Έξι χρόνια από τις εκλογές του 2009, του κυρίαρχου συνθήματος «λεφτά υπάρχουν» και μόλις τρία χρόνια από αυτές του 2012 με το περίφημο «θα σκίσουμε τα μνημόνια», οι πολιτικοί διαχειριστές της χώρας αποφάσισαν να προκηρύξουν άλλη μια εκλογική μάχη καλώντας ξανά τον λαό να ψηφίσει τους επόμενους πολιτικούς του άρχοντες.

Ο θεσμός των εκλογών αποτελεί ένα από τα βασικότερα συστατικά της περίφημης αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας και η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, εκτός ότι προβάλλεται ως ένα δικαίωμα ιερό, θεωρείται ως «η ύψιστη πράξη ενός ενεργού πολιτικά ατόμου». Ο λαός καλείται να εκλέξει τους αντιπροσώπους του, παραχωρώντας σε αυτούς ολοκληρωτικά το πεδίο δράσης που αφορά τη λήψη αποφάσεων της καθημερινής ζωής και της οργάνωσης της κοινωνίας. Καλείται δηλαδή να αναθέσει σε «ειδικούς» και «αυθεντίες» την οργάνωση της ζωής του. Παράλληλα προωθείται η λογική της πλειοψηφίας  ως ο μόνος αποδεκτός τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας της κοινωνίας, ενώ η ομοφωνία μέσω της συνδιαμόρφωσης και της εκούσιας συναίνεσης, καταδεικνύεται ως πράξη αδύνατη να επιτευχθεί σε ένα ευρύ κοινωνικό σύνολο. Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου δεν αποτελούν την εξαίρεση.

Χρήσιμο είναι, σε αυτό το σημείο, να γίνει αναφορά στο πολιτικό σκηνικό μέσα στο οποίο αυτές οι εκλογές πραγματοποιούνται καθώς και την κοινωνικοπολιτική συνθήκη που έχει διαμορφωθεί στο διάστημα πριν τις εκλογές.

Αρχίζοντας από το δεύτερο, δεν μπορούμε να ξεχνάμε τα μεγάλα ποσοστά ανέργων, τις επιστρατεύσεις απεργών, τις αυξανόμενες αυτοκτονίες, τις εξώσεις, αλλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τις φυλακές τύπου Γ (φυλακές Δομοκού). Σε όλα αυτά δηλαδή που καταδεικνύουν απερίφραστα την βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Και είναι αυτή ακριβώς η κρίση του καπιταλισμού που οδηγεί κεφάλαιο και κράτος σε μια αναδιάρθρωση των μέχρι τώρα όρων εκμετάλλευσης, με σκοπό την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των λίγων, που δεν είναι άλλοι φυσικά από την κυρίαρχη αστική τάξη. Έτσι παρατηρούμε να επιβάλλονται, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλά αναπτυγμένα κράτη της Δύσης, όπου μεταπολεμικά υπήρχε μια μορφη κοινωνικού κράτους, περικοπές μισθών, μειώσεις συντάξεων με παράλληλη αύξηση του ορίου της ηλικίας, περιορισμός των παροχών πρόνοιας από τους κρατικούς θεσμούς. Φυσικά όλα αυτά συνοδεύονται με ταυτόχρονη διεύρυνση της καταστολής για την αντιμετώπιση των όποιων κοινωνικών αντιδράσεων και εκρήξεων που μπορεί να υπάρξουν.

Κάνοντας, τώρα, αναφορά στο πολιτικό σκηνικό που επικρατεί εν μέσω της εκλογικής αναμέτρησης δεν μπορούμε παρά να αναφερθούμε στην υστερία των πολιτικών κομμάτων και τους διαξιφισμούς για την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Από την μία πλευρά τα κόμματα της πρόσφατης συγκυβέρνησης, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έχουν ξεκινήσει ένα σφυροκόπημα προεκλογικών συνθημάτων, με σενάρια χρεοκοπίας και χάους. Εν μέσω τρομοκρατίας και ωμού εκβιασμού αυτοί που ανέλαβαν την ευθύνη να αποξηλώσουν όλες τις εργατικές και κοινωνικές διεκδικήσεις που είχαν κατακτηθεί με αιματηρούς και πολυετείς αγώνες, ζητούν τώρα από εμάς να αποδεχτούμε τη συνέχιση της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής με την παραπλανητική υπόσχεση της σταθερότητας και της ομαλής διεξόδου από την κρίση.

