Η προεκλογική εκστρατεία τελειώνει, οι δημοτικές εκλογές έφτασαν.
Γιατί να εμπιστευτούμε τους διεκδικητές της θέσης του δημάρχου;

Οι δημοτικές εκλογές έφτασαν και οι δεινόσαυροι της πόλης έχουν για τα καλά ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη της περασμένης τετραετίας.

Αφού τεντώθηκαν λιγάκι για να ξεμουδιάσουν, άρχισαν να γυρίζουν τις πλατείες για να μας φορτώσουν μ’ ένα ακατάσχετο μπλα-μπλα, προσέχοντας να μην ξεστομίσουν τίποτα επί της ουσίας για τα φλέγοντα ζητήματα της πόλης και των κατοίκων της – ή έστω για όσα απ’ αυτά ο δήμος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας διατηρεί τις αρμοδιότητές του.

Πού ήταν άραγε κρυμμένοι τόσο καιρό; Με τι ασχολούνταν, όσο αυξανόταν η ανεργία, η φορολογία, η καταστολή, όσο διαλυόταν το «κοινωνικό κράτος», όσο υποβαθμιζόταν η ζωή μας, μέσα σ’ αυτή τη σκληρή τετραετία της κρίσης; Δύσκολο να απαντήσουν οι δεινόσαυροι. Έτσι, σήμερα, ενώ «το θερμόμετρο της προεκλογικής περιόδου έχει χτυπήσει κόκκινο», όπως λένε, και οι κοιμισμένοι δεινόσαυροι ξυπνούν, τους βλέπουμε να φλυαρούν για τα ασήμαντα, ενώ κρατούν σφραγισμένα τα χείλη για τα σημαντικά.

Και φλυαρούν χωρίς καν να μας λένε (ίσως επειδή κι αυτοί δεν ξέρουν) τι έχει απομείνει στα χέρια τους και τι ακριβώς θα μπορούν να κάνουν στ’ αλήθεια οι δεινόσαυροι εκείνοι που μετά τη «λαϊκή εντολή» θα εγκατασταθούν στο δημαρχείο της πόλης – αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και δεν ξαναπέσουν σε χειμερία νάρκη μετά τις εκλογές. Δε μας λένε για την καταστροφική επίδραση και του προγράμματος «Καλλικράτης» πάνω στους ήδη ανάπηρους θεσμούς αυτοδιοίκησης του ελληνικού κράτους. Δε μας λένε για το δήμο με τα δεμένα χέρια, το φτωχό συγγενή και υπηρεσιακό εκπρόσωπο της κρατικής εξουσίας στην πόλη, του οποίου οι δραστηριότητες ελέγχονται από το οργουελικά βαφτισμένο «Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας» των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης της χώρας.

Αλλά αυτή μας η απαίτηση, βέβαια, είναι ψιλά γράμματα μπροστά στο γεγονός ότι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (14/5), η απερχόμενη δήμαρχος δεν έχει μπει καν στον κόπο να δημοσιεύσει το πολιτικό της πρόγραμμα για την επόμενη πενταετία. Από μια άποψη κρύβει μια ειλικρίνεια, θα έλεγε κανείς, αυτή η παράλειψη της Ευτυχίας Γαϊτανά: Γιατί να μπει στον κόπο να γράψει ένα πρόγραμμα που έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορεί ή δεν θα θέλει να εφαρμόσει στην απίθανη περίπτωση που θα επανεκλεγεί;

Τα προγράμματα των υπόλοιπων συνδυασμών (εκτός της Λαϊκής Συσπείρωσης, που δε δημοσιεύει πρόγραμμα παραπέμποντας, προφανώς, στην εφαρμογή της λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας ως οριστικής λύσης των σημερινών προβλημάτων μας), αν και ποικίλλουν σε ύφος, μοιάζουν απελπιστικά σε μεγάλο μέρος τους. Απαντιέται έτσι το κρίσιμο ερώτημα του ποιος υποψήφιος διαφέρει επαρκώς από τα τετριμμένα για να τον εμπιστευτούμε: Κανείς.

