«Το μικρό χωριό, που τόσο καλά γνωρίζουμε, ζει ευτυχισμένο κάτω από τον ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο, δίπλα στο μεγάλο δάσος της Αρμορικής […] Ναι, το μικρό μας χωριό ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία… και δεν έχει δίκιο, γιατί το μέλλον θα είναι κάπως ΕΤΣΙ!!»

Διαβάζοντας την «Κατοικία των θεών» («Le domaine des dieux») των Uderzo & Goscinny κάτω από το φως γεγονότων σημερινών, νιώθεις την ιστορία αυτή υπερβολικά οικεία, σα να γράφτηκε πρόσφατα και για μια γειτονιά πολύ πιο γνώριμη και κοντινή, μια γειτονιά όπως η δική μας Νέα Φιλαδέλφεια.

Ας δούμε όμως την υπόθεση αυτής της πολύ ιδιαίτερης περιπέτειας του Αστερίξ: το γνωστό μας γαλατικό χωριό, έχοντας κερδίσει την ελευθερία του αντιστεκόμενο ήδη αρκετές φορές στο ρωμαϊκό εδαφικό επεκτατισμό, ζει μια ζωή ήρεμα ευτυχισμένη δίπλα στο όμορφο δάσος του. Όμως ο Καίσαρας έχει άλλα σχέδια: αποφασίζει να επιβληθεί στο ανυπότακτο χωριό με άλλο τρόπο, αναγκάζοντάς το να δεχτεί τον «πολιτισμό»: θα καταστρέψει το δάσος, που θα δώσει τη θέση του σε ένα «πάρκο». «Τέλος, πολυκατοικίες που θα κατοικηθούν από Ρωμαίους, θα χτιστούν γύρω από το χωριό που θα καταντήσει μια υποβαθμισμένη αμφορούπολη (χωματερή) καταδικασμένη να προσαρμοστεί ή να εξαφανιστεί».

Για να πετύχει το σκοπό αυτό, επιστρατεύει αυτή τη φορά όχι στρατιώτες, αλλά υποσχέσεις για ανάπτυξη και για καλύτερη ζωή. Τα μέσα του είναι τώρα μακέτες, αρχιτέκτονες, δούλοι-χτίστες, και βέβαια μια καλά οργανωμένη διαφημιστική καμπάνια: το μοντέρνο γιγαντιαίο συγκρότημα θα περιλαμβάνει αρένα, λουτρά και εμπορικό κέντρο και θα ονομαστεί «κατοικία των θεών», ένα όνομα που ο Καίσαρας είναι βέβαιος πως θα προσελκύσει πελάτες… Η υπόθεση δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από ένα καλό μέτρημα, που εύλογα δημιουργεί υποψίες στους γεροντότερους και σοφότερους. Φυσικά, για να μπορέσει κανείς να ξεριζώσει τα δέντρα, θα πρέπει πρώτα να ξεριζώσει τους κατοίκους ή να τους αλλοτριώσει, υποσχόμενος εφήμερα κέρδη, σπέρνοντας τη διχόνοια, διαταράσσοντας τις μεταξύ τους σχέσεις μέσα από αθέμιτο οικονομικό ανταγωνισμό (ανοίγω ένα ψαράδικο δίπλα στο ψαράδικο που άνοιξε δίπλα στο ψαράδικο), παρεμβαίνοντας στην τοπική κοινωνία για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των νεοφερμένων επισκεπτών, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των τιμών – και γενικότερα εκβιάζοντας την εξέλιξη των πραγμάτων.

Οι αντιθέσεις δεν κινούνται σ’ ένα μόνο επίπεδο: έτσι οι κάτοικοι προσπαθούν να βοηθήσουν τους δούλους-χτίστες να ελευθερωθούν με την ελπίδα πως θα τους στηρίξουν, εκείνοι όμως μόλις βρίσκονται με τη βοήθεια του μαγικού ζωμού σε προνομιακή θέση, διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα, ολοκληρώνουν το έργο και εγκαταλείπουν την υπόθεση. Τελικά οι κάτοικοι συνασπίζονται και κατορθώνουν να διώξουν τους κατακτητές, να γκρεμίσουν την κατοικία των θεών και να ξαναφυτέψουν δέντρα. Έτσι το δάσος «ξανακατακτά τα δικαιώματά του» και οι Γαλάτες μας γιορτάζουν σ’ ένα ξέφωτο του δάσους, μέχρι την επόμενη φορά που θα χρειαστεί «να σταματήσουν τη ροή των πραγμάτων» κι έχοντας συνείδηση πως χρειάζεται να είναι σε διαρκή επιφυλακή.

