«[…] Αν υποθέταμε ότι οι Έλληνες κάτοικοι των ορεινών, οι κλέφτες, που ξεσηκώθηκαν εναντίον των Τούρκων τον καιρό του Μπάυρον ήταν εθνικιστές, πράγμα το οποίο είναι ομολογουμένως απίθανο, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι μερικοί από τους πιο αξιοθαύμαστους αγωνιστές τους δεν ήταν Έλληνες αλλά Αλβανοί (Σουλιώτες).»
E. J. Hobsbawm, Έθνη και Εθνικισμός από το 1780 μέχρι σήμερα. Πρόγραμμα, μύθος, πραγματικότητα, σελ.95
Μία δημοκρατία απογυμνωμένη από κάθε της κοινωνικό έρεισμα που επιστρατεύει όλο και πιο πολύ την κατασταλτική της δύναμη για να επιβάλλει μία επίπλαστη ειρήνευση, μία τοπική αυτοδιοίκηση πειθήνια στις εντολές της κεντρικής εξουσίας που φροντίζει για την απαρέγκλιτη εφαρμογή των εντολών αυτών σε τοπικό επίπεδο, ένα ανεκδιήγητο υπουργείο παιδείας που, με μία προκλητικότατη ανακοίνωση, μας καλεί να τιμήσουμε την ιστορική μνήμη της ημέρας. Ένας μηχανισμός πλήρως απονομιμοποιημένος αλλά σε πλήρη λειτουργία προσπαθεί να μας πείσει ότι πρέπει και αυτή την Κυριακή να μπούμε στη σειρά, να στοιχηθούμε, να παρελάσουμε, να χειροκροτήσουμε, να κρατήσουμε πλαστικά γαλανόλευκα σημαιάκια, επειδή είναι «ένα εθνικό χρέος που ενώνει όλους τους Έλληνες» (σύμφωνα με τη δήλωση του υπουργού παιδείας).
Ζούμε στην εποχή που οι ζωές μας λεηλατούνται με τον πιο χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο˙ στην εποχή που οι «από κάτω» δεχόμαστε την πιο σφοδρή επίθεση προκειμένου να σωθεί ένα εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα˙ και στην εποχή που η επινοημένη εθνική ενότητα και συνείδηση θα μας ζητήσει να πιστέψουμε την κυριαρχική προπαγάνδα της «Ελλάδας που μπορεί», όπως χρόνια τώρα μας ζητά να πιστέψουμε στο μύθο του κρυφού σχολειού και του παιδομαζώματος – που ποτέ δεν υπήρξαν.
Και στην εποχή αυτή οι παρελάσεις δεν μπορεί παρά να αποτελούν προνομιακό για την κυριαρχία πεδίο ασκήσεων εκπειθάρχησης της νεολαίας, διαφήμισης του εθνικισμού, εξοικείωσης της κοινωνίας με τη δυνατότητα στρατιωτικοποίησης και εκφασισμού της, δεν μπορεί παρά να αποτελούν μία υπενθύμιση των κατασκευασμένων εθνικών διαχωρισμών και των αντιδραστικών αξιών της υποταγής, της ιεραρχίας, του μιλιταρισμού.
…Ή συνάντηση των αρνήσεων και των αυτοοργανωμένων κινήσεων, της χαράς της αντίστασης και της δημιουργίας
Γι’ αυτό, το ραντεβού μας μπορεί να είναι στο δρόμο αλλά όχι για να παρελαύνουμε με στρατιωτικό βηματισμό και να στρέφουμε τα κεφάλια μας προς τη θέση των επισήμων ή προς την αντίθετη κατεύθυνση˙ το ραντεβού μας είναι στο δρόμο για να συναντηθούμε και να οργανώσουμε την αντίστασή μας με οριζόντιες και αντιιεραρχικές δομές, πέρα από τους κυριαρχικούς διαχωρισμούς των εθνών,των πατρίδων και των συνόρων…