«Το μικρό χωριό, που τόσο καλά γνωρίζουμε, ζει ευτυχισμένο κάτω από τον ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο, δίπλα στο μεγάλο δάσος της Αρμορικής […] Ναι, το μικρό μας χωριό ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία… και δεν έχει δίκιο, γιατί το μέλλον θα είναι κάπως ΕΤΣΙ!!»

Διαβάζοντας την «Κατοικία των θεών» («Le domaine des dieux») των Uderzo & Goscinny κάτω από το φως γεγονότων σημερινών, νιώθεις την ιστορία αυτή υπερβολικά οικεία, σα να γράφτηκε πρόσφατα και για μια γειτονιά πολύ πιο γνώριμη και κοντινή, μια γειτονιά όπως η δική μας Νέα Φιλαδέλφεια.

Ας δούμε όμως την υπόθεση αυτής της πολύ ιδιαίτερης περιπέτειας του Αστερίξ: το γνωστό μας γαλατικό χωριό, έχοντας κερδίσει την ελευθερία του αντιστεκόμενο ήδη αρκετές φορές στο ρωμαϊκό εδαφικό επεκτατισμό, ζει μια ζωή ήρεμα ευτυχισμένη δίπλα στο όμορφο δάσος του. Όμως ο Καίσαρας έχει άλλα σχέδια: αποφασίζει να επιβληθεί στο ανυπότακτο χωριό με άλλο τρόπο, αναγκάζοντάς το να δεχτεί τον «πολιτισμό»: θα καταστρέψει το δάσος, που θα δώσει τη θέση του σε ένα «πάρκο». «Τέλος, πολυκατοικίες που θα κατοικηθούν από Ρωμαίους, θα χτιστούν γύρω από το χωριό που θα καταντήσει μια υποβαθμισμένη αμφορούπολη (χωματερή) καταδικασμένη να προσαρμοστεί ή να εξαφανιστεί».

Για να πετύχει το σκοπό αυτό, επιστρατεύει αυτή τη φορά όχι στρατιώτες, αλλά υποσχέσεις για ανάπτυξη και για καλύτερη ζωή. Τα μέσα του είναι τώρα μακέτες, αρχιτέκτονες, δούλοι-χτίστες, και βέβαια μια καλά οργανωμένη διαφημιστική καμπάνια: το μοντέρνο γιγαντιαίο συγκρότημα θα περιλαμβάνει αρένα, λουτρά και εμπορικό κέντρο και θα ονομαστεί «κατοικία των θεών», ένα όνομα που ο Καίσαρας είναι βέβαιος πως θα προσελκύσει πελάτες… Η υπόθεση δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από ένα καλό μέτρημα, που εύλογα δημιουργεί υποψίες στους γεροντότερους και σοφότερους. Φυσικά, για να μπορέσει κανείς να ξεριζώσει τα δέντρα, θα πρέπει πρώτα να ξεριζώσει τους κατοίκους ή να τους αλλοτριώσει, υποσχόμενος εφήμερα κέρδη, σπέρνοντας τη διχόνοια, διαταράσσοντας τις μεταξύ τους σχέσεις μέσα από αθέμιτο οικονομικό ανταγωνισμό (ανοίγω ένα ψαράδικο δίπλα στο ψαράδικο που άνοιξε δίπλα στο ψαράδικο), παρεμβαίνοντας στην τοπική κοινωνία για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των νεοφερμένων επισκεπτών, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη αύξηση των τιμών – και γενικότερα εκβιάζοντας την εξέλιξη των πραγμάτων.

Οι αντιθέσεις δεν κινούνται σ’ ένα μόνο επίπεδο: έτσι οι κάτοικοι προσπαθούν να βοηθήσουν τους δούλους-χτίστες να ελευθερωθούν με την ελπίδα πως θα τους στηρίξουν, εκείνοι όμως μόλις βρίσκονται με τη βοήθεια του μαγικού ζωμού σε προνομιακή θέση, διεκδικούν εργασιακά δικαιώματα, ολοκληρώνουν το έργο και εγκαταλείπουν την υπόθεση. Τελικά οι κάτοικοι συνασπίζονται και κατορθώνουν να διώξουν τους κατακτητές, να γκρεμίσουν την κατοικία των θεών και να ξαναφυτέψουν δέντρα. Έτσι το δάσος «ξανακατακτά τα δικαιώματά του» και οι Γαλάτες μας γιορτάζουν σ’ ένα ξέφωτο του δάσους, μέχρι την επόμενη φορά που θα χρειαστεί «να σταματήσουν τη ροή των πραγμάτων» κι έχοντας συνείδηση πως χρειάζεται να είναι σε διαρκή επιφυλακή.

Το τεύχος του Αστερίξ με τον τίτλο «Η κατοικία των θεών» κυκλοφόρησε το 1971, την εποχή των πρώτων προσπαθειών εδαφικής επέκτασης του Παρισιού προς την εξοχή με τη δημιουργία κολοσσιαίων εμπορικών κέντρων (Loleck, «Le domaine des dieux», http://www.du9.org/dossier/domaine-des-dieux-le/). Φαίνεται πως οι Albert Uderzo και René Goscinny εμπνεύστηκαν την ιστορία τους από το «Παρλί 2» (Parly II), γιγαντιαίο εμπορικό κέντρο που φυτεύτηκε το 1969 δίπλα στο δάσος του Μαρλί (Marly), στα 20 χιλιόμετρα δυτικά του Παρισιού, στην κατεύθυνση της Αρμορικής. Την περιοχή αυτή, γράφουν οι αρχαίοι γεωγράφοι Ποσειδώνιος και Στράβων, κατοίκησαν Γαλάτες πρόσφυγες του Βελγίου, οι οποίοι κατέφυγαν εκεί σπρωγμένοι απ’ τις διώξεις γερμανικών φύλων, και την ονόμασαν Aremorica, που σημαίνει στα κέλτικα «η χώρα δίπλα στη θάλασσα».

Το «Παρλί 2», λοιπόν, η κατασκευή του οποίου συνδυάστηκε με την οικοδόμηση ενός τεράστιου συγκροτήματος κατοικιών από εταιρείες μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων (του Robert Zellinger de Balkany, βασιλιά των εμπορικών κέντρων στη Γαλλία) εγκαινιάστηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1969 παρά τις αντιδράσεις που ξεσηκώθηκαν τόσο για τη δασική περιοχή στην οπoία αποφασίστηκε να χτιστεί, όσο και για την ονομασία του. Η αρχική ιδέα ήταν να ονομαστεί «Παρίσι 2» (Paris II), τελικά όμως υιοθετήθηκε ένα όνομα υβριδικό, από το «Παρ-» του Παρισιού και το «-λί» του γειτονικού δάσους του Μαρλί. Διατηρήθηκε ωστόσο στην ονομασία ο αριθμός 2 που συνεχίζει να παραπέμπει στην αρχική ιδέα της δημιουργίας ενός «δεύτερου Παρισιού», κατασκευασμένου αποκλειστικά για την ικανοποίηση του δυτικού καταναλωτικού ονείρου που ανέτελλε την εποχή εκείνη, βρίσκοντας έκφραση μέσα απ’ τα μεγάλα εμπορικά κέντρα (malls).

