων/πόλεως πρέπει νὰ συντελέση πρὸς τοῦτο δίδουσα πρώτη τὸ παράδειγμα καὶ καθορίζουσα τιμᾶς λαϊκᾶς εἰς τὸ γήπεδόν της. Ἐπ’ οὐδενὶ δὲ λόγω νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι ἔχει καταβάλει ἔξοδα δι’ αὐτό, διότι καὶ ὁ Παναθηναϊκὸς δὲν ἔχει ἐξοδεύσει ὀλιγώτερα διὰ τὸ γήπεδόν του. Τότε μόνον ἡ Ἕνωσις θὰ ἐκτελέση καθ’ ὅλα τὸν καθαυτὸ ἀθλητικόν της προορισμόν. Τὰ γήπεδα πρέπει νὰ ἔχουν λαϊκᾶς τιμᾶς διὰ νὰ εἰσέρχωνται καὶ προπονοῦνται, γυμνάζονται καὶ παρακολουθοῦν ἀγώνας κάθε τάξεως νέοι καὶ νὰ μὴ ἀποτελοῦν τοῦ λοιποῦ μέσα χρηματισμοῦ τῶν κατόχων τῶν συλλόγων».

Πάντως, αρκετές χιλιάδες φίλαθλοι έφτασαν ως στον Ποδονίφτη για να δουν όρθιοι τον φιλικό αγώνα ΑΕΚ-Ολυμπιακού, εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα. Πρόκειται για πρωτόγνωρο γεγονός για τον νεαρό προσφυγικό συνοικισμό, όπως γράφει και το Ελεύθερον Βήμα την επομένη: «Οἱ κάτοικοι τοῦ Ποδονίφτη δὲν φαίνεται νὰ ἐκατάλαβαν χθὲς μεγάλα πράγματα, καὶ ἴσως νὰ μὴ μπορέσουν ἀκόμη νὰ ἐξηγήσουν τί εἶνε ἐκεῖνο ποὺ ἔκαμε τόσους ἀνθρώπους, τόσες κυρίες καὶ δεσποινίδες, νὰ ἐκκινήσουν ἀπὸ τὰς Ἀθήνας καὶ τὸν Πειραιὰ καὶ νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν συνοικισμὸν τῶν. Καὶ δὲν ἐκατάλαβαν, διότι ἡ τελετὴ τῶν ἐγκαινίων τοῦ γηπέδου τῆς “Ἐνώσεως” ἔδιδε οἰκογενειακὸν χαρακτήρα εἰς τὴν συνάντησιν “Ὀλυμπιακοὺ”-“Ἐνώσεως”. Ἀλλὰ δὲν θὰ ἀργήσουν νὰ καταλάβουν, καὶ ὅταν καταλάβουν, δὲν θὰ ἀργήσουν νὰ χρωματισθοῦν… Ἤδη οἱ ταράτσες τῶν πλησιεστέρων σπιτιῶν ἤσαν γαρνιρισμένες μὲ περιέργους ποὺ φαίνονταν νὰ μελετοῦν περὶ τίνος ἀκριβῶς πρόκειται. Αὔριον ἡ περιέργεια θὰ μεταβληθῆ εἰς ἐνδιαφέρον καὶ τὸ ἐνδιαφέρον, ὅσον ὁ “προσβληθείς” ἐξελίσσεται, θὰ ἀνέρχεται τὰ σκαλοπάτια ἕως ὅτου φθάση εἰς τὴν κορυφὴν –βλέπε φανατισμόν, “ἔξω ρέφερη καὶ τὰ ρέστα”– καὶ τότε ὁ συνοικισμὸς θὰ ἀλλάξη ἀσφαλῶς ὄψιν…».

π.

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι, φύλλο 2, Ιούλης 2013, σελ. 2, στην στήλη “Στιγμές από την ιστορία της Ν. Φιλαδέλφειας”

Πάνω στα ερείπια αυτού που κάποτε αποτελούσε τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του έθνους του Πάνεμ διεξάγει τα ετήσια Hunger games.

Στους «Αγώνες πείνας», η κυβέρνηση επιλέγει τυχαία ένα αγόρι κι ένα κορίτσι μεταξύ 12 και 18 χρονών από κάθε μία από τις δώδεκα φτωχές και αποκλεισμένες μεταξύ τους επαρχίες που ελέγχει η ηγεμονεύουσα επαρχία Κάπιτολ. Τα 24 παιδιά καλούνται να δώσουν μεταξύ τους μία μάχη στο δάσος, από το οποίο μόνο ένα μπορεί να βγει ζωντανό. Ο θεσμός μεταδίδεται πανεθνικά και ζωντανά, ως μέσο επίδειξης δύναμης και τιμωρίας των υπηκόων για μία αποτυχημένη εξέγερση που κάποτε επιχείρησαν.

Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου εξαθλιωμένες φτωχές μάζες ζουν κάτω απο την κυριαρχία μιας ανεπτυγμένης τεχνολογικά και πλούσιας αστικής τάξης. Η ελίτ αυτή εμφανίζεται με εξπρεσιονιστικες αμφιέσεις και μακιγιάζ ενώ θυμίζει πιο πολύ καρικατούρες. Το Κάπιτολ, η λαμπερή πρωτεύουσα του Πάνεμ είναι ενα απολυταρχικό κράτος το όποίο εμφανίζει μεγάλες ταξικές αντιθέσεις με τις υπόλοιπες περιοχές και τις αντιλαμβάνεται ως κατώτερες φυλές που πρέπει να ελέγχονται και δεν έχουν ούτε τα βασικά δικαιώματα. Πληρώνουν φόρο αίματος για την επανάσταση που είχαν επιχειρήσει μάταια να κάνουν ενάντια στην άρχουσα τάξη, συμμετέχοντας υποχρεωτικά σε ‘’αγώνες πείνας’’ με στόχο να βρεθεί ο ένας νικητής που θα εκπροσωπήσει την περιοχή του και θα της εξασφαλίσει με αίμα και ιδρώτα (κυριολεκτικά), πλούτη και αγαθά για την υπόλοιπη χρονιά.

Οι συμμετέχοντες στους αγώνες ,κατηχημένοι τόσο βαθιά σε αυτό τον πολιτισμό που προάγει η κοινωνία του Κάπιτολ, δέχονται τους κανόνες του παιχνιδιού και γίνονται πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και τα παιδιά τους στο βωμό της διασκέδασης αυτής της διεστραμμένης ελίτ, που ευχαριστιέται παρακολουθώντας ένα reality show στο οποίο μετουσιώνεται το απαύγασμα της λογικής «Σκότωσε για να μην σε σκοτώσουν». Και τι θα κερδίσεις; Την προστασία απο το Κάπιτολ και όσα αγαθά μπορείς να φανταστείς! Τι γίνεται, όμως, αν μεταξύ της ανθρωπιάς και της ψυχαγωγίας επιλέξουμε το δεύτερο;

Πρόκειται για μια αντίστοιχη κατήχηση με αυτή που περιγράφει ο Λαφάργκ στη θρησκεία του κεφαλαίου για τον εργάτη: -Ποιος ειναι ο θεός σου; -Το κεφάλαιο. -Είναι παντοδύναμος; -H κατοχή του εξασφαλίζει όλα τα αγαθά. Όταν αποστρέφει το πρόσωπο του από ένα έθνος αυτό βυθίζεται στην αθλιότητα και τον πόνο.

Μήπως μέσα σε έναν ωκεανό βλακείας και εύκολου θεάματος που προωθεί το Hollywood με ανάλογα blockbuster, το «Hunger Games» δεν είναι μια ακόμη αγαπημένη σειρά βιβλίων που έγινε ταινία; Άραγε παρουσιάζει αυτού του είδους την κοινωνία που η αστική τάξη προσπαθεί να επιβάλλει και στη δική μας πραγματικότητα;

Αναμφισβήτητα το concept του φιλόδοξου αυτού εγχειρήματος διαθέτει τη μαγιά για μία πολυδιάστατη ιδέα που προσπερνά άνετα τους βαμπιροέρωτες της Στέφανι Μάγιερ. Ωστόσο, εξακολουθεί να κινείται στο «ασφαλές» πεδίο που κινείται κάθε πολυδιαφημισμένη ταινία κυρίως σε εφήβους και νεολαία και, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν είναι εδώ αυτοσκοπός η αποθέωση της.

Οι αγώνες πείνας παρουσιάζουν ως σκηνικό ένα μέλλον αρκετά μαύρο κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Πιο χαρακτηριστικά παρουσιάζουν έναν εφιάλτη στον κόσμο του Μεγάλου Αδελφού όπως τον είχε αποτυπώσει ο Όργουελ. Σε αυτό τον κόσμο η πλούσια αστική τάξη ζει εις βάρος ενός πληθυσμού που λιμοκτονεί σωματικά και ψυχικά και είναι υποταγμένος στην διακυβέρνηση της πρωτεύουσας-αρχουσας τάξης. Οι ιδέες της δημοκρατίας και της ελευθερίας έχουν εξαφανιστεί και αντικατασταθεί απο μιας υψηλής τεχνολογίας δικτατορία που βασίζεται στην παρακολούθηση, την κατήχηση των ΜΜΕ και την άγρια καταστολή.Παράλληλα τα ΜΜΕ, που ελέγχονται από την άρχουσα τάξη, προβάλλουν προπαγανδιστικά βιντεάκια της κυβέρνησης στους πληθυσμούς που μαζεύει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οποιαδήποτε προσπάθεια εξέγερσης είναι έτοιμη να κατασταλεί απο τις ομάδες ειρηνοφυλάκων-ΜΑΤ, έναν τεράστιο δηλαδή όγκο αστυνομικής δύναμης.