Στον κρίσιμο τομέα της κοινωνικής πολιτικής για παράδειγμα, με ένα ξεφύλλισμα των προγραμμάτων των πέντε συνδυασμών, διαπιστώνουμε ότι έχουν σχεδόν ταυτόσημες προτάσεις: διεύρυνση της δραστηριότητας του κοινωνικού παντοπωλείου, ίδρυση ιατρείου ή φαρμακείου, αξιοποίηση του εθελοντισμού, φαγητό στους πεινασμένους και στέγη στους άστεγους, δημιουργία εναλλακτικών λύσεων για το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» και άλλες παρόμοια ασαφείς εξαγγελίες περιλαμβάνονται με παραλλαγές και στα πέντε δημοσιευμένα προγράμματα. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο, όμως, να μας πει τι γίνεται και τι σκοπεύει να κάνει με τα πραγματικά προβλήματα, όπως αυτά της δομής των συσσιτίων και του κοινωνικού παντοπωλείου που παρουσιάσαμε στο φύλλο του Φλεβάρη.

Φαίνεται πως οι δεινόσαυροι βολεύονται να απλοποιούν τα πράγματα και να γενικολογούν. Ορισμένοι, μάλιστα, προωθούν μονοθεματική ατζέντα με κέντρο της προσοχής τους, για άλλη μια φορά, το γήπεδο της ΑΕΚ. Ο τρόπος που εμφανίζεται αυτό το ζήτημα στο «δημόσιο διάλογο» της πόλης είναι χαρακτηριστικός, καθώς οι περισσότεροι υποψήφιοι δε λένε τη γνώμη τους με σαφήνεια και καθαρότητα για τα υπαγορευμένα από τον Δημήτρη Μελισσανίδη νομοθετήματα που εκκρεμούν για ψήφιση στο κοινοβούλιο και αφορούν όχι μόνο το γήπεδο, αλλά γενικότερα την πόλη και τον αυριανό της χαρακτήρα, όπως σημειώσαμε και στο προηγούμενο φύλλο (νέο ρυθμιστικό σχέδιο Αθήνας-Αττικής). Μ’ αυτή τους την πρακτική, με το λόγο τους ή με τη σιωπή τους, ανάλογα, δεν υπερασπίζουν τα συμφέροντα των πολιτών που φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν, αλλά μιας συγκεκριμένης κτηματομεσιτικής επένδυσης, που για να πετύχει πρέπει ν’ αλλάξει το τοπίο της πόλης.

Οι πολίτες που βιώνουν αυτό τον καιρό τον εφιάλτη της προεκλογικής γενικολογίας, δύσκολα θα μπορέσουν να βρουν στήριγμα στους υποψήφιους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους της πόλης. Όταν όλοι οι υποψή-

φιοι δήμαρχοι, ακόμη κι αυτοί που υποστηρίζουν ότι αν εκλεγούν θα εφαρμόσουν «μια ριζοσπαστική Αυτοδιοικητική πολιτική», περιγράφουν στις εκλογικές διακηρύξεις τους το δήμο ως φορέα παροχής υπηρεσιών, ο πολίτης είναι καταδικασμένος να παρακολουθεί από απόσταση τα τεκταινόμενα, να «αιτείται δι’ υπόθεσίν του» προς τη δημοτική γραφειοκρατία, να απέχει από το κέντρο των αποφάσεων, το οποίο, βεβαίως, παραμένει υπό τον έλεγχο δεινοσαύρων που αδυνατούν να εντοπίσουν τα προβλήματα και να παλέψουν για τη λύση τους.

Η γενικολογία των υποψηφίων δημάρχων αντισταθμίζεται εν μέρει από τον συγκεκριμένο χαρακτήρα των υποψηφιοτήτων των δημοτικών και τοπικών συμβούλων: με 550 περίπου υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους, κάθε σόι της πόλης πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα δικό του. Όμως πού ήταν κρυμμένοι οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους «προβληματισμένους κι ενεργούς πολίτες» τα προηγούμενα χρόνια; Πού θα βρίσκονται όταν κοπάσει ο κουρνιαχτός της εκλογικής αναμέτρησης;

Μέσα σε μια πραγματικότητα που δεν περιμένει, σε συνθήκες αντίξοες όσο ποτέ εδώ και δεκαετίες, οι φετινές δημοτικές εκλογές σκάνε σαν πυροτέχνημα στον ανοιξιάτικο φιλαδελφειώτικο και χαλκηδονιώτικο ουρανό. Όταν ξανάρθει, όμως, ο χειμώνας και οι δεινόσαυροι επιστρέψουν στη νάρκη τους, τι θ’ απομένει από τη λάμψη της στιγμής;

π.