Παράλληλα όμως υπήρχαν φωνές διαμαρτυρίας που αγωνίζονταν για την υπεράσπιση της φύσης και των ελεύθερων δημόσιων χώρων, ενώ επιστήμονες εντόπιζαν τις επεκτατικές τάσεις των πόλεων απ’ τις αρχές ήδη της δεκαετίας του ’60 (βλ. P.-H. Chombart de Lauwe 1963, Des hommes et des villes / Για τους ανθρώπους και τις πόλεις, Paris: Petite Bibliothèque Payot). Λίγο πριν την οικοδόμηση του «Παρλί 2», το 1968, ο Ανρί Λεφέβρ γράφει στο βιβλίο του Το δικαίωμα στην πόλη για τη σχέση πόλης και υπαίθρου: «η πόλη επεκτεινόμενη επιτίθεται στην ύπαιθρο, τη διαβρώνει, τη διαλύει» (Henri Lefebvre, Le droit à la ville, Paris: Ed. Anthropos, σελ. 78), μόνο για να επιβεβαιώσει τη συνέχιση ενός φαινομένου που περιγράφεται σε όλη την αγριότητά του πάνω από έναν αιώνα νωρίτερα στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848): «Η αστική τάξη υπέταξε την ύπαιθρο στην κυριαρχία της πόλης. […] Όπως εξάρτησε την ύπαιθρο από την πόλη, έτσι εξάρτησε τις βάρβαρες και τις μισοβάρβαρες χώρες από τις πολιτισμένες, τους αγροτικούς λαούς από τους αστικούς λαούς, την Ανατολή από τη Δύση». Το 1970, δηλαδή λίγο μετά τη δημιουργία του, το «Παρλί 2» σχολιάζεται στο κλασικό βιβλίο του γάλλου κοινωνιολόγου Ζαν Μποντριγιάρ Η κοινωνία της κατανάλωσης στο πλαίσιο της κριτικής του στην κοινωνία της αφθονίας (Jean Baudrillard, La Société de consommation, Ed. Denöel, σελ. 21-26), ενώ την ίδια χρονιά ο Λεφέβρ εξελίσσει τη σκέψη του σχετικά με τις μορφές επικυριαρχίας της πόλης πάνω στη φύση στο βιβλίο του Η αστική επανάσταση (La révolution urbaine, Paris: Gallimard). Στην ίδια κατεύθυνση και οι Uderzo & Goscinny σχολιάζουν τα γεγονότα μέσα από μερικούς θαυμάσιους αναχρονισμούς, που παραπέμπουν στη διαχείριση του χώρου από την τεχνοκρατία της εποχής Πομπιντού (σε μια ευθεία αντιστοιχία, το δάσος που γίνεται πάρκο στην περίπτωσή μας θα μπορούσε να ονομαστεί «μητροπολιτικό»).
Το Παρλί 2 εξακολούθησε βέβαια να ζει και να βασιλεύει. Ανήκει σήμερα στον Όμιλο Unibail-Rodamco, την κορυφαία στην Ευρώπη επιχείρηση real estate που ειδικεύεται στα εμπορικά κέντρα, η οποία το ανακαίνισε το 2011 και το εκμεταλλεύεται έκτοτε, στοιχείο ενδεικτικό του τι συμβαίνει συνήθως όταν τα πράγματα πάρουν έναν τέτοιο δρόμο.

Οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα και πράγματα ναι, είναι τυχαία. Αν προσπαθήσουμε να μεταθέσουμε την πλοκή της ιστορίας, θα διαπιστώσουμε ότι το μικρό γαλατικό χωριό δεν μπορεί να είναι η Νέα Φιλαδέλφεια, διότι δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία σε πρόσωπα και πράγματα:
– ούτε ένα δάσος που απειλείται
– ούτε μια μακέτα
– ούτε ένα όνομα με θρησκευτικές παραπομπές για ένα κτίσμα που δε σχετίζεται με τη θρησκεία
– ούτε ένας Καίσαρας που θέλει να αποφασίσει για το μέλλον ενός τόπου και των κατοίκων του, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, σε μια λογική αποικιοκρατική
– ούτε ένας κόσμος προσφυγικής καταγωγής που προσπαθούν να του περάσουν το όνειρο της ανάπτυξης και της οικονομικής ευμάρειας – η οποία θα έρθει βέβαια, αλλά γι’ αυτούς που θα εκμεταλλευτούν τον τόπο του.

Καταλήγοντας παρόλ’ αυτά αναπόφευκτα στο συμπέρασμα πως κάτω από ανάλογες συνθήκες η ιστορία επαναλαμβάνεται, χρειάζεται να πει η τοπική κοινωνία το μεγάλο όχι που λέει κι ο ποιητής και να αντισταθεί, αν θέλει κι αυτή να γιορτάσει μια μέρα στο δάσος τη νίκη της, σα γνήσιο γαλατικό χωριό!

λ.

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι φ. 12, καλοκαίρι 2015

Λίγος καιρός απέχει απ’ την τελευταία μας συνάντηση στους δρόμους της πόλης και τώρα που καλοκαίριασε, λίγο πριν το αναγκαίο διάλειμμα (ή τις καλοκαιρινές ανάσες) είπαμε να ανταμώσουμε ξανά!

τη σελίδα επιμελήθηκαν η ε. και o Los Ψ

Πρωτομαγιά

Η Πρωτομαγιά είναι απεργία. Δεν είναι ούτε γιορτή-αργία, ούτε πανηγύρι, ούτε εθιμοτυπική διαδήλωση. Βεβαίως, στη γειτονιά μας έχει καθιερωθεί αυτό που έχει καθιερωθεί. Η Στρούγκα παρέμεινε ανοιχτή τις μέρες του πανηγυριού. Πραγματοποιήθηκε δε παιδικό εργαστήρι χειροτεχνίας και παράσταση θεάτρου σκιών με τίτλο «Ο Καραγκιόζης και το μαγεμένο δεντρό», απ’ όπου κι η φωτογραφία στα δεξιά.

Παρέμβαση για το «Χωριάτικο»

Η εξαναγκαστική πορνεία, τα στριπτιζάδικα και το trafficking γυναικών είναι μόνο μερικές από τις «business» που εδώ και χρόνια κρύβονταν πίσω από τις βιτρίνες της γνωστής αλυσίδας φούρνων «Το Χωριάτικο» και «Αττικοί Φούρνοι». Με αφορμή το γεγονός ότι οι νταβατζήδες που κρύβονταν πίσω από το «Χωριάτικο» καταδικάστηκαν μεν στο τέλος του Απρίλη σε 10 έως 12,5 χρόνια κάθειρξη, ωστόσο αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγυήσεις και οι επιχειρήσεις τους συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά, στα μέσα του Μάη αφισοκολλήσαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια ενημερωτική αφίσα για την υπόθεση, ενώ αναρτήσαμε και πανό απέναντι απ’ το «Χωριάτικο» της περιοχής μας.

Παιδικό Εργαστήρι

Πιο φτωχό απ’ ό,τι μας έχει συνηθίσει, καθώς έφτασε το τέλος της σχολικής χρονιάς, αλλά εξίσου ποιοτικό ήταν το πρόγραμμα του παιδικού εργαστηριού. Το πρωί της Κυριακής 7 Ιουνίου ήταν αφιερωμένο στο χορό απ’ την ομάδα εργασίας του παιδικού εργαστηριού. Έτσι μικροί και μεγάλοι μαζεύτηκαν στην Στρούγκα και χόρεψαν με την ψυχή τους δημιουργώντας εικόνες και συναισθήματα, γιατί χορός είναι έκφραση, κίνηση, ρυθμός, τρόπος ζωής…

Θερινό Cine Strouga

Κατέφτασε ύστερα από ένα χρόνο απουσίας αυτό για το οποίο όλοι μας ρωτάγατε με προσμονή… Το θερινό σινεμά της κατάληψης στην πίσω αυλή μας ήρθε για να δροσίσει τις ζεστές νύχτες που έρχονται – αλλά για λόγους ανωτέρας βίας δεν κράτησε και πολύ.

Η αρχή έγινε την Κυριακή 10 Μαΐου με την ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα «Ο Αταίριαστος», όπου ένας αφηρημένος αλήτης παλεύει να ανταποκριθεί στη φήμη του μεγάλου του αδελφού και νοσταλγεί τις μέρες που οι συμμορίες πάλευαν μεταξύ τους για το ποια θα επικρατήσει.

Μια εβδομάδα αργότερα προβλήθηκε το αριστούργημα του Εμίρ Κουστουρίτσα «Arizona Dream». Ένας Εσκιμώος γυρίζει με το έλκηθρό του στο σπίτι μ’ ένα φρεσκοπιασμένο ψάρι, την ώρα που ο Άξελ βάζει ετικέτες σε ψάρια στη Νέα Υόρκη δουλεύοντας για έναν φυσιοδίφη, μέχρι που πρέπει να πάει στην Αριζόνα για το γάμο του θείου του. Και το όνειρο ξεκινά…

Την Κυριακή 24 Μαΐου σειρά είχε «Ο νεκρός» του Τζιμ Τζάρμους. Ο λογιστής Ουίλιαμ Μπλέικ (απλή συνωνυμία με τον Άγγλο ποιητή), ενώ προσπαθεί να διαφύγει αφού έχει διαπράξει φόνο, γνωρίζει έναν παράξενο Ινδιάνο με το όνομα Κανένας, ο οποίος τον προετοιμάζει για το ταξίδι στον κόσμο των πνευμάτων.

Τέλος, στις 7 Ιουνίου προβλήθηκε η ταινία του Ντον ΜακΚέλαρ «Η τελευταία νύχτα του κόσμου». Τα νέα ήταν ένα μεγάλο σοκ για όλους στην αρχή: πανικός, σύγχυση, τρόμος και –φυσικά– άρνηση. Σιγά-σιγά ο τρόμος μεταμορφώνεται σε αποδοχή και τα προβλήματα δίνουν τη θέση τους σε κρίσιμα ερωτήματα: Σε λίγες ώρες θα φτάσει η ώρα μηδέν κι ένας κομήτης θα καταστρέψει οριστικά τον πλανήτη και θα πάρει μαζί του τον ανθρώπινο πολιτισμό με τις αντιφάσεις του· πού θες να βρίσκεσαι την κρίσιμη στιγμή;

Εμβόλιμα στις τακτικές προβολές της Κυριακής προβλήθηκε την Παρασκευή 29 Μαΐου η «Απαγορευμένη εκπαίδευση». Πρόκειται για ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ με πρωτότυπη αισθητική που καταπιάνεται με εναλλακτικές εκπαιδευτικές πρακτικές και με αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία.

Το θερινό Cine Strouga θα επιστρέψει με το καλό απ’ το Σεπτέμβριο. Θα ενημερωθείτε για τις προβολές απ’ τις αφίσες που τοποθετούνται σε μεγάλο μήκος της πόλης και απ’ το μπλογκ μας!

Διαβά-ΖΟΥΜΕ

Στο παρασκευιάτικο καφενείο της 15ης Μαΐου πραγματοποιήθηκε άλλη μια συνάντηση του «Διαβά-ΖΟΥΜΕ». Λίγος αλλά καλός κόσμος που τρέφει μεγάλη αγάπη για το συντροφικό διάβασμα συγκεντρώθηκε στο χώρο της κατάληψης και μοιράστηκε αγαπημένα αποσπάσματα από αξιόλογα βιβλία: ένα ποίημα της Μαρίας Παπαδάκη από την ποιητική συλλογή της «Αληθομυθεύματα», απόσπασμα απ’ τις «Ιστορίες για μισογύνηδες» της Πατρίσια Χάισμιθ, μια επιστολή που έστειλε το 1850 ο Γκιστάβ Φλομπέρ στον κολλητό του από την Πάτρα, απόσπασμα απ’ το δοκίμιο του φυσικού Έρβιν Σρέντιγκερ με τίτλο «Το μέλλον της κατανόησης» (1950) και, βέβαια, το «Τραγούδι του κρασιού» του κορυφαίου Πέρση λυρικού ποιητή του 15ου αιώνα Χαφέζ Σιραζί. Το τελευταίο είχαμε τη χαρά να το ακούσουμε και στο πρωτότυπο, καθώς ήταν μια απ’ τις προτάσεις των μαθητών μας των ελληνικών.

Θεατρικές παραστάσεις

Δύο συνεχόμενα Σαββατοκύριακα ο χώρος της Στρούγκας φιλοξένησε αντίστοιχα θεατρικά έργα και το αποτέλεσμα ήταν άκρως επιτυχημένο. Εν αρχή, λοιπόν, την Κυριακή 21 Ιουνίου η θεατρική ομάδα προςάναμμα παρουσίασε «Το εσώβρακον του Αγίου Γρύφωνος» του Ιωάννη Κολώνια και ο κόσμος που παραβρέθηκε απήλαυσε την θαυμα…τουργή παράσταση.

Εν συνεχεία το διήμερο 27-28/6 στο χώρο της κατάληψης φιλοξενήθηκε η θεατρική ομάδα Ανοικείωση που μας παρουσίασε το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Τα ντουφέκια της κυρίας Καράρ».