Τελικά αυτό το μέλλον είναι τόσο μακρινό; Αναρωτιέμαι αν η συγγραφέας των βιβλίων γράφοντας τα ήθελε να περάσει ένα ισχυρό μήνυμα στους νέους κόντρα στο σύστημα που είναι παγιδευμένοι ή αν προσπαθεί να τους εξοικειώσει με την ιδέα της αστυνομοκρατούμενης πολιτείας, παρουσιάζοντας την σα φυσική εξέλιξη του σύγχρονου πολιτικού μας συστήματος.

Ατάκες όπως «To σύστημα πάντα έχει κάποο ψεγάδι» και «Μην ξεχνάς ποτέ ποιος είναι ο πραγματικός σου εχθρός», είναι σίγουρα ενδιαφέρον να ακούγονται μέσα στα λουτρό αίματος που λέγεται «Hunger Games», αλλά σίγουρα δεν είναι αρκετό για να ξεχωρίσουν και να ξυπνήσουν στο κοινό επαναστατικά αισθήματα. Ίσως περιμένεί και αυτό μια φιγούρα σαν την πρωταγωνίστρια για να το ταρακουνήσει γιατί από μόνο του είτε φοβάται είτε συμβιβάζεται;

Έχοντας υπ όψιν ολ’ αυτά, υπάρχει ελάχιστη διαφορά μεταξύ των κινηματογραφόφιλων που βλέπουν την ταινία και των μαζών στην ταινία που γίνονται αυτόπτες μάρτυρες της σκληρότητας των Αγώνων. Επιπλέον, μπορεί κανείς να υποστηρίξει και το ότι η ταινία παρουσιάζει κοινές λειτουργίες με τους Αγώνες στην ταινία… να αποσπάσει την προσοχή των μαζών με το αίμα και το ερωτικό ειδύλλιο.

΄Ο,τι και αν προσπαθεί να κάνει η ταινία αυτή, το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να την αντιμετωπίσουμε σαν μια ακόμη «αθώα» αμερικάνικη περιπέτεια με στόχο μόνο και μόνο την ψυχαγωγία, γιατί κινδυνεύουμε να μετατραπούμε και μεις οι ίδιοι σε αυτές τις καρικατούρες που αντιπροσωπεύουν την αστικη τάξη του Κάπιτολ και θολωμένοι παλι απο την προπαγάνδα να επιστρέψουμε στην κατάσταση του βωβού λήθαργου.

Το αν επιδιώκουν οι «Αγώνες Πείνας» να προειδοποιήσουν μια απαθή και υπνοβατούσα νεολαία για τον κίνδυνο που κρύβει το ισχύον σύστημα ή απλώς την προγραμματίζει για να συμβιβαστεί με αυτο ώς αναποφευκτο ,είναι ένα ερώτημα που παραμένει ανοιχτό για στοχασμό…