Το τεύχος του Αστερίξ με τον τίτλο «Η κατοικία των θεών» κυκλοφόρησε το 1971, την εποχή των πρώτων προσπαθειών εδαφικής επέκτασης του Παρισιού προς την εξοχή με τη δημιουργία κολοσσιαίων εμπορικών κέντρων (Loleck, «Le domaine des dieux», http://www.du9.org/dossier/domaine-des-dieux-le/). Φαίνεται πως οι Albert Uderzo και René Goscinny εμπνεύστηκαν την ιστορία τους από το «Παρλί 2» (Parly II), γιγαντιαίο εμπορικό κέντρο που φυτεύτηκε το 1969 δίπλα στο δάσος του Μαρλί (Marly), στα 20 χιλιόμετρα δυτικά του Παρισιού, στην κατεύθυνση της Αρμορικής. Την περιοχή αυτή, γράφουν οι αρχαίοι γεωγράφοι Ποσειδώνιος και Στράβων, κατοίκησαν Γαλάτες πρόσφυγες του Βελγίου, οι οποίοι κατέφυγαν εκεί σπρωγμένοι απ’ τις διώξεις γερμανικών φύλων, και την ονόμασαν Aremorica, που σημαίνει στα κέλτικα «η χώρα δίπλα στη θάλασσα».

Το «Παρλί 2», λοιπόν, η κατασκευή του οποίου συνδυάστηκε με την οικοδόμηση ενός τεράστιου συγκροτήματος κατοικιών από εταιρείες μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων (του Robert Zellinger de Balkany, βασιλιά των εμπορικών κέντρων στη Γαλλία) εγκαινιάστηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1969 παρά τις αντιδράσεις που ξεσηκώθηκαν τόσο για τη δασική περιοχή στην οπoία αποφασίστηκε να χτιστεί, όσο και για την ονομασία του. Η αρχική ιδέα ήταν να ονομαστεί «Παρίσι 2» (Paris II), τελικά όμως υιοθετήθηκε ένα όνομα υβριδικό, από το «Παρ-» του Παρισιού και το «-λί» του γειτονικού δάσους του Μαρλί. Διατηρήθηκε ωστόσο στην ονομασία ο αριθμός 2 που συνεχίζει να παραπέμπει στην αρχική ιδέα της δημιουργίας ενός «δεύτερου Παρισιού», κατασκευασμένου αποκλειστικά για την ικανοποίηση του δυτικού καταναλωτικού ονείρου που ανέτελλε την εποχή εκείνη, βρίσκοντας έκφραση μέσα απ’ τα μεγάλα εμπορικά κέντρα (malls).

