Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ: 14 στρατιώτες του γαλλικού στρατού κατηγορούνται για βιασμό παιδιών στην Κεντρική Αφρική. Σε έκθεση των Ηνωμένων Εθνών αναφέρονται περιστατικά βιασμού παιδιών στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Μπανγκουί το διάστημα Δεκεμβρίου 2013-Ιουνίου 2014. Την ίδια κατηγορία αντιμετωπίζουν και τρεις στρατιώτες του Τσαντ και δύο της Ισημερινής Γουινέας. Φαίνεται ότι το επάγγελμα του νόμιμου δολοφόνου σού δίνει την ευκαιρία να χάσεις εντελώς και την ανθρωπιά σου.

ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΠΟΥ ΓΕΡΝΟΥΝ; Μη νομίζετε ότι μόνο σ’ εμάς πουλάνε άχρηστο στρατιωτικό εξοπλισμό. Το περίφημο αυτόματο τουφέκι G36 (κατασκευής Heckler und Koch) της γερμανικής Μπούντεσβερ παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα στην παρατεταμένη χρήση κατά ριπάς. Αν και τα προβλήματα είναι γνωστά εδώ και χρόνια, μόλις τώρα έγινε θέμα μιας σχετικής κοινοβουλευτικής επιτροπής. Περιέργως, όμως, η επιτροπή δεν ασχολείται με τον υπεύθυνο για την αγορά του G36 Φόλκερ Ρίχε. Τι; Νομίζετε ότι εδώ μυρίζει διαφθορά; Ήμαρτον! Είναι δυνατό στη Γερμανία τέτοιο πράγμα;

Η ΑΥΣΤΡΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ: Με το ζόρι φτιάχνεται στην Ελλάδα το σύμφωνο συμβίωσης που συμπεριλαμβάνει και τα ομόφυλα ζευγάρια. Μεγαλύτερο εμπόδιο είναι –όπως φαντάζεστε– η ορθόδοξη εκκλησία που φοβάται ότι μετά την «ομοφυλοφιλική συμβίωση» θα προχωρούμε και στην «ομοφυλοφιλική οικογένεια». Μακάρι… Μήπως θα βοηθούσε αν υιοθετούσαμε την ιδέα της Βιέννης; Εκεί τα φανάρια δε δείχνουν τον «Σταμάτη» και τον «Γρηγόρη», αλλά ζευγάρια που περιμένουν ή διασχίζουν τον δρόμο. Διακρίσεις δεν κάνουν: Τα φανάρια απεικονίζουν από γκέι ή λεσβίες μέχρι στρέιτ ζευγάρια!

ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ: Απ’ τη μια, αλλάζουν το Σύνταγμα, έτσι ώστε να επιτρέπεται ο γάμος (όχι απλώς σύμφωνα συμβίωσης) μεταξύ ομοφυλόφιλων. Σχετικό δημοψήφισμα πέρασε στην (Kαθολική!) χώρα με 62,1%. Απ’ την άλλη, απαγορεύονται αυστηρά οι αμβλώσεις. Με γνωστή συνέπεια όχι μόνο να στιγματίζονται ως εγκληματίες κορίτσια και γυναίκες που παίρνουν τη δύσκολη απόφαση μιας άμβλωσης, αλλά να κινδυνεύουν και οι ζωές αυτών που αδυνατούν να πληρώσουν το κόστος μιας επέμβασης στο εξωτερικό και αναγκάζονται να πάνε στους κομπογιαννίτες. Κατά τ’ άλλα ζούμε στον 21ο αιώνα…

ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ: Με νόμο η τοπική κυβέρνηση της Ανδαλουσίας απαγόρευσε τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας για τρία χρόνια. Με πρωτοβουλία της ισπανικής κυβέρνησης, το συνταγματικό δικαστήριο ακύρωσε αυτόν το νόμο, ανοίγοντας δρόμο στις τράπεζες να κατασχέσουν σπίτια. Αν διαβάσετε Ελλάδα αντί Ανδαλουσία και Τρόικα (δηλαδή πολιτικούς εκπροσώπους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου) αντί Ισπανία, σας φαίνεται γνώριμο;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΕΑ ΚΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΕΙΟ ΣΤΟ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ: Περίπου δυο χρόνια μετά το «ατύχημα» που κόστισε τις ζωές παραπάνω από 1.100 εργαζομένων, μαζεύτηκαν επιτέλους τα 30 εκατ. ευρώ για την αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων από τις πολυεθνικές που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την ασφάλεια (και την αξιοπρεπή πληρωμή) των εργατών, κοιτάζοντας μόνο τα κέρδη τους. (Μπορείς να έχεις ή το ένα ή το άλλο, και τα δύο μαζί δεν πάνε, έτσι είναι ο καπιταλισμός…) Ταυτόχρονα, διώκονται 41 άτομα, ανάμεσά τους κι ο ιδιοκτήτης της φάμπρικας, για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Αν καταδικαστούν μπορεί να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στην φυλακή. Μέχρι εδώ καλά. Μόνο που γενικότερα τα πράγματα δεν άλλαξαν αφού τέτοια «ατυχήματα» συνεχίζονται. Π.χ. τον Ιούνιο κάηκε άλλο ένα κλωστοϋφαντουργείο, ευτυχώς χωρίς να χάσει κανείς τη ζωή του.

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΚΑΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Και πρωτόγνωρο για ένα κόσμο που έχει συνηθίσει να σκέφτεται μόνο τα δικά του – το Όσλο αποκτά καινούργια εθνική οδό. Όχι όμως για τα αυτοκίνητα αλλά για τους μπούμπουρες! Επειδή αυτά τα χαριτωμένα πλασματάκια απειλούνται με εξαφάνιση, τοποθετούνται μεγάλες γλάστρες κάθε 250 μέτρα ώστε να μπορούν οι, άγριες και μη, μέλισσες να βρουν εύκολα το δρόμο πρασίνου από τη νότια προς τη βόρεια πλευρά της πρωτεύουσάς της. Όποιος έχει ταράτσα στο Μελισσόδρομο ζητείται να συμμετέχει με δικές του ζαρντινιέρες. Δεν είναι μόνο πολύ χρήσιμο για το κρίσιμο έργο που παράγουν αυτά τα έντομα στη γονιμοποίηση των φυτών. Θα δείχνει κι ωραίο στο Google Earth.

Η διεθνίστρια

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι φ. 12, καλοκαίρι 2015

Το Χαμπέρι είναι μια εφημερίδα για τη Νέα Φιλαδέλφεια, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε στρέφουμε το βλέμμα και σε άλλες γειτονιές, όπου συλλογικότητες ανθρώπων ενεργούν για τη δημιουργία συνθηκών ανατροπής της κυρίαρχης κατάστασης, προκειμένου ν’ αντλήσουμε τα παραδείγματά μας.

Το Αιγάλεω, η παλιά εργατική γειτονιά που δομήθηκε αρχικά γύρω από το εργοστάσιο του Πυριτιδοποιείου, τα τελευταία χρόνια αλλάζει ριζικά. Η έλευση του μετρό το μεταμόρφωσε σε θύλακα εμπορικών δραστηριοτήτων, όπου συναντιούνται μεγάλα καταστήματα αλυσίδων λιανικής (IKEA, Media Markt κ.ά.) και καταστήματα εστίασης με πολλά τετραγωνικά τραπεζοκαθισμάτων. Η περιοχή ζει σήμερα ανάλογες προκλήσεις μ’ αυτές που ζούμε εδώ, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στο Αιγάλεω εδώ και χρόνια δραστηριοποιείται μια συλλογικότητα ανθρώπων γύρω από την κατάληψη «Σινιάλο». Μέσα απ’ αυτή ξεπήδησε το καλοκαίρι του 2014 η ομάδα Carex Flacca και το ομώνυμο έντυπο, που μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει τρία πολυσέλιδα τεύχη.