άλφα κάπα

Ομορφη και ηλιόλουστη μέρα στο δήμο Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, μέρα που ευνοεί μια πρώτη βουτιά στη θάλασσα θα μπορούσε κάποιος να πει. Μέρα χαλάρωσης και εξόδου, ίσως, για τους περισσότερους μετά το πέρας της εβδομάδας. «Κάποιοι» όμως δεν έχουν χρόνο να ξεκουραστούν καθώς ειδικότερα τώρα προ εκλογών αποφασίζουν επιτήδεια, ως υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι και δήμαρχοι, να ταράξουν την 5ετή μουντή καθημερινότητά τους, κάνοντας κάθε είδους πολιτική προσέγγιση. Μη ανήκοντας σε αυτούς η παρέα μας, όπως και πολλές άλλες, όπως αποδείχτηκε στην πορεία, ήμασταν καλεσμένοι σε ένα συνοικιακό μαγαζάκι για να ακούσουμε φίλους να παίζουν μουσική. Είναι δύσκολοι καιροί και προτιμήσαμε λοιπόν να μείνουμε εδώ, στην γειτονιά, καθώς θα ήταν και πιο φτηνά. Έτσι λοιπόν, διασχίζοντας την Δεκελείας φτάνουμε στο μαγαζί, έτσι όπως είχαμε υποσχεθεί στους φίλους μας πως θα είμαστε εκεί. Στην πόρτα, όμως, η ομορφιά και ο αυθορμητισμός της βραδιάς έπαψε να υπάρχει. Την θέση τους πήραν το συμφέρον και η καιροσκοπία, όταν με διακριτικό πάντα τρόπο «κάποιοι» με αυτοκόλλητα στα πολιτικά τους ρούχα, θέλησαν να φέρουν κάτι νέο στη γειτονιά με ένα αρκετά νέο και πρωτότυπο τρόπο – προσφέροντας ένα ποτό με αντάλλαγμα τα προσωπικά μας στοιχεία. Και τίθεται το εξής ερώτημα: εφόσον δεχτείς, αρκεί να πεις στον εαυτό σου ότι «Θα το δεχτώ, αλλά δεν τους ψηφίζω»; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα συνδέεται άρρηκτα και με το πολιτικό σύστημα που θέλουμε να εφαρμοστεί. Όχι, δεν αρκεί. Και πηγαίνοντας ένα βήμα πίσω, κατά πόσο η πολιτική σου συνείδηση θα εναντιωθεί της κερδοσκοπικής φωνάζοντας «όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω». Πίνοντας, λοιπόν, από το δικό μου πληρωμένο ποτό, πίνω στην υγειά αυτού του πολιτικού συστήματος. Στην υγειά αυτών που σε δύσκολους καιρούςνομίζουν πως η ψήφος εξαγοράζεται έτσι φτηνά, αυτών που έχουν υποσχεθεί στους δημότες. Σας έχω νέα: οι νέοι δεν πάνε απαραίτητα με το νέο, όπως γράφτηκε σε τοπική εφημερίδα με αφορμή εκείνο το βράδυ. Διαφωνώ καθέτως με τους ορίζοντες σας. Οι νέοι απεχθάνονται τα πολιτικά σας και πέραν αυτών οι τακτικές σας έχουν και αυτές πολυφορεθεί. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να σας χαρακτηρίσει κάποιος ως νέους είναι γιατί πράττετε σαν φοιτητικά παραταξιακά παράσιτα. Εσείς τα κομματόσκυλα, τα ποτά-σημειώσεις σας και εγώ φοιτητής που σας αρνούμαι. Για αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Άθελα μου έκανα βουτιά εκείνο το βράδυ στην πραγματικότητα και στο κενό πολιτικό σας σύστημα.

3.14

Ένα από τα στοιχεία που καθιστούν το ποδόσφαιρο τόσο λαοφιλές είναι οι παραδοσιακές εχθρότητες ανάμεσα στις ομάδες, οι οποίες μπορεί να οφείλονται σε διάφορους λόγους, όπως η γεωγραφική θέση τους. Πράγματι, πολύ συχνά ομάδες που προέρχονται από την ίδια πόλη αναπτύσσουν μεταξύ τους έναν υπέρμετρο ανταγωνισμό, όπως λόγου χάριν η Έβερτον και η Λίβερπουλ στην Αγγλία. Άλλες φορές, σπανιότερα σαφώς, η θρησκεία αποτελεί τη γενεσιουργό δύναμη τέτοιων αντιπαλοτήτων. Παροιμιώδης είναι η κόντρα ανάμεσα στη Σέλτικ και τους Ρέιντζερς στη Σκωτία, η οποία βρίσκεται σε πλήρη συνάρτηση με το υφιστάμενο μίσος ανάμεσα σε προτεστάντες και καθολικούς στην χώρα.

Εντούτοις, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο βρίθει παραδειγμάτων, στα οποία η πολιτική αποτέλεσε την αιτία που πυροδότησε τη δημιουργία τέτοιων εχθροτήτων. Στην τελευταία αυτή κατηγορία, υπάγεται και ο αγώνας ανάμεσα στην Λιβόρνο και την Λάτσιο, ο οποίος αν και δε δρέπει δάφνες ποιότητας κάθε φορά, καθώς υστερεί στον τομέα αυτό των παραδοσιακών ντέρμπι της γείτονος, αποτελεί ένα από τα ποδοσφαιρικά γεγονότα της χρονιάς στην Ιταλία.

Οι οπαδοί λοιπόν της Λάτσιο, πιστοί στο πρότυπό τους Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος άλλωστε ήταν και ο ίδιος οπαδός της, στην συντριπτική τους πλειονότητα είναι φασίστες, πράγμα λογικό αν αναλογιστούμε πως το πλήρες όνομα της ομάδας είναι S.S. Lazio. Αντίθετα, οι Λιβορνέζοι είναι γνωστοί για τα αριστερά φρονήματά τους, με τους οπαδούς τους να θεωρούνται από τους πιο πολιτικοποιημένους παγκοσμίως με πάμπολλες δράσεις που άπτονται του αντιφασιστικού και εν γένει του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Ενδεικτικά, θ’ αναφέρουμε πως οι Brigate Autonome Livornesi 99 έχουν αδελφοποιηθεί με τους οπαδούς της γαλλικής Μαρσέιγ αλλά και της ΑΕΚ, σε μία ιδιότυπη οπαδική συμμαχία, η οποία συνήφθη βασιζόμενη στα πολιτικά φρονήματά τους.