Τι συμβαίνει στις ελληνικές φυλακές;

Καιρό τώρα προσπαθούσαμε να κάνουμε μια εκδήλωση αφιερωμένη στον βάναυσο κόσμο των ελληνικών φυλακών. Τελικά τα καταφέραμε και το βράδυ του Σαββάτου 20 Ιουνίου οργανώσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση. Για αρχή προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ «Οι Βροχοποιοί» (Εκδόσεις Διάδοση, 2015), το οποίο μας επέτρεψε να κάνουμε μια βουτιά στη βίαιη πραγματικότητα των ελληνικών φυλακών της δεκαετίας του ‘80 και να μάθουμε για τις συνθήκες διαβίωσης, τους καταναγκασμούς, την πολιτική χειραφέτηση, καθώς και τους αγώνες για την ελευθερία που πραγματοποιήθηκαν μέσα κι έξω απ’ τα κελιά την ταραγμένη εκείνη δεκαετία. Στη συνέχεια διαβάστηκαν κείμενα από πρώην κρατούμενους και κρατούμενες που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση και ακολούθησε μια πολύ αποδοτική συζήτηση γεμάτη προβληματισμό και αγωνία για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα ελληνικά κάτεργα. Το μόνο σίγουρο είναι πως κάτι δυνάμωσε ακόμα περισσότερο μέσα μας, και αυτό είναι το πάθος μας για λευτεριά όλων των συντρόφων/ισσών αλλά και όλων των ανθρώπων που κρατούνται πίσω από τα κάγκελα της δημοκρατίας, που είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά.

Hip-hop live για τη δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενου μουσικού studio

Το Σάββατο 4 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε Hip-hop live έξω από τη Στρούγκα με συμμετοχή πολλών και καλών καλλιτεχνών του είδους: οι mentira witch project, σπείρα, Dtaeys & Viral, Loonatik & dj Gzas, infinik, renegade instruments, N-arrow, Scrip-D, Αόρατος Εχθρός και Nasty rebel στήριξαν με τις φωνές και τα μικρόφωνά τους το εγχείρημα της δημιουργίας αυτοδιαχειριζόμενου μουσικού στούντιο στο χώρο της Στρούγκας.

Οι εργασίες κατασκευής του στούντιο έχουν προχωρήσει ικανοποιητικά κι όπως όλα δείχνουν από το φθινόπωρο θα είναι σε θέση να φιλοξενήσει πρόβες μουσικών συγκροτημάτων στη βάση της αυτοδιαχείρισης. Αναμείνατε στο ακουστικό σας για λεπτομέρειες αν ενδιαφέρεστε να κάνετε χρήση του ή ελάτε να το συζητήσουμε από κοντά.

Live Bandallusia

Το Σάββατο 10 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε έξω από τη Στρούγκα live οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα συντρόφου με τη συμμετοχή του αγαπημένου συγκροτήματος Bandallusia με έντεχνο, παραδοσιακό και ρεμπέτικο ρεπερτόριο.

Οι ενέργειες για την οικονομική ενίσχυση ατόμων που βρίσκονται υπό την πίεση των κατασταλτικών μηχανισμών (όπως το live των Bandallusia) ή εγχειρημάτων που επιδιώκουν την αδιαμεσολάβητη ενεργοποίηση των ανθρώπων σε διάφορα πεδία (όπως το αυτοδιαχειριζόμενο στούντιο) δύσκολα μπορεί να γίνουν κατανοητές σε όσους δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει η λέξη αλληλεγγύη και κυρίως τι σημαίνει η πρακτική άσκηση ανυστερόβουλης αλληλεγγύης.

Φιλοξενούμενες εκδηλώσεις

Την Πέμπτη 18 Ιουνίου φιλοξενήθηκε στο χώρο της Στρούγκας η 1η συνάντηση εγχειρημάτων αντιπληροφόρησης για δημιουργία δικτύωσης που κάλεσε η εφημερίδα δρόμου Άπατρις και συμμετείχαν κι άλλα μέσα αντιπληροφόρησης. Ακολούθησε καφενείο, τα έσοδα του οποίου διατέθηκαν στην εφημερίδα.

Την Παρασκευή 19 Ιουνίου φιλοξενήθηκε στο χώρο της Στρούγκας η παρουσίαση απ’ την εφημερίδα Κόντρα της νέας της μπροσούρας με τίτλο «Διδάγματα από το Μεσοπόλεμο».
Και οι δυο εφημερίδες, όπως και η μπροσούρα διατίθενται στον ανανεωμένο και πάντα ενήμερο πάγκο έντυπου υλικού της Στρούγκας, όπου μπορεί να βρει κανείς και πλήθος άλλων βιβλίων, περιοδικών, μπροσουρών και άλλων εντύπων που καλλιεργούν το διάλογο και την πνευματική όξυνση στους κόλπους του ανταγωνιστικού κινήματος.

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ: 14 στρατιώτες του γαλλικού στρατού κατηγορούνται για βιασμό παιδιών στην Κεντρική Αφρική. Σε έκθεση των Ηνωμένων Εθνών αναφέρονται περιστατικά βιασμού παιδιών στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Μπανγκουί το διάστημα Δεκεμβρίου 2013-Ιουνίου 2014. Την ίδια κατηγορία αντιμετωπίζουν και τρεις στρατιώτες του Τσαντ και δύο της Ισημερινής Γουινέας. Φαίνεται ότι το επάγγελμα του νόμιμου δολοφόνου σού δίνει την ευκαιρία να χάσεις εντελώς και την ανθρωπιά σου.

ΘΥΜΑΣΤΕ ΤΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΠΟΥ ΓΕΡΝΟΥΝ; Μη νομίζετε ότι μόνο σ’ εμάς πουλάνε άχρηστο στρατιωτικό εξοπλισμό. Το περίφημο αυτόματο τουφέκι G36 (κατασκευής Heckler und Koch) της γερμανικής Μπούντεσβερ παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα στην παρατεταμένη χρήση κατά ριπάς. Αν και τα προβλήματα είναι γνωστά εδώ και χρόνια, μόλις τώρα έγινε θέμα μιας σχετικής κοινοβουλευτικής επιτροπής. Περιέργως, όμως, η επιτροπή δεν ασχολείται με τον υπεύθυνο για την αγορά του G36 Φόλκερ Ρίχε. Τι; Νομίζετε ότι εδώ μυρίζει διαφθορά; Ήμαρτον! Είναι δυνατό στη Γερμανία τέτοιο πράγμα;

Η ΑΥΣΤΡΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ: Με το ζόρι φτιάχνεται στην Ελλάδα το σύμφωνο συμβίωσης που συμπεριλαμβάνει και τα ομόφυλα ζευγάρια. Μεγαλύτερο εμπόδιο είναι –όπως φαντάζεστε– η ορθόδοξη εκκλησία που φοβάται ότι μετά την «ομοφυλοφιλική συμβίωση» θα προχωρούμε και στην «ομοφυλοφιλική οικογένεια». Μακάρι… Μήπως θα βοηθούσε αν υιοθετούσαμε την ιδέα της Βιέννης; Εκεί τα φανάρια δε δείχνουν τον «Σταμάτη» και τον «Γρηγόρη», αλλά ζευγάρια που περιμένουν ή διασχίζουν τον δρόμο. Διακρίσεις δεν κάνουν: Τα φανάρια απεικονίζουν από γκέι ή λεσβίες μέχρι στρέιτ ζευγάρια!

ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ: Απ’ τη μια, αλλάζουν το Σύνταγμα, έτσι ώστε να επιτρέπεται ο γάμος (όχι απλώς σύμφωνα συμβίωσης) μεταξύ ομοφυλόφιλων. Σχετικό δημοψήφισμα πέρασε στην (Kαθολική!) χώρα με 62,1%. Απ’ την άλλη, απαγορεύονται αυστηρά οι αμβλώσεις. Με γνωστή συνέπεια όχι μόνο να στιγματίζονται ως εγκληματίες κορίτσια και γυναίκες που παίρνουν τη δύσκολη απόφαση μιας άμβλωσης, αλλά να κινδυνεύουν και οι ζωές αυτών που αδυνατούν να πληρώσουν το κόστος μιας επέμβασης στο εξωτερικό και αναγκάζονται να πάνε στους κομπογιαννίτες. Κατά τ’ άλλα ζούμε στον 21ο αιώνα…

ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ: Με νόμο η τοπική κυβέρνηση της Ανδαλουσίας απαγόρευσε τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας για τρία χρόνια. Με πρωτοβουλία της ισπανικής κυβέρνησης, το συνταγματικό δικαστήριο ακύρωσε αυτόν το νόμο, ανοίγοντας δρόμο στις τράπεζες να κατασχέσουν σπίτια. Αν διαβάσετε Ελλάδα αντί Ανδαλουσία και Τρόικα (δηλαδή πολιτικούς εκπροσώπους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου) αντί Ισπανία, σας φαίνεται γνώριμο;

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΝΕΑ ΚΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΚΛΩΣΤΟΫΦΑΝΤΟΥΡΓΕΙΟ ΣΤΟ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ: Περίπου δυο χρόνια μετά το «ατύχημα» που κόστισε τις ζωές παραπάνω από 1.100 εργαζομένων, μαζεύτηκαν επιτέλους τα 30 εκατ. ευρώ για την αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων από τις πολυεθνικές που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την ασφάλεια (και την αξιοπρεπή πληρωμή) των εργατών, κοιτάζοντας μόνο τα κέρδη τους. (Μπορείς να έχεις ή το ένα ή το άλλο, και τα δύο μαζί δεν πάνε, έτσι είναι ο καπιταλισμός…) Ταυτόχρονα, διώκονται 41 άτομα, ανάμεσά τους κι ο ιδιοκτήτης της φάμπρικας, για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Αν καταδικαστούν μπορεί να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους στην φυλακή. Μέχρι εδώ καλά. Μόνο που γενικότερα τα πράγματα δεν άλλαξαν αφού τέτοια «ατυχήματα» συνεχίζονται. Π.χ. τον Ιούνιο κάηκε άλλο ένα κλωστοϋφαντουργείο, ευτυχώς χωρίς να χάσει κανείς τη ζωή του.

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΚΑΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Και πρωτόγνωρο για ένα κόσμο που έχει συνηθίσει να σκέφτεται μόνο τα δικά του – το Όσλο αποκτά καινούργια εθνική οδό. Όχι όμως για τα αυτοκίνητα αλλά για τους μπούμπουρες! Επειδή αυτά τα χαριτωμένα πλασματάκια απειλούνται με εξαφάνιση, τοποθετούνται μεγάλες γλάστρες κάθε 250 μέτρα ώστε να μπορούν οι, άγριες και μη, μέλισσες να βρουν εύκολα το δρόμο πρασίνου από τη νότια προς τη βόρεια πλευρά της πρωτεύουσάς της. Όποιος έχει ταράτσα στο Μελισσόδρομο ζητείται να συμμετέχει με δικές του ζαρντινιέρες. Δεν είναι μόνο πολύ χρήσιμο για το κρίσιμο έργο που παράγουν αυτά τα έντομα στη γονιμοποίηση των φυτών. Θα δείχνει κι ωραίο στο Google Earth.

Η διεθνίστρια

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι φ. 12, καλοκαίρι 2015

Το Χαμπέρι είναι μια εφημερίδα για τη Νέα Φιλαδέλφεια, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε στρέφουμε το βλέμμα και σε άλλες γειτονιές, όπου συλλογικότητες ανθρώπων ενεργούν για τη δημιουργία συνθηκών ανατροπής της κυρίαρχης κατάστασης, προκειμένου ν’ αντλήσουμε τα παραδείγματά μας.

Το Αιγάλεω, η παλιά εργατική γειτονιά που δομήθηκε αρχικά γύρω από το εργοστάσιο του Πυριτιδοποιείου, τα τελευταία χρόνια αλλάζει ριζικά. Η έλευση του μετρό το μεταμόρφωσε σε θύλακα εμπορικών δραστηριοτήτων, όπου συναντιούνται μεγάλα καταστήματα αλυσίδων λιανικής (IKEA, Media Markt κ.ά.) και καταστήματα εστίασης με πολλά τετραγωνικά τραπεζοκαθισμάτων. Η περιοχή ζει σήμερα ανάλογες προκλήσεις μ’ αυτές που ζούμε εδώ, στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στο Αιγάλεω εδώ και χρόνια δραστηριοποιείται μια συλλογικότητα ανθρώπων γύρω από την κατάληψη «Σινιάλο». Μέσα απ’ αυτή ξεπήδησε το καλοκαίρι του 2014 η ομάδα Carex Flacca και το ομώνυμο έντυπο, που μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει τρία πολυσέλιδα τεύχη.

Τι σημαίνει Carex flacca; Πρόκειται για την επιστημονική ονομασία ενός είδους χορταριού – του ταπεινού εκείνου αυτοφυούς χορταριού που συναντάμε σε κάθε απρόσμενη γωνιά της μητρόπολης: στις ρωγμές του τσιμέντου, ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων, στις στέγες των σπιτιών κι αλλού. Για τους κυρίαρχους, το χορτάρι αυτό είναι παράσιτο γιατί φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν, είναι όμως ανθεκτικό κι επιβιώνει κάτω από αντίξοες συνθήκες, ακόμη και σ’ εξαιρετικά άνυδρο περιβάλλον, όπως αυτό της βαλκανικής μητρόπολης της Αθήνας.