Παράλληλα όμως υπήρχαν φωνές διαμαρτυρίας που αγωνίζονταν για την υπεράσπιση της φύσης και των ελεύθερων δημόσιων χώρων, ενώ επιστήμονες εντόπιζαν τις επεκτατικές τάσεις των πόλεων απ’ τις αρχές ήδη της δεκαετίας του ’60 (βλ. P.-H. Chombart de Lauwe 1963, Des hommes et des villes / Για τους ανθρώπους και τις πόλεις, Paris: Petite Bibliothèque Payot). Λίγο πριν την οικοδόμηση του «Παρλί 2», το 1968, ο Ανρί Λεφέβρ γράφει στο βιβλίο του Το δικαίωμα στην πόλη για τη σχέση πόλης και υπαίθρου: «η πόλη επεκτεινόμενη επιτίθεται στην ύπαιθρο, τη διαβρώνει, τη διαλύει» (Henri Lefebvre, Le droit à la ville, Paris: Ed. Anthropos, σελ. 78), μόνο για να επιβεβαιώσει τη συνέχιση ενός φαινομένου που περιγράφεται σε όλη την αγριότητά του πάνω από έναν αιώνα νωρίτερα στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848): «Η αστική τάξη υπέταξε την ύπαιθρο στην κυριαρχία της πόλης. […] Όπως εξάρτησε την ύπαιθρο από την πόλη, έτσι εξάρτησε τις βάρβαρες και τις μισοβάρβαρες χώρες από τις πολιτισμένες, τους αγροτικούς λαούς από τους αστικούς λαούς, την Ανατολή από τη Δύση». Το 1970, δηλαδή λίγο μετά τη δημιουργία του, το «Παρλί 2» σχολιάζεται στο κλασικό βιβλίο του γάλλου κοινωνιολόγου Ζαν Μποντριγιάρ Η κοινωνία της κατανάλωσης στο πλαίσιο της κριτικής του στην κοινωνία της αφθονίας (Jean Baudrillard, La Société de consommation, Ed. Denöel, σελ. 21-26), ενώ την ίδια χρονιά ο Λεφέβρ εξελίσσει τη σκέψη του σχετικά με τις μορφές επικυριαρχίας της πόλης πάνω στη φύση στο βιβλίο του Η αστική επανάσταση (La révolution urbaine, Paris: Gallimard). Στην ίδια κατεύθυνση και οι Uderzo & Goscinny σχολιάζουν τα γεγονότα μέσα από μερικούς θαυμάσιους αναχρονισμούς, που παραπέμπουν στη διαχείριση του χώρου από την τεχνοκρατία της εποχής Πομπιντού (σε μια ευθεία αντιστοιχία, το δάσος που γίνεται πάρκο στην περίπτωσή μας θα μπορούσε να ονομαστεί «μητροπολιτικό»).
Το Παρλί 2 εξακολούθησε βέβαια να ζει και να βασιλεύει. Ανήκει σήμερα στον Όμιλο Unibail-Rodamco, την κορυφαία στην Ευρώπη επιχείρηση real estate που ειδικεύεται στα εμπορικά κέντρα, η οποία το ανακαίνισε το 2011 και το εκμεταλλεύεται έκτοτε, στοιχείο ενδεικτικό του τι συμβαίνει συνήθως όταν τα πράγματα πάρουν έναν τέτοιο δρόμο.

Οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα και πράγματα ναι, είναι τυχαία. Αν προσπαθήσουμε να μεταθέσουμε την πλοκή της ιστορίας, θα διαπιστώσουμε ότι το μικρό γαλατικό χωριό δεν μπορεί να είναι η Νέα Φιλαδέλφεια, διότι δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία σε πρόσωπα και πράγματα:
– ούτε ένα δάσος που απειλείται
– ούτε μια μακέτα
– ούτε ένα όνομα με θρησκευτικές παραπομπές για ένα κτίσμα που δε σχετίζεται με τη θρησκεία
– ούτε ένας Καίσαρας που θέλει να αποφασίσει για το μέλλον ενός τόπου και των κατοίκων του, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, σε μια λογική αποικιοκρατική
– ούτε ένας κόσμος προσφυγικής καταγωγής που προσπαθούν να του περάσουν το όνειρο της ανάπτυξης και της οικονομικής ευμάρειας – η οποία θα έρθει βέβαια, αλλά γι’ αυτούς που θα εκμεταλλευτούν τον τόπο του.

Καταλήγοντας παρόλ’ αυτά αναπόφευκτα στο συμπέρασμα πως κάτω από ανάλογες συνθήκες η ιστορία επαναλαμβάνεται, χρειάζεται να πει η τοπική κοινωνία το μεγάλο όχι που λέει κι ο ποιητής και να αντισταθεί, αν θέλει κι αυτή να γιορτάσει μια μέρα στο δάσος τη νίκη της, σα γνήσιο γαλατικό χωριό!

λ.

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι φ. 12, καλοκαίρι 2015

Λίγος καιρός απέχει απ’ την τελευταία μας συνάντηση στους δρόμους της πόλης και τώρα που καλοκαίριασε, λίγο πριν το αναγκαίο διάλειμμα (ή τις καλοκαιρινές ανάσες) είπαμε να ανταμώσουμε ξανά!