Όπως καθίσταται εύκολα αντιληπτό, ο αγώνας αυτός μαγνητίζει τα βλέμματα όχι λόγω των τεκταινομένων μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου αλλά λόγω «της μπάλας» που παίζεται εκτός αυτού. Ουκ ολίγες φορές, έχουν σημειωθεί εντάσεις εντός κι εκτός γηπέδου, μεταξύ παικτών ακόμα και οπαδών. Επί παραδείγματι, ο Πάολο Ντι Κάνιο, παίχτης της Λάτσιο γνωστός για τις φασιστικές του πεποιθήσεις, σ’ έναν αγώνα στο Λιβόρνο, χαιρέτησε ναζιστικά προς τέρψιν των φασιστικών βδελυγμάτων που απαρτίζουν την κερκίδα της Λάτσιο, προκαλώντας σύρραξη στις κερκίδες, ενώ παρ’ ολίγον αυτή να γενικευθεί και στον αγωνιστικό χώρο. Για την ιστορία, θα επισημανθεί πως η ιταλική ομοσπονδία του επέβαλε την ποινή-χάδι των 7.000 ευρώ.

Σε κάθε αγώνα ανάμεσα στην Λάτσιο και την Λιβόρνο δεν συγκρούονται απλά δύο ομάδες, αλλά και δύο πολιτικά ρεύματα. Από τη μία οι Λατσιάλι που ονειρεύονται μία Ιταλία, αλλά και έναν κόσμο, δομημένο βάσει των οραμάτων του Μουσολίνι, κι απ’ την άλλη οι Λιβορνέζοι, οι οποίοι οραματίζονται και αγωνίζονται για μία άλλη κοινωνία. Ως εκ τούτου, κατανοούμε πως είναι λογικό να γίνεται μάχη εντός του γηπέδου, καθώς το διακύβευμα δεν είναι απλώς οι τρεις βαθμοί της νίκης.

Για το τυπικό, ο φετινός αγώνας Λιβόρνο-Λάτσιο πραγματοποιήθηκε στην Τοσκάνη την 27η Απριλίου. Οι Ρωμαίοι πήραν την νίκη με 0-2, αποτέλεσμα που –κατά πάσα πιθανότητα– θ’ αποδειχθεί καταδικαστικό για την Λιβόρνο, η οποία ετοιμάζεται ν’ αποχαιρετήσει την πρώτη κατηγορία. Μολαταύτα, μπορεί να ηττήθηκε η Λιβόρνο από τους φασίστες μέσα στο γήπεδο, ο αγώνας όμως για το τσάκισμα του φασισμού συνεχίζεται και μάλιστα καθίσταται πιο επιτακτικός από ποτέ.

ΟΕ

Την ελληνική εκδοχή του Γκουαντάναμο επιχειρεί να εισάγει το νομοσχέδιο που έδωσε στη δημοσιότητα στις 17 Μαρτίου το υπουργείο Δικαιοσύνης με τον τίτλο «Ρυθμίσεις Ποινικού και Σωφρονιστικού Δικαίου και άλλες διατάξεις». Με το εν λόγω νομοσχέδιο οι φυλακές κατατάσσονται πλέον σε τρεις κατηγορίες: Α, Β και Γ. Στην πρώτη κατηγορία θα συνεχίζουν να κρατούνται οι υπόδικοι για χρέη, ενώ προστίθενται οι κρατούμενοι που κατηγορούνται για «εγκλήματα κατά της περιουσίας και ιδιοκτησίας που έχουν τελεσθεί χωρίς βία ή απειλή». Στη δεύτερη κατηγορία (Β) θα κρατούνται οι υπόλοιποι κρατούμενοι, ενώ στην τρίτη κατηγορία, στις φυλακές τύπου Γ, θα κρατούνται α) όσοι έχουν καταδικαστεί ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε οργανώσεις ένοπλης αντιβίας, β) οι κρατούμενοι που κρίνονται επικίνδυνοι για τη «δημόσια ασφάλεια της χώρας και τη δημόσια τάξη» και γ) οι κρινόμενοι ως επικίνδυνοι κρατούμενοι των φυλακών τύπου Α και Β, εφόσον έχουν καταδικαστεί ή απειλούνται με ποινές ισόβιας ή πρόσκαιρης κάθειρξης. Η αρχική κράτηση στις φυλακές τύπου Γ για την πρώτη κατηγορία θα έχει δεκαετή διάρκεια που μπορεί να ανανεώνεται ανά δύο χρόνια, ενώ για τους υπόλοιπους κρατούμενους η αρχική κράτηση ορίζεται στα τέσσερα χρόνια με επανεξέταση της κράτησής τους, επίσης ανά διετία. Τμήματα τύπου Γ προβλέπεται να δημιουργηθούν και στις φυλακές τύπου Α και Β. Στις φυλακές τύπου Γ, θα εφαρμόζεται ξεχωριστός εσωτερικός κανονισμός στον οποίο θα υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί στην αλληλογραφία, το χρόνο προαυλισμού, τα επισκεπτήρια, την τηλεφωνική επικοινωνία, ενώ οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι δε θα δικαιούνται άδειες, οι οποίες καταργούνται εντελώς. Τέλος, με νέα διάταξη προβλέπεται η ειδική συγκρότηση σώματος της Αστυνομίας, η οποία αναλαμβάνει όχι μόνο την εξωτερική φρούρηση των φυλακών τύπου Γ, αλλά θα μπορεί να επεμβαίνει και στο εσωτερικό της φυλακής, έπειτα από απόφαση του Διευθυντή.

