Ο Ν.Ρωμανός και ο Η.Κωστάρης έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας, ο πρώτος από 10/11 και ο δεύτερος από τις 29/10 διεκδικώντας το δικαίωμά τους για εκπαιδευτικές άδειες. Ακολουθούν κείμενά τους και τελευταία ενημέρωση για το Ν.Ρωμανό.

Δεν έχω άλλη επιλογή από την απεργία πείνας
Η συγκυβέρνηση (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) με τις πολιτικές του παρελθόντος και τα μνημόνια του σήμερα έχει διαλύσει τη χώρα. Μέσα σε λίγα χρόνια κατάφεραν να φτωχοποιήσουν το λαό. Με τη στρατηγική των απολύσεων η ανεργία έφτασε στα υψηλότερα επίπεδα στην Ευρώπη. Λεηλάτησαν το μισθό όσων ακόμη εργάζονται καθώς και τις συντάξεις των γερόντων. Κατάργησαν σχεδόν όλα τα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα. Νομιμοποίησαν την ανασφάλιστη εργασία, προσπαθούν να καθιερώσουν την εργασία με μοριοδότηση θυμίζοντάς μας τις εποχές δουλείας. Διάλυσαν το κρατικό σύστημα υγείας με συνέπεια να μην υπάρχει πλέον δωρεάν υγεία και οι ασθενείς να μην μπορούν να πάρουν ούτε τα απαραίτητα φάρμακά τους. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταργήσουν τη δωρεάν παιδεία ιδιωτικοποιώντας διάφορους τομείς με τελικό στόχο το γενικό ξεπούλημα στους ιδιώτες. Κατάστρεψαν στην πλειονότητά τους τα μικρομάγαζα και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις προς όφελος των τραστ και των πολυεθνικών. Ουσιαστικά στέρησαν από τις οικογένειες σχεδόν τα πάντα, ακόμη και τα όνειρά τους.

Παράλληλα ξεπουλούν ολόκληρη τη χώρα. Τεράστιες εκτάσεις γης, κερδοφόροι κοινωφελείς οργανισμοί, επιχειρήσεις του Δημοσίου που ανήκουν στον ελληνικό λαό δίνονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο αντί πινακίου φακής. Οι καταστροφικές πολιτικές τους έχουν προκαλέσει σχεδόν σ’ όλο τον λαό ανέχεια, δυστυχία και πολύ κρυφή οργή. Οργή γιατί, παράλληλα με την αφαίμαξή του με τους κάθε λογής φόρους, βλέπει την περιουσία λίγων και εκλεκτών καθώς και πολλών πολιτικών διαρκώς να αυξάνεται και μάλιστα με μη νόμιμους τρόπους (μίζες κ.λπ.) και με την πλήρη κάλυψη της Βουλής, στην οποία με νομοθετικές ρυθμίσεις και χαριστικές διατάξεις που νομοθετεί η Κυβέρνηση και που έχουν ισχύ λίγων ημερών παύουν διώξεις και απαλλάσουν ημέτερους, από τις παρανομίες τους.

Βλέποντας πλέον η κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές, ότι δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα της χώρας και χάνοντας κάθε έρεισμα στον ελληνικό λαό, εφαρμόζει κάθε είδους κατασταλτικές τακτικές που θυμίζουν άλλες εποχές, για να κερδίσει όσο χρόνο μπορεί στις καρέκλες της εξουσίας.

Με κάθε τρόπο προσπαθεί να ελέγξει και να κατευθύνει τη Δικαιοσύνη ώστε να παίρνει αποφάσεις που εξυπηρετούν τις πολιτικές της, αλλιώς θέτει τη Δικαιοσύνη εκτός λειτουργίας.

Συστηματικά καλλιεργεί μέσω θεσμικών εκπροσώπων και ορισμένων δημοσιογράφων που είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία ένα κλίμα τρομοϋστερίας. Με τον αυταρχισμό και τον κρατικό μηχανισμό βίας προσπαθεί να σκορπίσει τον τρόμο στην κοινωνία, σε όσους εξεγείρονται, διαδηλώνουν, και σε κάθε κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης.

Με τη δημιοργία φυλακών Γ΄ τύπου προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξοντώσουν ηθικά και φυσικά τους πολιτικούς κρατούμενους και όσους αντιστέκονται σ’ αυτήν τη βάρβαρη πολιτική.

