“Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καυγαδίζει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να είναι ένοχο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά
Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.”
R. RUSSEL

Άραγε μάθαμε να είμαστε δίκαιοι; Μάθαμε να πιστεύουμε; Μάθαμε να εκτιμούμε;
Πόσοι από εμάς έχουμε την πολυτέλεια να στεκόμαστε τουλάχιστον προς τον εαυτό μας με δικαιοσύνη, πίστη και εκτίμηση;
Μάλλον πολύ λίγοι…
Έτσι βλέπουμε μόνο πίσω από το δάχτυλό μας ενώ συνεχίζουμε να δείχνουμε μακριά αυτο που μας πονάει αλλά δεν ασχολούμαστε με το να το αλλάξουμε. Ξεχνάμε ότι από την άλλη μεριά, το χέρι μας, δείχνει εμάς….

Εμείς πρέπει να αλλάξουμε για να τα αλλάξουμε όλα.
Βγείτε έξω, μιλήστε με ανθρώπους, ακούστε τους, όλοι υποφέρουν για κάτι, όλοι είναι μόνοι σε κάποιο επίπεδο, όλοι ζουν κάποια αδικία, όλοι ζουν την ίδια φτώχια στην ψυχή τους, ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει συμφέρον από αυτή την κατάσταση….

ΚΑΝΕΙΣ;

Αν ακούς μόνο μια γνώμη και δεν ψάχνεις για πληροφόρηση είσαι αναγκασμένος να αποδεχτείς την ενημέρωση που σου δίνουν, δεν θα έχεις δική σου γνώμη για τα πράγματα, και θα ντρέπεσαι να μιλήσεις, δεν θα έχεις αυτοεκτίμηση.

Αν σου λένε ότι πρέπει να φοβάσαι και δεν ελέγχεις ο ίδιος τις πήγες του κινδύνου είσαι αναγκασμένος να δεχτείς την προστασία που σου παρέχουν, δε θα έχεις επιλογή να προστατέψεις ο ίδιος τον εαυτό σου και όσα θεωρείς άξια προστασίας, ούτε και να αποφασίσεις πως και θα είσαι άδικος με τους άλλους που προσπαθούν να ελέγξουν τη ζωή τους οι ίδιοι.

Αν θέλεις να είσαι ελεύθερος και δεν έχεις διάθεση να παλέψεις για τη διαφορετικότητα σου τότε θα κανείς μόνο ότι δεν θα κατακριθεί, δηλαδή αποδέχεσαι ένα αμφίβολο εξωτερικό κριτήριο που ονομάζεται αυθαίρετα κοινή γνώμη, δεν είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, δεν θα πρωτοτυπήσεις ποτέ, δεν θα αλλάξεις ποτέ, τίποτα και θα κατακρίνεις τα πάντα.

Και τώρα σκέψου:
Ποιος έχει συμφέρον από το να ακούς και να δέχεσαι μόνο μια γνώμη;
Ποιος έχει συμφέρον από το να φοβάσαι;
Ποιος έχει συμφέρον από το να κάνεις μόνο ότι αποδέχεται η κοινή γνώμη;

Εσένα τι σε συμφέρει;

Είναι βολική η δοσμένη ασφάλεια, αλλά ποσό βολική είναι η επιβεβλημένη απραξία και ο συμβιβασμός, το ξεπούλημα του εαυτού σου και των ονείρων σου;

ΕΥΤΥΧΩΣ η ελευθερία είναι σαν το νερό, όσες φορές και να το εμποδίσεις τόσες φορές θα βρει το δρόμο του.