Τι σημαίνει Carex flacca; Πρόκειται για την επιστημονική ονομασία ενός είδους χορταριού – του ταπεινού εκείνου αυτοφυούς χορταριού που συναντάμε σε κάθε απρόσμενη γωνιά της μητρόπολης: στις ρωγμές του τσιμέντου, ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων, στις στέγες των σπιτιών κι αλλού. Για τους κυρίαρχους, το χορτάρι αυτό είναι παράσιτο γιατί φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν, είναι όμως ανθεκτικό κι επιβιώνει κάτω από αντίξοες συνθήκες, ακόμη και σ’ εξαιρετικά άνυδρο περιβάλλον, όπως αυτό της βαλκανικής μητρόπολης της Αθήνας.

Το Carex Flacca δεν είναι απλώς άλλο ένα έντυπο δρόμου με αναφορές στο χώρο του ανταγωνιστικού κινήματος (υπάρχουν πολλά τέτοια: το μακρόβιο Στα Ίσια των Πατησίων, τα πιο πρόσφατα Ψιλά γράμματα της Νέας Σμύρνης κ.ά.)· δεν είναι μια τοπική εφημερίδα όπως το Χαμπέρι· δεν είναι ένα θεωρητικό έντυπο για την πόλη και την κατοικία, όπως το Κομπρεσέρ. Το Carex Flacca εγκαινιάζει ένα νέο είδος εντύπου, όπου η θεωρία κι η ανάλυση για τα ζητήματα του χώρου συναντιέται ομαλά με την πράξη σ’ ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό πλαίσιο, χωρίς να την επικαθορίζει, αλλά ούτε να την αφήνει να συμβαίνει δίχως παράλληλο στοχασμό.

Το Carex Flacca ξεχωρίζει διότι η αιτία της ύπαρξής του δεν είναι θεωρητική και η χρησιμότητα των άρθρων που δημοσιεύει δεν είναι ακαδημαϊκή. Όταν το ξεφυλλίσει κανείς καταλαβαίνει ότι η ομάδα που το συντάσσει χρειάστηκε κάποια στιγμή να εξηγήσει με συνεκτικό τρόπο τι ήταν αυτό που συνέβαινε στο Αιγάλεω και επηρέαζε τις ζωές όλων των κατοίκων του και το έντυπο είναι αποτέλεσμα μιας συνεχιζόμενης διαδικασίας κατανόησης αλλά και παρέμβασης στα κοινά. Πώς αλλιώς να επιτευχθεί αυτό, παρά με το ρίζωμα της ομάδας και του εντύπου στις γειτονιές; Η ομάδα Carex Flacca αντιλαμβάνεται την πόλη ως «προβολή της κοινωνίας πάνω στο έδαφος», ως «τον τόπο επιθυμίας και τον τόπο των επαναστάσεων», σύμφωνα με τα λόγια του Ανρί Λεφέβρ που η ίδια επικαλείται. Όπως διαβάζουμε σ’ ένα κείμενο του πρώτου τεύχους (καλοκαίρι 2014): «Διαβάζουμε το τοπίο με τους δικούς μας τρόπους. Δεν υπερασπιζόμαστε τη διατήρηση κάθε δημόσιου χώρου ως έχει. Υπερασπιζόμαστε τις δυνατότητες που ακόμη εμπεριέχει. Είναι ζήτημα ελέγχου της κοινωνικότητας, της φιλίας, του έρωτα, της σχέσης και της κατανομής της ενέργειάς τους σε προκαθορισμένες διόδους απόσβεσης και αποσυμπίεσης. Σε πεδία διαχωρισμένων δυνατοτήτων: θέατρο εδώ, μπάλα εκεί, πατίνι εδώ, καφέ εκεί, εξέγερση παντού».

Έτσι στα τρία μέχρι σήμερα τεύχη του βρίσκουμε μεταξύ άλλων πλούσια αιγαλιώτικη αρθρογραφία και όχι μόνο: κείμενα για το δημόσιο χώρο στην πόλη και την εμπορευματοποίηση, χαρτογραφικές αποτυπώσεις των σημερινών οικονομικών δραστηριοτήτων της περιοχής, μια ψυχογεωγραφική περιπλάνηση στην υποβαθμισμένη γειτονιά του Αγίου Σπυρίδωνα, κείμενα για τις διεκδικήσεις γύρω από το Μπαρουτάδικο και το Πατινάζ, αλλά και για τη Μύκονο και τις γειτονικές της Δήλο και Ρήνεια, για το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, για τους Ρομά του Χαλανδρίου, κείμενα για την ιστορία του αστεακού φαινομένου, για τον παραλογισμό της ταχύτητας στις μεταφορές που καταργεί την έννοια του ταξιδιώτη, για το Μπάουχαους, και βέβαια για τις επιπτώσεις του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας-Αττικής στη Νέα Φιλαδέλφεια…

Το Carex Flacca είναι μια ευτυχής έντυπη στιγμή που αποτυπώνει τη σοβαρή ενασχόληση των συντακτών του με τα ζητήματα του χώρου στο σημερινό Αιγάλεω, εκεί δηλαδή που κατοικούν και δραστηριοποιούνται πολιτικά. Ο πλούτος των ιδεών που καταγράφεται στις πεπερασμένες σελίδες του μας υποψιάζει για τις απεριόριστες γόνιμες ιδέες που θα τριγυρίζουν στα μυαλά και τα στόματα των συντακτών και συντακτριών του. Πρόσφατα, η ομάδα Carex Flacca άρχισε να διοργανώνει μικρές εκδηλώσεις, όπως κινηματογραφικές προβολές, σε διάσπαρτες –όχι κεντρικές– πλατείες της πόλης, προκειμένου να δημιουργήσει διαύλους επικοινωνίας με τους κατοίκους των πιο απομακρυσμένων γειτονιών του Αιγάλεω. Με αυτόν τον τρόπο πραγματοποιείται επίσης η διανομή του εντύπου με στοχευμένο τρόπο. Μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα είναι αρκετά ενθαρρυντικά.
Μήπως να εγκαταλείψουμε τη Νέα Φιλαδέλφεια και να μετακομίσουμε στα δυτικά προάστια, όπως εξάλλου μας παρακινούν ορισμένοι, εδώ κι ενάμιση περίπου χρόνο; Μάλλον όχι: αν κι ο πειρασμός είναι μεγάλος, η γνήσια ανάγνωση του Carex Flacca δε σε οδηγεί να εγκαταλείψεις μάχες, αλλά να εξοπλιστείς καλύτερα για να τις διεξάγεις. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, η συνέχιση της έκδοσής του θα παραμείνει πολύτιμος αρωγός, αλλά και πηγή έμπνευσης· στο τρίτο τεύχος του, το Carex Flacca μάς υπενθυμίζει ένα διάλογο μεταξύ του βασιλιά Κρέοντα και του τραγικού Αίμονα, από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή:

ΚΡΕΟΝΤΑΣ: Η πόλη θα μου πει τι πρέπει να προστάζω;
ΑΙΜΟΝΑΣ: Βλέπεις πως τούτο το ‘πες σαν πολύ παιδί;
ΚΡΕΟΝΤΑΣ: Ποιος άλλος από μένα πρέπει την πόλη αυτή να κυβερνά;
ΑΙΜΟΝΑΣ: Μα δεν υπάρχει πόλη κτήμα να ‘ναι ενός ανθρώπου.
ΚΡΕΟΝΤΑΣ: Ώστε στον άρχοντά της δεν ανήκει η πόλη;
ΑΙΜΟΝΑΣ: Μιαν άδεια πόλη ωραία θα κυβερνούσες…

Το Carex Flacca διακινείται χέρι με χέρι, χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά και στη Νέα Φιλαδέλφεια μπορείτε να το βρείτε στην κατάληψη της Στρούγκας.

π.

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι φ. 12, καλοκαίρι 2015

Το “αναπτυξιακό” μοντέλο της Νέας Φιλαδέλφειας και τα όριά του

Στο πρώτο φύλλο του Χαμπεριού, το Μάη του 2013, γράφαμε για τα καταστήματα εστίασης που πληθαίνουν στο κέντρο της Νέας Φιλαδέλφειας και για τη σκοτεινή όψη της «ανάπτυξης» αυτής, την εκμετάλλευση των εργαζόμενων δηλαδή.

