ΕΝΑ ΒΑΡΕΛΙ ΔΙΧΩΣ ΠΑΤΟ
Από την ψήφιση του πρώτου μνημονίου, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέσω των υπουργών της μας διαβεβαίωνε ότι τα αντιλαϊκά αυτά μέτρα που ψηφίζονταν στις 5 Μαΐου του 2010 μπορεί να ήταν σκληρά για μεγάλη μερίδα των εργαζομένων αλλά θα μας οδηγούσαν στον εξορθολογισμό της ελληνικής οικονομίας, στη μείωση του χρέους σε ανεκτά επίπεδα και θα δημιουργούσαν τους όρους για να κινηθεί η αγορά και πάλι σε ρυθμούς ανάπτυξης μέσα στο 2012.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει πέντε αναθεωρήσεις και προσαρμογές του μνημονίου και η ψήφιση του πρόσφατου Μνημονίου 2, όλα στην ίδια σαρωτική κατεύθυνση, με την ύφεση να σκληραίνει όλο και περισσότερο και τις εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών να γίνονται σμπαράλια. Πλέον τα προσχήματα έχουν τελειώσει και κανείς δεν κάνει λόγο για το πότε προβλέπεται να ξεπεράσουμε την ύφεση.
ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2: ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΛΑ
Το πακέτο μέτρων που ψηφίστηκε την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012 και περιλαμβάνει ψαλίδισμα των επικουρικών συντάξεων, μείωση επιδομάτων και της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας (ΕΓΣΣΕ), κατάργηση μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, κλείσιμο των ΟΕΕ και ΟΕΚ κά. αποτελούν άλλο ένα επεισόδιο του σίριαλ των «απαραίτητων» μέτρων που θα ακολουθήσουν, αφού αναφέρεται ρητά στο μνημόνιο ότι στις 12 επιθεωρήσεις που θα γίνονται κάθε τρεις μήνες για τα επόμενα τρία χρόνια, θα παίρνονται συμπληρωματικά μέτρα, πάντα με τον εκβιασμό της «χρεοκοπίας».
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΕΧΘΡΟ
Η συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία αλλά και οι πιέσεις προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που εκφράστηκαν όλο αυτό τον καιρό, με αποδοκιμασίες, γιαουρτώματα και προπηλακισμούς, δημιούργησαν αστάθεια και ανασφάλεια στον πολιτικό κόσμο της χώρας μας και ανησυχίες στους τροϊκανούς εταίρους μας. Έτσι με την σειρά τους αυτοί απαίτησαν από τους αρχηγούς της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑ.Ο.Σ. να αφήσουν τα ψευτοαντιμνημονιακά καραγκιοζιλίκια στην άκρη και όλοι μαζί να στηρίξουν το ξεπάτωμα των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων. Έτσι ο Σαμαράς αναγκάστηκε να βγάλει την προβιά του φιλεργατικού ανδρός πολύ νωρίτερα από ό,τι υπολόγιζε. Βλέπετε, και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι η υπεράσπιση της αστικής τάξης και το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης μπαίνουν πιο πάνω από τις προσωπικές φιλοδοξίες του οποιουδήποτε. Ο Καρατζαφέρης, από την άλλη, νόμιζε ότι θα μπορέσει να εκβιάσει καταστάσεις και να ανελιχθεί αλλά, στην τελευταία του κωλοτούμπα, οι πιστοί πατριώτες σύντροφοί του λάκισαν και τον άφησαν στην απέξω.
Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ. με μπροστάρη τον τραπεζίτη Παπαδήμο δεν κατάφερε να ξεγελάσει τον κόσμο για την ανάγκη εθνικής συνεργασίας και συμπόρευσης ολόκληρης της κοινωνίας κάτω από την ομπρέλα τους.
«ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ» (Φρ. Ένγκελς)
«Αν δεν υπάρξουν γρήγορα εκλογές φοβάμαι ότι τα πράγματα θα είναι εκτός ελέγχου. Διότι όταν κάποιος χάνει τη δουλειά του και έχει να θρέψει και παιδιά και είναι και το σπίτι του στον πλειστηριασμό, δεν λειτουργεί με βάση τη λογική». Αλέξης Τσίπρας
«Εκλογές τώρα. Αυτό που θα τραντάξει, θα τρομάξει τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τα κόμματά τους, την ΕΕ, δηλαδή τον αντίπαλο της εργατικής τάξης, του λαού και θα δημιουργήσει ένα αντίβαρο ενάντιά τους, είναι το εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ, η αποφασιστική ενίσχυσή του». ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 28-12-2011.