Στα πλαίσια αυτών των κατασταλτικών τακτικών υπόκειται και η δική μου περίπτωση και η εκδικητική μεταχείριση που αντιμετωπίζω 10 μήνες τώρα.
Εχοντας εκτίσει τα οχτώ χρόνια στα υπόγεια κελιά στο Π.Γ.Φ.Κ. κατάφερα να κερδίσω στα πλαίσια του Σωφρονιστικού Κώδικα τα δικαιώματα που προβλέπονται και μου αναλογούν. Από το 2010 έχω πάρει 20 τακτικές άδειες. Με ειδική άδεια έδωσα Πανελλήνιες Εξετάσεις και πέρασα στη σχολή Ηλεκτρονικών ΤΕΙ Πειραιά. Μετατάγηκα στην ανοικτού τύπου φυλακή Κ.Α.ΥΦ. Για δυόμισι χρόνια πήρα πάνω από 200 καθημερινές εκπαιδευτικές άδειες και παρακολουθούσα τα μαθήματα της σχολής με επιτυχία. Σε όλες τις άδειες τήρησα όλους τους όρους που προβλέπονται και δεν δημιουργήθηκε το ελάχιστο πρόβλημα.

Μετά από τ’εσσερα χρόνια αντιμετωπίζω μια διακριτική και τιμωριτική μεταχείριση, αφού μου στέρησαν όλα όσα είχα κερδίσει, χωρίς να έχω δώσει κάποια αφορμή ή να έχω πειθαρχικά που να δικαιολογούν στο ελάχιστο αυτή την αντιμετώπιση. Εδώ και δέκα μήνες έχω καταθέσει σειρά αιτήσεων για τακτικές και εκπαιδευτικές άδειες και μέχρι σήμερα δεν έχω καμία απάντηση, με κίνδυνο να μην μπορέσω να ολοκληρώσω τις σπουδές εξαιτίας του νόμου του υπουργείου Παιδείας που περιορίζει το χρόνο φοίτησης.

Στην εκδικητική αυτή αντιμετώπιση δεν μπόρεσα να μείνω απαθής. Εδώ και 17 ημέρες έχω ξεκινήσει απεργία πείνας ως ύστατο μέσο να ακουστώ και να κερδίσω όσα μου αναλογούν.

Θεωρώ ότι εξακολουθώ να τηρώ όλες τις προϋποθέσεις του νόμου για τις άδειες όπως γινόταν και τα προηγούμενα χρόνια. Δικαιούμαι τις άδειες και με το νέο «νόμο Αθανασίου» για τις Γ΄ τύπου φυλακές, αφού υπάρχει ειδική διάταξη που εξαιρεί από αυτό το νόμο όσους έχουν πάρει τουλάχιστον τρεις εκπαιδευτικές άδειες και δεν έχουν παραβιάσει τους όρους τους (εγώ έχω πάρει πάνω από 200 και άρα και με το πνεύμα και με το γράμμα του νόμου δεν συντρέχουν λόγοι επικινδυνότητας).

Κάνω αυτή την ύστατη προσπάθεια ελπίζοντας να λήξει αυτό το καθεστώς ομηρίας και εκδίκησης.
Σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα που δίνω νιώθω και πιστεύω ότι δεν είμαι μόνος. Γι’ αυτό θέλω να στείλω τους χαιρετισμούς μου σε όλες τις φίλες-φίλους σε όλες τις συντρόφισσες-συντρόφους, στο κίνημα αλληλεγγύης πολιτικών κρατουμένων και σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους που από την πρώτη στιγμή στέκονται δίπλα μου. Να εκφράσω την αλληλεγγύη στον Νίκο Ρωμανό και στο δικό του αγώνα για το δικαίωμά του, πρόσβασης στην εκπαίδευση.

Κωστάρης Ηρακλής

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας
Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.

Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.

Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.

Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.

Σε αυτό το σημείο ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.

Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.

«Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.

Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.

Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.

Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.

Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.

*

Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι’ αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.

Από τότε άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.

Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό.

Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.

Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

ΥΓ. Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.

Νίκος Ρωμανός
Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού

Ενημέρωση για Ν.Ρωμανό
Στο “νοσοκομείο” των φυλακών Κορυδαλλού, μεταφέρθηκε σήμερα το πρωί (11η μέρα της απεργίας πείνας)μετά από εισήγηση του αρμόδιου ιατρού.

Η σαφέστατη επιδείνωση των δεικτών υγείας του, έκανε αναγκαία την μετάβασή του στο νοσοκομείο, όπου έγιναν νέες εξετάσεις μετά από τις οποίες μεταφέρθηκε πίσω στο κελί.