τη σελίδα επιμελήθηκαν η ε. και o Los Ψ

Πρωτομαγιά

Η Πρωτομαγιά είναι απεργία. Δεν είναι ούτε γιορτή-αργία, ούτε πανηγύρι, ούτε εθιμοτυπική διαδήλωση. Βεβαίως, στη γειτονιά μας έχει καθιερωθεί αυτό που έχει καθιερωθεί. Η Στρούγκα παρέμεινε ανοιχτή τις μέρες του πανηγυριού. Πραγματοποιήθηκε δε παιδικό εργαστήρι χειροτεχνίας και παράσταση θεάτρου σκιών με τίτλο «Ο Καραγκιόζης και το μαγεμένο δεντρό», απ’ όπου κι η φωτογραφία στα δεξιά.

Παρέμβαση για το «Χωριάτικο»

Η εξαναγκαστική πορνεία, τα στριπτιζάδικα και το trafficking γυναικών είναι μόνο μερικές από τις «business» που εδώ και χρόνια κρύβονταν πίσω από τις βιτρίνες της γνωστής αλυσίδας φούρνων «Το Χωριάτικο» και «Αττικοί Φούρνοι». Με αφορμή το γεγονός ότι οι νταβατζήδες που κρύβονταν πίσω από το «Χωριάτικο» καταδικάστηκαν μεν στο τέλος του Απρίλη σε 10 έως 12,5 χρόνια κάθειρξη, ωστόσο αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγυήσεις και οι επιχειρήσεις τους συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά, στα μέσα του Μάη αφισοκολλήσαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια ενημερωτική αφίσα για την υπόθεση, ενώ αναρτήσαμε και πανό απέναντι απ’ το «Χωριάτικο» της περιοχής μας.

Παιδικό Εργαστήρι

Πιο φτωχό απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει, καθώς έφτασε το τέλος της σχολικής χρονιάς, αλλά εξίσου ποιοτικό ήταν το πρόγραμμα του παιδικού εργαστηριού. Το πρωί της Κυριακής 7 Ιουνίου ήταν αφιερωμένο στο χορό απ’ την ομάδα εργασίας του παιδικού εργαστηριού. Έτσι μικροί και μεγάλοι μαζεύτηκαν στην Στρούγκα και χόρεψαν με την ψυχή τους δημιουργώντας εικόνες και συναισθήματα, γιατί χορός είναι έκφραση, κίνηση, ρυθμός, τρόπος ζωής…

Θερινό Cine Strouga

Κατέφτασε ύστερα από ένα χρόνο απουσίας αυτό για το οποίο όλοι μας ρωτάγατε με προσμονή… Το θερινό σινεμά της κατάληψης στην πίσω αυλή μας ήρθε για να δροσίσει τις ζεστές νύχτες που έρχονται – αλλά για λόγους ανωτέρας βίας δεν κράτησε και πολύ.

Η αρχή έγινε την Κυριακή 10 Μαΐου με την ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα «Ο Αταίριαστος», όπου ένας αφηρημένος αλήτης παλεύει να ανταποκριθεί στη φήμη του μεγάλου του αδελφού και νοσταλγεί τις μέρες που οι συμμορίες πάλευαν μεταξύ τους για το ποια θα επικρατήσει.

Μια εβδομάδα αργότερα προβλήθηκε το αριστούργημα του Εμίρ Κουστουρίτσα «Arizona Dream». Ένας Εσκιμώος γυρίζει με το έλκηθρό του στο σπίτι μ’ ένα φρεσκοπιασμένο ψάρι, την ώρα που ο Άξελ βάζει ετικέτες σε ψάρια στη Νέα Υόρκη δουλεύοντας για έναν φυσιοδίφη, μέχρι που πρέπει να πάει στην Αριζόνα για το γάμο του θείου του. Και το όνειρο ξεκινά…

Την Κυριακή 24 Μαΐου σειρά είχε «Ο νεκρός» του Τζιμ Τζάρμους. Ο λογιστής Ουίλιαμ Μπλέικ (απλή συνωνυμία με τον Άγγλο ποιητή), ενώ προσπαθεί να διαφύγει αφού έχει διαπράξει φόνο, γνωρίζει έναν παράξενο Ινδιάνο με το όνομα Κανένας, ο οποίος τον προετοιμάζει για το ταξίδι στον κόσμο των πνευμάτων.

