6/12/08: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΞΑΝΑ. Αυτή τη φορά, νεκρός από σφαίρα μπάτσου 15χρονος μαθητής.

Οι ίδιοι, αυτοί που σκότωσαν τον Αλέξη προσπάθησαν αρχικά να παρουσιάσουν το γεγονός ως ένα αποτέλεσμα επεισοδίων, που, βέβαια, δεν συνέβησαν ποτε. Αργότερα, εξέφρασαν τη “λύπη τους” και τα “συλληπητήρια στην οικογένεια του Αλέξη”. Μίλησαν για “σφαίρες που εξοστρακίζονται”, είπαν ότι ήταν “κουκουλοφόρος”, ότι “παρουσίαζε αποκλίνουσα συμπριφορά”. Όταν πια ήταν βέβαιο το γεγονός, όχι πως δεν ήταν και πριν, και όλοι γνώριζαν με ακρίβεια τι συνέβη, είπαν ότι ήταν ένα “μεμονωμένο περιστατικό”…

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ήρθε, για ακόμα μια φορά, να μεγαλώσει τη λίστα με τα θύματα της θεσμικής και κρατικής βίας. Ήρθε για ακόμα μια φορά να δείξει το πραγματικό πρόσωπο του συστήματος αυτού που λέγεται καπιτασλισμός. Ήρθε για ακόμα μια φορά να δέιξει και το πραγματικό πρόσωπο των απολογητών του, χωρίς κανένα προσωπείο. Το τι ακολούθησε… γνωστό.

Χιλιάδες κόσμου, αυθόρμητα βγήκαν στο δρόμο για να δείξουν την οργή, την αγανάκτησή τους. Οτιδήποτε θύμιζε κράτος, αστυνομία, τράπεζες, υπουργεία γινόταν στόχος των εξεγερμένων. Το πιο εντυπωσιακό είναι, βέβαια, ότι, κόσμος που δεν είχε καμία εμπειρία, ούτε σχέση με το δρόμο, μαθητές 15 χρονών και μανάδες, βρίσκονταν εκεί, όλοι μαζί, ενώνοντας της της φωνές τους στο “ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ”.

4 χρόνια μετά, όσοι τα έζησαν είναι σίγουρο ότι δεν ξεχνούν…

ΑΥΤΗ Η ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ…