Τα δικαστήρια αθωώνουν, οι ενοχές συνεχίζονται…

Το θερινό σινεμά στην πίσω αυλή της Στρούγκας εγκαινιάζεται για φέτος με ένα αφιέρωμα στα όνειρα των παιδιών της άλλης Αμερικής.

Κυριακή 10 Μάη: «Ο αταίριαστος»
Φράνσις Φορντ Κόπολα, 1983, διάρκεια 94΄

Ο Ράστι Τζέιμς, ένας αφηρημένος αλήτης παλεύει να ανταποκριθεί στη φήμη του θρυλικού μεγάλου του αδελφού και νοσταλγεί τις ημέρες που οι συμμορίες πολεμούσαν μεταξύ τους.

Κυριακή 17 Μάη: «Arizona Dream»
Εμίρ Κουστουρίτσα, 1992, διάρκεια 142΄

Ένας Εσκιμώος γυρίζει με το έλκηθρό του στο σπίτι με ένα φρεσκοπιασμένο ψάρι. Στο μεταξύ, ο Άξελ βάζει ετικέτες σε ψάρια στη Νέα Υόρκη, δουλεύοντας για έναν φυσιοδίφη, μέχρι που πρέπει να πάει στην Αριζόνα για τον γάμο του θείου του…

Κυριακή 24 Μάη: «Ο νεκρός»
Τζιμ Τζάρμους, 1995, διάρκεια 121΄

Ο λογιστής Ουίλιαμ Μπλέικ, ενώ προσπαθεί να διαφύγει αφού έχει διαπράξει φόνο, γνωρίζει έναν παράξενο Ινδιάνο με το όνομα Κανένας που τον προετοιμάζει για το ταξίδι του στον κόσμο των πνευμάτων.

Δεκελείας 116, Ν. Φιλαδέλφεια
Οι προβολές αρχίζουν στις 9 το βράδυ
Είσοδος ελεύθερη

Η Κατάληψη της Στρούγκας, σταθερά τοποθετημένη στην όχθη των αγωνιζόμενων, στέκεται με κάθε τρόπο απέναντι στις κατασταλτικές κινήσεις του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας εναντίον ομάδας συντρόφων και συντροφισσών που επέλεξαν να καταλάβουν τον “Κένταυρο” στο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας. Στο πλαίσιο της αντίληψης ότι και η “αριστερή” καταστολή δε μπορεί να γίνει ανεκτή, συντρόφισσες και σύντροφοι από τη Στρούγκα στήριξαν το κάλεσμα του κατειλημμένου κοινωνικού κέντρου το περασμένο Σάββατο 18/4, όταν δυνάμεις των ΜΑΤ απείλησαν τον χώρο.

Ωστόσο δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε τη διαφωνία μας με την επιλογή της κατάληψης ενός χώρου που η κατεδάφισή του αποτελεί πάγιο αίτημα του διαχρονικού κινήματος υπεράσπισης του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας και του ολοκληρωτικά δασικού του χαρακτήρα, στο οποίο κι εμείς συμμετέχουμε. Για τα επιχειρηματικά συμφέροντα το Άλσος δεν είναι δάσος, αλλά ένα μεγάλο οικόπεδο μέσα στην Αθήνα, που μπορεί να γίνει αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης. Στην παρούσα φάση, επικεφαλής των επιχειρηματικών συμφερόντων που θέλουν να πατήσουν πόδι στο Άλσος για να το μετατρέψουν σε πηγή κέρδους είναι ο Δημήτρης Μελισσανίδης, τον οποίο ακολουθούν διάφοροι μέσα κι έξω από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Σήμερα, που το Άλσος έχει μεγαλύτερη ανάγκη μαχητικής προστασίας από ποτέ, δεν πρέπει να δίνονται ευκαιρίες και δικαιολογίες στους ταξικούς και πολιτικούς αντιπάλους μας, ειδικά τη στιγμή που το πάγιο αίτημα για κατεδάφιση όλων των αυθαίρετων κατασκευών μέσα στο Άλσος αρχίζει να συζητείται. Η συγκεκριμένη επιλογή όχι μόνο αγνοεί, αλλά κι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους στόχους του κινήματος για την υπεράσπιση του Άλσους.