Το ρεπορτάζ παραμένει επίκαιρο· από τότε μόνο η ένταση του φαινομένου έχει αλλάξει. Τα 71 μαγαζιά με τραπεζοκαθίσματα που είχαμε μετρήσει μέσα στο δακτύλιο που ορίζουν οι οδοί Νικολάου Τρυπιά και Σμύρνης είναι πια 83. Κι ακόμη δε μπορούμε σήμερα να αγνοήσουμε τη νέα συγκέντρωση καταστημάτων στο ύψος του πάρκου Μικρασιατών, όπου πλέον λειτουργούν άλλα 8 μαγαζιά σε λίγα μόνο μέτρα της ανόδου της Δεκελείας. Στη συμβολή της πλατείας Πατριάρχου με την οδό Σάρδεων, τα τραπεζοκαθίσματα κυριαρχούν ολοκληρωτικά, καθιστώντας απαγορευτική την ιδέα της δημόσιας χρήσης του πεζόδρομου, εκτός βέβαια αν έχει κανείς να ξοδέψει όσα χρήματα χρειάζονται για να καθίσει σε κάποιο απ’ τα μαγαζιά (παραδίπλα από το επίκεντρο της Σάρδεων, στο δυτικό τμήμα της πλατείας, μέρος της νεολαίας που αδυνατεί να πληρώσει οικειοποιείται το δημόσιο χώρο, χωρίς όμως να ξεφεύγει από το κυρίαρχο καταναλωτικό πρότυπο της διασκέδασης).

Μια βόλτα στην περιοχή Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ πείθει και τον πλέον καλοπροαίρετο παρατηρητή για τα προβλήματα που δημιουργούνται από τη λειτουργία των καταστημάτων. Πριν λίγο καιρό, ομάδα κατοίκων πέριξ της οδού Σάρδεων έστειλε προς το δήμο επιστολή που καταγράφει τα βασικά: Ανεξέλεγκτη κατάληψη του πεζοδρόμου από τραπεζοκαθίσματα, αλλά και διάθεση του χώρου προς ενοικίαση από το δήμο με βάση λανθασμένα σκαριφήματα, ηχορύπανση ειδικά τους θερινούς μήνες κ.ά. Επίσης ο παρατηρητής μας θα δει πολλά σκουπίδια κι ανεξέλεγκτη στάθμευση στους δρόμους γύρω από την πλατεία.

Η δημοτική αρχή έχει αποδεχτεί το ευκαιριακό μοντέλο «ανάπτυξης» διά των τραπεζοκαθισμάτων κι απλώς παρατηρεί την κατάσταση να επιδεινώνεται για τους κατοίκους. Στο δημοτικό συμβούλιο της 22ας Ιουνίου μάθαμε ότι μεταξύ 2013 και 2014 ο όγκος των απορριμμάτων στην περιοχή αυξήθηκε κατά 1000 περίπου τόνους ή 7% και ότι η δημοτική αρχή εκτιμά πως η αύξηση οφείλεται στα νέα καταστήματα εστίασης, καθώς κατά τ’ άλλα σε όλη την Ελλάδα τα απορρίμματα μειώνονται τα τελευταία χρόνια στις περιοχές κατοικίας εξαιτίας της κρίσης.

Η πύκνωση των καταστημάτων αύξησε επίσης το κυκλοφοριακό και το πρόβλημα της στάθμευσης, που επιδεινώνεται τις νυχτερινές ώρες, καθώς τόσο οι κάτοικοι όσο και οι επισκέπτες κάπου πρέπει να βολέψουν τα αυτοκίνητά τους. Τότε οι δρόμοι πέριξ της πλατείας, ειδικά οι πεζόδρομοι, γίνονται υπαίθρια πάρκινγκ. Πότε θα εμφανιστούν άραγε οι πρώτοι παρκαδόροι; Η αδράνεια του δήμου είναι χαρακτηριστική: Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι τα μαγαζιά δεν βλάπτουν γενικότερα την περιοχή, γιατί δεν προσπαθεί η δημοτική αρχή να αποτρέψει με οργανωμένο τρόπο τους επισκέπτες απ’ το να χρησιμοποιήσουν Ι.Χ., ούτε τους παροτρύνει να χρησιμοποιήσουν μέσα μαζικής μεταφοράς; Γιατί δεν έχει διεκδικηθεί, ας πούμε, η επέκταση των νυχτερινών δρομολογίων; Γιατί δεν συνδέθηκε η έκδοση των αδειών των μαγαζιών και των τραπεζοκαθισμάτων με την πρόνοια για θέσεις στάθμευσης;

Τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας

Τα σκουπίδια και το πάρκινγκ δεν είναι το μοναδικό κόστος που αναλαμβάνουν οι κάτοικοι της περιοχής κι όχι οι μαγαζάτορες που κερδοσκοπούν πάνω στην «ανάπτυξη» της πόλης. Μια ματιά στα αποτελέσματα της εκτέλεσης του δημοτικού προϋπολογισμού του 2015 είναι αποκαλυπτική: μόνο το 1/3 των προϋπολογισμένων ανταποδοτικών τελών καθαριότητας και φωτισμού έχει εισπραχθεί το πρώτο εξάμηνο του χρόνου. Στο ίδιο διάστημα, έχει εισπραχθεί μόνο το 1/3 του τέλους επί των ακαθάριστων εσόδων των κέντρων διασκέδασης (γι’ αυτό και στην τελευταία αναμόρφωση το αναμενόμενο ποσό των 120.000 ευρώ μειώθηκε κατά 35.000…). Η θάλασσα των τραπεζοκαθισμάτων έχει αποδώσει ως τον Ιούλιο στον δήμο μόλις 7.580,04 ευρώ, δηλαδή το 11% του έτσι κι αλλιώς μηδαμινού προϋπολογισμένου ποσού (δείτε και στο Χαμπέρι του Δεκέμβρη 2014). Εν ολίγοις, ο δήμος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας μπαίνει μέσα από τη λειτουργία των καταστημάτων.

Δεν είναι μόνο οι κάτοικοι της πόλης και οι δημοτικές υπηρεσίες που δε διασκεδάζουν με τα μαγαζιά της διασκέδασης: αυτό αποδεικνύουν οι πρόσφατες κινητοποιήσεις του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων έξω απ’ το «B-κουτί» (Βρυούλων και Ν. Τρυπιά). Το κατάστημα αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα: Ανασφάλιστη εργασία για χρόνια, απλήρωτες υπερωρίες, χρέη χιλιάδων ευρώ προς εργαζόμενους, εκβιασμοί, εκμετάλλευση πέρα από κάθε όριο συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα. Πού μπορεί να φτάσει η βία πάνω στους εργαζόμενους; Να ένα περιστατικό που καταγράφει η σχετική ανακοίνωση του Σωματείου: «Στις αρχές του καλοκαιριού του 2013 ο [ιδιοκτήτης του «B-κουτί»] Δημήτρης Κίμωνας βγάζει τον συνάδελφο Ηρακλή Λ. σε αναγκαστική άδεια, η οποία ήταν για ακόμη μια φορά άνευ αποδοχών. Στη συνέχεια του ζητάει να καλύψει τη θέση του υπεύθυνου επειδή εκείνος θα έλειπε στο άλλο μαγαζί που έχει στην Αμοργό. Το υπόλοιπο διάστημα ο Ηρακλής βρίσκεται στη θέση να δουλεύει στο μαγαζί 59 ημέρες σερί, 15 ώρες για 40 ευρώ [την ημέρα, χωρίς υπερωρίες κι ένσημα]. Όταν επιστρέφει το αφεντικό δεν κάνει καν μια κίνηση να δώσει στον Ηρακλή τα χρήματα που του αναλογούν για τις 15 ώρες την ημέρα που δούλευε».