Απέναντι σε αυτό το έκτρωμα που προορίζεται να κατατεθεί στη Βουλή -μετά τις ευρωεκλογές- με σκοπό να γίνει νόμος του κράτους, οι πρώτες αντιδράσεις ήρθαν από τους κρατούμενους των φυλακών, οι οποίοι σε κείμενο που απέστειλαν στον Τύπο αναφέρουν: «Οι άδειες και οι αναστολές είναι το μοναδικό μέτρο που προσπαθεί να ισορροπήσει αυτήν την νομική εξόντωση. Τώρα με κόψιμο των αδειών στην πλειοψηφία των κρατουμένων (καθώς ο καθένας μας μπορεί να θεωρηθεί «επικίνδυνος» και να ονομαστεί κρατούμενος τύπου Γ) το σύστημα δημιουργεί ανθρώπους δίχως ελπίδα. Έτσι, οι φυλακές γίνονται εργοστάσιο αναπαραγωγής του εγκλήματος καθώς ο κρατούμενος δεν έχει τίποτε να χάσει γιατί τα έχει χάσει όλα. Ο κατ’ επίφαση σωφρονισμός τους γίνεται μια εκδικητική τιμωρία. Παράλληλα, με τις συνεχείς εφόδους των ΕΚΑΜ, οι φυλακές γίνονται πεδίο εξάσκησης της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Επίσης, γίνεται πλέον απόλυτη η εξουσία του εκάστοτε Εισαγγελέα της φυλακής που ούτε καν γνωρίζει τους κρατούμενους, οι οποίοι γι’ αυτόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά αριθμημένος φάκελος ξεχασμένος στο συρτάρι του γραφείου του». Οι κρατούμενοι σε όλες τις φυλακές ενώνουμε την φωνή μας και διεκδικούμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά μας».

Δυναμική απάντηση απέναντι στην απομόνωση των κρατούμενων και την αυξανόμενη καταστολή έδωσαν και οι «απέξω», όπως και πριν από έντεκα χρόνια, όταν πάλι επιχειρήθηκε να δημιουργηθούν λευκά κελιά στη φυλακή της Λάρισας που τότε προορίζονταν για τους καταδικασθέντες ως μέλη της ΕΟ 17Ν. Σήμερα, φημολογείται έντονα ότι η φυλακή του Δομοκού προορίζεται να αποτελέσει τμήμα κράτησης τύπου Γ. Ετσι λοιπόν, την Κυριακή 6 Απρίλη διοργανώθηκε πορεία διαμαρτυρίας με τη συμμετοχή περισσότερων των χιλίων ατόμων ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης η οποία κατευθύνθηκε στη φυλακή του Δομοκού, όπου η αστυνομία είχε απαγορεύσει την προσέγγιση και απώθησε βίαια τους διαδηλωτές που επιχείρησαν να ενώσουν τις φωνές τους με αυτές των κρατούμενων.

Οι κοινοί αγώνες -μέσα και έξω από τις φυλακές- είναι ο μόνος δρόμος για να σταματήσει η επιχειρούμενη σωματική και ψυχική εξόντωση των κρατούμενων, είναι η μόνη ελπίδα για να αντισταθούμε στη βαρβαρότητα που μας επιβάλλουν. Ο δίκαιος αγώνας των κρατούμενων χρειάζεται να μπολιαστεί με την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Γιατί αυτός είναι άλλωστε και ο πιο μεγάλος φόβος των κυρίαρχων ,καθώς ξέρουν πως «όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είν’ αληταριό κι όλο θα δραπετεύει…».

Χ.Π.