Διαχρονικά, τόσο οι δημοτικές αρχές της περιοχής, όσο και κερδοσκόποι ιδιώτες, θέλησαν να τεμαχίσουν, να οικοπεδοποιήσουν, να “αναπλάσουν”, να εκμεταλλευτούν εμπορικά και οικονομικά την έκταση του Άλσους για να απαλλαγούν από τον χαρακτηρισμό του ως δασικής έκτασης, απ’ την οποία απορρέει ένας βαθμός προστασίας με βάση την αστική νομιμότητα. Η αστική νομιμότητα είναι ένα λάστιχο που έρχεται κάθε φορά στα μέτρα των ισχυρών, βέβαια, εκτός αν ένα οργανωμένο και συνεπές κίνημα από τα κάτω επιβάλλει έναν διαφορετικό συσχετισμό δύναμης, αν οδηγήσει δηλαδή τους ισχυρούς σε υποχώρηση από τις επιδιώξεις τους, πετυχαίνοντας μικρές και μεγαλύτερες νίκες. Στις σημερινές συνθήκες, μετά από ενάμιση περίπου χρόνο αγώνα, αυτοί που εποφθαλμιούν την έκταση του Άλσους βρίσκονται σε δυσκολότερη θέση από εκείνη στην οποία ξεκίνησαν, χάρη στις από τα κάτω αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν μεμονωμένα στην πόλη, αποκρυσταλλώθηκαν στο Συντονιστικό Κατοίκων και πήραν μορφή στο δρόμο από ένα ευρύ φάσμα αγωνιστών. Κι άλλες κινήσεις, περισσότερο θεσμικές, όπως η προσφυγή στο ΣτΕ, είχαν επίσης τη σημασία τους. Η σημερινή κατάληψη του Κένταυρου από συντρόφους με αναφορά στον αντεξουσιαστικό χώρο, που κι αυτός έπαιξε το ρόλο του τον περασμένο Ιούλιο, συνιστά υποχώρηση από το κεκτημένο του κινήματος.

Αυτό όμως δεν αθωώνει τη δημοτική αρχή: Η απόφασή της να δρομολογήσει την κατεδάφιση του Κενταύρου για να τον αντικαταστήσει με έναν άλλο, μικρότερο Κένταυρο εμπεριέχει μια υποκρισία και την παραδοχή ότι σκέφτεται τη μεσοβέζικη λύση της ηπιότερης οικονομικής εκμετάλλευσης για το Άλσος, ηπιότερης σε σχέση με τον άθλιο εμπορικό Κένταυρο που λειτουργούσε ως το 2011, αντί να μιλήσει για ένα δάσος βιώσιμο, ανοιχτό κι επισκέψιμο χωρίς εμπορικές χρήσεις, έναν πνεύμονα ζωής για όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής. Η ίδια η προαναγγελία του μικρού Κένταυρου ανοίγει την όρεξη σ’ όσους θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν εμπορικά μια κατάσταση. Κι ο σημερινός θηριώδης Κένταυρος των 2,5 καταπατημένων δασικών στρεμμάτων σαν ένα μικρό δημοτικό αναψυκτήριο πήγε να ξεκινήσει τη δεκαετία του ’60… Από την άλλη, κατά της κατεδάφισης τοποθετήθηκε στο ίδιο δημοτικό συμβούλιο το συνονθύλευμα των πασοκονεοδημοκρατών “παραγόντων” της τοπικής πολιτικής σκηνής, που οραματίζονται έναν Κένταυρο όπως παλιά για business as usual σε διάφορα επίπεδα, κι αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει.