Το Carex Flacca δεν είναι απλώς άλλο ένα έντυπο δρόμου με αναφορές στο χώρο του ανταγωνιστικού κινήματος (υπάρχουν πολλά τέτοια: το μακρόβιο Στα Ίσια των Πατησίων, τα πιο πρόσφατα Ψιλά γράμματα της Νέας Σμύρνης κ.ά.)· δεν είναι μια τοπική εφημερίδα όπως το Χαμπέρι· δεν είναι ένα θεωρητικό έντυπο για την πόλη και την κατοικία, όπως το Κομπρεσέρ. Το Carex Flacca εγκαινιάζει ένα νέο είδος εντύπου, όπου η θεωρία κι η ανάλυση για τα ζητήματα του χώρου συναντιέται ομαλά με την πράξη σ’ ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό πλαίσιο, χωρίς να την επικαθορίζει, αλλά ούτε να την αφήνει να συμβαίνει δίχως παράλληλο στοχασμό.

Το Carex Flacca ξεχωρίζει διότι η αιτία της ύπαρξής του δεν είναι θεωρητική και η χρησιμότητα των άρθρων που δημοσιεύει δεν είναι ακαδημαϊκή. Όταν το ξεφυλλίσει κανείς καταλαβαίνει ότι η ομάδα που το συντάσσει χρειάστηκε κάποια στιγμή να εξηγήσει με συνεκτικό τρόπο τι ήταν αυτό που συνέβαινε στο Αιγάλεω και επηρέαζε τις ζωές όλων των κατοίκων του και το έντυπο είναι αποτέλεσμα μιας συνεχιζόμενης διαδικασίας κατανόησης αλλά και παρέμβασης στα κοινά. Πώς αλλιώς να επιτευχθεί αυτό, παρά με το ρίζωμα της ομάδας και του εντύπου στις γειτονιές; Η ομάδα Carex Flacca αντιλαμβάνεται την πόλη ως «προβολή της κοινωνίας πάνω στο έδαφος», ως «τον τόπο επιθυμίας και τον τόπο των επαναστάσεων», σύμφωνα με τα λόγια του Ανρί Λεφέβρ που η ίδια επικαλείται. Όπως διαβάζουμε σ’ ένα κείμενο του πρώτου τεύχους (καλοκαίρι 2014): «Διαβάζουμε το τοπίο με τους δικούς μας τρόπους. Δεν υπερασπιζόμαστε τη διατήρηση κάθε δημόσιου χώρου ως έχει. Υπερασπιζόμαστε τις δυνατότητες που ακόμη εμπεριέχει. Είναι ζήτημα ελέγχου της κοινωνικότητας, της φιλίας, του έρωτα, της σχέσης και της κατανομής της ενέργειάς τους σε προκαθορισμένες διόδους απόσβεσης και αποσυμπίεσης. Σε πεδία διαχωρισμένων δυνατοτήτων: θέατρο εδώ, μπάλα εκεί, πατίνι εδώ, καφέ εκεί, εξέγερση παντού».

Έτσι στα τρία μέχρι σήμερα τεύχη του βρίσκουμε μεταξύ άλλων πλούσια αιγαλιώτικη αρθρογραφία και όχι μόνο: κείμενα για το δημόσιο χώρο στην πόλη και την εμπορευματοποίηση, χαρτογραφικές αποτυπώσεις των σημερινών οικονομικών δραστηριοτήτων της περιοχής, μια ψυχογεωγραφική περιπλάνηση στην υποβαθμισμένη γειτονιά του Αγίου Σπυρίδωνα, κείμενα για τις διεκδικήσεις γύρω από το Μπαρουτάδικο και το Πατινάζ, αλλά και για τη Μύκονο και τις γειτονικές της Δήλο και Ρήνεια, για το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας, για τους Ρομά του Χαλανδρίου, κείμενα για την ιστορία του αστεακού φαινομένου, για τον παραλογισμό της ταχύτητας στις μεταφορές που καταργεί την έννοια του ταξιδιώτη, για το Μπάουχαους, και βέβαια για τις επιπτώσεις του νέου Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας-Αττικής στη Νέα Φιλαδέλφεια…

Το Carex Flacca είναι μια ευτυχής έντυπη στιγμή που αποτυπώνει τη σοβαρή ενασχόληση των συντακτών του με τα ζητήματα του χώρου στο σημερινό Αιγάλεω, εκεί δηλαδή που κατοικούν και δραστηριοποιούνται πολιτικά. Ο πλούτος των ιδεών που καταγράφεται στις πεπερασμένες σελίδες του μας υποψιάζει για τις απεριόριστες γόνιμες ιδέες που θα τριγυρίζουν στα μυαλά και τα στόματα των συντακτών και συντακτριών του. Πρόσφατα, η ομάδα Carex Flacca άρχισε να διοργανώνει μικρές εκδηλώσεις, όπως κινηματογραφικές προβολές, σε διάσπαρτες –όχι κεντρικές– πλατείες της πόλης, προκειμένου να δημιουργήσει διαύλους επικοινωνίας με τους κατοίκους των πιο απομακρυσμένων γειτονιών του Αιγάλεω. Με αυτόν τον τρόπο πραγματοποιείται επίσης η διανομή του εντύπου με στοχευμένο τρόπο. Μέχρι στιγμής, τα αποτελέσματα είναι αρκετά ενθαρρυντικά.
Μήπως να εγκαταλείψουμε τη Νέα Φιλαδέλφεια και να μετακομίσουμε στα δυτικά προάστια, όπως εξάλλου μας παρακινούν ορισμένοι, εδώ κι ενάμιση περίπου χρόνο; Μάλλον όχι: αν κι ο πειρασμός είναι μεγάλος, η γνήσια ανάγνωση του Carex Flacca δε σε οδηγεί να εγκαταλείψεις μάχες, αλλά να εξοπλιστείς καλύτερα για να τις διεξάγεις. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, η συνέχιση της έκδοσής του θα παραμείνει πολύτιμος αρωγός, αλλά και πηγή έμπνευσης· στο τρίτο τεύχος του, το Carex Flacca μάς υπενθυμίζει ένα διάλογο μεταξύ του βασιλιά Κρέοντα και του τραγικού Αίμονα, από την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή:

ΚΡΕΟΝΤΑΣ: Η πόλη θα μου πει τι πρέπει να προστάζω;
ΑΙΜΟΝΑΣ: Βλέπεις πως τούτο το ‘πες σαν πολύ παιδί;
ΚΡΕΟΝΤΑΣ: Ποιος άλλος από μένα πρέπει την πόλη αυτή να κυβερνά;
ΑΙΜΟΝΑΣ: Μα δεν υπάρχει πόλη κτήμα να ‘ναι ενός ανθρώπου.
ΚΡΕΟΝΤΑΣ: Ώστε στον άρχοντά της δεν ανήκει η πόλη;
ΑΙΜΟΝΑΣ: Μιαν άδεια πόλη ωραία θα κυβερνούσες…

Το Carex Flacca διακινείται χέρι με χέρι, χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά και στη Νέα Φιλαδέλφεια μπορείτε να το βρείτε στην κατάληψη της Στρούγκας.

π.

