Πάνω στα ερείπια αυτού που κάποτε αποτελούσε τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του έθνους του Πάνεμ διεξάγει τα ετήσια Hunger games.
Στους «Αγώνες πείνας», η κυβέρνηση επιλέγει τυχαία ένα αγόρι κι ένα κορίτσι μεταξύ 12 και 18 χρονών από κάθε μία από τις δώδεκα φτωχές και αποκλεισμένες μεταξύ τους επαρχίες που ελέγχει η ηγεμονεύουσα επαρχία Κάπιτολ. Τα 24 παιδιά καλούνται να δώσουν μεταξύ τους μία μάχη στο δάσος, από το οποίο μόνο ένα μπορεί να βγει ζωντανό. Ο θεσμός μεταδίδεται πανεθνικά και ζωντανά, ως μέσο επίδειξης δύναμης και τιμωρίας των υπηκόων για μία αποτυχημένη εξέγερση που κάποτε επιχείρησαν.
Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου εξαθλιωμένες φτωχές μάζες ζουν κάτω απο την κυριαρχία μιας ανεπτυγμένης τεχνολογικά και πλούσιας αστικής τάξης. Η ελίτ αυτή εμφανίζεται με εξπρεσιονιστικες αμφιέσεις και μακιγιάζ ενώ θυμίζει πιο πολύ καρικατούρες. Το Κάπιτολ, η λαμπερή πρωτεύουσα του Πάνεμ είναι ενα απολυταρχικό κράτος το όποίο εμφανίζει μεγάλες ταξικές αντιθέσεις με τις υπόλοιπες περιοχές και τις αντιλαμβάνεται ως κατώτερες φυλές που πρέπει να ελέγχονται και δεν έχουν ούτε τα βασικά δικαιώματα. Πληρώνουν φόρο αίματος για την επανάσταση που είχαν επιχειρήσει μάταια να κάνουν ενάντια στην άρχουσα τάξη, συμμετέχοντας υποχρεωτικά σε ‘’αγώνες πείνας’’ με στόχο να βρεθεί ο ένας νικητής που θα εκπροσωπήσει την περιοχή του και θα της εξασφαλίσει με αίμα και ιδρώτα (κυριολεκτικά), πλούτη και αγαθά για την υπόλοιπη χρονιά.
Οι συμμετέχοντες στους αγώνες ,κατηχημένοι τόσο βαθιά σε αυτό τον πολιτισμό που προάγει η κοινωνία του Κάπιτολ, δέχονται τους κανόνες του παιχνιδιού και γίνονται πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και τα παιδιά τους στο βωμό της διασκέδασης αυτής της διεστραμμένης ελίτ, που ευχαριστιέται παρακολουθώντας ένα reality show στο οποίο μετουσιώνεται το απαύγασμα της λογικής «Σκότωσε για να μην σε σκοτώσουν». Και τι θα κερδίσεις; Την προστασία απο το Κάπιτολ και όσα αγαθά μπορείς να φανταστείς! Τι γίνεται, όμως, αν μεταξύ της ανθρωπιάς και της ψυχαγωγίας επιλέξουμε το δεύτερο;
Πρόκειται για μια αντίστοιχη κατήχηση με αυτή που περιγράφει ο Λαφάργκ στη θρησκεία του κεφαλαίου για τον εργάτη: -Ποιος ειναι ο θεός σου; -Το κεφάλαιο. -Είναι παντοδύναμος; -H κατοχή του εξασφαλίζει όλα τα αγαθά. Όταν αποστρέφει το πρόσωπο του από ένα έθνος αυτό βυθίζεται στην αθλιότητα και τον πόνο.
Μήπως μέσα σε έναν ωκεανό βλακείας και εύκολου θεάματος που προωθεί το Hollywood με ανάλογα blockbuster, το «Hunger Games» δεν είναι μια ακόμη αγαπημένη σειρά βιβλίων που έγινε ταινία; Άραγε παρουσιάζει αυτού του είδους την κοινωνία που η αστική τάξη προσπαθεί να επιβάλλει και στη δική μας πραγματικότητα;
Αναμφισβήτητα το concept του φιλόδοξου αυτού εγχειρήματος διαθέτει τη μαγιά για μία πολυδιάστατη ιδέα που προσπερνά άνετα τους βαμπιροέρωτες της Στέφανι Μάγιερ. Ωστόσο, εξακολουθεί να κινείται στο «ασφαλές» πεδίο που κινείται κάθε πολυδιαφημισμένη ταινία κυρίως σε εφήβους και νεολαία και, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν είναι εδώ αυτοσκοπός η αποθέωση της.