Πού βαδίζει αυτή η πόλη;

Εννοείται πως οι παρεμβάσεις του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων στο εργασιακό κάτεργο του «B-κουτί» με τον … ρεφορμιστικό σκοπό της τήρησης της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας από τους ευυπόληπτους επιχειρηματίες της πόλης δεν κρίθηκαν ως αξιόλογη είδηση από τα περισσότερα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού αυτά συντηρούνται ακριβώς από τις διαφημίσεις των καταστημάτων εστίασης; Όπως και στον κεντρικό τύπο, έτσι και στη μικρότερη κλίμακα της γειτονιάς μας, δύσκολα δαγκώνει κανείς το χέρι που τον ταΐζει…

Το πρόβλημα βέβαια είναι ευρύτερο και δεν περιορίζεται στη σιωπή του τύπου: Η τοπική επιχειρηματικότητα συνδέεται πλέον άμεσα, όταν δε διαπλέκεται, με την τοπική πολιτική σκηνή. Μετά και τη γενικότερη ρευστοποίηση του παλιού πολιτικού σκηνικού, στη Νέα Φιλαδέλφεια διαμορφώνεται μια νέα πολιτική γεωγραφία, στην οποία παίζουν ρόλο τα μεσαία επιχειρηματικά συμφέροντα της εστίασης: έτσι ιδιοκτήτες καταστημάτων του κέντρου βρέθηκαν στα ψηφοδέλτια των περσινών δημοτικών εκλογών, με κορυφαίο παράδειγμα, αν και όχι το χειρότερο, τον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης Λύσανδρο Γεωργαμλή, που είναι μέτοχος σε δύο καταστήματα της πλατείας Πατριάρχου.
Η δημοτική αρχή θέλει να εμφανίζεται υπέρμαχος των συμφερόντων των εργαζόμενων και των κατοίκων. Όμως ο πραγματικός της καημός προκύπτει από δυο σημαντικές τοποθετήσεις της τους τελευταίους μήνες, οι οποίες δεν πήραν τη δέουσα δημοσιότητα. Η πρώτη περιγράφεται στο επιχειρησιακό σχέδιο του δήμου για την επόμενη πενταετία, όπου εντάσσεται για πρώτη φορά στους στόχους της συγκεκριμένης δημοτικής αρχής ως κύρια προτεραιότητα «η προώθηση της κατασκευής νέου γηπέδου για την ΑΕΚ προδιαγραφών UEFA». Πρόκειται για ένα στόχο που διαφέρει κατά πολύ από την ιδέα του γηπέδου στα όρια της παραχώρησης του 1934, που έλεγε ο Άρης Βασιλόπουλος προεκλογικά – αν και με τα όσα παρακολουθούμε στην κεντρική πολιτική σκηνή δε θα πρέπει κανείς να εκπλήσσεται από τέτοιες μεταστροφές…

Η δεύτερη είναι η πρόθεσή της να επικαιροποιήσει το προεδρικό διάταγμα της προστασίας του προσφυγικού συνοικισμού με βάση τον Ν. 4269/14 «περί χωροταξικής και πολεοδομικής μεταρρύθμισης». Ο νόμος αυτός καταργεί επί της ουσίας την προστασία των περιοχών αμιγούς κατοικίας και ενθαρρύνει την εκμετάλλευση της γης για εμπορικούς σκοπούς διαφόρων ειδών και επιπέδων, απορρυθμίζοντας τους περιοριστικούς πολεοδομικούς μηχανισμούς του παρελθόντος. Το τι θα ακολουθήσει στη Νέα Φιλαδέλφεια φάνηκε ήδη στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της 22ας Ιουνίου: μπορούμε στο άμεσο μέλλον να αναμένουμε τη δημιουργία ενός τοπικού κινήματος μικροϊδιοκτητών, όπως εξάλλου έχει ξανασυμβεί και στο παρελθόν. Αυτοί θα κατέχουν ακίνητα στις προστατευόμενες από το προεδρικό διάταγμα γειτονιές, θα βλέπουν με καλό μάτι τη δυνατότητα να τα νοικιάσουν ως επαγγελματική στέγη σε επιχειρήσεις εστίασης και θα επιδιώξουν τη χαλάρωση ή και κατάργηση του διατάγματος. Κάτι τέτοιο θ’ άνοιγε τον ασκό του Αιόλου, καθώς πεζοδρόμους έχουμε πολλούς για ν’ απλωθούν τα «τραπεζάκια έξω» της εφήμερης καταναλωτικής βιομηχανίας της διασκέδασης, ενώ αντίθετα η κατοικία σε ανθρώπινη κλίμακα μπορεί να γίνει μια όλο και πιο μακρινή ανάμνηση…

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες

Όπως όλα δείχνουν, έχει φτάσει η ώρα τα καταστήματα της περιοχής να σερβίρουν το εξής κοκτέιλ: ρίχνουμε στο σέικερ μια μεζούρα εργατικής εκμετάλλευσης, μια μεζούρα δημόσιας ανάληψης επενδυτικού κόστους, μια μεζούρα αδιέξοδου καταναλωτισμού και μια μεζούρα κακοφωνίας και χτυπάμε με άφθονο τριμμένο πάγο. Σερβίρουμε στο ιερό δισκοπότηρο της ατομικής ιδιοκτησίας και γαρνίρουμε με μια φέτα αριστερής διακυβέρνησης. Στην υγειά σας!

Οι ρεπόρτερς

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι φ. 12, καλοκαίρι 2015

Κάθε χρόνο αρχές Μαΐου μας περιμένει το ίδιο χάλι: Ακριβώς τις μέρες της εργατικής Πρωτομαγιάς η πόλη μας “μετατρέπεται σε ένα τεράστιο πανηγύρι όπου η εμπορευματοποίηση επεμβαίνει βίαια στην καθημερινότητά μας” όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της Στρούγκας.

Η οποία βέβαια επιμένει μια από τις πιο σημαντικές μέρες του χρόνου να τιμάται με “με πορείες και διαδηλώσεις που σκοπό έχουν την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων της διεθνούς εργατικής τάξης”. Μας υπενθυμίζει την ιστορία της Πρωτομαγιάς, η οποία “καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών”. Όπως κάθε ταξικό κεκτημένο η Πρωτομαγιά κερδήθηκε και σε μας με εργατικό αίμα: “Τις πρώτες μέρες του Μαΐου του 1936 οι απεργιακές κινητοποιήσεις των καπνεργατριών και καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, θα συσπειρώσουν όλο το εργατικό κίνημα σε μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση. Τα γεγονότα κλιμακώνονται και στις 9 Μάη η χωροφυλακή υπό τη διοίκηση του πρωθυπουργού και μέλλοντα δικτάτορα Μεταξά θα ματοκυλίσει τις συγκεντρώσεις επιτιθέμενη με πυρά σε άοπλο πλήθος. Ο εξοργισμένος λαός παρά την τρομοκρατία, θα συγκρουστεί και θα καταλύσει την εξουσία στην πόλη. Ο Μεταξάς θα διατάξει τον στρατό (Σύνταγμα Λαρίσης) να κινηθεί προς τη Θεσσαλονίκη και το πολεμικό ναυτικό να καταπλεύσει στο λιμάνι της.”

Η Πρωτομαγιά δεν είναι μόνο μια μέρα ιστορίας, έχει την σημασία της και σήμερα: “Μετά από 129 χρόνια προχωράμε με το καπιταλιστικό όραμα μιας γενικευμένης Μανωλάδας, με βίαια επικοινωνιακά σενάρια καταστροφής από κυβερνήσεις και ΜΜΕ και με ωμή καταστολή σε ό,τι αγωνίζεται. Με κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και επιδομάτων, με δημιουργία ανασφάλιστων και επισφαλών θέσεων εργασίας, ελαστικών ωραρίων, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας με πρόσχημα την ‘ανταγωνιστικότητα’ και την ‘ανάπτυξη’”. Η Στρούγκα μας καλεί και πάλι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας: “Είμαστε βέβαιοι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς. Γιατί τίποτα από όλα αυτά που μας καταργούν δεν μας χαρίστηκε.” Η Πρωτομαγιά λοιπόν δεν είναι “ούτε γιορτή-αργία, ούτε πανηγύρι ούτε εθιμοτυπική διαδήλωση, είναι ΑΠΕΡΓΙΑ”!
Σίγουρα έχετε μάθει ότι η γειτονιά μας απέκτησε και άλλη κατάληψη: Μία ομάδα συντρόφων και συντροφισσών επέλεξαν να καταλάβουν τον «Κένταυρο» στο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας.