Τέλος, στις 7 Ιουνίου προβλήθηκε η ταινία του Ντον ΜακΚέλαρ «Η τελευταία νύχτα του κόσμου». Τα νέα ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους στην αρχή: πανικός, σύγχυση, τρόμος και –φυσικά– άρνηση. Σιγά-σιγά ο τρόμος μεταμορφώνεται σε αποδοχή και τα προβλήματα δίνουν τη θέση τους σε κρίσιμα ερωτήματα: Σε λίγες ώρες θα φτάσει η ώρα μηδέν κι ένας κομήτης θα καταστρέψει οριστικά τον πλανήτη και θα πάρει μαζί του τον ανθρώπινο πολιτισμό με τις αντιφάσεις του· πού θες να βρίσκεσαι την κρίσιμη στιγμή;

Εμβόλιμα στις τακτικές προβολές της Κυριακής προβλήθηκε την Παρασκευή 29 Μαΐου η «Απαγορευμένη εκπαίδευση». Πρόκειται για ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ με πρωτότυπη αισθητική που καταπιάνεται με εναλλακτικές εκπαιδευτικές πρακτικές και με αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία.

Το θερινό Cine Strouga θα επιστρέψει με το καλό απ’ το Σεπτέμβριο. Θα ενημερωθείτε για τις προβολές απ’ τις αφίσες που τοποθετούνται σε μεγάλο μήκος της πόλης και απ’ το μπλογκ μας!

Διαβά-ΖΟΥΜΕ

Στο παρασκευιάτικο καφενείο της 15ης Μαΐου πραγματοποιήθηκε άλλη μια συνάντηση του «Διαβά-ΖΟΥΜΕ». Λίγος αλλά καλός κόσμος που τρέφει μεγάλη αγάπη για το συντροφικό διάβασμα συγκεντρώθηκε στο χώρο της κατάληψης και μοιράστηκε αγαπημένα αποσπάσματα από αξιόλογα βιβλία: ένα ποίημα της Μαρίας Παπαδάκη από την ποιητική συλλογή της «Αληθομυθεύματα», απόσπασμα απ’ τις «Ιστορίες για μισογύνηδες» της Πατρίσια Χάισμιθ, μια επιστολή που έστειλε το 1850 ο Γκιστάβ Φλομπέρ στον κολλητό του από την Πάτρα, απόσπασμα απ’ το δοκίμιο του φυσικού Έρβιν Σρέντιγκερ με τίτλο «Το μέλλον της κατανόησης» (1950) και, βέβαια, το «Τραγούδι του κρασιού» του κορυφαίου Πέρση λυρικού ποιητή του 15ου αιώνα Χαφέζ Σιραζί. Το τελευταίο είχαμε τη χαρά να το ακούσουμε και στο πρωτότυπο, καθώς ήταν μια απ’ τις προτάσεις των μαθητών μας των ελληνικών.

Θεατρικές παραστάσεις

Δύο συνεχόμενα Σαββατοκύριακα ο χώρος της Στρούγκας φιλοξένησε αντίστοιχα θεατρικά έργα και το αποτέλεσμα ήταν άκρως επιτυχημένο. Εν αρχή, λοιπόν, την Κυριακή 21 Ιουνίου η θεατρική ομάδα προςάναμμα παρουσίασε «Το εσώβρακον του Αγίου Γρύφωνος» του Ιωάννη Κολώνια και ο κόσμος που παραβρέθηκε απήλαυσε την θαυμα…τουργή παράσταση.

Εν συνεχεία το διήμερο 27-28/6 στο χώρο της κατάληψης φιλοξενήθηκε η θεατρική ομάδα Ανοικείωση που μας παρουσίασε το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Τα ντουφέκια της κυρίας Καράρ».