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι φ. 12, καλοκαίρι 2015

Το “αναπτυξιακό” μοντέλο της Νέας Φιλαδέλφειας και τα όριά του

Στο πρώτο φύλλο του Χαμπεριού, το Μάη του 2013, γράφαμε για τα καταστήματα εστίασης που πληθαίνουν στο κέντρο της Νέας Φιλαδέλφειας και για τη σκοτεινή όψη της «ανάπτυξης» αυτής, την εκμετάλλευση των εργαζόμενων δηλαδή.

Το ρεπορτάζ παραμένει επίκαιρο· από τότε μόνο η ένταση του φαινομένου έχει αλλάξει. Τα 71 μαγαζιά με τραπεζοκαθίσματα που είχαμε μετρήσει μέσα στο δακτύλιο που ορίζουν οι οδοί Νικολάου Τρυπιά και Σμύρνης είναι πια 83. Κι ακόμη δε μπορούμε σήμερα να αγνοήσουμε τη νέα συγκέντρωση καταστημάτων στο ύψος του πάρκου Μικρασιατών, όπου πλέον λειτουργούν άλλα 8 μαγαζιά σε λίγα μόνο μέτρα της ανόδου της Δεκελείας. Στη συμβολή της πλατείας Πατριάρχου με την οδό Σάρδεων, τα τραπεζοκαθίσματα κυριαρχούν ολοκληρωτικά, καθιστώντας απαγορευτική την ιδέα της δημόσιας χρήσης του πεζόδρομου, εκτός βέβαια αν έχει κανείς να ξοδέψει όσα χρήματα χρειάζονται για να καθίσει σε κάποιο απ’ τα μαγαζιά (παραδίπλα από το επίκεντρο της Σάρδεων, στο δυτικό τμήμα της πλατείας, μέρος της νεολαίας που αδυνατεί να πληρώσει οικειοποιείται το δημόσιο χώρο, χωρίς όμως να ξεφεύγει από το κυρίαρχο καταναλωτικό πρότυπο της διασκέδασης).

Μια βόλτα στην περιοχή Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ πείθει και τον πλέον καλοπροαίρετο παρατηρητή για τα προβλήματα που δημιουργούνται από τη λειτουργία των καταστημάτων. Πριν λίγο καιρό, ομάδα κατοίκων πέριξ της οδού Σάρδεων έστειλε προς το δήμο επιστολή που καταγράφει τα βασικά: Ανεξέλεγκτη κατάληψη του πεζοδρόμου από τραπεζοκαθίσματα, αλλά και διάθεση του χώρου προς ενοικίαση από το δήμο με βάση λανθασμένα σκαριφήματα, ηχορύπανση ειδικά τους θερινούς μήνες κ.ά. Επίσης ο παρατηρητής μας θα δει πολλά σκουπίδια κι ανεξέλεγκτη στάθμευση στους δρόμους γύρω από την πλατεία.

Η δημοτική αρχή έχει αποδεχτεί το ευκαιριακό μοντέλο «ανάπτυξης» διά των τραπεζοκαθισμάτων κι απλώς παρατηρεί την κατάσταση να επιδεινώνεται για τους κατοίκους. Στο δημοτικό συμβούλιο της 22ας Ιουνίου μάθαμε ότι μεταξύ 2013 και 2014 ο όγκος των απορριμμάτων στην περιοχή αυξήθηκε κατά 1000 περίπου τόνους ή 7% και ότι η δημοτική αρχή εκτιμά πως η αύξηση οφείλεται στα νέα καταστήματα εστίασης, καθώς κατά τ’ άλλα σε όλη την Ελλάδα τα απορρίμματα μειώνονται τα τελευταία χρόνια στις περιοχές κατοικίας εξαιτίας της κρίσης.

Η πύκνωση των καταστημάτων αύξησε επίσης το κυκλοφοριακό και το πρόβλημα της στάθμευσης, που επιδεινώνεται τις νυχτερινές ώρες, καθώς τόσο οι κάτοικοι όσο και οι επισκέπτες κάπου πρέπει να βολέψουν τα αυτοκίνητά τους. Τότε οι δρόμοι πέριξ της πλατείας, ειδικά οι πεζόδρομοι, γίνονται υπαίθρια πάρκινγκ. Πότε θα εμφανιστούν άραγε οι πρώτοι παρκαδόροι; Η αδράνεια του δήμου είναι χαρακτηριστική: Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι τα μαγαζιά δεν βλάπτουν γενικότερα την περιοχή, γιατί δεν προσπαθεί η δημοτική αρχή να αποτρέψει με οργανωμένο τρόπο τους επισκέπτες απ’ το να χρησιμοποιήσουν Ι.Χ., ούτε τους παροτρύνει να χρησιμοποιήσουν μέσα μαζικής μεταφοράς; Γιατί δεν έχει διεκδικηθεί, ας πούμε, η επέκταση των νυχτερινών δρομολογίων; Γιατί δεν συνδέθηκε η έκδοση των αδειών των μαγαζιών και των τραπεζοκαθισμάτων με την πρόνοια για θέσεις στάθμευσης;

Τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας

Τα σκουπίδια και το πάρκινγκ δεν είναι το μοναδικό κόστος που αναλαμβάνουν οι κάτοικοι της περιοχής κι όχι οι μαγαζάτορες που κερδοσκοπούν πάνω στην «ανάπτυξη» της πόλης. Μια ματιά στα αποτελέσματα της εκτέλεσης του δημοτικού προϋπολογισμού του 2015 είναι αποκαλυπτική: μόνο το 1/3 των προϋπολογισμένων ανταποδοτικών τελών καθαριότητας και φωτισμού έχει εισπραχθεί το πρώτο εξάμηνο του χρόνου. Στο ίδιο διάστημα, έχει εισπραχθεί μόνο το 1/3 του τέλους επί των ακαθάριστων εσόδων των κέντρων διασκέδασης (γι’ αυτό και στην τελευταία αναμόρφωση το αναμενόμενο ποσό των 120.000 ευρώ μειώθηκε κατά 35.000…). Η θάλασσα των τραπεζοκαθισμάτων έχει αποδώσει ως τον Ιούλιο στον δήμο μόλις 7.580,04 ευρώ, δηλαδή το 11% του έτσι κι αλλιώς μηδαμινού προϋπολογισμένου ποσού (δείτε και στο Χαμπέρι του Δεκέμβρη 2014). Εν ολίγοις, ο δήμος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας μπαίνει μέσα από τη λειτουργία των καταστημάτων.

