Κάθε χρόνο αρχές Μαΐου μας περιμένει το ίδιο χάλι: Ακριβώς τις μέρες της εργατικής Πρωτομαγιάς η πόλη μας “μετατρέπεται σε ένα τεράστιο πανηγύρι όπου η εμπορευματοποίηση επεμβαίνει βίαια στην καθημερινότητά μας” όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της Στρούγκας.
Η οποία βέβαια επιμένει μια από τις πιο σημαντικές μέρες του χρόνου να τιμάται με “με πορείες και διαδηλώσεις που σκοπό έχουν την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων της διεθνούς εργατικής τάξης”. Μας υπενθυμίζει την ιστορία της Πρωτομαγιάς, η οποία “καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών”. Όπως κάθε ταξικό κεκτημένο η Πρωτομαγιά κερδήθηκε και σε μας με εργατικό αίμα: “Τις πρώτες μέρες του Μαΐου του 1936 οι απεργιακές κινητοποιήσεις των καπνεργατριών και καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη, θα συσπειρώσουν όλο το εργατικό κίνημα σε μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση. Τα γεγονότα κλιμακώνονται και στις 9 Μάη η χωροφυλακή υπό τη διοίκηση του πρωθυπουργού και μέλλοντα δικτάτορα Μεταξά θα ματοκυλίσει τις συγκεντρώσεις επιτιθέμενη με πυρά σε άοπλο πλήθος. Ο εξοργισμένος λαός παρά την τρομοκρατία, θα συγκρουστεί και θα καταλύσει την εξουσία στην πόλη. Ο Μεταξάς θα διατάξει τον στρατό (Σύνταγμα Λαρίσης) να κινηθεί προς τη Θεσσαλονίκη και το πολεμικό ναυτικό να καταπλεύσει στο λιμάνι της.”
Η Πρωτομαγιά δεν είναι μόνο μια μέρα ιστορίας, έχει την σημασία της και σήμερα: “Μετά από 129 χρόνια προχωράμε με το καπιταλιστικό όραμα μιας γενικευμένης Μανωλάδας, με βίαια επικοινωνιακά σενάρια καταστροφής από κυβερνήσεις και ΜΜΕ και με ωμή καταστολή σε ό,τι αγωνίζεται. Με κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και επιδομάτων, με δημιουργία ανασφάλιστων και επισφαλών θέσεων εργασίας, ελαστικών ωραρίων, την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας με πρόσχημα την ‘ανταγωνιστικότητα’ και την ‘ανάπτυξη’”. Η Στρούγκα μας καλεί και πάλι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας: “Είμαστε βέβαιοι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτούς. Γιατί τίποτα από όλα αυτά που μας καταργούν δεν μας χαρίστηκε.” Η Πρωτομαγιά λοιπόν δεν είναι “ούτε γιορτή-αργία, ούτε πανηγύρι ούτε εθιμοτυπική διαδήλωση, είναι ΑΠΕΡΓΙΑ”!
Σίγουρα έχετε μάθει ότι η γειτονιά μας απέκτησε και άλλη κατάληψη: Μία ομάδα συντρόφων και συντροφισσών επέλεξαν να καταλάβουν τον «Κένταυρο» στο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας.
Σε άλλες συνθήκες θα χαιρόμασταν πολύ για άλλο έναν παράδειγμα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης στηριγμένο στις αρχές της ισότητας και της συλλογικότητας. Δυστυχώς όμως η “επιλογή της κατάληψης ενός χώρου που η κατεδάφισή του αποτελεί πάγιο αίτημα του διαχρονικού κινήματος υπεράσπισης του Άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας και του ολοκληρωτικά δασικού του χαρακτήρα, στο οποίο κι εμείς συμμετέχουμε” μας αναγκάζει να εκφράσουμε την διαφωνία μας ως Στρούγκα όπως λέει η σχετική ανακοίνωση της Στρούγκας. Όλοι ξέρουμε ότι το Άλσος κινδυνεύει, στην παρούσα φάση από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, “που θέλουν να πατήσουν πόδι στο Άλσος για να το μετατρέψουν σε πηγή κέρδους”, δηλαδή τον “Δημήτρη Μελισσανίδη, τον οποίο ακολουθούν διάφοροι μέσα κι έξω από τη Νέα Φιλαδέλφεια”.
Η Στρούγκα επιμένει ότι ”το Άλσος είναι δάσος και ως τέτοιο πρέπει να ανήκει στο κοινωνικό σύνολο και να χρησιμοποιείται για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, αντί να τεμαχίζεται και να χαρίζεται από εδώ κι από εκεί από τις κυβερνήσεις με την ανοχή ή τη συνέργεια των δημοτικών αρχών”. Υπό αυτή την άποψη η κατάληψη του Κένταυρου “όχι μόνο αγνοεί, αλλά κι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους στόχους του κινήματος για την υπεράσπιση του Άλσους”. Εννοείται ότι η πολιτική διαφωνία με τον τόπο της κατάληψης δεν εμπόδισε την Στρούγκα να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα των καταλήψεων, όταν το Σάββατο 18/4, δυνάμεις των ΜΑΤ απείλησαν τον χώρο. Γιατί η Στρούγκα στέκεται “με κάθε τρόπο απέναντι στις κατασταλτικές κινήσεις του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας”, επειδή “και η ‘αριστερή’ καταστολή δε μπορεί να γίνει ανεκτή.
Η αδέσποτη γάτα
Δημοσιεύτηκε στο Χαμπέρι 11, Μάης 2015