Αναζητώντας τα νήματα που έφτασαν το καραβάνι μας έως σήμερα θα πρέπεινα γυρίσουμε πίσω, στη νύχτα της 15^ης Δεκεμβρίου του 2008, όταν έπειτα από το κάλεσμα μιας χούφτας ανθρώπων-κατοίκων της περιοχής, δεκάδες άλλοι και άλλες ανταποκρίθηκαν. Μέσα σε λίγες ώρες και ύστερα για ολόκληρο το Δεκέμβρη της εξέγερσης, το Πνευματικό Κέντρο της Νέας Φιλαδέλφειας αποτέλεσε μια πολύχρωμη, φωτεινή και ζεστή εστία αντιπληροφόρησης και αντίστασης ενάντια στην δολοφονική επίθεση εναντίον του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μια εστία που έγινε το σπίτι μας μέχρι και την τελευταία μέρα του Δεκέμβρη. Όμως η φωτιά δεν μπορούσε να σβήσει και έτσι μετά από εβδομαδιαίες συνελεύσεις που κράτησαν μήνες πήραμε την απόφαση να διεκδικήσουμε τη μόνιμη παρουσία μας στην περιοχή. Και τα καταφέραμε…

Το καταλάβαμε…

…Φτάσαμε αισίως στο πρωινό του Σαββάτου της 28^ης Μαρτίου του 2009, όπου ήρθαμε αντιμέτωποι με τη «δημοτική πρόνοια» που κρυβόταν πίσω από τα θολά τζάμια της πάλαι ποτέ ταβέρνας. Από εκείνο το πρωινό, ο πρώην σκουπιδότοπος, ο χώρος μόλυνσης, παρακμής και εγκατάλειψης που παρελάμβαναν και παρέδιδαν με τη σειρά τους οι εκάστοτε εξουσίες του δήμου –παρά το γεγονός ότι ήταν μπροστά στα μάτια τους- θα άλλαζε μια για πάντα. Χωρίς ταμπέλες προϋπολογισμών με ατέλειωτα μηδενικά, χωρίς «κολλητούς» εργολάβους και πολιτικούς παρατρεχάμενους. Μόνο χάρη στην ανιδιοτελή προσφορά (οικονομική, εργατική, καλλιτεχνική κ.α) ανθρώπων όλων των ηλικιών που είδαν ότι μέσα από διαδικασίες αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης μπορούσαν να κάνουν πράξη το σύνθημα «Αν δεν υπάρχουν ελεύθεροι χώροι, θα τους δημιουργήσουμε εμείς». Από τότε οι μέρες που κυλούσαν έφερναν νέα χρώματα, νέες μουσικές και η «Στρούγκα» ξεκίνησε να γράφει μια νέα ιστορία μνήμης για όλους μας, «μια γέννα που όλο την περιμέναμε κι όλο κινούσε να ‘ρθει…».

Αν σήμερα απευθυνόμαστε με ένα δημόσιο κείμενο προς τους κατοίκους της περιοχής δεν το κάνουμε για να επιβεβαιώσουμε τον «μικρό μας θρίαμβο» αλλά γιατί βρίσκουμε την ευκαιρία της επετείου των 2 χρόνων για να μιλήσουμε για τους μικρούς και τους μεγάλους συμβολισμούς που νοηματοδοτεί η έως τώρα πορεία μας. Συμβολισμοί που ξεκινούν ακόμα από την ίδια την χωροταξική θέση της κατάληψης: Πάνω στην εμπορευματική έρημο της οδού Δεκελείας, ακριβώς απέναντι από την γυάλινη μπετόν παραφωνία του Δημαρχείου, στην καρδιά της πόλης, ή μάλλον του μεγάλου χωριού μας…

Γιατί η Στρούγκα είναι το στέκι της γειτονιάς, μια όαση… στη μέση της ερήμου…Στην έρημο, όμως, κανένας δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του, καραδοκούν κίνδυνοι κι ο οδοιπόρος μπορεί να χαθεί. Έτσι, μέσα από αυτό το ταξίδι, γνωριστήκαμε άνθρωποι μέχρι χθες ξένοι μεταξύ τους, μάθαμε να συναντιόμαστε σα γείτονες και όχι σα πελάτες, προσπαθήσαμε κι ακόμα προσπαθούμε να συζητούμε ισότιμα, δίχως εγωιστικούς ανταγωνισμούς, φιλοδοξίες, επάρσεις και αδιαφιλονίκητες αλήθειες του καθένα από μας. Αναδύθηκαν αξίες όπως η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, κι ο αλληλοσεβασμός έγιναν οι φάροι που μπορούν να φωτίσουν τους επόμενους προορισμούς μας: Από την προστασία κι ελεύθερη χρήση των δημόσιων χώρων, την επικοινωνία με όσο δυνατό περισσότερα κομμάτια του κοινωνικού ιστού της γειτονιάς, την αυτοδιαχείριση και τον αυτοκαθορισμό μας, μέχρι την απελευθέρωση του νου και τη διεκδίκηση της ίδιας μας της ζωής.