Τι συμβαίνει στις ελληνικές φυλακές;

Καιρό τώρα προσπαθούσαμε να κάνουμε μια εκδήλωση αφιερωμένη στον βάναυσο κόσμο των ελληνικών φυλακών. Τελικά τα καταφέραμε και το βράδυ του Σαββάτου 20 Ιουνίου οργανώσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Για αρχή προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ «Οι Βροχοποιοί» (Εκδόσεις Διάδοση, 2015), το οποίο μας επέτρεψε να κάνουμε μια βουτιά στη βίαιη πραγματικότητα των ελληνικών φυλακών της δεκαετίας του ‘80 και να μάθουμε για τις συνθήκες διαβίωσης, τους καταναγκασμούς, την πολιτική χειραφέτηση, καθώς και τους αγώνες για την ελευθερία που πραγματοποιήθηκαν μέσα κι έξω απ’ τα κελιά την ταραγμένη εκείνη δεκαετία. Στη συνέχεια διαβάστηκαν κείμενα από πρώην κρατούμενους και κρατούμενες που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση και ακολούθησε μια πολύ αποδοτική συζήτηση γεμάτη προβληματισμό και αγωνία για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα ελληνικά κάτεργα. Το μόνο σίγουρο είναι πως κάτι δυνάμωσε ακόμα περισσότερο μέσα μας, και αυτό είναι το πάθος μας για λευτεριά όλων των συντρόφων/ισσών αλλά και όλων των ανθρώπων που κρατούνται πίσω από τα κάγκελα της δημοκρατίας, που είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά.

Hip-hop live για τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενου μουσικού studio

Το Σάββατο 4 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε Hip-hop live έξω από τη Στρούγκα με συμμετοχή πολλών και καλών καλλιτεχνών του είδους: οι mentira witch project, σπείρα, Dtaeys & Viral, Loonatik & dj Gzas, infinik, renegade instruments, N-arrow, Scrip-D, Αόρατος Εχθρός και Nasty rebel στήριξαν με τις φωνές και τα μικρόφωνά τους το εγχείρημα της δημιουργίας αυτοδιαχειριζόμενου μουσικού στούντιο στο χώρο της Στρούγκας.

Οι εργασίες κατασκευής του στούντιο έχουν προχωρήσει ικανοποιητικά κι όπως όλα δείχνουν από το φθινόπωρο θα είναι σε θέση να φιλοξενήσει πρόβες μουσικών συγκροτημάτων στη βάση της αυτοδιαχείρισης. Αναμείνατε στο ακουστικό σας για λεπτομέρειες αν ενδιαφέρεστε να κάνετε χρήση του ή ελάτε να το συζητήσουμε από κοντά.

Live Bandallusia

Το Σάββατο 10 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε έξω από τη Στρούγκα live οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα συντρόφου με τη συμμετοχή του αγαπημένου συγκροτήματος Bandallusia με έντεχνο, παραδοσιακό και ρεμπέτικο ρεπερτόριο.

Οι ενέργειες για την οικονομική ενίσχυση ατόμων που βρίσκονται υπό την πίεση των κατασταλτικών μηχανισμών (όπως το live των Bandallusia) ή εγχειρημάτων που επιδιώκουν την αδιαμεσολάβητη ενεργοποίηση των ανθρώπων σε διάφορα πεδία (όπως το αυτοδιαχειριζόμενο στούντιο) δύσκολα μπορεί να γίνουν κατανοητές σε όσους δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει η λέξη αλληλεγγύη και κυρίως τι σημαίνει η πρακτική άσκηση ανυστερόβουλης αλληλεγγύης.

Φιλοξενούμενες εκδηλώσεις

Την Πέμπτη 18 Ιουνίου φιλοξενήθηκε στο χώρο της Στρούγκας η 1η συνάντηση εγχειρημάτων αντιπληροφόρησης για δημιουργία δικτύωσης που κάλεσε η εφημερίδα δρόμου Άπατρις και συμμετείχαν κι άλλα μέσα αντιπληροφόρησης. Ακολούθησε καφενείο, τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν στην εφημερίδα.

Την Παρασκευή 19 Ιουνίου φιλοξενήθηκε στο χώρο της Στρούγκας η παρουσίαση απ’ την εφημερίδα Κόντρα της νέας της μπροσούρας με τίτλο «Διδάγματα από το Μεσοπόλεμο».
Και οι δυο εφημερίδες, όπως και η μπροσούρα διατίθενται στον ανανεωμένο και πάντα ενήμερο πάγκο έντυπου υλικού της Στρούγκας, όπου μπορεί να βρει κανείς και πλήθος άλλων βιβλίων, περιοδικών, μπροσουρών και άλλων εντύπων που καλλιεργούν το διάλογο και την πνευματική όξυνση στους κόλπους του ανταγωνιστικού κινήματος.