Σε άλλες συνθήκες θα χαιρόμασταν πολύ για άλλο έναν παράδειγμα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης στηριγμένο στις αρχές της ισότητας και της συλλογικότητας. Δυστυχώς όμως η “επιλογή της κατάληψης ενός χώρου που η κατεδάφισή του αποτελεί πάγιο αίτημα του διαχρονικού κινήματος υπεράσπισης του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας και του ολοκληρωτικά δασικού του χαρακτήρα, στο οποίο κι εμείς συμμετέχουμε” μας αναγκάζει να εκφράσουμε την διαφωνία μας ως Στρούγκα όπως λέει η σχετική ανακοίνωση της Στρούγκας. Όλοι ξέρουμε ότι το Άλσος κινδυνεύει, στην παρούσα φάση από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, “που θέλουν να πατήσουν πόδι στο Άλσος για να το μετατρέψουν σε πηγή κέρδους”, δηλαδή τον “Δημήτρη Μελισσανίδη, τον οποίο ακολουθούν διάφοροι μέσα κι έξω από τη Νέα Φιλαδέλφεια”.

Η Στρούγκα επιμένει ότι ”το Άλσος είναι δάσος και ως τέτοιο πρέπει να ανήκει στο κοινωνικό σύνολο και να χρησιμοποιείται για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, αντί να τεμαχίζεται και να χαρίζεται από εδώ κι από εκεί από τις κυβερνήσεις με την ανοχή ή τη συνέργεια των δημοτικών αρχών”. Υπό αυτή την άποψη η κατάληψη του Κένταυρου “όχι μόνο αγνοεί, αλλά κι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους στόχους του κινήματος για την υπεράσπιση του Άλσους”. Εννοείται ότι η πολιτική διαφωνία με τον τόπο της κατάληψης δεν εμπόδισε την Στρούγκα να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα των καταλήψεων, όταν το Σάββατο 18/4, δυνάμεις των ΜΑΤ απείλησαν τον χώρο. Γιατί η Στρούγκα στέκεται “με κάθε τρόπο απέναντι στις κατασταλτικές κινήσεις του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας”, επειδή “και η ‘αριστερή’ καταστολή δε μπορεί να γίνει ανεκτή.

Η αδέσποτη γάτα

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

Ταξίδι, Πόλη του Φωτός, νυχτερινά σεργιάνια, Moulin Rouge. Εδώ όμως, στη Νέα Φιλαδέλφεια, οι συνειρμοί μάς οδηγούν σ’ έναν άλλον κόκκινο μύλο.

Μέσ’ απ’ τις ιστορίες των παλιότερων μαθαίνουμε πως ο Κόκκινος Μύλος ήταν μια απ’ τις πιο όμορφες κοντινές εξοχές της Αττικής, αγαπημένος περίπατος για τους Φιλαδελφειώτες, αλλά κι ένας καταπράσινος τόπος εκδρομής για τους Αθηναίους γενικότερα. Ιδιαίτερα κάτι Πρωτομαγιές:

«Αλλά τι κόσμος σ’ όλη τη διαδρομή από το τέρμα Αμπελοκήπων ως τον «Κόκκινο Μύλο»! Όλος ο πρώην δρόμος Τατοΐου στον Ποδονίφτη (και τώρα «οδός Δεκελείας») ήτανε γεμάτος. Τέτοιος συνωστισμός πρωί πρωί δε γίνεται ούτε στην οδό Αθηνάς το μεσημέρι. Αλίμονο, έλεγα μέσα μου, αν το εκατοστό απ’ όλους αυτούς πηγαίνουν όπου κ’ εμείς! Δε θα βρούμε πού να καθήσουμε. Κι ο αρχαίος Δικαιόπολις θα έφευγε στην κορφή της Πάρνηθας να βρει την ησυχία του! Ευτυχώς, οι περισσότεροι σταματήσανε στο γεφύρι του «Κόκκινου Μύλου», πολύ ολίγοι προχωρήσανε λίγο παραπέρα – και στο τέλος μείναμε μοναχοί μας» – να τι μαρτυρεί ο Κώστας Βάρναλης γράφοντας για την Πρωτομαγιά του ’43 στο χρονογράφημά του με τίτλο «Αχαρναί» (αναδημοσιεύεται στο Κώστας Βάρναλης, Φέιγ βολάν της Κατοχής. Χρονογραφήματα. Επιλογή-Επιμέλεια Γιώργος Ζεβελάκης. Αθήνα 2007: Εκδόσεις Καστανιώτη).

– Και γιατί «Κόκκινος Μύλος»; ρωτούσα τη μητέρα μου μικρή.
– Μα είχε στ’ αλήθεια έναν κόκκινο μύλο εδώ…
– Τον θυμάσαι;
– Βέβαια. Ήταν κατακόκκινος. Υπήρχε κι ένα εξοχικό κέντρο με το ίδιο όνομα.

Ένας μύλος απ’ τους πολλούς που υπήρχαν στην περιοχή, εκεί, στις όχθες του Κηφισού, ανάμεσα στα περβόλια και τ’ αμπέλια, στο δρόμο για το Μενίδι, τις αρχαίες Αχαρνές.
Οι αφηγήσεις αρχίζουν και δένουν η μία με την άλλη.

– Κάναμε μπάνιο στο Χαμέμηλο, βουτούσαμε στον Κηφισό.
– Υπήρχε κι ένας τάφος εκεί κοντά, ένας αρχαίος τάφος…

Ο μυκηναϊκός θολωτός τάφος που ανακαλύφθηκε στον Κόκκινο Μύλο στη θέση Λυκότρυπα. Τα ευρήματά του, από τον 13ο-14ο αιώνα π.Χ., εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όχι σ’ ένα μουσείο δικό μας. Νεκροταφεία γεωμετρικών χρόνων βρέθηκαν στην ίδια περιοχή. Και στους ρωμαϊκούς χρόνους από ’κει περνούσε το Αδριάνειο υδραγωγείο, για να συνεχίσει προς τη Νέα Ιωνία, διασχίζοντας τη σημερινή Δεκελείας.

Εξοχή, ποτάμι, αρχαία νεκροταφεία, ψηφίδες από μνήμες. Ο Κόκκινος Μύλος παίζει όμως άλλον ένα ρόλο στη γειτονιά μας. Υπάρχει και μια έκφραση που συνδέεται μ’ αυτόν, που συνήθως εκστομίζεται από τους μεγαλύτερους σε περιστάσεις εξαιρετικές όπως σοβαρή αταξία νεαρού μέλους της οικογένειας. Πρόκειται για τη φράση «Θα με στείλεις στον Κόκκινο Μύλο!», μια μετωνυμία με μπόλικη δόση από σχήμα υπερβολής, που σημαίνει «Θα με πεθάνεις μ’ αυτά που κάνεις!» Τη σημασία αυτή την οφείλει στο νεκροταφείο της περιοχής, που απλώνεται απ’ τη δεκαετία του ’50 στο βορειδυτικό της άκρο.

– Πηγαίναμε στον τάφο του Παύλου με τα παιδιά εκεί, όταν ήμασταν έφηβοι.

Από μια μυστική συμφωνία της μοίρας, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, προσφυγικής καταγωγής ο ίδιος – ο πατέρας του Πόντιος απ’ το Σοχούμι – θάβεται το 1990 στο νεκροταφείο της μικρασιατοπροσφυγικής πόλης της Νέας Φιλαδέλφειας, στα όρια με το Μενίδι. Δίπλα σε μια περιοχή που κατοικήθηκε εκείνα ακριβώς τα χρόνια απ’ τους Έλληνες του Πόντου που έφτασαν απ’ την πρώην Σοβιετική Ένωση στα τέλη του 20ου αιώνα, για να τοποθετηθούν και κείνοι στην «Άκρη της πόλης» που αποτυπώνει με το φακό του ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης το 1998, σαν τους μικρασιάτες πρόσφυγες που είχαν φτάσει στις αρχές του.