Οι αγώνες πείνας παρουσιάζουν ως σκηνικό ένα μέλλον αρκετά μαύρο κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Πιο χαρακτηριστικά παρουσιάζουν έναν εφιάλτη στον κόσμο του Μεγάλου Αδελφού όπως τον είχε αποτυπώσει ο Όργουελ. Σε αυτό τον κόσμο η πλούσια αστική τάξη ζει εις βάρος ενός πληθυσμού που λιμοκτονεί σωματικά και ψυχικά και είναι υποταγμένος στην διακυβέρνηση της πρωτεύουσας-αρχουσας τάξης. Οι ιδέες της δημοκρατίας και της ελευθερίας έχουν εξαφανιστεί και αντικατασταθεί απο μιας υψηλής τεχνολογίας δικτατορία που βασίζεται στην παρακολούθηση, την κατήχηση των ΜΜΕ και την άγρια καταστολή.Παράλληλα τα ΜΜΕ, που ελέγχονται από την άρχουσα τάξη, προβάλλουν προπαγανδιστικά βιντεάκια της κυβέρνησης στους πληθυσμούς που μαζεύει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οποιαδήποτε προσπάθεια εξέγερσης είναι έτοιμη να κατασταλεί απο τις ομάδες ειρηνοφυλάκων-ΜΑΤ, έναν τεράστιο δηλαδή όγκο αστυνομικής δύναμης.
Τελικά αυτό το μέλλον είναι τόσο μακρινό; Αναρωτιέμαι αν η συγγραφέας των βιβλίων γράφοντας τα ήθελε να περάσει ένα ισχυρό μήνυμα στους νέους κόντρα στο σύστημα που είναι παγιδευμένοι ή αν προσπαθεί να τους εξοικειώσει με την ιδέα της αστυνομοκρατούμενης πολιτείας, παρουσιάζοντας την σα φυσική εξέλιξη του σύγχρονου πολιτικού μας συστήματος.
Ατάκες όπως «To σύστημα πάντα έχει κάποο ψεγάδι» και «Μην ξεχνάς ποτέ ποιος είναι ο πραγματικός σου εχθρός», είναι σίγουρα ενδιαφέρον να ακούγονται μέσα στα λουτρό αίματος που λέγεται «Hunger Games», αλλά σίγουρα δεν είναι αρκετό για να ξεχωρίσουν και να ξυπνήσουν στο κοινό επαναστατικά αισθήματα. Ίσως περιμένεί και αυτό μια φιγούρα σαν την πρωταγωνίστρια για να το ταρακουνήσει γιατί από μόνο του είτε φοβάται είτε συμβιβάζεται;
Έχοντας υπ όψιν ολ’ αυτά, υπάρχει ελάχιστη διαφορά μεταξύ των κινηματογραφόφιλων που βλέπουν την ταινία και των μαζών στην ταινία που γίνονται αυτόπτες μάρτυρες της σκληρότητας των Αγώνων. Επιπλέον, μπορεί κανείς να υποστηρίξει και το ότι η ταινία παρουσιάζει κοινές λειτουργίες με τους Αγώνες στην ταινία… να αποσπάσει την προσοχή των μαζών με το αίμα και το ερωτικό ειδύλλιο.
΄Ο,τι και αν προσπαθεί να κάνει η ταινία αυτή, το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να την αντιμετωπίσουμε σαν μια ακόμη «αθώα» αμερικάνικη περιπέτεια με στόχο μόνο και μόνο την ψυχαγωγία, γιατί κινδυνεύουμε να μετατραπούμε και μεις οι ίδιοι σε αυτές τις καρικατούρες που αντιπροσωπεύουν την αστικη τάξη του Κάπιτολ και θολωμένοι παλι απο την προπαγάνδα να επιστρέψουμε στην κατάσταση του βωβού λήθαργου.
Το αν επιδιώκουν οι «Αγώνες Πείνας» να προειδοποιήσουν μια απαθή και υπνοβατούσα νεολαία για τον κίνδυνο που κρύβει το ισχύον σύστημα ή απλώς την προγραμματίζει για να συμβιβαστεί με αυτο ώς αναποφευκτο ,είναι ένα ερώτημα που παραμένει ανοιχτό για στοχασμό…
άλφα κάπα