Το Άλσος είναι δάσος και ως τέτοιο πρέπει να ανήκει στο κοινωνικό σύνολο και να χρησιμοποιείται για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, αντί να τεμαχίζεται και να χαρίζεται από εδώ κι από εκεί από τις κυβερνήσεις με την ανοχή ή τη συνέργεια των δημοτικών αρχών. Το πώς θα πρέπει να γίνονται τα πράγματα στο Άλσος θα πρέπει βέβαια να συζητηθεί, και σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι χρήσιμη η δουλειά που έχει γίνει από το Συντονιστικό Κατοίκων Νέας Φιλαδέλφειας-Νέας Χαλκηδόνας και άλλους αγωνιζόμενους κατοίκους της πόλης εδώ κι ενάμιση χρόνο, αλλά και η παρακαταθήκη των αγώνων 40 χρόνων για την υπεράσπιση της ακεραιότητας του άλσους και κατ’ επέκταση ολόκληρης της πόλης.

Το παράδειγμα της αυτοοργάνωσης και της αυτοδιαχείρισης είναι ένα ισχυρό παράδειγμα για διάφορες μορφές της καθημερινής μας ζωής, αρκεί να μην το αδικούμε και να το προασπίζουμε στην πράξη με τις ενέργειές μας. Η κατάληψη εγκαταλελειμμένων δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων είναι μια έμπρακτη αμφισβήτηση της ιερής αγελάδας του καπιταλισμού, του δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στον κοινωνικό πλούτο. Οι καταλήψεις μπορούν να γίνουν χώροι ελευθερίας, κι αυτό θέλει πολύ κόπο, πολλή αυταπάρνηση και προσήλωση στις αρχές της ισότητας και της αλληλεγγύης. Κι αυτά, με τη σειρά τους, θέλουν ανοιχτά αυτιά, ειλικρίνεια και ισχυρές δόσεις αυτοκριτικής.

Αντίσταση – Αυτοοργάνωση- Αλληλεγγύη

“Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο, αλλά το σύστημα που του δίνει τα προνόμιά του. Η μεγαλύτερή μου επιθυμία θα ήταν να μπορέσουν να αναγνωρίσουν οι εργάτες ποιοι είναι οι φίλοι τους και ποιοι οι εχθροί τους”

Απόσπασμα από τις απολογίες των 8 συλληφθέντων στο Σικάγο απευθύνονταν όχι μόνο στο δικαστήριο,  αλλά και στους εργάτες όπου κι αν βρίσκονταν

Η εργατική Πρωτομαγιά τιμάται ανά τον κόσμο με πορείες και διαδηλώσεις που σκοπό έχουν την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων της διεθνούς εργατικής τάξης. Στην γειτονιά μας βέβαια έχουμε διαφορετική προσέγγιση πάνω στο θέμα και κάθε χρόνο η πόλη μας μετατρέπεται σε ένα τεράστιο πανηγύρι όπου η εμπορευματοποίηση επεμβαίνει βίαια στην καθημερινότητά μας. Ο παραγκωνισμός της ιστορικής σημασίας της Πρωτομαγιάς των εργατικών αγώνων έρχεται να συμπληρώσει το παζλ της ζοφερής πραγματικότητας που υφαίνει για όλους εμάς ο κόσμος της αγοράς και της ιδιοκτησίας, της απόλυτης καπιταλιστικής κυριαρχίας. Μιας κυριαρχίας που προσπαθεί να μετατρέψει το αίμα της εργατικής τάξης που έχει χυθεί και εξακολουθεί να χύνεται σε νερό.

Η ιστορία

H 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν την 1η Μαΐου του 1886, κλιμακώθηκαν με μια πορεία 90.000 εργατών ενώ οι απεργοί έφταναν τους 350.000 εργάτες κι εργάτριες από 1.200 εργοστάσια. Τρεις ημέρες αργότερα, την 4η Μαΐου, κι ενώ την προηγούμενη ημέρα είχαν σκοτωθεί 4 διαδηλωτές από αστυνομικές δυνάμεις,  η αστυνομία έλαβε την εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν σκοτώθηκαν 6 αστυνομικοί, ενώ  σκοτώθηκαν 6 διαδηλωτές ακόμη από αστυνομικά πυρά. Το κράτος οδήγησε σε εκτέλεση δια απαγχονισμού οχτώ συνδικαλιστές με την κατηγορία της συνωμοσίας και με μοναδικό επιχείρημα το ότι με τους λόγους τους υποκίνησαν τις επιθέσεις σε αστυνομικούς.