Δεν πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε χέρι με χέρι στους δρόμους της γειτονιάς μας, παρόλα αυτά ο χώρος της Στρούγκας συνεχίζει δυναμικά και δραστήρια να φιλοξενεί και να οργανώνει εκδηλώσεις παραμένοντας πάντα ανοιχτός στον κόσμο. Με ένα διήμερο εξοντωτικών εργασιών, με κινηματογραφικές προβολές, με θεατρικές παραστάσεις, με συναυλίες, με τα γνωστά μας παιδικά εργαστήρια, με δρομίσιες παραστάσεις τσίρκου, ξεπεράσαμε ακόμα και την θερμοκρασία της πυρετώδους προεκλογικής προετοιμασίας των ημερών.

τη στήλη επιμελήθηκε η ε.

Εορταστικό διήμερο γενεθλίων
5 Χρόνια συνεχούς προσπάθειας και συνεπούς παρουσίας γιόρτασε φέτος η Στρούγκα και ποιος άλλος τρόπος θα ήταν καλύτερος να γίνει αν όχι… οι εργασίες βελτίωσης! Από νωρίς το πρωί και τις δύο ημέρες του τελευταίου Σαββατοκύριακου του Μαρτίου, 29 & 30, κόσμος μαζεύτηκε στον χώρο έτοιμος για σκληρές εργασίες! Όρεξη υπήρχε περισσή και έτσι μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν σοβαρές βελτιώσεις, εμφανείς στους παρατηρητικούς, όπως το βάψιμο ολόκληρης της πρόσοψης· βέβαια υπάρχουν αρκετές να γίνουν ακόμα. Φυσικά μετά το πέρας της δουλειάς ακολούθησε και τις δύο μέρες συλλογική κουζίνα και γλέντι με φίλους που κράτησε μέχρι αργά μαζί με τους μουσικούς του Κοινωνικού Ωδείου Καλλιθέας που πρόθυμα δέχτηκαν να μας κρατήσουν μελωδική συντροφιά.

Παιδικό εργαστήρι
Κυριακή 6 Απρίλη πρωί και ο χώρος της Στρούγκας ανοίγει τις πόρτες του για να φιλοξενήσει μια ιδιαίτερη παράσταση από το Θέατρο Μαριονέτας «Ανταμαπανταχού» για τους φανατικούς μας φίλους. Το όνειρο της μικρής μας χορεύτριας να δώσει μια παράσταση χορού γίνεται πραγματικότητα ξεπερνώντας όλα τα τεχνικά και υλικά εμπόδια με τη βοήθεια δυο ταξιδευτών με όχημα μια μικρή ομπρέλα στην παράσταση «Κουκλοποιήματα στου χορού τα βήματα». Όμορφα σκηνικά και μουσική μάγεψαν τα παιδιά που συμμετείχαν ενεργά και εμψύχωναν κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Πρωτομαγιά: Cirko Cachivache
Παραμονή εργατικής Πρωτομαγιάς και η Στρούγκα επιλέγει να δώσει τη δική της απάντηση στο τσίρκο των ημερών με ένα αληθινό τσίρκο, το Τσίρκο Κατσιβάτσε! Ενώ λοιπόν κόσμος της γειτονιάς και όχι μόνο από νωρίς το απόγευμα κάνει βόλτες στο καθιερωμένο πρωτομαγιάτικο πανηγύρι της πόλης σκαλώνει, και εύλογα, στα απίστευτα ζογκλερικά κόλπα και στα ριψοκίνδυνα ακροβατικά που επιχειρούν με απόλυτη επιτυχία οι κλόουν του τσίρκου μας, σκορπώντας ενθουσιασμό και κόβοντας την ανάσα τόσο στους μικρούς κύριους και κυρίες που εντυπωσιάστηκαν από το θέαμα όσο και σε όλους εμάς τους μεγαλύτερους. Σχοινοβασία, χρωματιστές κορίνες στον αέρα, μονόροδα ποδήλατα αλλά και ζωντανή μουσική συνέθεσαν μια μαγευτική παράσταση που σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστη.
Παιδικό Πρωτομαγιάτικο Εργαστήρι
Δυναμικό ήταν και φέτος το μήνυμα του παιδικού εργαστηρίου της Στρούγκας. Οι μικροί αγωνιστές είχαν ως σημείο συνάντησης τον χώρο της Στρούγκας και η ώρα του ραντεβού ήταν απογευματινή. Με την άφιξη των πρώτων ξεκίνησε η δημιουργία του πανό, παραμένοντας πάντα στο κλίμα της ημέρας. Το διαφορετικό αυτό εγχείρημα εντύπωνε τις πρώτες σκέψεις, εικόνες, γεύσεις και μυρωδιές των παιδιών για το καλοκαίρι που πλησιάζει σιγά-σιγά. Αφού λοιπόν το πανό υψώθηκε πανηγυρικά, τα παιδιά έφτιαξαν ένα δέντρο με τα αποτυπώματα τους, παρακαταθήκη, και σ’ αυτήν την Εργατική Πρωτομαγιά.

