-Το πρώτο κύμα ήταν στην εικοσαετία μεταξύ 1900-1920, μετά από την πτώχευση του 1893 και την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Τότε επεβλήθη Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ) με πολύ αυστηρό δημοσιονομικό έλεγχο (σας θυμίζει κάτι;). Στα χρόνια που ακολούθησαν ξενιτεύτηκε το 8% του τότε πληθυσμού.

-Το δεύτερο κύμα ήρθε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όταν κάποιοι έφευγαν μετανάστες προς τη δύση για να επιβιώσουν από τη φτώχεια της ρημαγμένης από τους ναζί χώρας και κάποιοι πρόσφυγες προς το “ανατολικό μπλοκ” για να γλυτώσουν από το μίσος των νικητών του εμφυλίου.

Το σύνολο περίπου 5,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Αυτοί τράβηξαν κυρίως για Η.Π.Α., Αυστραλία και Γερμανία ή για Ρωσία, Ουκρανία, Βουλγαρία. Ανάμεσα στα δύο αυτά κύματα, υπήρξε κι άλλο ένα προσφυγικό κύμα προς την ελλάδα αυτή τη φορά:

-Περίπου 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες ήρθαν το 1922-24 διωγμένοι από τον πόλεμο και τη μικρασιατική καταστροφή. Κάποιοι από αυτούς τους “βρωμιάρηδες και τουρκόσπορους” όπως τους αποκαλούσαν τότε, ήταν οι πρόγονοί μας που έχτισαν τη γειτονιά μας, τη Νέα Φιλαδέλφεια.

Η αφορμή για να ειπωθούν αυτά, είναι κάποιες ιδέες που μπαίνουν στα κεφάλια του χειρότερου είδους νεοελλήνων -των σημερινών υπουργών δηλαδή- που θέλουν να χτίσουν σιδερόφραχτα τείχη στα σύνορα και ν’ αγοράσουν κάτι ολλανδικά καράβια – πλωτές φυλακές για να κλείσουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγές που φτάνουν στη χώρα. Σ’ αυτό το σημείο καλό θα ήταν να δούμε πως είναι αυτά τα πλωτά κολαστήρια.

Η χώρα προφανώς και δεν έχει απεριόριστες δυνατότητες φιλοξενίας. Προφανώς και κάποιοι πολίτες -ειδικά σε υποβαθμισμένες γειτονιές του κέντρου- αντιμετωπίζουν προβλήματα στην καθημερινή συμβίωσή τους με ταλαιπωρημένους, πεινασμένους ή και άστεγους μετανάστες. Όμως τα συρματοπλέγματα δεν είναι λύση. Τα τείχη και οι πλωτές φυλακές είναι εκ των προτέρων καταδικασμένα σε αποτυχία. Παραπέμπουν σε άλλες εποχές και περιοχές και αποτελούν απόπειρα εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας.

Το κύμα της μετανάστευσης καλό θα ήταν να σταματούσε (και οι ίδιοι οι μετανάστες θα το ήθελαν), αλλά αυτό είναι αδύνατο να συμβεί όσο συνεχίζεται η άδικη, αρπακτική και συχνά φονική συμπεριφορά των κυβερνήσεων και των πλουσίων από τις ανεπτυγμένες χώρες της δύσης, απέναντι στους λαούς κυρίως του αφρικανικού νότου και της ασίας. Άρα οι εχθροί βρίσκονται αλλού, και σίγουρα όχι μεταξύ των μεταναστών.

Ένας λαός που έχει τραγουδήσει μόλις πριν 30 χρόνια τους παρακάτω στίχους του Γιάννη Μαρκόπουλου για τα ξενιτεμένα του παιδιά, δε μπορεί να επιτρέψει τείχη και πλωτά κλουβιά. Ένας λαός που και σήμερα απειλείται με νέο κύμα μετανάστευσης λόγω της ληστρικής επιδρομής Ε.Ε. και ΔΝΤ δεν πρέπει να το επιτρέψει!