Δεν είναι μόνο οι κάτοικοι της πόλης και οι δημοτικές υπηρεσίες που δε διασκεδάζουν με τα μαγαζιά της διασκέδασης: αυτό αποδεικνύουν οι πρόσφατες κινητοποιήσεις του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων έξω απ’ το «B-κουτί» (Βρυούλων και Ν. Τρυπιά). Το κατάστημα αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα: Ανασφάλιστη εργασία για χρόνια, απλήρωτες υπερωρίες, χρέη χιλιάδων ευρώ προς εργαζόμενους, εκβιασμοί, εκμετάλλευση πέρα από κάθε όριο συνθέτουν μια ζοφερή εικόνα. Πού μπορεί να φτάσει η βία πάνω στους εργαζόμενους; Να ένα περιστατικό που καταγράφει η σχετική ανακοίνωση του Σωματείου: «Στις αρχές του καλοκαιριού του 2013 ο [ιδιοκτήτης του «B-κουτί»] Δημήτρης Κίμωνας βγάζει τον συνάδελφο Ηρακλή Λ. σε αναγκαστική άδεια, η οποία ήταν για ακόμη μια φορά άνευ αποδοχών. Στη συνέχεια του ζητάει να καλύψει τη θέση του υπεύθυνου επειδή εκείνος θα έλειπε στο άλλο μαγαζί που έχει στην Αμοργό. Το υπόλοιπο διάστημα ο Ηρακλής βρίσκεται στη θέση να δουλεύει στο μαγαζί 59 ημέρες σερί, 15 ώρες για 40 ευρώ [την ημέρα, χωρίς υπερωρίες κι ένσημα]. Όταν επιστρέφει το αφεντικό δεν κάνει καν μια κίνηση να δώσει στον Ηρακλή τα χρήματα που του αναλογούν για τις 15 ώρες την ημέρα που δούλευε».

Πού βαδίζει αυτή η πόλη;

Εννοείται πως οι παρεμβάσεις του Σωματείου Σερβιτόρων-Μαγείρων στο εργασιακό κάτεργο του «B-κουτί» με τον … ρεφορμιστικό σκοπό της τήρησης της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας από τους ευυπόληπτους επιχειρηματίες της πόλης δεν κρίθηκαν ως αξιόλογη είδηση από τα περισσότερα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού αυτά συντηρούνται ακριβώς από τις διαφημίσεις των καταστημάτων εστίασης; Όπως και στον κεντρικό τύπο, έτσι και στη μικρότερη κλίμακα της γειτονιάς μας, δύσκολα δαγκώνει κανείς το χέρι που τον ταΐζει…

Το πρόβλημα βέβαια είναι ευρύτερο και δεν περιορίζεται στη σιωπή του τύπου: Η τοπική επιχειρηματικότητα συνδέεται πλέον άμεσα, όταν δε διαπλέκεται, με την τοπική πολιτική σκηνή. Μετά και τη γενικότερη ρευστοποίηση του παλιού πολιτικού σκηνικού, στη Νέα Φιλαδέλφεια διαμορφώνεται μια νέα πολιτική γεωγραφία, στην οποία παίζουν ρόλο τα μεσαία επιχειρηματικά συμφέροντα της εστίασης: έτσι ιδιοκτήτες καταστημάτων του κέντρου βρέθηκαν στα ψηφοδέλτια των περσινών δημοτικών εκλογών, με κορυφαίο παράδειγμα, αν και όχι το χειρότερο, τον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης Λύσανδρο Γεωργαμλή, που είναι μέτοχος σε δύο καταστήματα της πλατείας Πατριάρχου.
Η δημοτική αρχή θέλει να εμφανίζεται υπέρμαχος των συμφερόντων των εργαζόμενων και των κατοίκων. Όμως ο πραγματικός της καημός προκύπτει από δυο σημαντικές τοποθετήσεις της τους τελευταίους μήνες, οι οποίες δεν πήραν τη δέουσα δημοσιότητα. Η πρώτη περιγράφεται στο επιχειρησιακό σχέδιο του δήμου για την επόμενη πενταετία, όπου εντάσσεται για πρώτη φορά στους στόχους της συγκεκριμένης δημοτικής αρχής ως κύρια προτεραιότητα «η προώθηση της κατασκευής νέου γηπέδου για την ΑΕΚ προδιαγραφών UEFA». Πρόκειται για ένα στόχο που διαφέρει κατά πολύ από την ιδέα του γηπέδου στα όρια της παραχώρησης του 1934, που έλεγε ο Άρης Βασιλόπουλος προεκλογικά – αν και με τα όσα παρακολουθούμε στην κεντρική πολιτική σκηνή δε θα πρέπει κανείς να εκπλήσσεται από τέτοιες μεταστροφές…

Η δεύτερη είναι η πρόθεσή της να επικαιροποιήσει το προεδρικό διάταγμα της προστασίας του προσφυγικού συνοικισμού με βάση τον Ν. 4269/14 «περί χωροταξικής και πολεοδομικής μεταρρύθμισης». Ο νόμος αυτός καταργεί επί της ουσίας την προστασία των περιοχών αμιγούς κατοικίας και ενθαρρύνει την εκμετάλλευση της γης για εμπορικούς σκοπούς διαφόρων ειδών και επιπέδων, απορρυθμίζοντας τους περιοριστικούς πολεοδομικούς μηχανισμούς του παρελθόντος. Το τι θα ακολουθήσει στη Νέα Φιλαδέλφεια φάνηκε ήδη στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της 22ας Ιουνίου: μπορούμε στο άμεσο μέλλον να αναμένουμε τη δημιουργία ενός τοπικού κινήματος μικροϊδιοκτητών, όπως εξάλλου έχει ξανασυμβεί και στο παρελθόν. Αυτοί θα κατέχουν ακίνητα στις προστατευόμενες από το προεδρικό διάταγμα γειτονιές, θα βλέπουν με καλό μάτι τη δυνατότητα να τα νοικιάσουν ως επαγγελματική στέγη σε επιχειρήσεις εστίασης και θα επιδιώξουν τη χαλάρωση ή και κατάργηση του διατάγματος. Κάτι τέτοιο θ’ άνοιγε τον ασκό του Αιόλου, καθώς πεζοδρόμους έχουμε πολλούς για ν’ απλωθούν τα «τραπεζάκια έξω» της εφήμερης καταναλωτικής βιομηχανίας της διασκέδασης, ενώ αντίθετα η κατοικία σε ανθρώπινη κλίμακα μπορεί να γίνει μια όλο και πιο μακρινή ανάμνηση…

Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες

Όπως όλα δείχνουν, έχει φτάσει η ώρα τα καταστήματα της περιοχής να σερβίρουν το εξής κοκτέιλ: ρίχνουμε στο σέικερ μια μεζούρα εργατικής εκμετάλλευσης, μια μεζούρα δημόσιας ανάληψης επενδυτικού κόστους, μια μεζούρα αδιέξοδου καταναλωτισμού και μια μεζούρα κακοφωνίας και χτυπάμε με άφθονο τριμμένο πάγο. Σερβίρουμε στο ιερό δισκοπότηρο της ατομικής ιδιοκτησίας και γαρνίρουμε με μια φέτα αριστερής διακυβέρνησης. Στην υγειά σας!

Οι ρεπόρτερς

Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι φ. 12, καλοκαίρι 2015