Από την άλλη πλευρά η καθεστωτική «αριστερά» εμφανίζεται δυναμικά και διεκδικεί την εξουσία μοιράζοντας όνειρα, εκμεταλλευόμενη την οργή και την απόγνωση του λαϊκών στρωμάτων. Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ περί νέας διαπραγμάτευσης, κουρέματος χρέους και ισότιμης αντιμετώπισης της Ελλάδος στους θεσμούς της ΕΕ, δεν είναι απλά παρά προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων και ψεύτικών ελπίδων. Το μοντέλο της «φιλολαϊκής» διαχείρισης της κρίσης που προτάσσει  ο ΣΥΡΙΖΑ, μετατοπισμένο προς τα δεξια (ακόμα από το πρόγραμμα του κόμματος το 2012), δεν αποτελεί, βέβαια, πρωτοτυπία. Και άλλες φορές το καπιταλιστικό σύστημα σε καιρούς έντονων ταξικών αντιθέσεων και πιέσεων από κοινωνικούς αγώνες, πρόκρινε αυτό το μοντέλο πολιτικής διαχείρισης ως μέσο εκτόνωσης και εγγύησης της σταθερότητας.

Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό έρχεται να προστεθεί και η παγίωση της παρουσίας του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Μιας φασιστικής οργάνωσης, υποστηρικτές του Χίτλερ και του Μεταξά, που εδώ και δεκαετίες δρα σα συμμορία με δεκάδες δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και αγωνιστές. Εδραιώθηκε στηριζόμενη στον εκφασισμό ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, ο οποίος τρέφεται από την δυστυχία, το φόβο αλλά και την διεστρέβλωση της ιστορίας και τη λήθη. Παράλληλα φρόντισε να διευρύνει την κοινωνική της απεύθυνση αυτοπροβάλλοντας το χαρακτήρα «αντισυστημικής» οργάνωσης. Είναι ξεκάθαρο, βέβαια, ότι οι Χρυσαυγίτες όχι μόνο δεν δρουν ενάντια στο σύστημα όπως ισχυρίζονται, αλλά ενεργούν ως ένα επιπλέον βέλος στη φαρέτρα του. Πιστά μαντρόσκυλα της κυρίαρχης τάξης (έχει αποδειχθεί ότι πηγές χρηματοδότησης πολλών δραστηριοτήτων της Χ.Α. είναι μεγάλοι επιχειρηματίες & εφοπλιστές), χτυπούν και δολοφονούν οποιονδήποτε τολμά να αντιτίθεται και να αγωνίζεται.

Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν μπορεί να αποτελέσει κομμάτι της αντίστασης. Οι εκλογές λειτουργούν ως μέσο χειραγώγησης του πληθυσμού από τις κυβερνήσεις και την κυρίαρχη τάξη, καθώς αδρανοποιούν το λαό, τον καθιστούν πιο ανεκτικό και τελικά κυβερνήσιμο. Όποιο κόμμα λοιπόν και να εκλεγεί θα εξυπηρετεί τις απαιτήσεις του κεφαλαίου (όπου και αν αυτό κατοικοεδρεύει).

Οι εκλογές εξουδετερώνουν  την ουσία της πολιτικής διεκδίκησης και αντιπαράθεσης, αφού  επιτρέπουν την αλλαγή των κυβερνήσεων αλλά όχι την αλλαγή του ίδιου του καθεστώτος. Είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές από αυτή την άποψη γιατί δίνουν την εντύπωση στους πολίτες ότι ασκούν εξουσία επί των κυβερνήσεων.

Μόνο παίρνοντας τις ζωές στα χέρια μας, στηριζόμενοι στις δικές μας συλλογικές δυνάμεις, μπορούμε να βρούμε τις λύσεις για τις δικές μας ανάγκες. Γιατί τίποτα δεν προσφέρεται και ασφαλώς δεν χαρίζεται από τους λίγους ισχυρούς εξουσιαστές στους πολλούς. Δουλεύοντας αδιάκοπα από τα κάτω και οριζόντια, με αυτοοραγανωμένες συνελεύσεις στις γειτονιές, σε κάθε κοινωνικό αλλά και εργασιακό χώρο, οργανώνουμε την απάντηση απέναντι στο υπάρχον εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα. Αγωνιζόμενοι με κάθε μέσο ενάντια στην εκμετάλλευση και τα αφεντικά, ενάντια στο φασισμό και το σύστημα που τον γεννά, μπορούμε να αντισταθούμε και να εργαστούμε για την ανατροπή. Γιατί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που μας επιβάλλουν για το ξεπέρασμα της κρίσης, υπέρ του κεφαλαίου και εναντία των λαϊκών στρωμάτων, δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά την πάγια στρατηγική της κυρίαρχης τάξης.

Τη λύση θα την δώσουμε όλοι μαζί με την ταξική μας αλληλεγγύη και τις κοινωνικές αντιστάσεις στις γειτονιές μας, στους χώρους εργασίας και παντού.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ  –  ΑΓΩΝΕΣ ΤΑΞΙΚΟΙ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  –  ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ  –  ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