Η Πρωτομαγιά είναι αργία κι όχι απεργία, σύμφωνα με τον Αναγκαστικό Νόμο 380/1968 της Χούντας. Είναι μάλιστα κινητή όταν πέφτει μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, σύμφωνα με τον Ν. 74/1975, της <<κυβέρνησης εθνικής ενότητας>> του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Έτσι ο υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας νομίμως παίρνει την υπ’ αριθμ. 9280/196/1-4-2013 απόφαση να μεταφέρει την αργία της Πρωτομαγιάς στις 7 Μαΐου, διότι δεν γίνεται να διαταράξει στα λόγια τη συμμετοχή των χριστιανών στη θλίψη για τα πάθη του Ιησού και στην πράξη το εορταστικό καταναλωτικό ωράριο των εμπορικών καταστημάτων – δυο διεργασίες που εδώ και χρόνια συνυπάρχουν αρμονικά.
Όψιμα έβαλαν τις φωνές, λοιπόν, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ δηλώνοντας ότι αυτή τη φορά αντιστέκονται στην αργία κηρύσσοντας απεργία για την 1η Μάη. Κι έτσι, ενώ έβγαλαν την υποχρέωση, τα πράγματα έρχονται βολικά απ’ όλες τις πλευρές: Οι εργατοπατέρες περνιούνται για επαναστάτες, το Άγιον Πάσχα βγάζει ένα ωραίο τετραήμερο και τίποτα απ’ τα κατεστημένα δεν τίθεται σε διακινδύνευση.
Κάποιοι εδώ στη γειτονιά μας πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, μεταφέροντας το καθιερωμένο κι αχρείαστο πανηγύρι για το Σαββατοκύριακο 11-12/5. Μετατρέπουν έτσι μια ημερομηνία-ορόσημο για το ανταγωνιστικό εργατικό κίνημα σε γιορτή του διψασμένου καταναλωτή, με πρόφαση τον εορτασμό της άνοιξης και των λουλουδιών. Κι αυτό σήμερα, που η κατάρρευση του εισοδήματος των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων είναι τέτοια που θα μείνουν με τη δίψα. Ο <<εορτασμός>> της <<Πρωτομαγιάς>> στη Νέα Φιλαδέλφεια στις 11-12 Μάη είναι άλλη μια προσβολή στη μνήμη των νεκρών των εργατικών αγώνων.
Η επιχείρηση απονοηματοδότησης της Πρωτομαγιάς εντάσσεται στην γενικότερη προσπάθεια αποδιοργάνωσης των κοινωνικών-ταξικών δεσμών και συνειδήσεων. Μαζί με το δόγμα μηδενικής ανοχής και την κρατική καταστολή, μαζί με την περιστολή των δικαιωμάτων και την χειραγώγηση της κοινής γνώμης από τα μέσα ενημέρωσης, αποτελεί ένα ακόμη εργαλείο παραγωγής του πολίτη-υποδείγματος, αυτού που χωρίς κριτική σκέψη και αμφιβολία είναι πρόθυμος να <<βάλει πλάτη>> για το <<εθνικό συμφέρον>>, ξεχνώντας φυσικά το δικό του ταξικό συμφέρον.
127 χρόνια έχουν περάσει από την αιματοβαμμένη Πρωτομαγιάτικη εργατική εξέγερση στο Σικάγο. Μια ημερομηνία σταθμός για τις εργατικές διεκδικήσεις και την ιστορική παράδοση του λαϊκού κινήματος, που δείχνει το δύσκολο αλλά νικηφόρο δρόμο για τον κόσμο της εργασίας διεθνώς και υπογραμμίζει την ανάγκη για ένα νέο Σικάγο της σύγχρονης εργατικής τάξης. Η φλόγα της ιστορικής εξέγερσης μπορεί μόνο να καίει μέσα στις κοινωνικές μάχες της εποχής μας, κόντρα σε εκείνους που θέλουν να τη μετατρέψουν σε μια άψυχη ανοιξιάτικη αργία με τους εργαζόμενους στο πόστο τους. Για όλους και όλες εμάς που εργαζόμαστε ή είμαστε άνεργοι/ες, σπουδάζουμε και αγωνιζόμαστε καθημερινά, η Πρωτομαγιά είναι ημέρα μνήμης των αγώνων του τότε, των δικών μας συναδέλφων, συντρόφων και νεκρών, τους οποίους τιμούμε μακριά από μια “ακίνδυνη” επετειακή λογική. Παίρνουμε το μήνυμα της εξέγερσης και το κάνουμε ζωντανό, επίκαιρο υλικό έμπνευσης και ενθάρρυνσης μιας πλατιάς λαϊκής οργής ενάντια στο κεφάλαιο, τους πολιτικούς διαχειριστές του, τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, την ΕΕ, τον γραφειοκρατικοποιημένο συνδικαλισμό και τα ντόπια και ξένα αφεντικά.
να μετατρέψουμε την ακίνδυνη για τα αφεντικά και το κράτος αργία της πρωτομαγιάς σε μια σταδιακή επίθεση.
να ξαναθυμηθούμε αυτά που έχουμε ξεχάσει.
να ξαναεφεύρουμε την επανάσταση….
ταξικός πόλεμος ενάντια σε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΚΡΑΤΟΣ, ΤΡΟΪΚΑ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
Κατάληψη Στρούγκα