Στα ίδια χώματα, ένας Δήμαρχος που άφησε ιστορία στην πόλη μας: ο Νίκος Τρυπιάς. Και δίπλα τους, η Αντιγόνη Βαλάκου, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Απόστολος Καλδάρας, η Πόλυ Πάνου, ο Λάκης Παππάς, ο Γιώργος Αμερικάνος, ηθοποιοί, μουσικοί, ποδοσφαιριστές, ο τσαγκάρης, ο περιπτεράς, ο δάσκαλος, ιστορίες ζωής, οι δικοί μας άνθρωποι, τόσο κοντά και τόσο μακριά μας.

Η ιστορία ενός τόπου με τα διαφορετικά του πρόσωπα, που διαδέχονται το ένα το άλλο και ταυτόχρονα συνυπάρχουν. Στα τραγούδια των εκδρομέων, που ανάμεσά τους ξεχωρίζουν εκείνα που ακούστηκαν στους περιπάτους του δραστήριου Μορφωτικού Συλλόγου της Νέας Φιλαδέλφειας στο μεσοπόλεμο και τα λεύτερα τραγούδια των νέων στις εκδρομές της ΕΠΟΝ, μαζί με το σύνθημα «Πολεμάμε και τραγουδάμε», αντηχούν ακόμη οι μουσικές των θιασωτών του Διόνυσου στο δρόμο για τις Αχαρνές. Οι θρήνοι δίπλα στο μυκηναϊκό τάφο, γίνονται λυγμοί στο σημερινό τόπο των νεκρών μας, κι οι παππούδες μας αναπαύονται εκεί που κάποτε ακούστηκαν κουδουνίσματα κοπαδιών ανάκατα με γέλια, δίπλα στην αθέατη κοίτη του ποταμού των παιδικών τους χρόνων.

Κι οι σημερινές γενιές; Αυτές παλεύουν να κρατήσουν εκείνα που ακόμα υπάρχουν. Τώρα που ο Κηφισός χάθηκε κάπου ανάμεσα στην κατασκευή οδικών αξόνων και την ανοικοδόμηση, τώρα που η Πάρνηθα κάηκε περιορίζοντας το πράσινο της Αττικής στο ελάχιστο, τώρα που το δροσερό Δάσος της Νέας Φιλαδέλφειας απειλείται, έχουμε στη διάθεσή μας την κατάλληλη έκφραση για να δώσουμε απάντηση σε κείνους που το επιβουλεύονται: «Δε θα σας αφήσουμε να μας στείλετε στον Κόκκινο Μύλο, κλέβοντας και την τελευταία μας αναπνοή! Έχουμε μαζί μας κι εκείνους που αναπαύονται εκεί, εκείνους που φύτεψαν το δάσος μας και μας το παρέδωσαν ατόφιο, δώρο στα παιδιά της προσφυγογειτονιάς μας…».

λ.

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα αναπτύσσονται με γοργούς ρυθμούς, τόσο από άποψη θεατών όσο και αθλητών, τα δυναμικά αθλήματα (πυγμαχία, kick boxing, muay Thai και εσχάτως οι μικτές πολεμικές τέχνες). Παράλληλα όμως, ο χώρος αυτός έχει διαβρωθεί από φασίστες, σε βαθμό σχολές εκμάθησης αλλά και διοργανώσεις να αποτελούν σημαντικό βέλος στην φαρέτρα τους για προπαγάνδα και στρατολόγηση νέων μελών.

Ανέκαθεν τα ασπόνδυλα έδειχναν ιδιαίτερη κλίση στα δυναμικά αθλήματα. Το προαναφερθέν εξηγείται αρκετά απλά αν αναλογιστούμε αφενός την πειθαρχία που απαιτείται στα αθλήματα αυτά και η οποία προσιδιάζει μ’ αυτή που απαιτείται σε στρατιωτικά διαρθρωμένες οργανώσεις, αφετέρου αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τις δράσεις των φασιστών. Πογκρόμ σε μετανάστες, ομοφοβικές επιθέσεις και πεσίματα σε στέκια, όλα αυτά καθίστανται πιο εύκολα αν υπάρχει ένα μαχητικό υπόβαθρο. Το γεγονός αυτό οδήγησε στο να κατακλυσθούν τα γυμναστήρια από νοσταλγούς του Ρούντολφ Ες, σε βαθμό να έχουν δημιουργηθεί γυμναστήρια, όπου πέρα από το εκάστοτε άθλημα υπάρχει και κατήχηση. Παράλληλα λοιπόν με την προπόνηση, οι αθλητές μαθαίνουν να αγαπούν έννοιες όπως η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός κοκ. Ως εκ τούτου, συχνά βλέπουμε αθλητές –επαγγελματίες και μη- αλλά ακόμα και δασκάλους να φέρουν από ελληνικές σημαίες μέχρι και τατουάζ σβάστικες, μαιάνδρους και λοιπά σύμβολα.

Απόρροια όλων αυτών είναι να καλλιεργείται ένα πνεύμα ανωτερότητας και επιτακτικότητας για νίκη του εκάστοτε έλληνα αθλητή, εφόσον αντιμετωπίζει ξένο. Το περιρρέον κλίμα είναι κάτι παραπάνω από εχθρικό και η συμπεριφορά θυμίζει την αντίστοιχη οπαδική. Οι παρευρισκόμενοι δεν περιορίζονται στη στήριξη του αθλητή της αρεσκείας τους αλλά αρχίζουν τα «γαλλικά» προς τον αντίπαλο, τα οποία σχεδόν πάντα συνοδεύονται από υποτιμητική προσφώνηση, σχετιζόμενη με την εθνικότητα του αθλητή. Συγκεκριμένα, «οι συνουσίες» με ξένες χώρες είναι αρκετά συνήθεις, ιδιαίτερα όταν κάποιος προέρχεται από την Αλβανία, τη Βουλγαρία ή και την Τουρκία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο τελευταίος αγώνας του Μιχάλη Ζαμπίδη με τον Τούρκο αθλητή Harun Kina. Στο αγωνιστικό κομμάτι, η διαφορά δυναμικότητας ήταν χαώδης και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μία πολύ άνετη επικράτηση του Ζαμπίδη. Εντούτοις, ο αγώνας βρέθηκε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, όχι διότι δρέπει δάφνες ποιότητας αλλά για την συμπεριφορά των «φιλάθλων». Αποδοκιμασίες κατά την διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Τουρκίας, βρισιές προς τον Harun Kina αλλά και συνθήματα εθνικιστικού περιεχομένου, συνέθεταν το κλίμα.

Σε αυτό μεγάλη ευθύνη φέρουν οι διοργανωτές και οι promoters των διοργανώσεων, καθώς είναι συχνά απαντώμενο το φαινόμενο να στήνονται ολόκληρες προωθητικές εκστρατείες με βάση την εθνικότητα του αντιπάλου. Δημιουργία –ανεδαφικού- αισθήματος ανωτερότητας των ελλήνων αθλητών έναντι των ξένων, τηλεοπτικά σποτάκια που βασίζονται και απευθύνονται στον «πατριωτισμό» των μικροαστών και συνθήματα που παραπέμπουν σε φασιστικές οργανώσεις, είναι αρκετά συνήθεις μέθοδοι διαφήμισης ενός αγώνα.

Μολοταύτα, παρά το αναντίρρητο γεγονός πως στα αθλήματα αυτά την πρωτοκαθεδρία την έχουν οι φασίστες, πρέπει να τονιστεί πως είναι αρκετά ελπιδοφόρο πως όλο και περισσότερες κινηματικές δομές και άτομα που προσδιορίζονται εντός του κινήματος ασχολούνται με τα μαχητικά αθλήματα. Από άποψη ζύμωσης δεν πρέπει να αφήνεται χώρος για να αρθρώνουν λόγο και να κάνουν προπαγάνδα τα ασπόνδυλα και το αντιφασιστικό κίνημα έχει αποδείξει πως γνωρίζει πώς να τα αντιμετωπίζει.

ΟΕ

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015

Τέσσερις μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στους δρόμους της γειτονιάς και πιαστήκαμε χέρι χέρι στα στενάκια της και η αλήθεια είναι ότι μας έλειψε η επαφή. Όλο αυτό το διάστημα ήταν γεμάτο εξελίξεις, αλλαγές ‒ή και όχι‒ στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό αλλά και στις συνηθισμένες και γνωστές πλέον, εδώ και 6 ολόκληρα χρόνια, δραστηριότητες του χώρου.