Η Στρούγκα ανήκει σε όλους!

Συνεχίζουμε, όμως, να αρνούμαστε κάθε ιδιοκτησιακή αντίληψη της Στρούγκας. Σε αυτά τα δύο χρόνια, η Στρούγκα ήταν ανοιχτή σε όσους θέλησαν να εκφραστούν μέσα της. Έτσι άνοιξε τις πόρτες τις σε συναυλίες μαθητικών και άλλων συγκροτημάτων, κινηματογραφικές προβολές, εκδηλώσεις αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης σε διωκόμενους αγωνιστές και συλλογικά εγχειρήματα, μικρές και μεγάλες γιορτές, συζητήσεις για διάφορα κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα, συνελεύσεις και γενικώς ο, τι προλαβαίναμε και αντέχαμε να υποστηρίξουμε σε μια καθημερινή πραγματικότητα που μας καταπιέζει όλο και περισσότερο με αγωνίες και άγχος για την επόμενη μέρα. Το κυριότερο όμως για μας είναι ότι η Στρούγκα γίνεται φιλόξενη κάθε Τρίτη βράδυ για όποιον/α έρθει να εκθέσει τον προβληματισμό, την κριτική, την επιθυμία, τη διαθεσιμότητά του. Μια διαδικασία που έχει αναδείξει το εγχείρημα της Στρούγκας και την ανοιχτή συνέλευση κατοίκων της Νέας Φιλαδέλφειας ως τον μοναδικό ζωντανό πνεύμονα διαλόγου, οργάνωσης και δράσης σε όλη την περιοχή.

Από την άλλη, δεν πετάμε στα σύννεφα. Ξέρουμε ότι η συγκυρία της εποχής μας προτάσσει το homohominilupus(ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος). Ειδικά, σήμερα, στην απογείωση της εκμετάλλευσης όλων εμάς που φτιάχνουμε με τα χέρια μας τον κοινωνικό πλούτο, με τη λεηλασία των εργατικών και ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την τελειωτική επίθεση των πλουσίων εις βάρος των αδυνάτων με τη μορφή «μνημονίων 1,2,3,4…»

Θα συνεχίζουμε όμως να αναζητούμε τη ζεστασιά της στέγης των πολλών, της αλληλεγγύης και της αγωνιστικότητας που έως τώρα μάς οδήγησαν μέχρι την συμβολή των οδών Δεκελείας και Επταλόφου και στο μικρό «θαύμα της Στρούγκας».

…Ακούσαμετο τραγούδι της θάλασσας και πλέον δεν μπορούμε να κοιμηθούμε.Και μέσα στην αγρύπνια μας, διαπιστώσαμε πως «Κανένα πρόβατο δε σώθηκε βελάζοντας…»

Είμαστε εδώ, όπως ήμασταν πάντα, για όλους τους λόγους του κόσμου…

Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Νέας Φιλαδέλφειας
Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος «Στρούγκα»
Μάρτης 2011

Εκδηλώσεις “γειτονικής συνεύρεσης” με αφορμή τα 2 χρόνια της “Στρούγκας”:

Ανοιχτή συζήτηση με θέμα:
“ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2023
μια Οδύσσεια χωρίς Ιθάκη”

~

Σαββάτο 9/4/11 στις 20:00

ΘΕΑΤΡΟ
Οι “αδέσποτες σκύλες” παρουσιάζουν:
“Το βαλς των βρώμικων δρόμων νο.2”

~

Κυριακή 10/4/11

-στις 10.30 Παιδικό εργαστήρι (Φυτεύουμε σπόρους)

-στις 11.30Παιδική παράσταση κουκλοθέατρου από την ομάδα “Φτου ξελευθερία!”
“Όταν η κόκκινη κλωστή χάθηκε στο δάσος”

-στις 13.30 “Κουζίνα της γειτονιάς”
Φέρνουμε φαγητό από το σπίτι και τρώμε με παρέα…