Η Κατάληψη της Στρούγκας, σταθερά τοποθετημένη στην όχθη των αγωνιζόμενων, στέκεται με κάθε τρόπο απέναντι στις κατασταλτικές κινήσεις του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας εναντίον ομάδας συντρόφων και συντροφισσών που επέλεξαν να καταλάβουν τον “Κένταυρο” στο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας. Στο πλαίσιο της αντίληψης ότι και η “αριστερή” καταστολή δε μπορεί να γίνει ανεκτή, συντρόφισσες και σύντροφοι από τη Στρούγκα στήριξαν το κάλεσμα του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου το περασμένο Σάββατο 18/4, όταν δυνάμεις των ΜΑΤ απείλησαν τον χώρο.
Ωστόσο δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε τη διαφωνία μας με την επιλογή της κατάληψης ενός χώρου που η κατεδάφισή του αποτελεί πάγιο αίτημα του διαχρονικού κινήματος υπεράσπισης του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας και του ολοκληρωτικά δασικού του χαρακτήρα, στο οποίο κι εμείς συμμετέχουμε. Για τα επιχειρηματικά συμφέροντα το Άλσος δεν είναι δάσος, αλλά ένα μεγάλο οικόπεδο μέσα στην Αθήνα, που μπορεί να γίνει αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης. Στην παρούσα φάση, επικεφαλής των επιχειρηματικών συμφερόντων που θέλουν να πατήσουν πόδι στο Άλσος για να το μετατρέψουν σε πηγή κέρδους είναι ο Δημήτρης Μελισσανίδης, τον οποίο ακολουθούν διάφοροι μέσα κι έξω από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Σήμερα, που το Άλσος έχει μεγαλύτερη ανάγκη μαχητικής προστασίας από ποτέ, δεν πρέπει να δίνονται ευκαιρίες και δικαιολογίες στους ταξικούς και πολιτικούς αντιπάλους μας, ειδικά τη στιγμή που το πάγιο αίτημα για κατεδάφιση όλων των αυθαίρετων κατασκευών μέσα στο Άλσος αρχίζει να συζητείται. Η συγκεκριμένη επιλογή όχι μόνο αγνοεί, αλλά κι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους στόχους του κινήματος για την υπεράσπιση του Άλσους.
Διαχρονικά, τόσο οι δημοτικές αρχές της περιοχής, όσο και κερδοσκόποι ιδιώτες, θέλησαν να τεμαχίσουν, να οικοπεδοποιήσουν, να “αναπλάσουν”, να εκμεταλλευτούν εμπορικά και οικονομικά την έκταση του Άλσους για να απαλλαγούν από τον χαρακτηρισμό του ως δασικής έκτασης, απ’ την οποία απορρέει ένας βαθμός προστασίας με βάση την αστική νομιμότητα. Η αστική νομιμότητα είναι ένα λάστιχο που έρχεται κάθε φορά στα μέτρα των ισχυρών, βέβαια, εκτός αν ένα οργανωμένο και συνεπές κίνημα από τα κάτω επιβάλλει έναν διαφορετικό συσχετισμό δύναμης, αν οδηγήσει δηλαδή τους ισχυρούς σε υποχώρηση από τις επιδιώξεις τους, πετυχαίνοντας μικρές και μεγαλύτερες νίκες. Στις σημερινές συνθήκες, μετά από ενάμιση περίπου χρόνο αγώνα, αυτοί που εποφθαλμιούν την έκταση του Άλσους βρίσκονται σε δυσκολότερη θέση από εκείνη στην οποία ξεκίνησαν, χάρη στις από τα κάτω αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν μεμονωμένα στην πόλη, αποκρυσταλλώθηκαν στο Συντονιστικό Κατοίκων και πήραν μορφή στο δρόμο από ένα ευρύ φάσμα αγωνιστών. Κι άλλες κινήσεις, περισσότερο θεσμικές, όπως η προσφυγή στο ΣτΕ, είχαν επίσης τη σημασία τους. Η σημερινή κατάληψη του Κένταυρου από συντρόφους με αναφορά στον αντεξουσιαστικό χώρο, που κι αυτός έπαιξε το ρόλο του τον περασμένο Ιούλιο, συνιστά υποχώρηση από το κεκτημένο του κινήματος.
Αυτό όμως δεν αθωώνει τη δημοτική αρχή: Η απόφασή της να δρομολογήσει την κατεδάφιση του Κενταύρου για να τον αντικαταστήσει με έναν άλλο, μικρότερο Κένταυρο εμπεριέχει μια υποκρισία και την παραδοχή ότι σκέφτεται τη μεσοβέζικη λύση της ηπιότερης οικονομικής εκμετάλλευσης για το Άλσος, ηπιότερης σε σχέση με τον άθλιο εμπορικό Κένταυρο που λειτουργούσε ως το 2011, αντί να μιλήσει για ένα δάσος βιώσιμο, ανοιχτό κι επισκέψιμο χωρίς εμπορικές χρήσεις, έναν πνεύμονα ζωής για όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής. Η ίδια η προαναγγελία του μικρού Κένταυρου ανοίγει την όρεξη σ’ όσους θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν εμπορικά μια κατάσταση. Κι ο σημερινός θηριώδης Κένταυρος των 2,5 καταπατημένων δασικών στρεμμάτων σαν ένα μικρό δημοτικό αναψυκτήριο πήγε να ξεκινήσει τη δεκαετία του ’60… Από την άλλη, κατά της κατεδάφισης τοποθετήθηκε στο ίδιο δημοτικό συμβούλιο το συνονθύλευμα των πασοκονεοδημοκρατών “παραγόντων” της τοπικής πολιτικής σκηνής, που οραματίζονται έναν Κένταυρο όπως παλιά για business as usual σε διάφορα επίπεδα, κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει.
Το Άλσος είναι δάσος και ως τέτοιο πρέπει να ανήκει στο κοινωνικό σύνολο και να χρησιμοποιείται για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, αντί να τεμαχίζεται και να χαρίζεται από εδώ κι από εκεί από τις κυβερνήσεις με την ανοχή ή τη συνέργεια των δημοτικών αρχών. Το πώς θα πρέπει να γίνονται τα πράγματα στο Άλσος θα πρέπει βέβαια να συζητηθεί, και σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι χρήσιμη η δουλειά που έχει γίνει από το Συντονιστικό Κατοίκων Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας και άλλους αγωνιζόμενους κατοίκους της πόλης εδώ κι ενάμιση χρόνο, αλλά και η παρακαταθήκη των αγώνων 40 χρόνων για την υπεράσπιση της ακεραιότητας του άλσους και κατ’ επέκταση ολόκληρης της πόλης.
Το παράδειγμα της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης είναι ένα ισχυρό παράδειγμα για διάφορες μορφές της καθημερινής μας ζωής, αρκεί να μην το αδικούμε και να το προασπίζουμε στην πράξη με τις ενέργειές μας. Η κατάληψη εγκαταλελειμμένων δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων είναι μια έμπρακτη αμφισβήτηση της ιερής αγελάδας του καπιταλισμού, του δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στον κοινωνικό πλούτο. Οι καταλήψεις μπορούν να γίνουν χώροι ελευθερίας, κι αυτό θέλει πολύ κόπο, πολλή αυταπάρνηση και προσήλωση στις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης. Κι αυτά, με τη σειρά τους, θέλουν ανοιχτά αυτιά, ειλικρίνεια και ισχυρές δόσεις αυτοκριτικής.
Αντίσταση – Αυτοοργάνωση- Αλληλεγγύη