«Πρέπει να γίνουν εκλογές χωρίς άλλη καθυστέρηση, είναι η μόνη καθαρή, έντιμη, αλλά και δημοκρατικά χρήσιμη λύση». Φώτης Κουβέλης
Από την πρώτη κιόλας στιγμή που η κρίση άρχισε να γίνεται αντιληπτή ανά την υφήλιο, διάφοροι καλοθελητές οικονομολόγοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την κρίση με διάφορους τρόπους, με αποκλειστικό σκοπό να παραπλανήσουν την κοινωνία. Και τι δεν ακούσαμε: κρίση χρέους, κρίση ηθικών αξιών, κρίση πολιτιστική, κρίση θεσμών, κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, κρίση του ευρώ κά. Και όλα αυτά για να καμουφλαριστεί η πραγματικότητα, δηλαδή ότι η κρίση είναι συστημική, μια κρίση του καπιταλισμού στο σύνολο του. Για το ότι είμαστε σήμερα στην κατάσταση που είμαστε δεν ευθύνεται ούτε η ανικανότητα των πολιτικών, ούτε τα golden boys και σίγουρα ούτε η «επίπλαστη ευμάρεια» και ο «εγωιστικός υπερκαταναλωτισμός» για τα οποία μας κατηγορούν, λες και τα προηγούμενα χρόνια είχαμε κάτσει στον σβέρκο των κακόμοιρων εργοδοτών μας, λες και «μαζί τα φάγαμε». Για την σημερινή κατάσταση ευθύνεται αποκλειστικά μία εγγενής αντίθεση του καπιταλισμού: η απεριόριστη παραγωγική δυνατότητα του προσκρούει στην ολοένα και πιο στενή καταναλωτική δυνατότητα των εργαζόμενων μαζών. Επομένως και η απάντηση που καλούμαστε να δώσουμε σήμερα στα «τι να κάνουμε» της εποχής μας, δεν μπορεί να αναζητηθεί σε διαχειριστικές λύσεις εξανθρωπισμού και καλλωπισμού του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Από την άλλη σε όλους αυτούς που μας προτείνουν να τους ψηφίσουμε για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο αστικό «κοινοβούλιο», η μόνη καθαρή απάντηση είναι ότι οι αγώνες δίνονται στους δρόμους και όχι στις κάλπες.
«ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΒΙΑΙΑ ΤΑ ΝΕΡΑ ΕΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΟΥΝ;» (Μπ. Μπρεχτ)
Τελικά τι είναι βίαιο και τι όχι; Πότε ξεπερνιούνται τα όρια; Τι είναι ηθικό και τι είναι «νόμιμο»; Μα αλήθεια, μπορεί κάποιος να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, αν δεν έχει πάρει πρώτα θέση με ποιον είναι και ποιον υποστηρίζει; Τον εκμεταλλευτή ή τον εκμεταλλευόμενο; Από την οπτική της άρχουσας τάξης νόμιμο δικαίωμα στη βία έχουν μόνο το κράτος και τα όργανα καταστολής. Αυτά υπάρχουν για να υπερασπίζονται το δίκαιο (τίνος;) και το νόμο. Οποιοσδήποτε άλλος ασκήσει βία, έστω και αν αυτό γίνεται για την υπεράσπιση νόμιμων δικαιωμάτων του, βρίσκεται υπόλογος απέναντι στο κράτος.
Από την δική μας οπτική, η λαϊκή αντιβία αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου, του κάθε νέου και του κάθε καταπιεζόμενου απέναντι σε ένα σύστημα που σε υποδουλώνει και σε φέρνει στα όρια της ανέχειας. Από τις πιο πρωτόλειες εκφάνσεις της έως και τις πιο οργανωμένες, η λαϊκή αντιβία δεν είναι μόνο δικαίωμα αλλά και ο μοναδικός τρόπος απάντησης στις επιθέσεις που δεχόμαστε. Και θα αναρωτηθούν αρκετοί ειρωνικά: μα γίνεται με γιουρούσια και πετροπόλεμο να αλλάξουμε κάτι; Σίγουρα όχι. Αλλά αυτά αποτελούν μία πρώτη αυθόρμητη κίνηση των μαζών ενάντια στο σφυροκόπημα που δέχονται. Αντί να τα καταδικάζουμε ως προβοκάτσιες και μεμονωμένες συμπεριφορές, να δούμε πώς θα καταφέρουμε να οργανώσουμε το αυθόρμητο έτσι ώστε να έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Πάντα μέχρι τώρα στην ροή της ιστορίας έτσι γινόταν και πάντα έτσι θα γίνεται.
ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (ΜΜΕ): ΙΔΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ
Σημαντικό ρόλο στην παραπλάνηση και την τρομοκράτηση της εργατικής τάξης παίζουν αν μη τι άλλο τα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ τα οποία δεν δαγκώνουν ποτέ το χέρι που τα ταΐζει. Πάντα πρόθυμα να αποκρύψουν γεγονότα, να ρίξουν λάσπη σε κοινωνικούς αγώνες και να λοιδορήσουν αγωνιστές. Τα κρατικά κονδύλια, κρυφά και φανερά, που τσεπώνουν για το έργο που φέρνουν εις πέρας ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Άξιος ο μισθός τους. Άξια και η θέση τους ανάμεσα στους συνυπεύθυνους της καταλήστευσης της εργατικής τάξης.
ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΕΝ ΣΩΘΗΚΕ ΒΕΛΑΖΟΝΤΑΣ
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι απλό μα καίριο: τώρα που ο παλιός κόσμος βουλιάζει, με τι θα τον αντικαταστήσουμε; Οι απαντήσεις που θα δώσει ο καθένας θα ορίσουν και το στρατόπεδο που θα βρεθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα. Υπάρχουν δύο προοπτικές και πρέπει να διαλέξουμε.
Η μια προοπτική για τα εργατικά στρώματα είναι να πιστέψουμε τα ψεύτικα διλήμματα του πολιτικού προσωπικού, να δεχτούμε τον εκβιασμό των καπιταλιστών και να γυρίσουμε 200 χρόνια πίσω για να συναντήσουμε τους κινέζους και ινδούς συναδέλφους μας. Η κοινωνία θα μετατραπεί σε ζούγκλα, ο καθένας θα κοιτάζει την πάρτη του και θα δαγκώνει το λαρύγγι του διπλανού του για να του πάρει τη μπουκιά απ’ το στόμα.
Η άλλη προοπτική είναι να αρνηθούμε τα εκβιαστικά διλήμματα και να επιχειρήσουμε να φτιάξουμε έναν διαφορετικό κόσμο. Οι υλικές προϋποθέσεις υπάρχουν. Είναι ο πραγματικός πλούτος που βρίσκεται σήμερα στα χέρια των καπιταλιστών και της κρατικής, κομματικής και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που τους υπηρετεί συνειδητά ή και όχι. Είναι τα δισεκατομμύρια που κρύβονται σε ανώνυμους τραπεζικούς λογαριασμούς, αλλά κυρίως είναι ο πλούτος που εμείς οι ίδιοι διαθέτουμε στα χέρια μας και στο μυαλό μας και τον χαρίζουμε σχεδόν χωρίς ανταμοιβή σ’ αυτούς που μας εξουσιάζουν.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δουλέψουν προς όφελος της μεγάλης εργατικής πλειοψηφίας του λαού. Ας πάρουμε πίσω την υπεραξία της εργασίας μας, ας πάρουμε στα χέρια μας τα μέσα παραγωγής κι ας οργανώσουμε τη ζωή μας σε άλλη βάση. Ας αφήσουμε πίσω τις πλαστές ανάγκες που μας γέννησε ο καπιταλισμός για να θησαυρίσουν τα χρυσά του παιδιά. Ας σπείρουμε τον δικό μας σπόρο στην οργωμένη κοινωνία της κρίσης. Έναν σπόρο που μπορεί μεγαλώνοντας να γίνει ο πολυπόθητος καρπός της ανθρώπινης ελευθερίας: με εργατική αυτοοργάνωση, διάλογο, άφθονο ελεύθερο χρόνο, σεβασμό στο περιβάλλον και τον άνθρωπο.
Για να προχωρήσει ένα τέτοιο σχέδιο, πρέπει να δείξουμε την υπευθυνότητα που απαιτείται ώστε ο σπόρος να καρπίσει, προς όφελος όλων μας. Δε είναι δυνατό οι αλλαγές προς το καλύτερο να γίνουν ενώ καθόμαστε ακόμη και σήμερα στον καναπέ παρακολουθώντας το επόμενο εκβιαστικό δίλημμα (μην ανησυχείτε, δεν θ’ αργήσει και πολύ). Πρέπει όλοι να κινητοποιηθούμε, όλοι να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε τον κόσμο που θέλουμε.
Ο δρόμος δεν είναι εύκολος, όμως, όπως θα ‘λεγε κι ο ποιητής, «έρχεται η στιγμή που το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι πρέπει να πεις». Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.