Θεατρική παράσταση
Για άλλη μια φορά, η γνωστή και αγαπημένη σε όλους μας καλλιτεχνική κολεκτίβα «Τσιριτσάντσουλες» επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος την Παρασκευή 9 Μαΐου μετά την δύση του ηλίου με την «Tραγεδία ὀνομασμένη Ἰφιγενεία τοῦ Πέτρου Κατσαΐτη, συντεθεῖσα ἐν ἔτει 1720 ἐν Κεφαλληνίᾳ». Πολύς κόσμος της γειτονιάς και όχι μόνο μαζεύτηκε ακόμη μια φορά για να παρακολουθήσει μια δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή. Τα εγκαίνια της εξωτερικής πίσω αυλής μας για φέτος έγιναν με το καλύτερο δυνατό τρόπο! Πολύ γέλιο χάρισε στο κοινό η διασκευή της κλασικής τραγωδίας του πιο σύγχρονου σε τρόπο γραφής τραγικού ποιητή, Ευριπίδη, «Ἰφιγένεια ἐν Αὐλίδι» κρατώντας την θεματολογία και αλλάζοντας το ύφος. Αν κάνατε το λάθος και δεν ήρθατε, μην το χάσετε όπου τύχει να το ξανασυναντήσετε.

Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης
Σταθερές και συνεχόμενες είναι οι εκφράσεις αλληλεγγύης με κάθε τρόπο απέναντι σε συντρόφους, έτσι γι’ ακόμη μια φορά ο χωρος της Στρούγκας φιλοξένησε πρωτοβουλία οικονομικής στήριξης για ιατρικά έξοδα φίλου μας. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε με επιτυχία. Τα Τοξικά Απόβλητα μαζί με τους Duoyu έδωσαν ένταση και ζωντάνια στο βράδυ μας.

Cine Strouga
Οι επιλογές της κινηματογραφικής ομάδας και αυτή τη φορά ήταν ξεχωριστές. Η προσέλευση του κόσμου ήταν περιορισμένη, αλλά μην αγχώνεστε γιατί… ανοίγει το θερινό σινεμά και φέτος στην ανθισμένη μας εξωτερική αυλή!
Τέσσερις προβολές πραγματοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα ξεκινώντας με το «ο Θάνατος του γραφειοκράτη» ,μια ασπρόμαυρη κουβανέζικη κωμωδία του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα την Κυριακή 13/4. Έπειτα και για τρεις συνεχόμενες Κυριακές μεταφερθήκαμε στις φυλακές του Καραντίρου της Βραζιλίας («Carandiru»), του Γκουαντάναμο («Ο δρόμος για το Γκουαντάναμο»), αλλά και της Ζαμόρα («Celda 211») στην Ισπανία, μιας και το θέμα των σωφρονιστικών ιδρυμάτων και των αλλαγών στην λειτουργία τους κατέχουν υψηλή θέση στην πολιτική ατζέντα. Διαβάστε πιο αναλυτικά ακριβώς από κάτω!

Προσεχώς
• Ανοίγει το θερινό Cine Strouga: ο καιρός ζέστανε, η αυλή μας άνθισε, καιρός να βγούμε έξω! Το επόμενο διάστημα αναζητήστε αφίσες στην πόλη μας με τις προσεχείς ταινίες. Ετοιμάζονται εκπλήξεις!
• Πέμπτη 22 Μαΐου στις 9 μμ: Θεατρική παράσταση από την ομάδα Πείραγμα «Μάμα Τόνι», της Φράνκα Ράμε.
• 1 Ιουνίου στις 12: Χαριστικό Παζάρι & Παιδικό Εργαστήρι – Κουκλοθέατρο από την ομάδα Καραμπόλα «Ένας δράκος στην κάλτσα μου».
• 8 Ιουνίου στις 12: Παιδικό Εργαστήρι: Κυνήγι κρυμμένου θησαυρού στο Άλσος μας. Θα ακολουθήσει πικ νικ!
• 15 Ιουνίου στις 9 μμ: Προβολή του ντοκιμαντέρ «Παλικάρι», των Νίκου Βεντούρα και Λαμπρινής Θωμά. Η ταινία πραγματεύεται τη δολοφονία του Έλληνα μετανάστη συνδικαλιστή των αρχών του 20ου αιώνα στις ΗΠΑ Λούη Τίκα. Θα παραβρεθούν συντελεστές της ταινίας.