Το Ελληνικό κράτος και οι κυβερνήσεις του δε διαφοροποιείται όσον αφορά την αντιμετώπιση των εργατικών κινημάτων. Τις πρώτες μέρες του Μαΐου του 1936 οι απεργιακές κινητοποιήσεις των καπνεργατριών και καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, θα συσπειρώσουν όλο το εργατικό κίνημα σε μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση. Τα γεγονότα κλιμακώνονται και στις 9 Μάη η χωροφυλακή υπό τη διοίκηση του πρωθυπουργού και μέλλοντα δικτάτορα Μεταξά θα ματοκυλίσει τις συγκεντρώσεις επιτιθέμενη με πυρά σε άοπλο πλήθος. Ο εξοργισμένος λαός παρά την τρομοκρατία, θα συγκρουστεί  και θα καταλύσει την εξουσία στην πόλη. Ο Μεταξάς θα διατάξει τον στρατό (Σύνταγμα Λαρίσης) να κινηθεί προς τη Θεσσαλονίκη και το πολεμικό ναυτικό να καταπλεύσει στο λιμάνι της.

Άλλη μια ματωμένη σελίδα έρχεται όμως να βαρύνει την ιστορική σημασία της εργατικής Πρωτομαγιάς, όταν την 1η Μαΐου του 1944 οι ναζιστικές κατοχικές δυνάμεις εκτέλεσαν 200 κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους της δικτατορίας Μεταξά, ο οποίος τους παρέδωσε στους ναζιστές μετά την πτώση της Αθήνας. Η εκτέλεση στο σκοπευτήριο της Καισαριανής επιλέχθηκε από τις χιτλερικές δυνάμεις ως αντίποινα, μετά από την εκτέλεση ναζιστή στρατιωτικού διοικητή και της συνοδείας του στους Μολάους Λακωνίας στις 27 Απρίλη,  κατά τη διάρκεια επίθεσης μιας διμοιρίας του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ.

Το σήμερα

Ο σημερινός εργασιακός μεσαίωνας που δημιουργούν για μας ξένοι και ντόπιοι καπιταλιστές σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις τους έρχεται να συνδεθεί με τις μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις του Σικάγου του 1886. Μετά από 129 χρόνια προχωράμε με το καπιταλιστικό όραμα μιας γενικευμένης Μανωλάδας, με βίαια επικοινωνιακά σενάρια καταστροφής από κυβερνήσεις και ΜΜΕ και με ωμή καταστολή σε ό,τι αγωνίζεται. Με κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και επιδομάτων, με δημιουργία ανασφάλιστων και επισφαλών θέσεων εργασίας, ελαστικών ωραρίων, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας με πρόσχημα την ”ανταγωνιστικότητα” και την ”ανάπτυξη”  και με τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες που όχι μόνο κλείνουν το μάτι στα αφεντικά αλλά και με την ΜΚΟ ΙΝΕ/ΓΣΕΕ συμμετέχουν στην ενοικίαση έμψυχου δυναμικού (”ωφελούμενοι”)  σε Δήμους και Περιφέρειες, χωρίς να τους αναγνωρίζεται κανένα εργασιακό δικαίωμα. Αυτό δεν άλλαξε με την πρόσφατη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η ελπίδα που υποσχέθηκε δεν έφτασε ως εδώ.

Είμαστε βέβαιοι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς. Γιατί τίποτα από όλα αυτά που μας καταργούν δεν μας χαρίστηκε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι αγώνες που δόθηκαν στο Σικάγο το 1886 και των καπνεργατών και καπνεργατριών στη Θεσσαλονίκη το 1936 όπως και τόσοι άλλοι ήταν διαρκείς, επίμονοι και επίπονοι.  Η 1^η Μάη δεν είναι ούτε γιορτή-αργία, ούτε πανηγύρι ούτε εθιμοτυπική διαδήλωση, είναι ΑΠΕΡΓΙΑ.