τη σελίδα επιμελήθηκαν η ε. και o Los Ψ

6 Χρόνια Στρούγκα Τριήμερο Γενεθλίων
Πέρασαν 6 ολόκληρα χρόνια από τότε που με το σκεπτικό κατάληψη κόντρα στην εγκατάλειψη, η Στρούγκα από ένα ερειπωμένο κτίριο πήρε ζωή και άνοιξε στον κόσμο της γειτονιάς και όχι μόνο. Φέτος, λοιπόν, έχοντας κέφι και περισσή διάθεση ξεκίνησε την Παρασκευή 27/3 ο τριήμερος εορτασμός με συναυλία των συγκροτημάτων Τοξικά απόβλητα, Blue Night Trip, Dirty Fuse και Dead Dranks, ενώ ακολούθησε πάρτι με τους παρευρισκόμενους σε μέθη γενεθλίων. Παρόλο που είναι καλά τα γλέντια και οι χαρές, θεωρήσαμε γόνιμο την επόμενη μέρα, Σάββατο 28/3, να οργανώσουμε εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: «Καπιταλιστική επέλαση στις γειτονιές, εκμετάλλευση ελεύθερων και δημόσιων χώρων, αντίσταση από τα κάτω». Από το μικροεπίπεδο λοιπόν της γειτονιάς μας θελήσαμε να μεταφέρουμε τις δικές μας εμπειρίες από τον αγώνα υπεράσπισης των ελεύθερων χώρων αλλά και των ζωών μας και να χαρτογραφήσουμε τη γενικότερη σφαίρα των αγώνων της πόλης. Είναι αμφίβολο αν τα καταφέραμε καθώς το ενδιαφέρον δεν ήταν μεγάλο, το σίγουρο όμως είναι ότι θα συνεχίσουμε ‒ δεν το βάζουμε κάτω. Η εορταστική ατμόσφαιρα πάντως έκλεισε αισιόδοξα με ρεμπέτικο γλέντι στο οποίο μαζεύτηκε κόσμος από την γειτονιά και όχι μόνο. Με τις μελωδικές φωνές τους οι «Αναφανδόν» μάς κράτησαν και τους κρατήσαμε συντροφιά μέχρι αργά το βράδυ πίνοντας και τρώγοντας όλοι μαζί.

Στο σημείο αυτό θα ήταν σκόπιμο και χρήσιμο να δούμε ένα κομμάτι του κειμένου που βγήκε όταν έγινε η κατάληψη στην Στρούγκα, γιατί μπορεί να πέρασαν 6 χρόνια αλλά το σκεπτικό μας είναι το ίδιο:

Κουραστήκαμε να βλέπουμε εδώ και χρόνια τους ελεύθερους δημόσιους χώρους συνάντησης των πολιτών και τους χώρους πράσινου να λιγοστεύουν, να ρημάζουν και να χάνονται κάτω από την πίεση επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων.

Επιλέγουμε να δημιουργήσουμε έναν μόνιμο αυτοδιαχειριζόμενο χώρο όπου οι κάτοικοι θα μπορούμε να συναντιόμαστε, να συζητούμε, να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να δρούμε συνδιαμορφώνοντας πάνω σε ζητήματα πολιτιστικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά, πολιτικά. Για να πάψουμε να είμαστε θεατές μιας θλιβερής κατάστασης, να ξεκουνήσουμε από τον καναπέ και τις καφετέριες. Για να νιώσουμε ξανά τη χαρά της δημιουργίας, της αλληλεγγύης και του διαλόγου. Ξεκινάμε σήμερα με την ελπίδα και τη δύναμη που μας δίνει ένας τέτοιος στόχος:

Αν δεν υπάρχουν ελεύθεροι χώροι θα τους δημιουργήσουμε εμείς.

Εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης & αλληλεγγύης

Πάρτι Αλληλεγγύης στο Ταμείο Αλληλεγγύης Διωκόμενων Αγωνιστών, 7/3

Μέσα στη δίνη των εξελίξεων των δύο τελευταίων μηνών με μια μακρόχρονη απεργία πείνας από τους αγωνιστές κρατούμενους των φυλακών (βλ. σχετική ανακοίνωση του χώρου) αλλά και ένα κύμα αλληλέγγυων, η κατάληψη της Στρούγκας συνδιοργάνωσε με την κατάληψη της έπαυλης Κουβέλου αλλά και συντρόφους/-ισσες από τα Πατήσια πάρτι οικονομικής ενίσχυσης του ταμείου αλληλεγγύης διωκόμενων αγωνιστών. Μια εκδήλωση που παρότι είχε αποφασιστεί πριν την έναρξη της απεργίας πείνας, καθώς οι ανάγκες του εν λόγω ταμείου είναι συνεχείς και αυξημένες, συνέπεσε και ενίσχυσε με τον τρόπο της την συνέχιση του αγώνα που έτσι και αλλιώς δεν έχει τέλος… μέχρι το γκρέμισμα κάθε φυλακής.

Μοτοπορεία & Μικροφωνική, 3/4

Στο πλαίσιο κινήσεων αλληλεγγύης στον προαναφερθέντα σθεναρό αγώνα των απεργών πείνας πολιτικών κρατουμένων, η Στρούγκα μαζί με συντρόφους από το «Στέγαστρο» στο Γαλάτσι, το στέκι «Άνω-Κάτω» στα Πατήσια, Αναρχικούς Κομμουνιστές από την Κυψέλη και το Γκύζη και την «Αντίστροφη Μέτρηση» πραγματοποίησαν μοτοπορεία αντιπληροφόρησης που κατέληξε στο χώρο της Στρούγκας όπου μοιράστηκαν κείμενα και ενημερώθηκε ο κόσμος της γειτονιάς.

Σχιζογλέντι Αλληλεγγύης, 19/4

Οι Τσιριτσάντσουλες, γνωστοί και αγαπημένοι από τους θεατρικές παραστάσεις τους και όχι μόνο, μαζί με τη Στρούγκα συνδιοργάνωσαν «Σχιζογλέντι Αλληλεγγύης» για την οικονομική ενίσχυση του Ελευθεριακού Στεκιού Βέροιας και της αναρχικής ομάδας Baruti που αντιμετωπίζουν σειρά διώξεων. Το ποτό, το φαγητό και η καλή διάθεση γέμισαν τον χώρο μαζί με τις σχιζομελωδίες των σχιζομουσικών. Σχιζοκατάσταση λοιπόν, γιατί η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Live: Rakias Street Parade

To Σάββατο 14/02 στο χώρο φιλοξενήθηκε ο Rakias Street Parade για ένα ξεχωριστό μουσικό live που σίγουρα μας έβγαλε έξω από τις συνηθισμένες επιλογές.

Θεατρική παράσταση: «Μη χάνεσαι»

Σάββατο βράδυ και τι καλύτερο από μια θεατρική παράσταση; «Τίποτα άλλο» ήταν η απάντηση που δώσαμε και έτσι το Σάββατο 21/3 στο χώρο της Στρούγκας μάς επισκέφτηκε η θεατρική ομάδα εκπαιδευτικών «Μη Χάνεσαι» με το έργο «Ο Ρωμηός» βασισμένο σε κείμενα του Γεωργίου Σουρή. Διαχρονικά κείμενα με αιχμές για τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα και καυστικό ύφος ήταν κάποια από τα στοιχεία που συνέθεσαν μια πολύ όμορφη προσπάθεια που μας κράτησε προσηλωμένους από την αρχή μέχρι το τέλος. Όσοι επιλέξατε κάτι άλλο για το Σάββατο ξανασκεφτείτε το την επόμενη φορά!

