Ένα από τα στοιχεία που καθιστούν το ποδόσφαιρο τόσο λαοφιλές είναι οι παραδοσιακές εχθρότητες ανάμεσα στις ομάδες, οι οποίες μπορεί να οφείλονται σε διάφορους λόγους, όπως η γεωγραφική θέση τους. Πράγματι, πολύ συχνά ομάδες που προέρχονται από την ίδια πόλη αναπτύσσουν μεταξύ τους έναν υπέρμετρο ανταγωνισμό, όπως λόγου χάριν η Έβερτον και η Λίβερπουλ στην Αγγλία. Άλλες φορές, σπανιότερα σαφώς, η θρησκεία αποτελεί τη γενεσιουργό δύναμη τέτοιων αντιπαλοτήτων. Παροιμιώδης είναι η κόντρα ανάμεσα στη Σέλτικ και τους Ρέιντζερς στη Σκωτία, η οποία βρίσκεται σε πλήρη συνάρτηση με το υφιστάμενο μίσος ανάμεσα σε προτεστάντες και καθολικούς στην χώρα.
Εντούτοις, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο βρίθει παραδειγμάτων, στα οποία η πολιτική αποτέλεσε την αιτία που πυροδότησε τη δημιουργία τέτοιων εχθροτήτων. Στην τελευταία αυτή κατηγορία, υπάγεται και ο αγώνας ανάμεσα στην Λιβόρνο και την Λάτσιο, ο οποίος αν και δε δρέπει δάφνες ποιότητας κάθε φορά, καθώς υστερεί στον τομέα αυτό των παραδοσιακών ντέρμπι της γείτονος, αποτελεί ένα από τα ποδοσφαιρικά γεγονότα της χρονιάς στην Ιταλία.
Οι οπαδοί λοιπόν της Λάτσιο, πιστοί στο πρότυπό τους Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος άλλωστε ήταν και ο ίδιος οπαδός της, στην συντριπτική τους πλειονότητα είναι φασίστες, πράγμα λογικό αν αναλογιστούμε πως το πλήρες όνομα της ομάδας είναι S.S. Lazio. Αντίθετα, οι Λιβορνέζοι είναι γνωστοί για τα αριστερά φρονήματά τους, με τους οπαδούς τους να θεωρούνται από τους πιο πολιτικοποιημένους παγκοσμίως με πάμπολλες δράσεις που άπτονται του αντιφασιστικού και εν γένει του αντικαπιταλιστικού κινήματος. Ενδεικτικά, θ’ αναφέρουμε πως οι Brigate Autonome Livornesi 99 έχουν αδελφοποιηθεί με τους οπαδούς της γαλλικής Μαρσέιγ αλλά και της ΑΕΚ, σε μία ιδιότυπη οπαδική συμμαχία, η οποία συνήφθη βασιζόμενη στα πολιτικά φρονήματά τους.
Όπως καθίσταται εύκολα αντιληπτό, ο αγώνας αυτός μαγνητίζει τα βλέμματα όχι λόγω των τεκταινομένων μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου αλλά λόγω «της μπάλας» που παίζεται εκτός αυτού. Ουκ ολίγες φορές, έχουν σημειωθεί εντάσεις εντός κι εκτός γηπέδου, μεταξύ παικτών ακόμα και οπαδών. Επί παραδείγματι, ο Πάολο Ντι Κάνιο, παίχτης της Λάτσιο γνωστός για τις φασιστικές του πεποιθήσεις, σ’ έναν αγώνα στο Λιβόρνο, χαιρέτησε ναζιστικά προς τέρψιν των φασιστικών βδελυγμάτων που απαρτίζουν την κερκίδα της Λάτσιο, προκαλώντας σύρραξη στις κερκίδες, ενώ παρ’ ολίγον αυτή να γενικευθεί και στον αγωνιστικό χώρο. Για την ιστορία, θα επισημανθεί πως η ιταλική ομοσπονδία του επέβαλε την ποινή-χάδι των 7.000 ευρώ.
Σε κάθε αγώνα ανάμεσα στην Λάτσιο και την Λιβόρνο δεν συγκρούονται απλά δύο ομάδες, αλλά και δύο πολιτικά ρεύματα. Από τη μία οι Λατσιάλι που ονειρεύονται μία Ιταλία, αλλά και έναν κόσμο, δομημένο βάσει των οραμάτων του Μουσολίνι, κι απ’ την άλλη οι Λιβορνέζοι, οι οποίοι οραματίζονται και αγωνίζονται για μία άλλη κοινωνία. Ως εκ τούτου, κατανοούμε πως είναι λογικό να γίνεται μάχη εντός του γηπέδου, καθώς το διακύβευμα δεν είναι απλώς οι τρεις βαθμοί της νίκης.
Για το τυπικό, ο φετινός αγώνας Λιβόρνο-Λάτσιο πραγματοποιήθηκε στην Τοσκάνη την 27η Απριλίου. Οι Ρωμαίοι πήραν την νίκη με 0-2, αποτέλεσμα που –κατά πάσα πιθανότητα– θ’ αποδειχθεί καταδικαστικό για την Λιβόρνο, η οποία ετοιμάζεται ν’ αποχαιρετήσει την πρώτη κατηγορία. Μολαταύτα, μπορεί να ηττήθηκε η Λιβόρνο από τους φασίστες μέσα στο γήπεδο, ο αγώνας όμως για το τσάκισμα του φασισμού συνεχίζεται και μάλιστα καθίσταται πιο επιτακτικός από ποτέ.
ΟΕ