Την ελληνική εκδοχή του Γκουαντάναμο επιχειρεί να εισάγει το νομοσχέδιο που έδωσε στη δημοσιότητα στις 17 Μαρτίου το υπουργείο Δικαιοσύνης με τον τίτλο «Ρυθμίσεις Ποινικού και Σωφρονιστικού Δικαίου και άλλες διατάξεις». Με το εν λόγω νομοσχέδιο οι φυλακές κατατάσσονται πλέον σε τρεις κατηγορίες: Α, Β και Γ. Στην πρώτη κατηγορία θα συνεχίζουν να κρατούνται οι υπόδικοι για χρέη, ενώ προστίθενται οι κρατούμενοι που κατηγορούνται για «εγκλήματα κατά της περιουσίας και ιδιοκτησίας που έχουν τελεσθεί χωρίς βία ή απειλή». Στη δεύτερη κατηγορία (Β) θα κρατούνται οι υπόλοιποι κρατούμενοι, ενώ στην τρίτη κατηγορία, στις φυλακές τύπου Γ, θα κρατούνται α) όσοι έχουν καταδικαστεί ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε οργανώσεις ένοπλης αντιβίας, β) οι κρατούμενοι που κρίνονται επικίνδυνοι για τη «δημόσια ασφάλεια της χώρας και τη δημόσια τάξη» και γ) οι κρινόμενοι ως επικίνδυνοι κρατούμενοι των φυλακών τύπου Α και Β, εφόσον έχουν καταδικαστεί ή απειλούνται με ποινές ισόβιας ή πρόσκαιρης κάθειρξης. Η αρχική κράτηση στις φυλακές τύπου Γ για την πρώτη κατηγορία θα έχει δεκαετή διάρκεια που μπορεί να ανανεώνεται ανά δύο χρόνια, ενώ για τους υπόλοιπους κρατούμενους η αρχική κράτηση ορίζεται στα τέσσερα χρόνια με επανεξέταση της κράτησής τους, επίσης ανά διετία. Τμήματα τύπου Γ προβλέπεται να δημιουργηθούν και στις φυλακές τύπου Α και Β. Στις φυλακές τύπου Γ, θα εφαρμόζεται ξεχωριστός εσωτερικός κανονισμός στον οποίο θα υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί στην αλληλογραφία, το χρόνο προαυλισμού, τα επισκεπτήρια, την τηλεφωνική επικοινωνία, ενώ οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι δε θα δικαιούνται άδειες, οι οποίες καταργούνται εντελώς. Τέλος, με νέα διάταξη προβλέπεται η ειδική συγκρότηση σώματος της Αστυνομίας, η οποία αναλαμβάνει όχι μόνο την εξωτερική φρούρηση των φυλακών τύπου Γ, αλλά θα μπορεί να επεμβαίνει και στο εσωτερικό της φυλακής, έπειτα από απόφαση του Διευθυντή.

Απέναντι σε αυτό το έκτρωμα που προορίζεται να κατατεθεί στη Βουλή -μετά τις ευρωεκλογές- με σκοπό να γίνει νόμος του κράτους, οι πρώτες αντιδράσεις ήρθαν από τους κρατούμενους των φυλακών, οι οποίοι σε κείμενο που απέστειλαν στον Τύπο αναφέρουν: «Οι άδειες και οι αναστολές είναι το μοναδικό μέτρο που προσπαθεί να ισορροπήσει αυτήν την νομική εξόντωση. Τώρα με κόψιμο των αδειών στην πλειοψηφία των κρατουμένων (καθώς ο καθένας μας μπορεί να θεωρηθεί «επικίνδυνος» και να ονομαστεί κρατούμενος τύπου Γ) το σύστημα δημιουργεί ανθρώπους δίχως ελπίδα. Έτσι, οι φυλακές γίνονται εργοστάσιο αναπαραγωγής του εγκλήματος καθώς ο κρατούμενος δεν έχει τίποτε να χάσει γιατί τα έχει χάσει όλα. Ο κατ’ επίφαση σωφρονισμός τους γίνεται μια εκδικητική τιμωρία. Παράλληλα, με τις συνεχείς εφόδους των ΕΚΑΜ, οι φυλακές γίνονται πεδίο εξάσκησης της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Επίσης, γίνεται πλέον απόλυτη η εξουσία του εκάστοτε Εισαγγελέα της φυλακής που ούτε καν γνωρίζει τους κρατούμενους, οι οποίοι γι’ αυτόν δεν είναι τίποτε άλλο παρά αριθμημένος φάκελος ξεχασμένος στο συρτάρι του γραφείου του». Οι κρατούμενοι σε όλες τις φυλακές ενώνουμε την φωνή μας και διεκδικούμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά μας».

Δυναμική απάντηση απέναντι στην απομόνωση των κρατούμενων και την αυξανόμενη καταστολή έδωσαν και οι «απέξω», όπως και πριν από έντεκα χρόνια, όταν πάλι επιχειρήθηκε να δημιουργηθούν λευκά κελιά στη φυλακή της Λάρισας που τότε προορίζονταν για τους καταδικασθέντες ως μέλη της ΕΟ 17Ν. Σήμερα, φημολογείται έντονα ότι η φυλακή του Δομοκού προορίζεται να αποτελέσει τμήμα κράτησης τύπου Γ. Ετσι λοιπόν, την Κυριακή 6 Απρίλη διοργανώθηκε πορεία διαμαρτυρίας με τη συμμετοχή περισσότερων των χιλίων ατόμων ενάντια στις ειδικές συνθήκες κράτησης η οποία κατευθύνθηκε στη φυλακή του Δομοκού, όπου η αστυνομία είχε απαγορεύσει την προσέγγιση και απώθησε βίαια τους διαδηλωτές που επιχείρησαν να ενώσουν τις φωνές τους με αυτές των κρατούμενων.

Οι κοινοί αγώνες -μέσα και έξω από τις φυλακές- είναι ο μόνος δρόμος για να σταματήσει η επιχειρούμενη σωματική και ψυχική εξόντωση των κρατούμενων, είναι η μόνη ελπίδα για να αντισταθούμε στη βαρβαρότητα που μας επιβάλλουν. Ο δίκαιος αγώνας των κρατούμενων χρειάζεται να μπολιαστεί με την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Γιατί αυτός είναι άλλωστε και ο πιο μεγάλος φόβος των κυρίαρχων ,καθώς ξέρουν πως «όσες κι αν χτίζουν φυλακές, κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είν’ αληταριό κι όλο θα δραπετεύει…».

Χ.Π.