Παιδικά Εργαστήρια

Με τη σειρά τους τα παιδικά εργαστήρια άνθισαν τους τελευταίους μήνες με πληθώρα θεμάτων και δραστηριοτήτων με άλλοτε μικρότερη και άλλοτε μεγαλύτερη συμμετοχή των μικρών θαμώνων. Κάθε άλλο παρά βαρέθηκαν λοιπόν οι μικροί μας φίλοι το τελευταίο διάστημα αφού παρακολούθησαν προβολές, κουκλοθέατρα, επιδόθηκαν στη γυμναστική, συμμετείχαν σε θεατρική παράσταση και έκαναν μια μεγάλη βουτιά στο βυθό! Συγκεκριμένα την Κυριακή, 01/02, παρακολουθήσαμε μικροί και μεγάλοι την ταινία «Το παιδί και ο κόσμος», μια προσέγγιση του πραγματικού κόσμου μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, μακριά από το συνηθισμένο εξωραϊσμένο μοτίβου του φανταστικού κόσμου των παραμυθιών. Έφτασαν με τη σειρά τους και οι απόκριες και τι καλύτερο θα μπορούσε να διοργανωθεί από ένα μεγάλο αλλά και δημιουργικό αποκριάτικο πάρτι την Κυριακή 15/02, με χειροτεχνίες, γαϊτανάκια, αλευρομουτζουρώματα και πολύ κέφι. Μετά τα γλέντια και τους χορούς μερικές ασκήσεις γιόγκα για παιδιά ήταν απαραίτητες αλλά και πολύ διασκεδαστικές για τους μικρούς μας φίλους την Κυριακή 01/03. Το καλοκαίρι έρχεται και είπαμε να κάνουμε μια πρόωρη βουτιά στο βυθό του παραμυθιού με πρωταγωνιστή τον ξιφία Ιερεμία, την Κυριακή 15/03, και να καταλάβουμε ότι το ζήτημα του εκφοβισμού για μικρούς και μεγάλους, μέσα και έξω από τα σχολεία, είναι ένα θέμα για το οποίο δεν θα πρέπει να σιωπούμε. Έξι χρόνια γιόρτασε η Στρούγκα την Κυριακή 29/03 και οι μικροί αγωνιστές ζωντάνεψαν ένα φοβερό παραμύθι μεταμφιεζόμενοι σε ποντίκια και κάνοντας απεργία και κατάληψη στο Εργοστάσιο Τυριών διεκδικώντας τι άλλο; Το δίκιο τους! Εκείνοι φαίνεται να τα κατάφεραν, ας παραδειγματιστούμε λοιπόν. Ο Απρίλιος έκλεισε με δύο κουκλοθεατρικές παραστάσεις: «Τα ταξίδια του μικρού Πρίγκιπα» την Κυριακή 5/4, βασισμένη στο γνωστό και αγαπημένο παραμύθι από την ομάδα «Ο Τρελλός του Βασιλιά» και «Ο Ήλιος κι ο Ποντικός» την Κυριακή 26/4 από την ομάδα «Καραμπόλα».

Cine Strouga

Με ποικιλομορφία και αδιάλειπτη παρουσία στο διάστημα των τεσσάρων αυτών μηνών συνέχισε τις προβολές της η κινηματογραφική ομάδα της κατάληψης. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά…

Η αρχή έγινε την Κυριακή 18/1 με την ιταλική ταινία «Δουλεύοντας με το πάσο μας». H ταινία-σταθμός για το κίνημα της αυτονομίας, περιγράφει την γέννηση δεκάδων ελεύθερων ραδιοφωνικών σταθμών στην Ιταλία του 1977, τα οποία έδωσαν φωνή στο κίνημα και προκάλεσαν τριγμούς στην κανονικότητα της κοινωνίας, καθώς χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στους δρόμους και συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Για όσους χάσατε την εκρηκτική αυτή ταινία, επισκεφτείτε το blog μας ώστε να μάθετε πως μπορείτε να την απολαύσετε σπίτι σας!

Εν μέσω εκλογικού πυρετού και «προσμονής» διεξήχθη η επόμενη προβολή της ταινίας «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Σταύρου Τσιώλη στις 23/1. Η νοοτροπία της μεταπολίτευσης ήρθε να συναντήσει την «ελπίδα που έρχεται» στο πλαίσιο του αντιεκλογικού Cine Strouga. Όσους πιστούς δεν προσήλθαν θα τους περιμένουμε στις επόμενες εκλογές…

Την Κυριακή 1/2 σειρά είχε η τελευταία χρονικά επιτυχία του Γιάννη Οικονομίδη, «Το μικρό ψάρι». Στα δεκαεννιά του ο Στράτος διαπράττει ένα έγκλημα πάθους και περνάει τη μισή του ζωή στη φυλακή υπό την προστασία ενός αρχινονού, του Λεωνίδα, στον οποίο χρωστάει τη ζωή του κατά τη διάρκεια μιας συμπλοκής με αντίπαλη συμμορία. Όταν ο Στράτος αποφυλακίζεται, προσπαθεί με κάθε τρόπο να του το ξεπληρώσει βοηθώντας τον.

Οι υπόλοιπες Κυριακές του Φλεβάρη συνεχίστηκαν με το αφιέρωμα που ετοίμασε η κινηματογραφική ομάδα στον Σουηδό σκηνοθέτη Ρόι Άντερσον για να πάρουμε μια γεύση σχετικά. Αρχικά, στις 8/2 προβλήθηκαν τα «Τραγούδια απ’ τον δεύτερο όροφο». Στη συνέχεια, 15/2 εν μέσω βαρυχειμωνιάς, μας κράτησε συντροφιά «Μια ερωτική ιστορία». Το αφιέρωμα στον Σουηδό σκηνοθέτη τελείωσε με την προβολή της ταινίας «Εσείς οι ζωντανοί» την Κυριακή 22/2.

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος ήταν η θεματική για τον μήνα Μάρτη. Μαφία, πολιτική διαφθορά, συμπλέγματα εργολάβων, πολιτικών και μαφιόζων που επιβάλλονται με ωμή βία πάνω στα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα στη γειτονική Ιταλία· μια εικόνα που δε διαφέρει παρά στις μορφές της και όχι στην ουσία της απ’ την ελλαδική πραγματικότητα.

Αρχής γενομένης λοιπόν την 1η Μάρτη με το «Γόμορρα» του Ματέο Γκαρόνε. Βασισμένο στο βιβλίο-ντοκουμέντο του δημοσιογράφου Ρομπέρτο Σαβιάνο, ο οποίος έκτοτε ζει υπό μόνιμη αστυνομική επιτήρηση. Το αφιέρωμα συνεχίστηκε στις 8/3 με το «Ιl Divo» του Πάολο Σορεντίνο, όπου περιγράφεται η ιστορία του εφτά φορές πρωθυπουργού Τζούλιο Αντρεότι, του ισχυρότερου πολιτικού άντρα της μεταπολεμικής Ιταλίας. Τη θεματική αυτή ολοκλήρωσε η εκπληκτική ταινία «Τα χέρια πάνω απ’ την πόλη» του Φραντζέσκο Ρόσι.
O Mάρτης ολοκληρώθηκε με τον «Βασιλιά» στις 22/3, μια ταινία-σταθμό του ελληνικού κινηματογράφου που βάζει έντονα και ξεκάθαρα το ζήτημα της ξενοφοβίας. Ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ, το «Nightcrawler», στις 05/04 ήρθε να μας ανεβάσει λίγο την αδρεναλίνη και να ταράξει λίγο τα νερά της καθημερινότητάς μας. Τις προβολές έκλεισε το «Shooting dogs», μια ταινία για την γενοκτονία της Ρουάντα το 1994.

Και αν αυτά σας φαίνονται πολλά και δυσνόητα, πού να δείτε τώρα που θ’ ανοίξει σιγά-σιγά το θερινό Cine Strouga…

Διαβά-Ζουμε
Άλλη μια συνάντηση του «Διαβά-ΖΟΥΜΕ» πραγματοποιήθηκε στο καφενείο της Παρασκευής 9 Γενάρη. Ελλείψει χώρου, δεν μεταφέρουμε το πλήρες περιεχόμενο της εκδήλωσης. Ωστόσο να πούμε ότι ο δαίμων του τυπογραφείου απέδωσε στο προηγούμενο φύλλο την Μαζική ψυχολογία του φασισμού στον Έριχ Φρομ, αντί του Βίλχελμ Ράιχ. Ελπίζουμε να μη μας παρεξήγησε κανείς απ’ τους δυο τους!

Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015