Τις τελευταίες μέρες ακούστηκαν και γράφτηκαν πάρα πολλά για τη δολοφονία
του 15χρονου Αλέξανδρου και για την άμεση αντίδραση που προκάλεσε.
Κάποιοι μιλούν για μεμονωμένο περιστατικό ή για υπερβολική-απαράδεκτη-
αφελής αντίδραση καταφέρνοντας να εξοργίζουν περαιτέρω παρά να πείθουν.
Άλλοι πάλι λένε ότι η πλειοψηφία των ‘οργάνων της τάξεως’ είναι απλώς δημόσιοι
υπάλληλοι που επίσης αμείβονται με 800 ευρώ εκτελώντας το υπηρεσιακό τους
καθήκον. ‘Τι φταίνε και αυτοί που κάποιος άρρωστος πήρε το’ όπλο του και έφαγε
ένα παιδί;’, λένε..
Αυτό που δεν κατανοούν όσοι συμμερίζονται τη άποψη αυτή είναι ότι δεν
ενοχλείσαι τόσο από το άτομο πίσω απ’ τη στολή αλλά από τη θέση που η πολιτεία
του έχει δώσει. Σκέφτεσαι ότι ο εκάστοτε μπάτσος, ΜΑΤατζής ή ειδικός φρουρός
επέλεξε τη θέση αυτή αλλά ταυτόχρονα δεν ανέλαβε και τις πολλαπλές ευθύνες του
(δηλ. την άμεση προστασία όλων των πολιτών). Αντίθετα –εφόσον το καθήκον το
επιβάλλει – έχει αποδειχτεί στο παρελθόν αλλά και τώρα ότι νομιμοποιείται να σε
γεμίσει χημικά…μώλωπες…σφαίρες το άλλο λεπτό.
Και όλα αυτά περνούν απ’ το μυαλό σου, απορείς, θυμώνεις και εν τέλει
εξοργίζεσαι. Λες ότι καθένας από αυτούς είναι –με την ευγενική υποστήριξη της
πολιτείας- εν δυνάμει δολοφόνος. Και για καθέναν από αυτούς θα βρίσκονται
πάντοτε ορισμένοι που θα χτυπιούνται επικαλούμενοι κάποια εξωφρενική
παρεξήγηση.
Και τότε προσπαθείς να ξεσπάσεις μα σε ρωτάνε: ‘Τα Ι.Χ. και τα περίπτερα τι
φταίνε;’ Αυτά ίσως δε φταίνε σε τίποτα. Αλλά ελάχιστα σε ενδιαφέρει. Η βία εξάλλου
έμμεσα ή άμεσα έγινε καθημερινή κοινωνική πρακτική όπως και η καταπίεση.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός και ο ρατσισμός. Τα δάνεια, οι κάρτες και το ασφαλιστικό.
Η βαθμοθηρία και το ότι πρέπει να μπεις στο πανεπιστήμιο παρ’ όλη την έλλειψη
παιδείας Όλα αυτά φθείρουν ψυχικά και πνευματικά τον καθέναν από εμάς. Σειρά
τώρα έχει η αντίδραση σε όλο αυτό τον εξαναγκασμό.
Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα είναι ο φόβος που έχει δημιουργηθεί στους
πολίτες. Ναι μεν η πλειοψηφία κατακρίνει τα όσα συνέβησαν αλλά συνεχίζει να τα
διαβάζει ή να τα βλέπει στην τηλεόραση. Φοβούνται να κατέβουν στο δρόμο.
Να συμμετέχουν ενεργά. Αποθαρρύνουν και τα παιδιά τους λέγοντας ότι είναι
επικίνδυνο ή ακόμα χειρότερα μάταιο.
Όμως κανένα δικαίωμα ή ελευθερία δεν θα είχε αποκτηθεί αν η ανθρωπότητα
πορευόταν με το αίσθημα του φόβου ή της ματαιότητας .Ο καθένας μπορεί να
συνδράμει στην αλλαγή των κοινωνικών δομών. Για να συμβεί όμως αυτό
απαραίτητη είναι η συλλογική δράση μέσω της συνειδητοποίησης της ατομικής
ευθύνης που ο καθένας έχει. (Ευθύνη όχι μόνο για την ασχήμια της κοινωνίας αλλά
κυρίως για την μεταβολή της ασχήμιας αυτής). Η συλλογική δράση και η άμεση
επαφή μέσω του διαλόγου είναι άλλωστε και ο βασικός στόχος της ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ Ν. ΦΙΛ/ΦΕΙΑΣ.

>> Γενική Συνέλευση: Πέμπτη 18/12 8:30 μμ στο Πνευματικό Κέντρο Ν.Φ.
>> Συνέλευση πραγματοποιείται καθημερινά στις 8:30 μμ.