ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ: Και οι προετοιμασίες πολέμου είναι εγκλήματα. Χιλιάδες άνθρωποι έπαθαν καρκίνο λόγω των 193ών γαλλικών πυρηνικών δοκιμών στην Πολυνησία από το 1966 έως το 1996. Αν και μέχρι τώρα κρατούνται μυστικά τα περισσότερα ντοκουμέντα, έγινε γνωστό ότι πολλοί από τους 127.000 ντόπιους συμμετέχοντες στο πρόγραμμα έχουν τη φονική αρρώστια. Μόνο η δόση ραδιενέργειας των τεστ της 17ης Ιουνίου του 1974 περιείχε το 500πλάσιο του ορίου μιας αποδεκτής δόσης. Τώρα, σχεδόν 20 χρόνια μετά το τέλος του προγράμματος, το κοινοβούλιο της Γαλλικής Πολυνησίας ‒που ντε φάκτο ανήκει στη Γαλλία‒ ζητάει 754 εκατομμύρια ευρώ αποζημίωση από τη Γαλλία. Λέτε να έχουν τις ίδιες δυσκολίες, όπως η Ελλάδα με το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων;
ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΠΕΙΝΑΣ: Σε 128 δολάρια το μήνα από 1η Γενάρη του 2015 κατόρθωσε η Καμπότζη να πάει τον κατώτατο μισθό στην κλωστοϋφαντουργία. Το καλό είναι πως αυτό σημαίνει ότι οι εργάτες ‒στην συντριπτική πλειοψηφία τους εργάτριες‒ θα έχουν 28 δολάρια περισσότερα από τα 100 που έπαιρναν μέχρι τώρα. Απ’ την άλλη και τα 128 είναι ελάχιστα παραπάνω από τα 120 δολάρια που ορίζεται ως επίσημο μίνιμουμ επιβίωσης στην Καμπότζη. Τα συνδικάτα είχαν απαιτήσει τουλάχιστον 160, ενώ τα περισσότερα διεκδίκησαν 177 δολάρια το μήνα. Αν και το 70 έως 80% των μελών τους αποδέχτηκαν τώρα τα 128, τα συνδικάτα προετοιμάζουν ήδη τον επόμενο γύρο των αγώνων τους. Έτσι πρέπει, παιδιά: παίρνεις ό,τι μπορείς αλλά δε σταματάς ποτέ να διεκδικείς και το υπόλοιπο. Μέχρι την τελική δικαίωση!
ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ: Η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού περιλαμβάνει τα δικαιώματα στη ζωή, στην ιατρική περίθαλψη, στην παιδεία, τις κατάλληλες συνθήκες ζωής, απαγορεύει την εκμετάλλευση, τη βία, την παρενόχληση και την κατάχρηση. Στην πράξη, βέβαια, πεθαίνουν ένα εκατομμύριο παιδιά στη γέννα, ενώ περισσότερα από 6,5 εκατομμύρια δεν καταφέρνουν να κλείσουν τα 5 χρόνια. Μόνο στην «πολιτισμένη» Ευρώπη 44 εκατομμύρια παιδιά είναι θύματα (ενδοοικογενειακής) βίας· σε όλο τον κόσμο ένα στα δύο παιδιά τρώνε ξύλο ως μέσο «εκπαίδευσης». Περίπου 160 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν αρκετό φαΐ, ενώ παράλληλα μισό εκατομμύριο κινδυνεύει κάθε χρόνο να χάσει το φως του λόγω έλλειψης βιταμίνης Α. Σχεδόν 170 εκατομμύρια παιδιά δουλεύουν σε επιχειρήσεις ή σε χωράφια αντί να πάνε σχολείο, και μάλιστα 6 εκατομμύρια σε συνθήκες καθαρής δουλείας. Μόνο στις ΗΠΑ 2,5 εκατομμύρια παιδιά ζουν στους δρόμους· ο παγκόσμιος αριθμός κοντεύει τα 200 εκατομμύρια. Αν αυτό σας κάνει να οργίζεστε, σκεφτείτε ότι οι συνθήκες που δημιουργούν αυτή την κατάσταση είναι στην πλειονότητά τους απόλυτα νόμιμες και αναγκαίες στον καπιταλισμό.
ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ: Δύο μήνες φυλακή θα φάει ένας 90χρονος μόνο και μόνο επειδή τάιζε αστέγους. Σύμφωνα με νόμο της πλούσιας Φλόριντας στις ΗΠΑ, επιτρέπεται η τροφοδοσία μόνο στα δημοτικά κέντρα σίτισης. Αυτό ισχύει λόγω της πίεσης των ντόπιων επιχειρηματιών και κατοίκων που φοβούνται για τα κέρδη και τις αξίες των ακινήτων τους. Κατά τις αρχές, «οι πολλοί άστεγοι βλάπτουν το ίματζ της πόλης και τον τουρισμό». Ναι, έτσι είναι σε συστήματα όπου το χρήμα μετράει περισσότερο από τον άνθρωπο.
ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΜΑ ΠΕΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΑΥΤΌ: Λόγω των αφόρητων συνθηκών εργασίας στην κινεζική Foxconn (παράγει και για την Apple…) 14 εργάτες της αυτοκτόνησαν μέχρι το 2010 οπότε και η Foxconn έβαλε δίχτυα για να αποτρέπει τους εργαζόμενους να πηδάνε από τα παράθυρα. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη 8 εργάτες αυτοκτόνησαν, μια και οι συνθήκες εργασίες στη γραμμή παραγωγής δεν βελτιώθηκαν καθόλου. Ο τελευταίος είναι ο Xu Lizhi ο οποίος μας άφησε κάποια ποιήματα. Σ’ ένα απ’ αυτά λέει:
[…] Εργαστήριο, γραμμή συναρμολόγησης, μηχανή, κάρτα, μισθός, υπερωρίες… / Μ’ έμαθαν να ‘μαι πειθήνιος / Πώς να φωνάξω ή να εξεγερθώ / Πώς να διαμαρτυρηθώ ή ν’ αρνηθώ / Μονάχα σιωπηλά υποφέρω […]
Στο https://libcom.org/blog/xulizhi-foxconn-suicide-poetry έχουν μαζευτεί κάποια από τα ποιήματά του και ζητείται να μεταφραστούν για να μην ξεχαστεί ο Xu Lizhi και για να γίνουν παγκόσμια γνωστές οι απαράδεκτες συνθήκες στην Foxconn (και όχι μόνο…). Όποιος/όποια ξέρει αγγλικά και έχει και ποιητική φλέβα ας φτιάξει και μια ελληνική έκδοση!
ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ: Ενώ η επίσημη ‒και όχι μόνο‒ Γερμανία εορτάζει την 25η επέτειο της πτώσης του Τείχους (ταυτόχρονα και την τελική πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»), κάποιοι επιχείρησαν να ρίξουν ένα άλλο τείχος της ντροπής: Εκατοντάδες ακτιβιστές των ομάδων «Αγωνιστική Ομάδα ενάντια στην Απανθρωπιά» και «Κέντρο για την Πολιτική Ομορφιά» από τη Γερμανία ταξίδεψαν τον Οκτώβριο στα σύνορα της ΕΕ για να τα ανοίξουν. Από το 2000 περισσότεροι από 23.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν αυτά τα σύνορα και να φτάσουν στην «ελεύθερη» ‒για κάθε είδους εμπόρευμα‒ Ευρώπη. Οι προσπάθειες των ακτιβιστών να φτάσουν με τα εργαλεία τους (κόφτες μπολτ και τέτοια) στο φράκτη ανάμεσα στη Βουλγαρία και στην Τουρκία δυστυχώς απέτυχαν εξαιτίας της βίας της βουλγαρικής αστυνομίας. Να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι…
Η διεθνίστρια
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 10 της εφημερίδας “Το Χαμπέρι”, Δεκέμβρης 2014